รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 733 แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นไม่หวาน แต่ดับกระหายได้!

บทที่ 733 แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นไม่หวาน แต่ดับกระหายได้!

บท​ที่​ 733 แตง​ที่​ฝืน​เด็ด​จาก​ต้น​ไม่หวาน​ แต่​ดับ​กระหาย​ได้​!

ชางเหยา​ว่องไว​เหลือคณา​ ใช้เวลา​เพียง​ไม่นาน​ก็​อยู่​ใน​ละแวก​เมือง​ชิงซาน​ พอ​มองเห็น​เมือง​ชิงซาน​ได้​ราง ๆ​ แล้ว​

ขอบเขต​พลัง​ของ​นางใน​ยาม​นี้​สูงส่งยิ่งนัก​ นางใน​อดีต​มิอาจ​เทียบ​ได้​เลย​!

นับ​เวลา​ดู​แล้ว​ นาง​ติดตาม​ข้าง​กาย​คุณชาย​มาราว ๆ​ หนึ่ง​เดือน​ มิหนำซ้ำ​คุณชาย​ยัง​ดี​กับ​นาง​สุด​ ๆ นาง​ได้​เปลี่ยนแปลง​ไป​อย่าง​มหันต์​ราวกับ​ได้รับ​ชีวิต​ใหม่​!

“ท่าน​พี่​ชวน​!”

ขณะที่​นาง​เร่งความเร็ว​เหิน​ข้าม​ภูเขา​ลูก​หนึ่ง​ พลัน​นั้น​ ตา​นาง​เป็นประกาย​ขึ้น​มา

นาง​เห็น​มัจฉาสัต​มายา​!

มัจฉาสัต​มายา​กำลัง​เดิน​ท่อง​อยู่​ใน​ขุนเขา​ ท่าทาง​อารมณ์​ชื่นบาน​ไม่หยอก​ รอยยิ้ม​สดใส​ประดับ​อยู่​บน​ใบหน้า​

นาง​เหิน​เข้าไป​อยู่​ตรงหน้า​มัจฉาสัต​มายา​

“ท่าน​พี่​ชวน​!”

นาง​ร้องเรียก​เสียงหวาน​ ทำเอา​มัจฉาสัต​มายา​ตกใจ​แทบ​แย่​

นี่​มัน​เรื่อง​อัน​ใด​กัน​?!

เหตุใด​ชางเหยา​ถึงมาอยู่​ที่นี่​

มิหนำซ้ำ​มัน​ยัง​ไม่รู้สึกตัว​เลย​แม้แต่น้อย​!

เป็นไปได้​อย่างไร​?

ด้วย​ขอบเขต​พลัง​ของ​มัน​ ชางเหยา​ไม่มีทาง​มาอยู่​ข้าง​กาย​มัน​โดยที่​มัน​ไม่รู้ตัว​!

มัจฉาสัต​มายา​รู้สึก​แปลกประหลาด​อย่างยิ่ง​ จึงคลี่​แผ่​ประสาทสัมผัส​จักรพรรดิ​ออก​ไป​เพื่อ​ตรวจจับ​ขอบเขต​ของ​ชางเหยา​ สุดท้าย​มัน​กลับ​พบ​กับ​ความล้มเหลว​!

พลัง​ประหลาด​บางอย่าง​กีดขวาง​ประสาทสัมผัส​จักรพรรดิ​ของ​มัน​!

‘ข้า​คิด​ตื้น​เกินไป​! ต่อให้​ชางเหยา​ได้​เข้าไป​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​ยาก​จะเหนือชั้นกว่า​ข้า​ใน​ขอบเขต​พลัง​ก็​จริง​ ทว่า​ หาก​ชางเหยา​ได้​สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​มาอยู่ในครอบครอง​ก็​เป็น​อีก​เรื่อง​หนึ่ง​!’

