“อากิ:เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอเมิ่งซิน”
“เมิ่งซิน:… ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่หูฝาดไปเอง”
“อากิ:โอเคแค่หูฝาดเนอะ…”
“เมิ่งซิน:อ๋อใช่อากิ ฉันมีเรื่องจะบอกนายด้วย”
“อากิ:เรื่องอะไรหรอ”
“เมิ่งซิน:ฉันเลเวล 35 แล้ว”
“อากิ:แปลว่าเธอปลดสกิลประจำตัวแล้วใช่ไหม”
“เมิ่งซิน:ใช่”
“อากิ:ฉันขอถามได้ไหมว่ามีอะไรบ้าง”
“เมิ่งซิน:ได้สิทำไมจะไม่ได้ ถ้าเป็นนายฉันพร้อมบอกเสมอ”
“อากิ:เธอจะไม่ปฏิเสธบ้างเลยเหรอ”
“เมิ่งซิน:ไม่”
“อากิ:😑 แล้วได้สกิลอะไรมาบ้างละ”
“เมิ่งซิน:ก็ได้มา 4 สกิลนะ”
“อากิ:เดี๋ยว 4 สกิลไม่ใช่สกิลเดียวเหรอ”
<ราเฟล:โอ้ ถือว่าเยอะอยู่นะ>
[อลิส:ว้าว 4 สกิลเลยเหรอคะ]
“เมิ่งซิน:ชะ ใช่ 4 สกิลนะ”
“อากิ:🥺 ว้าว 4สกิล มีสกิลอะไรบ้างหรอ”
ในตอนที่อากิถามเมิ่งซิน หน้าของอากิตอนนี้เขาดูตื่นเต้นและตาเป็นประกาย เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเล็กหน่อยแล้วตอบว่า
“เมิ่งซิน:ก็มี เปลี่ยนร่าง ห้องพักทาส พันธสัญญา เก็บเกี่ยวพันธสัญญา”
“อากิ:เออ~ ไม่รู้จักสักสกิลเลยอ่ะ มันทำอะไรได้บ้างหรอ”
“เมิ่งซิน:ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“อากิ:งั้นลองกันเลยไหม ที่นี่ตอนนี้เลย”
“เมิ่งซิน:ก็ได้ แต่ก่อนทดลองฉันขอจัดการพวกโคลโบลที่เหลือก่อนนะ”
“อากิ:ได้สิ”
“เมิ่งซิน:อ๋อใช่ อากิตอนนี้ไม่ต้องเหลือไว้ให้ฉันแล้วนะ นายจัดการได้เลย”
“อากิ:โอเคเดี๋ยวงั้นฉันไปจัดการตัวที่คลานหนีนะ เธอจัดการตัวที่มันสลบไปแล้วกัน”
“เมิ่งซิน:😊👍”
เมิ่งซินไม่ได้ตอบกลับอากิไปแต่เธอก็ยิ้มและยกนิ้วให้ อากิที่เห็นยังงั้นก็เดินแยกไปจัดการเจ้าโคลโบล
[อลิส:ท่านสังหารโคลโบลวอริเออร์ เลเวล 22 ได้รับ EXP 79.2 ท่านช่วยสังหารโคลโบลวอริเออร์ เลเวล 23 ได้รับ EXP 24.84 ท่านเลเวลอัพ ท่านเลเวลอัพ ได้รับ พอย 9 พอย]
‘อากิ:นี่อลิส’
[อลิส:คะ ท่านอากิ]
‘อากิ:ทำไมมันได้พอยเยอะจังแค่ 2 เลเวลเอง’
[อลิส:ก็เลเวลในการอัพมันใช้ EXP มากขึ้นพอยที่ได้รับจากการเลเวลอัพมันเลยเพิ่มขึ้นตามค่ะ ท่านอากิ]
‘อากิ:อ๋อเข้าใจแล้ว’
“เมิ่งซิน:อากิ~ ฉันว่าเราเก็บของกันก่อนค่อยมาลองนะ”
“อากิ:ได้~”
ประมาณ 10 นาทีต่อมา
“เมิ่งซิน:นายได้อะไรบ้าง”
