ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง – บทที่ 246 เจิ้นต้องการสงบสติอารมณ์

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

เขา​หัน​กลับมา​ตาม​เสียง​ที่​ได้ยิน​ นาที​ที่​เขา​เห็น​หลิน​ชิงเวย​ ดวงตา​ของ​เขา​เปล่งประกาย​ รอยยิ้ม​อัน​อบอุ่น​ที่​เขา​ยิน​ยอมให้​ปรากฏ​ขึ้น​ใน​ดวงตา​เมื่อ​เห็น​หลิน​ชิงเวย​เท่านั้น​

เซียว​จิ่น​ “ชิงเวย​ เจ้ามานี่​ เจิ้น​จำได้​เมื่อ​แรก​ที่​เจ้าเพิ่ง​เข้า​วัง​มา เจิ้น​กำลัง​ต่อสู้​กับ​ความเจ็บปวด​จาก​อาการ​เจ็บป่วย​ เจิ้น​ยัง​ไม่รู้จัก​เจ้า มาบัดนี้​ล่วงเลย​มาเกือบ​ปี​แล้ว​ เจิ้น​อยาก​ชดเชย​การ​แต่งงาน​กับ​เจ้าใน​ครั้งนั้น​ ไม่รู้​ว่า​จะเป็นการ​สาย​เกินไป​หรือไม่​?”

หลิน​ชิงเวย​เห็น​อารมณ์​ใน​แววตา​ของ​เขา​อย่าง​แจ่มชัด​ “ท่าน​ต้องการ​ให้​ข้า​ปฏิบัติ​ต่อ​ท่าน​เฉกเช่น​เห็น​ท่าน​เป็น​เด็กน้อย​คน​หนึ่ง​ หรือ​บุรุษ​คน​หนึ่ง​เล่า​?”

สีหน้า​ของ​เซียว​จิ่น​แข็ง​ค้าง​เล็กน้อย​ “แม้เจิ้น​จะอายุ​น้อยกว่า​เจ้าสามปี​ แต่​เจิ้น​ไม่ใช่เด็กน้อย​ไม่รู้​ประสา​เช่นกัน​ ย่อม​ต้อง​ปรารถนา​ให้​ชิงเวย​ปฏิบัติ​ต่อ​ข้า​เช่น​ประการ​หลัง​”

“เช่นนั้น​ก็ดี​” หลิน​ชิงเวย​พูด​ไป​พร้อมกับ​ปลด​มงกุฎ​หงส์​ออกจาก​ศีรษะ​ ปิ่น​ทอง​ที่อยู่​บน​เส้น​ผม​ส่าย​ไหว​ไปมา​ รวมไปถึง​ต่างหู​ทับทิม​สีแดง​ รอยยิ้ม​ที่​นาง​มีต่อ​เซียว​จิ่น​ใน​ยาม​ปกติ​ค่อยๆ​ เลือนหาย​ไป​ ราวกับ​เป็น​สายลม​อัน​เหน็บ​หนาว​ใน​ยามค่ำคืน​ที่​พัดผ่าน​น้ำค้าง​บน​พื้น​กระด้าง​แล้ว​แทนที่​ด้วย​ความว่างเปล่า​ นาง​มอง​เซียว​จิ่น​ตรงๆ​ และ​กล่าวว่า​ “ครั้งแล้วครั้งเล่า​ล้วน​เป็น​ฮ่องเต้​ไม่มีทางลง​ ดังนั้น​จึงปรารถนา​ให้​ข้า​ไม่มีทางลง​เช่นกัน​ นี่​คือ​สิ่งที่​ฝ่าบาท​ต้องการ​ใช่หรือไม่​? ข้า​ไม่ใช่คน​ทำ​เพื่อ​คนอื่น​สัก​เท่าใด​ แต่ทว่า​ข้า​เห็นแก่หน้า​ของ​ฝ่าบาท​ครั้งแล้วครั้งเล่า​ ไม่ให้​ฝ่าบาท​ต้อง​ลำบากใจ​ประการ​ใด​ บารมี​ของ​ฝ่าบาท​ไม่เสื่อมเสีย​สัก​กระผีก​ ที่แท้​สิ่งที่​ต้องการ​ก็​คือ​อ้อมกอด​ของ​ฝ่าบาท​เช่นนั้น​หรือ​?”