มัน​คิดในใจ​

แดน​บรรพ​โกลาหล​ถือ​เป็นแดน​กำเนิด​แห่ง​สรรพสิ่ง​ พลัง​ของ​สิ่งมีชีวิต​ใน​นั้น​ล้วน​อยู่​ใน​ระดับ​สูงส่ง

ศาสตรา​ที่​ก่อ​เกิดขึ้น​ใน​แดน​กำเนิด​เช่นนี้​ย่อม​ไม่ธรรมดา​ พลัง​กล้าแกร่ง​อย่างยิ่งยวด​!

ก่อน​นี้​มัน​คิด​แต่เพียง​ว่า​หาก​ชางเหยา​ได้ประโยชน์​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ จะทำให้​ขอบเขต​พลัง​ของ​นาง​ยกระดับ​ขึ้น​มาก​ มิได้​เคย​คิด​ว่า​ชางเหยา​จะได้รับ​สมบัติ​ทรงพลัง​ภายใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ด้วย​!

ถึงอย่างไร​ สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​ใช่ว่า​จะได้มา​ง่าย ๆ​

ขอบเขต​พลัง​ของ​ชางเหยา​มิได้​โดดเด่น​ ถึงเข้าไป​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​มิอาจ​ทำการ​ใหญ่​ได้​ เพราะ​อย่างนั้น​ มัน​จึงไม่เคย​คิด​ว่า​ชางเหยา​จะได้รับ​สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​!

แต่​บัดนี้​ดู​แล้ว​ มัน​คิดผิด​ไป​!

ขอบเขต​พลัง​ของ​มัน​ใน​ยาม​นี้​มิได้​ต่ำต้อย​ แม้น​ยัง​มิใช่เซียน​ กระนั้น​ก็​ก้าว​สู่ขั้น​ครึ่ง​ก้าว​เทียน​ตี้​แล้ว​ แต่​มัน​กลับ​ตรวจจับ​ขอบเขต​พลัง​ของ​ชางเหยา​มิได้​!

ไม่ต้องสงสัย​เลย​ว่า​ชางเหยา​ต้อง​มีสมบัติ​ทรงพลัง​บางอย่าง​ไว้​กับ​ตัว​แน่​!

มิฉะนั้น​ ไม่มีทาง​ที่​มัน​จะตรวจจับ​ขอบเขต​พลัง​ชางเหยา​มิได้​!

มัน​ไม่คิด​ว่า​ขอบเขต​พลัง​ของ​ชางเหยา​จะเหนือ​ชั้น​ไป​กว่า​มัน​

ถึงอย่างไร​ มัน​ก็​ฝึกฝน​ใน​บ่อน้ำ​ลาน​เล็ก​คุณชาย​มาตลอด​ ก่อนหน้านี้​ยัง​ได้​พี่​หลิว​ชี้แนะ​อยู่​บ่อยครั้ง​ ทั้งหมด​นี้​มิใช่สิ่งที่​ชางเหยา​สามารถ​เทียบ​เทียม​ได้​

ต่อให้​ชางเหยา​ได้​บำเพ็ญตน​ใน​แดน​แกนกลาง​ที่สุด​ วิเศษ​วิ​โสที่สุด​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ก็​ไม่มีทางเหนือ​ชั้น​ไป​กว่า​มัน​

ยิ่ง​ไม่ต้อง​เอ่ย​ว่า​บัดนี้​ แดน​บรรพ​โกลาหล​ยัง​ไม่ปรากฏ​ออกมา​

เพราะ​อย่างนั้น​ ชางเหยา​ต้อง​มีสมบัติ​ทรงพลัง​บางอย่าง​ติดตัว​ไว้​แน่นอน​!

และ​สมบัติ​วิเศษ​เช่นนี้​ เป็นไปได้​สูงว่า​อาจ​มาจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​!