“อากิ:หินมานาของโคลโบล 3 ธนู 1 ลูกศร 15 ลูก ดาบทองแดง 2 เล่ม โล่เสริมทองแดง 2 ของเธอละ”
“เมิ่งซิน:ก็มีหินมานาของโคลโบล 2 ของก็อบลิน 3 ดาบทอง 1 เล่ม โล่เสริมทองแดง 1 ธนู 1 ลูกศร 7 ลูก ดาบสัมฤทธิ์ 3 โล่เสริมสัมฤทธิ์ 3”
“อากิ:ของเยอะอยู่นะ จะเก็บไปหมดไหม”
“เมิ่งซิน:🤔… ฉันไม่เอาของดีกว่าเก็บแค่หินมานาละกัน”
<ราเฟล:อากิฉันแนะนำให้นายเก็บไว้นะ>
‘อากิ:เก็บไว้ทำไมหรอ’
<ราเฟล:บอกให้ก็เก็บเถอะน่า ฉันมีเหตุผลละกัน>
‘อากิ:ก็ได้ ก็ได้เก็บก็ได้’
หลังที่ราเฟลบอกให้อากิเก็บ อากิก็เดินไปเก็บของทั้งหมด เมิ่งซินที่เห็นก็ถามว่า
“เมิ่งซิน:นายจะเก็บไปหมดเหรอ”
“อากิ:ใช้ เพราะฉันต้องใช้นะ”
“เมิ่งซิน:เก็บไว้ล่าสไลม์เหรอ”
“อากิ:ประมาณนั้น”
ใช้เวลาแปปเดี๋ยวอากิก็เก็บของจนหมด
“เมิ่งซิน:งั้นมาลองสกิลกันเถอะ”
“อากิ:จะลองสกิลไหนสกิลแรกละ”
“เมิ่งซิน:… เอาเปลี่ยนร่างละกัน”
“อากิ:โอเค งั้นฉันจะถอยออกไปนิดหน่อยนะ”
เมิ่งซินรอให้อากิถอยไป พออากิถอยได้ไปประมาณหนึ่งเมิ่งซินก็ใช้สกิลทันที
“เมิ่งซิน:เปลี่ยนร่าง”
[ระบบ:ใช้งานสกิลเปลี่ยนร่าง กรุณาเลือกร่างที่จะเปลี่ยน 1.ร่างตั้งต้น 2.ร่างปีศาจ###(กำลังใช้งาน)]
‘เมิ่งซิน:เปลี่ยนเป็นร่างตั้งต้น’
หลังจากใช้สกิลเมิ่งซินก็ลอยขึ้นเล็กน้อย พอลอยขึ้นไปแล้วมันก็เริ่มมีออร่าสีม่วงดำมาครอบตัวเมิ่งซิน มันครอบไปแปปเดียวมันก็สลายหายไป เมิ่งซินได้ออกมาจากออร่านั้น และเธอก็กลับเป็นร่างของเธอก่อนหน้าเปลี่ยนเผ่าพันธุ์
“อากิ:เมิ่งซินธะ เธอกลับร่างเดิมแล้ว”
“เมิ่งซิน:เอะ? กลับร่างเดิม”
“อากิ:เอาดาบออกสะท้อนตัวเองดูสิ”
เมิ่งซินที่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็รีบเอาดาบออกมาและดูตัวเอง
“เมิ่งซิน:ฉะ ฉันกลับมาแล้ว”
“อากิ:ยินดีด้วยนะ”
เมิ่งซินที่เห็นหน้าเดิมของตัวเองอีกครั้งก็ได้เอามือลูบไปที่ใบหน้าของตัวเอง เมิ่งซินได้น้ำตาไหลออกมาหลังลูบใบหน้าของตัวเองไปสักพัก อากิที่เห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าและกอดเธอเอาไว้
“อากิ:ไม่เป็นไร ปล่อยมันออก”
“เมิ่งซิน:ฉะ ฉัน ฮึบ กลับ ซึบ มาแล้ว ฮือ😭”
อากิกอดปลอบใจเมิ่งซินไปอย่างนั้น จนผ่านไปสักพักเมิ่งซินก็หยุดร้อง
“อากิ:เป็นไงมั้ง ดีขึ้นไหม”
