“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” หญิงสาวอายุ 18 ปีกล่าวทักทายโนอาห์ด้วยรอยยิ้มที่น่ารักซึ่งแสดงให้เห็นถึงความคาดหวังที่มีต่อโนอาห์
โนอาห์มึนงงไปชั่วขณะและไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองอย่างไร เขาไม่รู้ว่าเขามองงูตัวนั้นมานานแค่ไหนแล้ว แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับมันที่ทำให้เขาอยากมองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บางสิ่งบางอย่างเช่นพวกเขา…รู้จักกัน…
“คุณคะ?” หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง
เมื่อโนอาห์เห็นว่าหญิงสาวอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็แสดงรอยยิ้มขอโทษเล็กๆออกมาบนใบหน้าของเขา
“ขอโทษที ฉันสนใจมอนเตอร์สำหรับน้องสาวของฉัน…และอีกตัวหนึ่งสำหรับฉัน…” เขาพูดตอนสุดท้ายขณะที่เขามองไปที่งูอีกครั้ง
ตั้งแต่ที่งูตื่นขึ้นมาโนอาห์ก็ไม่เคยละสายตาไปจากงูเลย เห็นได้ชัดว่างูเป็นสิ่งที่มีเสน่ห์และน่าดึงดูดใจมากสำหรับโนอาห์และงูก็ยังมองเขาอยู่เช่นกัน ความตั้งใจของเขาที่จะมาที่ร้านนี้ในวันนี้คือเพื่อหามอนเตอร์ให้น้องสาวตัวน้อยของเขา แต่มีบางอย่างในตัวเขาตะโกนบอกเขาว่าเขาควรจะซื้องูตัวนี้โดยไม่ต้องคำนึงถึงราคา
“นั่นเยี่ยมไปเลย เรามีมอนเตอร์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับเด็กทุกวัย แต่สำหรับคุณแล้วฉันจะแนะนำให้คุณรู้จักกับมอนเตอร์ที่น่าสนใจมากกว่านี้ดีไหม?” หญิงสาวถาม
“ไม่ ฉันคิดว่าฉันเจอมอนเตอร์ที่ฉันต้องการแล้ว” โนอาห์พูดขณะมองหน้างูตัวน้อยอีกครั้ง
“งูตัวนั้นงั้นหรอคะ ฉันขอโทษที่ต้องบอกคุณว่างูตัวนี้มีปัญหาเป็นอย่างมากและฉันไม่อยากแนะนำให้ใครซื้อมันไป” หญิงสาวกระซิบกับเขาอาจจะเพื่อไม่ให้หัวหน้าของเธอได้ยินว่าเธอไม่ต้องการขายมอนเตอร์ตัวนี้
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดโนอาห์ก็ประหลาดใจ งูตัวน้อยน่ารักตัวนี้มีปัญหามากขนาดไหนกัน? ถ้าไม่คำนึงถึงบาดแผลที่มันมีบนร่างกาย มันก็ดูดีอย่างมากสำหรับโนอาห์ และเนื่องจากขนาดที่เล็กของมัน เขาก็เห็นเกล็ดสีดำเล็กๆนี้เป็นเหมือนกับขนของมัน
“มีปัญหางั้นหรอ?” โนอาห์ถามขณะเดินเข้าไปใกล้ตู้โชว์ของงู
โนอาห์ไม่ใช่ลูกค้ารายแรกที่สนใจงูตัวนี้ แม้แต่เด็กผู้หญิงคนนี้ก็เคยสนใจงูตัวเล็กและน่ารักขนาดนี้เมื่อเธอถูกจ้างมาที่ร้าน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เข้าใจว่าทำไมงูตัวนี้ถึงถูกมองว่าเป็นปัญหาของพนักงาน ผู้จัดการของเธอได้แจ้งให้ทุกคนทราบอย่างชัดเจนว่าหากมีโอกาสในการขายงูตัวนี้พวกเขาควรจะขายมันไปซะแม้ว่าราคาที่เสนอจะต่ำกว่าปกติก็ตาม
ตอนแรกเธอคิดว่านี่เป็นเรื่องแปลกมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เข้าใจว่าสิ่งที่ผู้จัดการของเธอพูดกับพนักงานขายนั้นมีเหตุผลอย่างสมบูรณ์ ชื่อเล่นที่พวกเขาตั้งให้กับงูสีดำตัวนี้คือแบล็คโฮลไม่ใช่เพราะมันกินเยอะ แต่เป็นเพราะมันเป็นหลุมดำสำหรับเงิน มันดูดซับทุกอย่างที่ลงทุนในตัวมันไปและมันก็ไม่มีผลใดๆกับมันเลย