ภพ​เซียน​ผนึก​ตนเอง​สนิท​ มิใช่ที่​ที่​ชางเหยา​เข้าไป​สัมผัส​ได้​ ส่วน​ภพ​เซียน​เทียม​นั่น​ สิ่งมีชีวิต​แต่ละ​ตน​ใน​นั้น​ต่าง​หัวสูง​หยิ่งผยอง​ ยิ่ง​ไม่มีทาง​มอบ​สมบัติ​ทรงพลัง​ให้​ชางเหยา​ง่าย ๆ​

หาก​สลัด​ความเป็นไปได้​เหล่านี้​ออก​ ก็​เหลือ​แต่​แดน​บรรพ​โกลาหล​

แดน​บรรพ​โกลาหล​เกิด​รอยร้าว​มากมาย​ที่​เชื่อมต่อ​กับ​อาณาจักร​ภายนอก​ เป็นไปได้​สูงว่า​สมบัติ​ทรงพลัง​เหล่านี้​หลุด​ร่วง​ออกจาก​รอยร้าว​พวก​นั้น​ และ​ชางเหยา​ได้​ไป​โดยบังเอิญ​!

‘ไม่ว่า​เพราะ​เหตุผล​ใด​ ชางเหยา​ก็​มีสมบัติ​ทรงพลัง​ใน​ตัว​แน่​ ๆ อย่าง​ไม่ต้องสงสัย​!’

มัจฉาสัต​มายา​คิดในใจ​ รู้สึก​ยุ่งยาก​ขึ้น​นิดหน่อย​

ก่อน​นี้​ที่​มัน​คลี่​แผ่​ประสาทสัมผัส​จักรพรรดิ​เข้าไป​ เสมือน​หิน​ที่​จมดิ่ง​ลง​ไป​ใน​มหาสมุทร​ ตรวจจับ​สิ่งใด​ไม่เจอ​เลย​สักนิด​ สะท้อน​ให้​เห็น​ว่า​สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​ตัว​ชางเหยา​ไม่ธรรมดา​ พลานุภาพ​พิเศษ​อย่างยิ่ง​!

หาก​ชางเหยา​ใช้สมบัติ​ทรงพลัง​ชิ้น​นี้​จัดการ​มัน​ ไม่แน่​ว่า​มัน​อาจ​ต้อง​ถูก​ชางเหยา​กำราบ​จริง ๆ​!

มัน​ไม่ยอมให้​ชางเหยา​กำราบ​แน่​ เช่นนั้น​จะเสียหน้า​เกินไป​แล้ว​!

โดยเฉพาะ​หากว่า​มัน​ถูก​ชางเหยา​กำราบ​ มีเพียง​สวรรค์​ที่​รู้​ว่า​ชางเหยา​จะทำ​อัน​ใด​กับ​มัน​!

มัน​ขบคิด​ไปมา​ รู้สึก​ว่า​อยู่​ที่นี่​ต่อ​คง​ไม่ปลอดภัย​ มัน​ต้อง​กลับ​ไป​อยู่​ใน​ลาน​เล็ก​ของ​คุณชาย​!

“หือ​ จักรพรรดิ​ชาง ท่าน​มาได้​อย่างไร​”

มัน​ชะเง้อ​มอง​ด้านหลัง​ชางเหยา​แล้ว​เอ่ย​ขึ้น​ฉับพลัน​

“เสด็จ​พ่อ​มาหรือ​”

ชางเหยา​หันกลับ​ไป​มอง​ด้วย​ความสงสัย​ มีจักรพรรดิ​ชางอ​ยู่​ที่ไหน​ มัจฉาสัต​มายา​หลอก​นาง​อีกแล้ว​!

เมื่อก่อน​ มัจฉาสัต​มายา​ก็​หลอก​นาง​เช่นนี้​เป็นประจำ​!