“เมิ่งซิน:อือ”
เมิ่งซินตอบอากิด้วยเสียงเบาๆ อากิที่ได้เสียงของเมิ่งซินเบาๆ เขาก็ก้มหน้าลงไปมองหน้าของเมิ่งซิน อากิได้เห็นหน้าของเมิ่งซินตอนนี้ที่มันกำลังแดงมากๆ
<ราเฟล:เขินที่ตัวเองร้องไห้เหรอเนี่ย☺️>
[อลิส:ดูน่ารักจังเลยค่ะ☺️]
“อากิ:เขินที่ตัวเองร้องไห้เหรอ”
“เมิ่งซิน:มะ ไม่ได้เขิน”
เมิ่งซินก็ตอบอากิเบาๆเหมือนเดิม อากิที่เห็นอย่างนั้นก็เลย ก้มหน้าลงไปข้างหูของเมิ่งซินแล้วพูดขึ้นมาว่า
“อากิ:พูดใหม่ได้ไหมครับ ผม ไม่ ได้ ยิน เลย”
อากิพูดด้วยเสียงนุ่มๆช้าๆ เมิ่งซินที่เขินอยู่แล้วก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิม เมิ่งซินที่เขินหนักมากก็เลยผลักอากิออกไป
“เมิ่งซิน:อะ”
“อากิ:อะ?”
!”เมิ่งซิน:ออกไปนะ”!
“อากิ:อ็อก!”
เนียงด้วยเมิ่งซินที่มีแรงมหาศาล ก็ผลักอากิลอยไปประมาณ 4 เมตรได้ เมิ่งซินที่เห็นว่าอากิปลิวไปอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปดู
“เมิ่งซิน:อากิ อากิเป็นอะไรไหม”
“อากิ:มะ”
“เมิ่งซิน:มะ? มะอะไร”
“อากิ:ไม่เป็นไร ถ้าผมโดนคนสวยแบบคุณผลัก”
เมิ่งซินที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ยกมือขึ้นและทุบเข้าไปที่กบาลของอากิทันที อากิที่โดนก็สลบทันที
<ราเฟล:สมน้ำหน้า หยอกไม่เลิกก็โดนซะ>
[อลิส:ช็อตนี้เห็นด้วยค่ะ]
อากิที่โดนเขกหัวไปก็สลบ เมิ่งซินที่เห็นว่ากี่สลบไปแล้วก็จับเขานอนลงดีๆแล้วก็ไปลองสกิลคนเดียว
<ราเฟล:ทิ้งอากิและเดินไปทางนั้น ดูทรงแล้วน่าจะไปเดินไปลองสกิลคนเดียวนั่นแหละ>
[อลิส:ดูท่าจะใช่นะคะ ท่านพี่ราเฟล]
“เมิ่งซิน:แล้วจะลองสกิลอะไรต่อไปดีอืม~… งั้นดูสกิลนี้ละกัน”
[ระบบ:เรียกดูห้องพักทาส ตอนนี้มีทาสหนึ่งตนกรุณาตั้งชื่อทาส]
“เมิ่งซิน:เอาชื่ออะไรดีน่า~… 💡เนี่ยนเจินเอาชื่อนี้แหละ”
[ระบบ:ยืนยันชื่อเนี่ยนเจิน]
“เมิ่งซิน:ยืนยัน”
[ระบบ:ตั้งชื่อเรียบร้อย ท่านสามารถเรียกเนี่ยนเจินออกมาจากห้องพักได้แล้ว]
“เมิ่งซิน:แล้วจะเรียกออกมายังไงละเนี่ย”
[ระบบ:วิธีเนียกทาสให้ท่านพูด อัญเชิญ แล้วตามด้วยชื่อทาสของท่าน]
“เมิ่งซิน:อ้อแบบนัันสินะ งั้นก็มาลองกันเลย อันเชิญเนี่ยนเจิน”
ในตอนที่เมิ่งซินพูดจบก็ได้มีวงแหวนมาโผล่ตรงหน้าของเมิ่งซิน วงแหวนนั้นได้ลอยขึ้นและร่างของเนี่ยนเจินก็ถูกสร้างขึ้นตามวงแหวนขึ้นไปจนครบทั้งตัว