“ชิงเวย…”​

แสงสว่าง​จาก​เทียนไข​ที่​สาดส่อง​ดวงตา​ของ​หลิน​ชิงเวย​แจ่มชัด​ แต่​ที่​เซียว​จิ่น​มองเห็น​ใน​ดวงตา​นอกจาก​ความ​มีสติ​เต็มเปี่ยม​แล้ว​มองไม่เห็น​อย่าง​อื่น​อีก​

เซียว​จิ่น​กะพริบ​ม่านตา​ ใน​ดวงตา​เต็มไปด้วย​ความเจ็บปวด​ เขา​หัวเราะ​เสียง​ขื่น​ “หาก​เจิ้น​วางหมาก​แต่ละ​ก้าว​เช่น​ที่​เจ้าพูด​ เพื่อให้​เจ้ารั้ง​อยู่​ที่นี่​ เจ้าจะคิด​ว่า​เจิ้น​เป็น​คน​ต่ำช้า​หรือไม่​?”

หลิน​ชิงเวย​พูด​ด้วย​น้ำเสียง​เด็ดเดี่ยว​ “เช่นนั้น​ก็​ต้อง​ดู​ว่า​ฝ่าบาท​ทำ​ถึงขั้น​ใด​”

เซียว​จิ่น​สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​ “ใน​เมื่อ​เจ้าล่วงรู้​ทุกอย่าง​ เช่นนั้น​เหตุใด​ยัง​ต้อง​มาอีก​เล่า​? เจ้ารู้​หรือไม่​ว่า​เมื่อ​สักครู่​ นาที​ที่​เจิ้น​เห็น​เจ้าก้าว​เข้ามา​ เจิ้น​คิด​ว่า​เจ้าเปลี่ยนใจ​ยินดี​มายืน​อยู่​ข้าง​กาย​เจิ้น​ เจ้ารู้​หรือไม่​ว่า​เจิ้น​ยินดี​เพียงใด​?”

หลิน​ชิงเวย​ “วันนี้​ไทเฮา​ประทับ​อยู่​ใน​ตำหนัก​ฉางเหยี่ยน​ทั้งวัน​ ข้า​ไม่อาจ​ขัดต่อ​ราชโองการ​ มีเพียง​ทางเลือก​เดียว​คือ​การ​เดิน​ทีละ​ก้าว​ ยาม​นี้​มีเพียง​ข้า​อยู่​ต่อหน้า​ฮ่องเต้​จึงจะพูดจา​ให้​กระจ่างแจ้ง​มิใช่หรือ​? หรือ​เป็น​เพราะ​ที่แล้ว​มาข้า​พูด​ไม่ชัด​เจนพ​อ.​..”

“อย่า​พูด​อีก​เลย​!” เซียว​จิ่น​เอ่ย​ขัด​หลิน​ชิงเวย​ด้วย​ความร้อนรน​สอง​ส่วน​ เขา​มอง​หลิน​ชิงเวย​ด้วย​ความเจ็บปวด​และ​เอ่ย​อย่าง​คับข้องใจ​ “เจ้าอย่า​พูด​ได้​หรือไม่​? เจิ้น…​ยัง​ไม่อยาก​ฟังตอนนี้​”

เซียว​จิ่น​เดิน​มาถึงข้าง​โต๊ะ​ มือ​ขาวนวล​ของ​เขา​ค้ำ​ลง​บน​โต๊ะ​ ราวกับ​กำลัง​ควบคุม​อะไร​บางอย่าง​สุดฤทธิ์​ มีสุรา​กา​หนึ่ง​วาง​อยู่​บน​โต๊ะ​ เขา​ยื่นมือ​ที่​สั่น​เล็กน้อย​ไป​หยิบ​มาริน​ให้​ตนเอง​จอก​หนึ่ง​แล้ว​ส่งมาถึงข้าง​ริมฝีปาก​ของ​ตน​ด้วยมือ​ที่​สั่นเทา​ แต่​ไม่อาจ​ทำให้​เขา​สงบสติอารมณ์​ลง​ได้​ เขา​จึงหยิบ​สุรา​กา​นั้น​กรอก​ใส่ปาก​ของ​ตน​