ซ้ำนาง​ยัง​ติดกับ​ทุกครั้ง​ไป​

อย่าง​ที่​คิด​ หลัง​นาง​หัน​กลับมา​ ก็​ไม่เห็น​วี่แวว​ของ​มัจฉาสัต​มายา​แล้ว​

“เจ้าคนเลว​ ข้า​เชื่อใจ​ท่าน​ปานนี้​ ท่าน​ยัง​เอาแต่​หลอก​ข้า​อยู่​ได้​!”

ชางเหยา​กำหมัด​เล็ก​ ๆ เอ่ย​อย่าง​เดือดดาล​

“รอ​ให้​ข้า​กำราบ​ท่าน​อยู่หมัด​ก่อน​เถิด​ ข้า​จะให้​ท่าน​ได้​เห็นดี​แน่​!” นาง​เอ่ย​เสียง​เคียดแค้น​

มัจฉาสัต​มายา​จะหนี​ไป​ไหน​ได้​

ไม่ต้อง​คิด​ให้​มากความ​นาง​ก็​รู้​ว่า​มัจฉาสัต​มายา​คง​หนี​กลับ​ไป​ยัง​ลาน​เล็ก​ของ​คุณชาย​แล้ว​แน่นอน​

“คุณชาย​ประทาน​ ‘สมดั่ง​ปรารถนา​’ ด้วย​ตนเอง​แล้ว​ท่าน​ยัง​คิด​หนี​อีก​หรือ​ คราวนี้​ท่าน​หนี​ไม่พ้น​เงื้อมมือ​ของ​ข้า​แน่​!”

นาง​เหิน​ไป​ทาง​เมือง​ชิงซาน​

ก่อน​ไป​ถึงเมือง​ชิงซาน​ นาง​ลง​ยืน​อยู่​ที่​พื้น​ แล้ว​เดินเท้า​เข้าไป​ใน​เมือง​ชิงซาน​

แม้ว่า​คุณชาย​ไม่อยู่​ที่​เมือง​ชิงซาน​ กระนั้น​ที่นี่​ก็​เป็นที่​ที่​คุณชาย​ประทับ​ นาง​ทำ​เช่นนี้​ถือ​เป็นการ​เคารพ​คุณชาย​

เมื่อ​เดิน​ไป​ถึงริม​ลำธาร​ นาง​ก็ได้​พบ​ต้น​หลิว​

หญิงสาว​คำนับ​ทักทาย​ต้น​หลิว​

“มาหา​เสี่ยว​ชีใช่หรือไม่​” ต้น​หลิว​ตอบรับ​ “ไป​เถิด​”

นี่​เป็น​เพียง​จิต​เสี้ยว​หนึ่ง​ที่​มัน​เหลือ​เอาไว้​ ป้องกัน​มิให้​เกิดเรื่อง​อัน​ใด​ที่​ข้างนอก​นี่​

มัน​ใน​ยาม​นี้​ ทุ่มเท​กาย​ใจทั้งหมด​ไป​กับ​การ​ฝึก​ตน​ ประสบการณ์​ใน​ดินแดน​นั้น​ทำให้​มัน​ได้​ตระหนัก​อย่าง​ลึกซึ้ง​แล้ว​ว่า​พลัง​ของ​มัน​นั้น​ยัง​ห่าง​ชั้น​อยู่​มาก​ จำต้อง​พยายาม​ฝึกฝน​ให้​มากกว่า​นี้​

มัน​สร้าง​มิติ​ของ​ตนเอง​ขึ้น​มา แล้ว​เข้าไป​ฝึก​ตน​บำเพ็ญ​ใน​นั้น​

วิชา​หลัก​เต๋า​ต่าง ๆ​ ที่​มัน​ได้​รู้แจ้ง​จาก​คุณชาย​ ยัง​ฝึกฝน​ไม่ถึงขั้น​สมบูรณ์​อย่าง​เห็นได้ชัด​ รอ​ให้​มัน​ฝึกฝน​จน​สมบูรณ์​เมื่อใด​ มัน​มั่นใจ​ว่า​จะยกระดับ​ขึ้น​อีก​มาก​!