“เมิ่งซิน:โอ้ว~~ อลังการใช้เล่นเลยนะเนี่ย”
“เนี่ยนเจิน:ดิฉันเห็นด้วยคะ”
หลังเมิ่งซินพูดจบเนี่ยนเจินก็ได้พูดตอบกลับเมิ่งซินทันที เมิ่งซินที่เห็นว่าเนี่ยนเจินพูดได้ถึงกับเหวอเลยทีเดียว
“เมิ่งซิน:พะ พะ พูดได้ด้วยหรอ”
“เนี่ยนเจิน:ดิฉันพูดได้คะ ก่อนหน้าฉันก็พูดขอร้องชีวิตกับพวกท่านไปแล้ว แต่ท่านน่าจะฟังไม่ออกคะ”
“เมิ่งซิน:ที่ส่งแปลกๆนั้นคือพูดหรอ”
“เนี่ยนเจิน:ใช่คะ นายท่าน”
“เมิ่งซิน:แล้วเออ~~ ฉันต้องทำไงต่อละ”
“เนี่ยนเจิน:เชิญนายท่านสั่งและถามมาได้เลยคะ ไม่ว่าจะอะไรก็ตามดิฉันพร้อมทำตามและตอบคะ”
“เมิ่งซิน:ทำตามและตอบใช่ไหม?”
“เนี่ยนเจิน:คะ”
‘เมิ่งซิน:ถ้าถามว่าจำเรื่องของก่อนหน้าจะจำได้ไหมนะ… ลองถามดูดีกว่า’
“เมิ่งซิน:เธอจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้หรือป่าว”
“เนี่ยนเจิน:จำได้ค่ะ”
“เมิ่งซิน:จำได้ขนาดไหน”
“เนี่ยนเจิน:จำได้ทุกเรื่องตั้งแต่จำความได้เลยคะ”
“เมิ่งซิน:งั้นช่วยเล่าเรื่องราวของเธอให้ฟังหน่อยสิ”
“เนี่ยนเจิน:ได้ค่ะ”
‘เมิ่งซิน:แบบนี้เราน่าจะได้ข้อมูลมาเยอะแน่ๆ แต่เหมือนลืมอะไรไปนะ…’
“เนี่ยนเจิน:นายท่านคะ นายท่าน”
“เมิ่งซิน:หืม อะไรหรอ”
“เนี่ยนเจิน:ท่านจะไม่ปลุกให้คนที่มากับท่านตื่นเหรอคะ”
‘เมิ่งซิน:อ้อใช่ อากิไงลืมไปสนิทเลย’
“เมิ่งซิน:อ้อใช่ๆ ฉันลืมนะเดี๋ยวไปปลุกเขาเดี๋ยวนี้ละ”
แล้วเมิ่งซินก็เดินไปหาอากิ แต่ตอนเดินไปเมิ่งซินก็สังเกตุได้ว่าเนี่ยนเจินไม่ตามมา
“เมิ่งซิน:ทำไมไม่เดินตามาละ”
“เนี่ยนเจิน:ดิฉันคิดว่าให้นายท่านบอกเรื่องดิฉันก่อน ดิฉันค่อยเข้าไปคะ”
‘เมิ่งซิน:ว้าว ดูแล้วเนี่ยนเจินก็ฉลาดไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย’
“เมิ่งซิน:… ก็ฟังดูมีเหตุผล งั้นรอนี้นะ”
“เนี่ยนเจิน:คะ”
แล้วเมิ่งซินก็เดินไปปลุกอากิคนเดี๋ยว ส่วนเนี่ยนเจินก็ยืนรออยู่ห้างๆ
“เมิ่งซิน:อากิ นี่อากิ ตื่นๆ ตื่นได้แล้วอากิ”
“อากิ:ครับ ครับตื่นแล้วครับ”
อากิตื่นจากการสลบด้วยกำปั้นของเมิ่งซิน พอตื่นขึ้นมาก็มีอาการสะลึมสะลือเล็กน้อย
“เมิ่งซิน:นี่ๆ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นายฟังด้วยละ”
“อากิ:เรื่องอะไรหรอ”
“เมิ่งซิน:งั้นฉันขอเริ่มหลังจากนายสลบ…..”
เมิ่งซินได้เล่าเรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดให้อากิฟัง
“อากิ:แปลว่าที่ยืนอยู่นั่นคือเนี่ยนเจินหรอ”
“เมิ่งซิน:ใช่นั้นคือเนี่ยนเจิน เดี๋ยวฉันเรียกมานี้ให้ เนี่ยนเจิน!~ มานี่หน่อย”
เนี่ยนเจินที่ได้ยินเมิ่งซินเรียกก็เดินมา พอเดินมาถึงก็พูดทักทายอากิ
“เนี่ยนเจิน:ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ท่านอากิ”
“อากิ:ยินดีที่รู้จักเช่นกันเนี่ยนเจิน”
‘อากิ:เสียงสาวเหมือนคนอายุประมาณ 20 กว่าๆเลยแฮะ’
<ราเฟล:ทำไมเสียงสาวขนาดนั้นล่ะน่ะ>
[อลิส:เสียงดีจนผิดกับรูปร่างเลยค่ะ]
“เมิ่งซิน:ช่วยเล่าเรื่องที่จะเล่าก่อนหน้านี้ได้ไหม”
“เนี่ยนเจิน:ได้ค่ะงั้นฉันขอเริ่มจากที่อยู่ของก็อบลินและของโคลโบลเลยนะคะ รังของก็อบลินที่ใกล้ที่สุดและใกล้กับที่นี้ห่างจากที่นี่ไปประมาณ 3 กิโลเมตรทางนี้ค่ะ สวนรังของโคลโบลห่างไปทางนี้อีก 5 กิโลเมตรค่ะ และก็อบลินกับโคลโบลทั้งสองกำลังทำสงครามแย่งเหมืองแร่กันค่ะ”
“เมิ่งซิน:สงคราม”
“อากิ:แย่งเหมืองแร่”
“เนี่ยนเจิน:ใช่ค่ะ และที่ที่เรากำลังอยู่ตอนนี้คือเหมืองแร่ทองแดง”
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็เงียบและคิดบางอย่าง
‘อากิ:นี่ราเฟล อลิส’
[อลิส/ราเฟล:ค่ะ/ว่า>
‘อากิ:คิดยังไงถ้าเราจะเข้าไปเป็นมือที่สามในสงครามนี้’
<ราเฟล:ถ้าเข้าไปเป็นมือที่ 3 ก็น่าจะดีนะ เราน่าจะได้ผลประโยชน์เยอะอยู่>
[อลิส:ทั้ง EXP และทรัพยากรฉันเห็นด้วยค่ะ]
‘อากิ:OK งั้นฉันจะลองคุยกับเมิ่งซินดูนะ’
“อากิ:นี่เมิ่งซิน”
“เมิ่งซิน:ว่า”
“อากิ:คิดยังไงถ้าฉันบอกว่าเราควรจะเข้าไปร่วมในสงครามนี้และเป็นมือที่สาม”
“เมิ่งซิน:ฉันก็คิดว่ากำลังจะถามนายเลย แต่นายพูดขึ้นมาก่อนก็ดีเหมือนกันเพราะฉันว่าฉันจะเอาด้วย”
“อากิ:โอเคงั้นก่อนอื่นเลย เราก็มาวางแผนและมาฟังส่วนอื่นๆจากเนี่ยนเจินก่อนดีกว่า”
“เมิ่งซิน:แบบนั้นก็ดีเหมือนกันแล้วเราจะถามเรื่องอะไรก่อนล่ะ”
“อากิ:อยากถามตำแหน่งเหมืองอื่นๆและถามก็ใครเป็นคนครอบครองอยู่”
“เนี่ยนเจิน:ตอนนี้มีอยู่ 14 เหมืองค่ะ ของก็อบลิน 8 ของโคลโบล 6 ค่ะ และที่ที่เราอยู่ก็เป็นหนึ่งในแปดของเหมืองพวกก็อบลินค่ะ”
“อากิ:… แล้วเหมือนที่ใกล้ที่นี่ที่สุดคืออยู่ที่ไหน”