หลิน​ชิงเวย​เห็น​เช่นนั้น​จึงแย่ง​กา​สุรามา​ทันที​

สุรา​เย็น​ใสริน​รด​ลง​บน​ปลาย​คาง​ของ​เซียว​จิ่น​แล้ว​หยด​ลง​บน​อาภรณ์​สีแดง​ของ​เขา​ ส่งผล​ให้​กลิ่น​ของ​สุรา​กำจาย​ไป​ทั่ว​ เขา​ลืม​ดวงตา​ทั้งคู่​จับจ้อง​หลิน​ชิงเวย​พลาง​หอบ​หายใจ​เล็กน้อย​

หลิน​ชิงเวย​ขมวดคิ้ว​ “ท่าน​ไม่จำเป็นต้อง​ทำ​เช่นนี้​”

เซียว​จิ่น​พูดงึมงำ​ “ขอโทษ​ด้วย​ชิงเวย​ เจิ้น​เพียงแต่​คิด​…จะสงบสติอารมณ์​สักครู่​ เป็นเวลา​เนิ่นนาน​แล้ว​สิ่งที่​เจิ้น​ต้อง​ทำ​เป็นประจำ​เรื่อง​หนึ่ง​ก็​คือ​ต้องการ​สงบสติอารมณ์​เพียงลำพัง​ เจิ้น​เห็น​เจ้าและ​เสด็จ​อา​อยู่​ด้วยกัน​ เจิ้น​ต้อง​สงบสติอารมณ์​ เจิ้น​เพียง​คิด​ว่า​จิตใจ​ของ​เจ้าไม่ได้​อยู่​ที่​เจิ้น​ เจิ้น​ต้อง​สงบสติอารมณ์​ มาบัดนี้​เสด็จ​อา​ไม่อยู่​ใน​วัง​ เจิ้น​กลับ​รู้​ว่า​เจ้าคิด​จะติดตาม​เขา​ไป​ทุก​ชั่ว​วินาที​ ทุกครั้งที่​เจิ้น​คิด​จะเป็นเจ้าของ​ตัว​เจ้า…ทั้งหมด​ทั้งมวล​ ล้วน​ต้อง​ควบคุม​ตน​และ​สงบสติอารมณ์​”

หลิน​ชิงเวย​แจ่มแจ้งดี​ว่า​หากว่า​กัน​ด้วย​วัย​แล้ว​ เซียว​จิ่น​ผู้​อยู่​เบื้องหน้า​นาง​มีอายุ​น้อยกว่า​ตน​สามปี​ แต่​เรื่อง​ของ​จิตใจ​แล้ว​นั้น​กลับ​ไม่น้อยกว่า​สิบ​ปี​ เพียงแต่​ยาม​นี้​เมื่อ​นาง​ได้ยิน​เซียว​จิ่น​เอ่ย​ความในใจ​ตรงไปตรงมา​เช่นนี้​ เห็น​ความเจ็บปวด​และ​ความพยายาม​ใน​แววตา​ของ​เขา​แล้ว​ใน​ใจกลับ​รู้สึก​หวาดกลัว​

เซียว​จิ่น​หัวเราะ​เสียง​ขื่น​ ริมฝีปาก​แดง​ชุ่มชื้น​ ทั้งๆ ที่​ริมฝีปาก​ที่​โค้ง​ขึ้น​นั้น​ชวนมอง​ยิ่งนัก​ ทว่า​กลับ​ทำให้​คน​หัว​ใจสลาย​ เขา​มอง​หลิน​ชิงเวย​ด้วย​สายตา​ลุ่มลึก​และ​กล่าว​อี​กว่า​ “ตั้งแต่​เจิ้น​ลืมตา​ขึ้น​เห็น​เจ้าใน​วินาที​แรก​ เจิ้น​ก็​รู้​ว่า​เจ้าไม่เหมือน​สตรี​คนอื่น​ เจ้ารักษา​ขา​ที่​พิการ​ของ​เจิ้น​ ทำให้​เจิ้น​ยืน​ขึ้น​มาได้​ใหม่​อีกครั้ง​ เจ้าช่วยชีวิต​โดย​ไม่คำนึง​ถึงชีวิต​ของ​ตน​ครั้งแล้วครั้งเล่า​ ปกป้อง​เจิ้น​อย่าง​ที่สุด​ ทำให้​เจิ้น​คิด​ว่า​…” เขา​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​ นัยน์ตา​ดำขลับ​ของ​เขา​ฉาบ​ด้วย​ละออง​น้ำ​บาง​ๆ ชั้นหนึ่ง​ “ตัวตน​ของ​เจิ้น​ใน​ใจเจ้าย่อม​แตกต่าง​ออก​ไป​…เจิ้น​คิด​ว่า​เจิ้น​เป็น​คน​ที่​เจ้ายินดี​ที่จะ​ปกป้อง​แม้ต้อง​แลก​ด้วย​ชีวิ​ต.​..ไม่ใช่หรือ​ไร​?”