ถึงคราว​นั้น​ ต่อให้​มัน​ไป​ยัง​ดินแดน​นั้น​อีก​ มัน​ก็​มั่นใจ​ว่า​สามารถ​รับมือ​กับ​สิ่งมีชีวิต​ทุก​ตน​ใน​นั้น​

“ได้​เลย​!”

ชางเหยา​บอกลา​ต้น​หลิว​ เข้าไป​ใน​เมือง​ชิงซาน​

อีก​ด้าน​ มัจฉาสัต​มายา​กลับ​ไป​อยู่​ที่​ลาน​เล็ก​

มัน​วางใจ​ลง​ได้​อย่าง​สิ้นเชิง​

เมื่อ​กลับมา​อยู่​ใน​ลาน​เล็ก​แล้ว​ ต่อให้​ชางเหยา​มีสมบัติ​ทรงพลัง​ปานใด​ใน​ตัว​ ก็​ไม่มีทาง​เจอ​ตัว​มัน​แน่​

ลาน​เล็ก​แห่ง​นี้​ไม่ธรรมดา​ เป็น​สถานที่​ประทับ​ของ​คุณชาย​ ไม่มีพลัง​อัน​ใด​สำแดง​มาถึงที่นี่​ได้​ และ​ไม่มีพลัง​อัน​ใด​สามารถ​สืบเสาะ​สิ่งที่อยู่​ใน​ลาน​เล็ก​ได้​

ส่วน​ที่ว่า​เหตุใด​มัน​ถึงได้​พบ​ชางเหยา​ มัน​มองว่า​อาจ​เป็น​ความบังเอิญ​ พอดี​ได้มา​เจอกัน​เท่านั้น​

มัน​มิเคย​บอก​คนนอก​คนใด​ว่า​มัน​ติดตาม​อยู่​ข้าง​กาย​คุณชาย​ ชางเหยา​คง​ไม่รู้​ว่า​มัน​อยู่​ที่นี่​

“ข้า​ต้อง​พยายาม​ฝึกฝน​เข้า​แล้ว​!”

มัจฉาสัต​มายา​ขบ​เขี้ยว​เอ่ย​ขึ้น​

หน​นี้​มัน​ต้อง​หนี​อุตลุด​ ไม่อาจ​กุมอำนาจ​ใน​การ​เผชิญหน้า​กัน​อย่าง​คราวนี้​ได้​เลย​ ต้อง​เป็น​ฝ่าย​หนี​ไป​เพราะ​สถานการณ์​ เป็นผล​ให้​มัน​รู้สึก​ขายหน้า​อย่างยิ่ง​ ใน​ฐานะ​บุรุษเพศ​ ไม่สิ มัจฉาเพศ​ผู้​ จะเกรงกลัว​สตรี​นาง​หนึ่ง​เช่นนี้​ได้​อย่างไร​!

ปล่อย​ให้​เป็น​เช่นนี้​ไม่ได้​!

จากนั้น​ มัน​เตรียม​กระโดด​ลง​บ่อน้ำ​เพื่อ​เริ่ม​การฝึกฝน​

น้ำ​ใน​บ่อน้ำ​ไม่ธรรมดา​อย่างยิ่ง​ หากว่า​มัน​หมั่นเพียร​ฝึกฝน​ ย่อม​ต้อง​ก้าวหน้า​ได้​อย่าง​รวดเร็ว​แน่​

ทว่า​ขณะที่​มัน​กำลังจะ​กระโดด​ลง​ไป​ใน​บ่อน้ำ​ มัน​กลับ​เห็น​ชางเหยา​ที่​หน้า​ประตู​!

สวรรค์​! ชางเหยา​ไล่ตาม​มาถึงที่นี่​ได้​อย่างไร​!?