“เนี่ยนเจิน:ทางนั้นค่ะประมาณ 500 เมตรเป็นของพวกก็อบลินเป็นเหมืองดีบุกค่ะ”
“อากิ:พอทราบจำนวนของพวกก็อบลินที่อยู่ที่นั่นไหม”
“เนี่ยนเจิน:ขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“อากิ:ไม่เป็นไรฉันจะถามดูเฉยๆ”
“เมิ่งซิน:นายถามแบบนั้น นายจะไปตีที่นั่นเหรอ”
“อากิ:ใช่ฉันว่าจะไปตีที่นั่นน่ะ แถมเป็นพวกก็อบลินด้วยน่าจะง่าย”
“เมิ่งซิน:แปลว่าเราจะไปสำรวจที่นั่นก่อนใช่ไหม”
“อากิ:ก็ใช่แต่ว่าก่อนจะไปฉันอยากลองอะไรนิดหน่อยนะ”
“เมิ่งซิน:ลองอะไรเหรอ”
“อากิ:ฉันอยากลองขุดแร่พวกนี้ดูน่ะ เผื่อได้เอาไปใช้”
“เมิ่งซิน:… แต่เราไม่มีที่ขุดนะ”
“อากิ:ฉันกำลังจะถามเนี่ยนเจินพอดีเลยว่ามีที่ขุดไหม”
“เนี่ยนเจิน:พวกดิฉันไม่ได้พกมาค่ะ เพราะพวกฉันเป็นหน่วยกวาดล้าง”
“อากิ:… OKถ้างั้นเราก็ต้องไปสำรวจที่นู่นแหละ”
“เมิ่งซิน:งั้นเนี่ยนเจินนำเลย”
แล้วพวกเขาทั้งสามก็ออกเดินทางไปที่เมืองดีบุกของพวกก็อบลิน แต่ระหว่างทางเหมือนอากิจะนึกอะไรได้เลยถามเมิ่งซินดู
“อากิ:นี่เมิ่งซินจะว่าไปเธอยังไม่ลองอีก 2 สกิลเลยใช่ไหม”
“เมิ่งซิน:อ๋อใช่ลืมไปเลย งั้นลองเลยไหม”
“อากิ:ลองเลยก็ได้”
หลังจากพูดจบเมิ่งซินก็ใช้สกิลทันที
“เมิ่งซิน:ใช้งานสกิลพันธสัญญา”
[ระบบ:เปิดใช้งานสกิลพันธสัญญา]
หลังจากที่เมิ่งซินใช้สกิลแล้วก็ได้มีตาชั่งโผล่ออกมาข้างของเมิ่งซิน
“เมิ่งซิน:ตาชั่ง”
“อากิ:ใช่มันคือตาชั่ง แต่มันดูโบราณๆเนอะ”
<ราเฟล:มันคือตราชั่ง ตราชู มันแบบถ่วงน้ำหนักต้องให้ทั้ง 2 ฝั่งเท่ากันค่อยถือว่าเท่ากันในการแลกเปลี่ยน ในโลกของฉันก็มีนะ นิยมใช้แลกพวกอัญมณีและทองนะ>
‘อากิ:อ้อ’
“อากิ:แล้วเราจะทำยังต่อละ”
“เมิ่งซิน:ฉันขอดูก่อนนะ…”
ประมาณ 5 นาทีต่อมา
“เมิ่งซิน:ฉันอ่านเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะย่อให้นายฟังนะ ”
“อากิ:โอเค พูดมาเลย”
“เมิ่งซิน:พันธสัญญาตอนนี้ใช้ได้แค่อันเดียวคือสัญญาเช่ายืม”
“อากิ:เช่ายืม คือเช่ายืมอะไรเหรอ”
“เมิ่งซิน:ในสัญญาเช่ายืมมันบอกว่า คุณสามารถปล่อยให้คนอื่นเช่ายืมสกิลหรือค่าสเตตัสของตัวได้ได้ ด้วยการเอาสกิลของพวกเขามาจำนำด้วยสัญญาเช่ายืม มันเขียนไว้แบบนี้ ฉันก็งงๆเหมือนกัน”
“อากิ:ถ้าเอาสกิลไปจำนำแล้ว เรายังจะสามารถใช้สกิลที่เอาไปจำนำได้ไหมอ่ะ”
“เมิ่งซิน:ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