หลิน​ชิงเวย​พูด​เสียง​เบา​ “นั่น​เป็น​เพราะ​มโนธรรม​ใน​จิตใจ​ หรือ​อาจจะ​พูด​ได้​ว่า​ข้า​ไม่ยิน​ยอมให้​คน​ผู้​หนึ่ง​ที่​ข้า​รักษา​อย่าง​ลำบาก​ยากเข็ญ​ต้อง​ถูก​ทำลาย​ลง​ หาก​เรื่อง​นี้​ทำให้​ท่าน​เข้าใจผิด​ ข้า​เอง​ต้อง​ขออภัย​ด้วย​”

เซียว​จิ่น​หัวเราะ​อย่าง​ไร้​สุ้มเสียง​ “เข้าใจผิด​ หาก​สามารถ​เข้าใจผิด​เช่นนี้​ได้​ตลอดไป​ย่อม​ถือ​เป็นเรื่อง​งดงาม​เรื่อง​หนึ่ง​กระมัง​” เขา​สูด​ลมหายใจ​ลึก​ๆ เพื่อ​กด​ข่ม​ความรู้สึก​พลุ่งพล่าน​ใน​อก​ เกรง​ว่า​จะควบคุม​อารมณ์​ไม่อยู่แล้ว​ระเบิด​ออกมา​ น้ำเสียง​นั้น​ยังคง​สั่นสะท้าน​ดังเดิม​ “ชิงเวย​ เป็น​เจ้าที่​สอน​เจิ้น​ให้​รู้จัก​เรื่อง​ระหว่าง​ชาย​หญิง​ เมื่อ​หลาย​วันก่อน​เจิ้น​ยัง​รู้สึก​ไม่เข้าใจ​ ไม่อาจ​รับได้​ เพราะ​เจ้า เจิ้น​จึงรู้จัก​ความรู้สึก​ของ​มนุษย์​ เจิ้น​ไม่มีความรู้สึก​อัน​ใด​ต่อ​ผู้อื่น​…แต่​” เขา​จ้องมอง​หลิน​ชิงเวย​ด้วย​ดวงตา​ร้อนรุ่ม​ “แต่​เจ้ารู้​หรือไม่​ว่า​เมื่อ​เจ้าปรากฏตัว​ขึ้น​ เมื่อ​เจิ้น​ได้กลิ่น​กาย​บน​ร่าง​ของ​เจ้า เจิ้น​ก็​เกิด​ความรู้สึก​”

หลิน​ชิงเวย​พูด​เรียบๆ​ “ฝ่าบาท​เพียงแค่​สับสน​ไป​ชั่วขณะ​” เมื่อ​กล่าว​ออก​ไป​แล้ว​ตัวนาง​เอง​กลับ​รู้สึก​ตะลึงงัน​ เมื่อ​นาง​ดื้อดึง​ดูเหมือน​เซียว​เยี่ยน​เคย​พูด​กับ​นาง​เช่นนี้​เหมือนกัน​ แต่​จะเป็นการ​สับสน​ชั่วขณะ​หรือไม่​นั้น​ ไม่ใช่อีก​ฝ่าย​เป็น​ผู้ตัดสิน​ มีเพียง​จิตใจ​ของ​ตน​เท่านั้น​ที่จะ​แจ่มแจ้งที่สุด​ “ท่าน​รู้ดี​ว่า​คืนนี้​ข้า​ไม่มีทาง​ร่วม​หอ​กับ​ท่าน​”