โดยปกติเธอจะฉวยโอกาสที่จะขายงูให้กับลูกค้าที่เข้ามาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอไม่ต้องการหลอกลวงโนอาห์เพราะความดูดีของเขา
“ค่ะ ใช่แล้ว งูตัวนั้นอยู่ในร้านของเรามาตั้งแต่เปิดทำการมา ตั้งแต่ที่เจ้าของร้านได้มันมาเขาก็พยายามรักษาบาดแผลบนร่างกายเล็กๆของมันมาตลอด แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าเขาจะลงทุนไปหลายพันดอลลาร์ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นการให้พรหรือการรักษามันด้วยทางไหนมันก็ไม่ได้ผลเลย” พนักงานสาวพูดพร้อมกับถอนหายใจและหลับตาลงด้วยสีหน้าสมเพช
“นอกจากนั้นเมื่อใดก็ตามที่มีคนปรากฏตัวที่ร้านและสนใจในตัวมัน มันก็จะก้าวร้าวเป็นอย่างมากและไม่ยอมให้ลูกค้าแตะต้องตัวมันได้เลย ถึงแม้ว่าคุณจะเต็มใจที่จะซื้อมัน แต่มันก็จะไม่ยอมให้คุณทำสัญญากับมันอยู่ดี…”
ในขณะที่ผู้ดูแลเด็กกำลังพูดโนอาห์มองกลับไปที่งูและเข้าไปใกล้ตู้ปลาที่ใส่งูไว้และแตะที่กระจก งูตัวน้อยทำสิ่งเดียวกันอย่างช้าๆโดยหลีกเลี่ยงการสัมผัสส่วนที่ได้รับบาดเจ็บของมันกับพื้นจนกระทั้งเอื้อมตัวของมันไปแตะที่กระจกเบาๆ
โนอาห์รู้สึกเชื่อมโยงกับงูตัวนี้อย่างแปลกประหลาดอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขารู้ว่ามันเป็นมอนเตอร์มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฆ่ามนุษย์เพียงเพราะพวกมันต้องการ มีป้อมปราการของมอนสเตอร์หลายแห่งที่ไม่ได้กินเนื้อมนุษย์ แต่ถึงอย่างนั้นพวกมันก็มีความก้าวร้าวมากถึงขนาดที่บางครั้งมันมีกีฬาจากการฆ่ามนุษย์ แต่สำหรับงูตัวนี้โนอาห์ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับมันราวกับว่ามัน…ไม่ใช่มอนเตอร์จริงๆ
‘คุณเป็นใคร?’ โนอาห์ถามโดยใช้ความคิดเขาไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่น่าแปลกที่มีอีกเสียงเข้ามาในความคิดของเขาหลังจากนั้นไม่นาน
‘ฉันไม่รู้…’
โนอาห์ตกใจมาก เขามองไปรอบๆเพื่อค้นหาว่าเสียงนั้นมาจากไหน แต่นอกจากเขาและผู้ดูแลแล้วก็ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆนี้อีก เสียงที่เขาได้ยินนั้นชัดเจนมากว่ามาจากคนใกล้ตัวและเสียงนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง อีกทั้งเสียงนั้นยังหวานมาก
‘ใครเป็นคนตอบฉัน?’ โนอาห์ถามตัวเองในใจ
‘ฉันเอง…” เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอีกครั้งในความคิดของเขาคราวนี้เขาให้ความสนใจมากขึ้นและสังเกตเห็นว่าเสียงนั้นเหมือนกับหญิงสาวอายุราวๆเขา แต่เธออ่อนแอมากราวกับว่าเธอ…บาดเจ็บ!
เมื่อสังเกตเห็นถึงเรื่องนี้การจ้องมองของโนอาห์ก็หันไปหางูอย่างรวดเร็ว เพื่อยืนยันเขาพูดอีกครั้งในใจว่า
‘เป็นคุณหรือเปล่าที่ตอบฉัน?’