‘อากิ:นี้ทั้ง 2 คนพอรู้อะไรไหม’
[อลิส:ไม่ทราบค่ะ เพราะไม่มีบันทึกในระบบ]
<ราเฟล:ถ้าอยากรู้ก็ลองดูสิ จะยากอะไร>
‘อากิ:… โอเคลองก็ลอง’
“อากิ:งั้นมาลองกันไหม”
“เมิ่งซิน:จะดีหรอ”
“อากิ:ดีสิ เพื่อมันเป็นประโยชน์”
“เมิ่งซิน:ก็ได้”
“อากิ:แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง”
“เมิ่งซิน:นายต้องไปหน้าตาชั่งและอยู่ฟังตรงข้างกับฉัน”
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินไปตามที่บอก
“อากิ:แล้วไงต่อ”
“เมิ่งซิน:มันให้พูดแบบนี้นะ ข้าอากิขอทำสัญญาเช่ายืมกับท่านเมิ่งซิน”
“อากิ:ข้าอากิขอทำสัญญาเช่ายืมกับท่านเมิ่งซิน”
หลังจากอากิพูดจบเมิ่งซินก็พูดต่อว่า
“เมิ่งซิน:ข้าตอบรับคำขอของเจ้า”
ทันทีที่เมิ่งซินพูดจบก็ได้มีไฟลอยออกมาจากอกของอากิและเมิ่งซิน ไฟของเมิ่งซินเป็นไฟสีแดงผสมกับสีทองอย่างละครึ่ง ส่วนไฟของอากินั้นเป็นไฟสีฟ้าผสมสีทองและสีดำนิดหน่อย พอไฟลอยออกมาแล้วไฟของทั้งเมิ่งซินและอากิก็ลอยไปอยู่คนละฝั้งของตาชั่ง
“อากิ:แล้ว เราต้องทำไงต่อละ”
“เมิ่งซิน:เหมือนว่าฉันต้องเสนอหรือให้นายเสนอสิ่งที่ยากได้นะ”
“อากิ:… เป็นสกิลใช่ไหม”
“เมิ่งซิน:ใช่”
“อากิ:…”
‘อากิ:เอาสกิลอะไรดี’
[อลิส:… ดิฉันเสนอให้เอาสกิลคำสาปค่ะ]
<ราเฟล:ฉันว่าก็ดีนะ เพราะนายต้องไปอยู่แนวหน้าบ่อยอยู่>
“อากิ:งั้นเอาสกิลคำสาป”
“เมิ่งซิน:โอเคงั้นก็ ข้าจะให้อากิเช่ายืมสกิลคำสาป”
พูดจบก็ได้มีไฟดวงเล็กลอยออกมาไฟของเมิ่งซินและลอยไปอยู่ในตาชั่งฝั่งเมิ่งซิน พอมันไปอยู่ตาชั่งก็เอียงไปทางเมิ่งซินจนสุด
“อากิ:แล้วฉันต้องทำไงต่อ”
“เมิ่งซิน:นายต้องเสนอสกิลของนายมาให้มันมากกว่าฉันนะ”
“อากิ:โอเคงั้นขอดูก่อนนะ”
‘อากิ:เราเสนอสกิลอะไรไปดี’
[อลิส:ดิฉันไม่ทราบว่าสกิลคำสาปของท่านเมิ่งซินมันมีแรงค์อะไร เลยไม่ทราบจะเอาอะไรไปแลกดีเลยค่ะ]
‘อากิ:งั้นถามดูไหม’
<ราเฟล:ไม่ต้องหรอก โยนสกิลฟื้นฟูลงไปเลยคงไม่น่าเกินแรงค์ S หรอกฉันว่าอ่ะ>
‘อากิ:โอเค เดี๋ยวฉันเสนอไป’
“อากิ:ฉันเสนอสกิลฟื้นฟู”
หลังจากอากิพูดจบก็มีไฟดวงเล็กๆออกมาจากดวงไฟของอากิและลอยไปอยู่ที่ตาชั่ง พอดวงไฟไปอยู่ตรงนั้นตาชั่งฝั่งอากิก็ลงและยกฝั่งเมิ่งซินขึ้น ตอนนี้อากิได้เสนอราคาได้มากกว่าเมิ่งซินแล้ว