ต่อให้​ใน​ใจเต็มไปด้วย​ความ​ร้อนรุ่ม​เพียงใด​ก็​ถูก​คำพูด​เย็นชา​ของ​หลิน​ชิงเวย​เพียง​ประโยค​ทำให้​มอด​ดับ​ลง​ เซียว​จิ่น​สงบจิตสงบใจ​ลง​ได้​ในที่สุด​ แต่​ยังคง​ถามอย่าง​ไม่ยินยอม​ว่า​ “เจิ้น​เทียบ​กับ​เสด็จ​อา​แล้ว​ด้อย​กว่า​ที่ใด​? เป็น​เพราะ​เจ้าเห็น​ว่า​เจิ้น​อายุ​น้อยกว่า​เสด็จ​อา​หรือ​”

“เรื่อง​นี้​ไม่เกี่ยวกับ​อายุ​ เป็น​ความรู้สึก​” หลิน​ชิงเวย​ครุ่นคิด​ “ทุกคน​ให้​ความรู้สึก​ต่อ​ผู้อื่น​แตก​ต่างกัน​ ข้า​ปกป้อง​ดูแล​ท่าน​ได้​ใน​ยาม​ท่าน​ตกอยู่ในอันตราย​ แต่​เมื่อ​ข้า​ตกอยู่ในอันตราย​ ข้า​ก็​ปรารถนา​ให้​เขา​ปกป้อง​ข้า​ ท่าน​เข้าใจ​หรือไม่​?”

เซียว​จิ่น​กะพริบตา​ถี่ๆ แล้ว​ค่อยๆ​ หลุบ​ตา​ลง​ต่ำ​ เขา​ไม่ปรารถนา​ให้​หลิน​ชิงเวย​เห็น​น้ำตา​ของ​ตน​ เขา​พยักหน้า​ราวกับ​ยัง​เห็น​รอยยิ้ม​บน​ริมฝีปาก​ “ดูเหมือน​เจิ้น​จะกระจ่างแจ้ง​แล้ว​ ชิงเวย​ ช้าเร็ว​เจิ้น​จะเปลี่ยนเป็น​คน​ที่​ปกป้อง​เจ้าได้​ เมื่อ​ถึงเวลา​นั้น​เจิ้น​หวัง​ว่า​เจ้าจะเปลี่ยนใจ​แล้ว​เลือก​ใหม่​อีกครั้ง​”

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

Status: Ongoing
เพราะไม่อยากแต่งไปเป็นนางสนมที่ถูกลืม “หลินเสวี่ยหรง” จึงได้วางยา “หลินชิงเวย” พี่สาวของตนให้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทน ทั้งยังตามมาวางยากำหนัดนางอีกถึงในวัง เพื่อใส่ร้ายว่านางคบชู้ ทำให้ ‘หลินชิงเวย’ หญิงสาวยุคปัจจุบันที่ทะลุมิติเข้าร่างมาต้องตกกระไดพลอยโจรไปมีอะไรกับหนุ่มนิรนามที่มาช่วยนางไว้ จนถูกจับได้ว่าคบชู้สู่ชาย ทำให้นางโดนเนรเทศไปอยู่ตำหนักเย็น แม้นางจะทำใจ ยอมอยู่อย่างสงบในตำหนักเย็น ทว่าโลกใบนี้ ไม่ปล่อยให้นางมีความสุขง่ายๆ เช่นนั้น นางจึงต้องใช้ปัญญาและความสามารถทางแพทย์ปกป้องตัวเอง ผนวกกับการได้พบกับชายผู้ยิ่งใหญ่เย็นชาปากไม่ตรงกับใจอย่าง “เซ่อเจิ้งอ๋อง” การได้พบกับเขาทำให้นางค่อยๆ พบความหวัง ที่จะได้กลับมามีอิสรภาพอีกครั้ง! หลินชิงเวย: ท่านอ๋อง ท่านมองลำคออันขาวผ่องของข้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเช่นนั้น นี่ข้ากำลังปลุกอารมณ์ของท่านหรือ ? เซ่อเจิ้งอ๋อง: คงไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีที่ไร้ยางอายเช่นนี้ !

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท