“หืม? นั่นลูกชายคนที่สามของตระกูลยุ่น ยุ่นเฟิงใช่ไหมน่ะ?” เด็กอายุสิบสองปีถามเพื่อนของเขาเมื่อสังเกตเห็นเด็กอายุแปดขวบที่กำลังเดินอยู่คนเดียวตามถนนในเมืองหลวง
“ใช่เลย นั่นแหละยุ่นเฟิง” เพื่อนที่อายุไล่เลี่ยกับคนที่ถามตอบกลับไป
เด็กอายุสิบสองปีคนนั้นมีรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาเดินช้าๆไปหายุ่นเฟิง
“พ่อของข้าบอกว่าตระกูลของเราและตระกูลยุ่นเป็นศัตรูกัน ข้าอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ตระกูลของข้ากับมันถึงต้องแข่งขันกันแบบนั้น”
“เจ้าจะทำอะไร?” เพื่อนของคนๆนั้นถามเขา และสงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
“เปล่าหรอก ข้าแค่จะคุยกับเด็กคนนั้นสักหน่อย”
…
ยุ่นเฟิงเอียงหัวเมื่อสังเกตเห็นเด็กที่โตกว่าสองคนขวางทางเขาขณะที่พวกเขายืนนิ่งต่อหน้ายุ่นเฟิง
“ฮืม เจ้าต้องการอะไรจากข้าหรือ”? ยุ่นเฟิงถามอย่างสุภาพ เขากลัวสองคนนี้เล็กน้อยเพราะพวกเขาใหญ่กว่าและน่ากลัวกว่าเขามาก
“เจ้าหนู เจ้ามาจากตระกูลขี้แพ้ ตระกูลยุ่นใช่ไหม”? เด็กสองคนที่โตกว่าพูด
ยุ่นเฟิงสังเกตว่าเด็กที่โตกว่านั้นเป็นคนที่มีอำนาจเยอะกว่าเพราะเขาดูกล้ามากที่จะพูดแบบนั้นในขณะที่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกลับนิ่งเฉย
เขาขมวดคิ้วแล้วบอกทั้งสองคนนั้น “ข้าคิดว่าพวกเจ้าทั้งสองน่าจะเข้าใจอะไรผิดนะ ตระกูลของช้าไม่ใช่ตระกูลขี้แพ้”
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ? พ่อของข้าบอกข้าแบบนั้น ตระกูลของเจ้ามันวิปริตพวกเขาฆ่ากันเองเพื่ออำนาจและเงินทอง!” เขาเยาะเย้ยยุ่นเฟิงขณะที่เพื่อนของเขาพยักหน้าตาม
“ตระกูลของข้าไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ!” ยุ่นเฟิงพูดอย่างโกรธเคือง
“เจ้าจะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่คนรุ่นก่อนก็คิดเช่นเดียวกับข้า! ความจริงที่ว่าตระกูลชองเจ้ามันวิปริตและมักมากในอำนาจเงินทอง มันเป็นเรื่องจริง!”
“มันไม่จริงเลย! ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้!”
‘สองคนนี้กล้าดียังไงถึงพูดใส่ร้ายตระกูลยุ่น! เขาคิดอย่างโกรธเคือง
ยุ่นเฟิงปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของเด็กที่โตกว่า แต่หมัดของเขาถูกหยุดไว้ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็ถูกสองคนนั้นทำร้าย ยุ่นเฟิงไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เพราะเขายังเด็กเกินไป
“เฮ้” เสียงที่น่าเกรงขรามดังขึ้นทำให้สองคนนั้นหยุด
พวกเขาทำร้ายยุ่นเฟิงขณะที่มองไปข้างหลังด้วยความกลัว
ทั้งสองเห็นสาวสวยมองพวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“พะ พี่ชาย!” ยุ่นเฟิงรู้สึกโล่งเมื่อเขาเห็นว่าใครที่เป็นคนห้ามสองคนนั้น
‘พี่ชาย!’ ทั้งสองคนประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้นจากปากของยุ่นเฟิง สาวสวยคนนั้นเป็นผู้ชายและพี่ชายของคนที่เขาทำร้ายอยู่จริงๆเหรอ?
“เจ้ากำลังทำอะไรน้องชายของข้า”? ยุ่นหลิงวัยสิบหกปีถาม
“คะ คือ…” เพื่อนของเด็กคนนั้นไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร เพราะยุ่นหลิงมีอายุมากกว่าพวกเขาทั้งสอง
“เจ้ากลัวอะไรงั้นเหรอ? เขามาแค่คนเดียวในขณะที่มีเราสองคน! เขาจะไม่สามารถทำอะไรเราได้” แม้ว่าจะโตกว่าแต่ก็ต้องหวาดกลัวบ้าง เขาแค่แกล้งทำเป็นใส่หน้ากากว่าไม่กลัวเท่านั้นเอง”
ยุ่นหลิงหรี่ตาลงที่พวกเขา
“มันจะเป็นแบบนั้นเหรอ?”
…
เด็กสองคนนั้น นอนอยู่บนพื้นด้วยรอยฟกช้ำบนใบหน้า ขณะที่ยุ่นหลิงและยุ่นเฟิงค่อยๆ เดินออกไปจากตรงนั้น
ยุ่นเฟิงบอกสิ่งที่สองคนนั้นพูดกับเขา
“เจ้าสองคนนั้นมันพูดถูกบางเรื่อง ตระกูลของเราเคยมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นตอนที่ปู่ของเรายังเป็นเด็ก” ยุ่นหลิงเริ่มอธิบายให้น้องชายฟังถึงสิ่งที่พ่อของเขาบอกเขาเกี่ยวกับประวัติส่วนนั้นจองตระกูลยุ่น
หลังจากนั้นยุ่นเฟิงถามว่า “พี่ชาย ท่านไม่กลัวว่าพวกเขาจะบอกพ่อของพวกเขาและตามมาแก้แค้นเหรอ?”
“พวกมัน?” ยุ่นหลิงมีสีหน้าเหมือนโดนดูถูก “ข้ารู้จักพ่อของเด็กพวกนั้น พวกเขาแก่แล้ว แต่ยังอยู่ในขอบเขตการฝึกตนระดับแก่นกลาง ไม่ต้องกลัวพวกขยะแบบนั้นหรอก”
ยุ่นเฟิงมีสีหน้าประหลาดใจ พี่ชายของเขาไม่ได้กลัวแม้แต่พ่อของเด็กพวกนั้นจะตามมาแก้แค้นเลยด้วยซ้ำ พี่ชายของเขาช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
“เอ่อ ท่านพี่ ท่านรู้จักพ่อของพวกเขาได้ยัไง? หรือว่าพ่อของสองคนนั้นเป็นคนที่ยศใหญ่ในตระกูลของพวกเขา”
ยุ่นหลิงมองไปที่น้องชายของเขาและพูดไม่ออก พ่อของเด็กเหล่านั้นไม่ใช่คนสำคัญในตระกูลของพวกเขาอย่างแน่นอน แต่ยุ่นหลิงรู้เพราะเขาเคยนอนกับภรรยาของพ่อเด็กๆเหล่านั้นประมาณสองเดือนก่อน
แต่เขาบอกเรื่องนี้กับน้องชายของเขาแบบนั้นไม่ได้
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพ่อของเด็กพวกนั้นถึงได้พูดจาว่าร้ายใส่ตระกูลยุ่น นั่นก็เพราะยุ่นหลิงชอบไปนอนกับภรรยาของเขาบ่อยๆ