“เมิ่งซิน:เอาล่ะน่าจะได้แล้ว ข้าตกลงยอมรับการเสนอ”
หลังจากเมิ่งซินพูดจบตาชั่งก็หมุนสลับไฟของทั้งสองฝั่ง ไฟฝั่งอากิก็ไปอยู่ทางเมิ่งซิน ไฟของเมิ่งซินก็มาอยู่ทางอากิ พอมันหมุนสลับไฟเสร็จ ไฟของอากิก็ลอยเข้าไปในไฟของเมิ่งซิน ไฟของเมิ่งซินก็ลอยเข้าไปในไฟของอากิเช่นกัน
[ระบบ:ท่านต้องการเรียกร้องเพิ่มตอนเก็บเกี่ยวหรือไม่]
‘เมิ่งซิน:ไม่’
[ระบบ:ยืนยันตอนเก็บเกี่ยวจะไม่ได้รับอะไรทั้งสิ้น
กำลังทำการปล่อยเช่าสกิลคำสาป(F⁽ᴬ⁾) ให้คู่พันธะสัญญา เนื่องจากประสิทธิภาพของพันธสัญญาระดับต่ำ ประสิทธิภาพของสกิลลดลง 75%
กำลังรับสกิลจากคู่พันธะสัญญาได้รับสกิลฟื้นฟู(F-⁽ˢ⁾) เนื่องจากเป็นพันธสัญญาระดับต่ำประสิทธิภาพของสกิลลดลง 75% ]
[อลิส:กำลังรับสกิลจากคู่พันธะสัญญาได้รับสกิลคำสาป(F-⁽ᴬ⁾) เนื่องจากเป็นพันธะสัญญาระดับต่ำประสิทธิภาพของสกิลลดลง 75%
กำลังทำการปล่อยเช่าสกิลฟื้นฟู(F⁽ˢ⁾)ให้กับคู่พันธะสัญญา เนื่องจากเป็นพันธะสัญญาระดับต่ำประสิทธิภาพของสกิลลดลง 75%]
“อากิ:อ๋อ~ มันแชร์สกิลกันนี่เอง”
“เมิ่งซิน:เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่ก็มันลดประสิทธิภาพไปตั้ง 75%”
“อากิ:แต่ก็ไม่เป็นไร มีดีกว่าไม่มีแหละ”
“เมิ่งซิน:ฉันเห็นด้วยมีดีกว่าไม่มี”
“อากิ:นี่เมิ่งซินฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”
“เมิ่งซิน:ว่ามาเลย”
“อากิ:มันยังทำสัญญาเพิ่มได้ไหม”
“เมิ่งซิน:ขอดูก่อนนะ… เหมือนว่าตอนนี้จะทำได้แค่สัญญาเดียวนะ”
“อากิ:โอเคไม่เป็นไร งั้นเราเดินทางกันต่อเถอะ”
“เมิ่งซิน:ขอโทษที่ให้รอนะ เนี่ยนเจินพอดีทดลองอะไรนิดหน่อยนะ”
“เนี่ยนเจิน:ไม่เป็นไรค่ะ ได้ดูภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ก็นะน่าตื่นเต้นดีค่ะ”
“อากิ:เธอเห็นตาชั่งด้วยเหรอ”
“เนี่ยนเจิน:เห็นค่ะ เห็นดวงไฟด้วยค่ะ”
“เมิ่งซิน:แปลว่าไม่ใช่แค่คู่พันธสัญญาที่เห็น ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆน่าจะเห็นหมด”
“อากิ:ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ ครั้งข้างหน้าก็ต้องหาที่ปลอดภัยกว่านี้ทำพันธะสัญญา”
“เมิ่งซิน:เห็นด้วยเลย”
พอทดลองสกิลเสร็จทั้ง 3 ก็ออกเดินทางต่อทันที
จากผู้แต่ง
ขอกราบประทานโทษอย่างแรงที่อู้ไปนานครับ กลับมาแล้วครับ