งูตัวน้อยราวกับว่ามันเข้าใจสิ่งที่เขาพูด มันพยักหน้าและตอบกลับด้วยเสียงที่อ่อนหวานและอ่อนแอเช่นเดียวกัน
‘ใช่…’
‘คุณพูดกับฉันได้ยังไง?’ โนอาห์ถามด้วยความคิด
‘ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยคุยกับใครมาก่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันเพิ่งรู้ว่าฉันทำแบบนี้กับคุณได้ และนั่นเป็นตอนที่ฉันได้ยินเสียงของคุณในหัวของฉัน…’ งูตอบช้าๆ
‘คุณบอกว่าคุณไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร คุณไม่ใช่มอนเตอร์งั้นหรอ? คุณมาที่นี่ได้ยังไง แล้วเป็นยังงี้ได้ไง?’ โนอาห์ถาม
‘ฉันจำไม่ได้ ตั้งแต่ฉันฟักออกจากไข่ฉันก็เจ็บปวดและถูกล้อมรอบไปด้วยมนุษย์ พวกเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะรักษาฉันฉันจึงยอมให้พวกเขารักษา แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผล สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันไม่ใช่มอนเตอร์ วิธีปกติที่พวกเขาสามารถสื่อสารกันฉันไม่สามารถทำแบบเดียวกันได้’ เธอกล่าวด้วยเสียงที่แตก
‘ฉันเข้าใจแล้ว…ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับสถานการณ์ของคุณ ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับคุณและจากสิ่งที่คุณพูดฉันเชื่อว่าคุณก็รู้สึกแบบนั้นกับฉันเช่นกัน…คุณรู้ไหมว่านั่นหมายถึงอะไร? สำหรับฉันแล้วฉันรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่สำคัญและยิ่งใหญ่มาก’ โนอาห์กล่าวอย่างมั่นใจ
‘ในช่วงชีวิตสั้นๆของฉันฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือมอนเตอร์ บางทีคุณอาจจะมีคำอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ ฉันมาจากที่ไหน ฉันเป็นอะไร บางทีอาจจะรวมไปถึงวิธีที่จะรักษาฉันด้วยก็ได้…’ งูพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ
เมื่อได้ยินคำยืนยันของมัน โนอาห์จึงเปิดตู้ปลาและค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปข้างในเพื่อหยิบงู การสนทนาของพวกเขาดูเหมือนจะใช้เวลาไม่กี่นาที แต่ในความเป็นจริงขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันโดยใช้ความคิดตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาเริ่มพูดคุยกันจนถึงตอนนั้นเวลายังไม่ได้ผ่านไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“คุณทำอะไรน่ะ!? มันจะกัดคุณ!” ผู้ดูแลตะโกนใส่เขาอย่างเป็นห่วงขณะที่เธอเดินไปหาโนอาห์เพื่อพยายามป้องกันไม่ให้เขายื่นมือเข้าไปในตู้ปลาของงู ลูกค้าคนอื่นๆเคยทำในสิ่งที่เขาทำมาก่อนและงูตัวน้อยที่ดูเหมือนจะน่ารักและไม่เป็นอันตรายนี้มักจะกลายเป็นมอนเตอร์ที่ก้าวร้าวเมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนที่บุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของมัน
เมื่อผู้ดูแลเห็นโนอาห์ยื่นมือเข้าไปในตู้ปลาเธอคาดว่างูสีดำตัวน้อยจะกัดมือของเขาทันที แต่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคาดไว้งูนั้นมองไปที่มือของชายหนุ่มด้วยสายตาสงสัยโดยไม่มีสัญญาณคุกคามใดๆ
สิ่งนี้ทำให้ผู้ดูแลตกใจเป็นอย่างมาก งูตัวน้อยไม่เคยทำตัวว่านอนสอนง่ายขนาดนี้แม้ว่าพนักงานที่มีเสน่ห์ที่สุดจะมารักษามัน แต่ตอนนี้มันกำลังจ้องมองไปที่มือของมนุษย์คนนั้นที่เดินเข้ามาหามันโดยไม่มีทีท่าว่าจะไม่พอใจ ราวกับว่ามันคาดหวังว่ามนุษย์จะสัมผัสมันเหมือนที่มันยอมให้เขาจับ
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นผู้ดูแลก็ถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ เธอไม่ได้พูดอะไรเพื่อหยุดโนอาห์จากการสัมผัสงูตัวนั้น ในมุมมองของเธอเมื่อนิ้วของโนอาห์แตะที่หัวของงูสีดำตัวน้อยมันก็แลบลิ้นออกมาเลียนิ้วของเขา งูน้อยตัวนั้นทำตัวอ่อนหวานกับคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? มันไม่เคยปฏิบัติกับใครในร้านแบบนั้นมาก่อน
ครู่หนึ่งหญิงสาวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
‘ฉันพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้รับความสนใจจากมัน ฉันเอาของว่างของสัตว์เล็กๆ ชิ้นเนื้อทุกอย่างที่อาจมันชอบมาให้ แต่มันไม่เคยให้ฉันแตะต้องมันเลย แต่เขาเป็นคนแปลกหน้าทำไมมันถึงปล่อยให้เขาสัมผัสได้อย่างง่ายดายถึงขนาดเลียนิ้วของเขาเหมือนสัตว์เลี้ยง? ความยุติธรรมในโลกนี้อยู่ที่ไหน!’
โนอาห์และงูต่างก็หลงลืมการพูดคุยกับคนรอบข้าง แต่พวกเขาก็ไม่ใส่ใจ สิ่งที่อยู่ในความคิดของโนอาห์ในตอนนี้เป็นอย่างอื่นนั่นคือหน้าต่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันลอยอยู่ตรงหน้าของเขาทันทีที่เขาสัมผัสหัวงู