“ข้า​ประเมิน​สมบัติ​ทรงพลัง​ชิ้น​นั้น​ต่ำ​ไป​! ข้า​อยู่​ใน​ลาน​เล็ก​แห่ง​นี้​ ไม่ว่า​สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​มือ​ชางเหยา​เก่งกล้า​เพียงใด​ ก็​ไม่มีทาง​รับรู้​สิ่งที่​เกิดขึ้น​ใน​ลาน​ได้​! ทว่า​ก่อน​ข้า​เข้ามา​ใน​ลาน​เล็ก​เล่า​?!”

มัจฉาสัต​มายา​สีหน้า​ไม่สู้ดี​อย่าง​มาก​ มัน​คิด​ว่า​ชางเหยา​จับ​ร่องรอย​มัน​ก่อน​เข้ามา​ใน​ลาน​เล็ก​ได้​ ถึงตาม​มาถึงที่นี่​!

เมื่อ​ลอง​ทบทวน​อีกที​ เรื่อง​ที่​มัน​พบ​ชางเหยา​ข้างนอก​ก็​อาจ​มิใช่เรื่อง​บังเอิญ​ หาก​แต่​เป็น​เพราะ​ชางเหยา​ใช้อำนาจ​จาก​สมบัติ​ทรงพลัง​ใน​มือ​ใน​การ​ตามหา​ตำแหน่ง​ของ​มัน​ แล้ว​ตั้งใจ​มาหา​โดยเฉพาะ​!

‘ไย​ข้า​ต้อง​ออก​ไป​เดิน​เพ่นพ่าน​ด้วย​เล่า​!’

มัจฉาสัต​มายา​เอ่ย​ใน​ใจ สำนึก​เสียใจ​เป็น​ที่สุด​ หาก​มัน​ไม่ออก​ไป​จาก​ลาน​เล็ก​ ชางเหยา​ไม่มีทาง​หา​มัน​เจอ​แน่นอน​!

“ชางเหยา​ เจ้าอย่า​ได้​หุนหันพลันแล่น​ ที่นี่​เป็นที่​ประทับ​ของ​อาวุโส​ผู้ยิ่งใหญ่​ท่าน​หนึ่ง​ เจ้าจะบุก​เข้ามา​ไม่ได้​!”

แม้ว่า​มัจฉาสัต​มายา​ไม่อยาก​ออก​ไป​ แต่​สุดท้าย​มัน​ก็​ต้อง​กัดฟัน​ออก​ไป​อยู่ดี​

ที่นี่​เป็น​ลาน​เล็ก​อันเป็น​สถานที่​ประทับ​ของ​คุณชาย​ หาก​ไม่ได้รับอนุญาต​จาก​คุณชาย​ มัน​ก็​ไม่กล้า​ให้​ชางเหยา​เข้ามา​ เช่นนั้น​จะถือ​เป็นการ​จาบจ้วง​คุณชาย​อย่าง​รุนแรง​

“น้อง​ชางเห​ยามา​หรือ​!”

“เสี่ยว​ชีพูด​ไม่ผิด​ ลาน​เล็ก​แห่ง​นี้​เข้ามา​ตามอำเภอใจ​มิได้​จริง ๆ​!”

ถ้วย​กระเบื้อง​แปด​ใบ​ลอย​ออกจาก​ครัว​ คลื่น​แสงพิเศษ​บางอย่าง​ซัดสาด​ ผู้คน​สัญจร​ไปมา​ตาม​ถนน​ไม่หยุดหย่อน​ กระนั้น​มิมีผู้ใด​มองเห็น​เหตุการณ์​ด้าน​พวกเขา​เลย​สักนิด​

พวก​นาง​ต่าง​ชอบ​ชางเหยา​กัน​มาก​ ชางเหยา​นั้น​นิสัย​ใช้ได้​จริง ๆ​ กล้า​รัก​กล้า​ชัง มิเคย​ละล้าละลัง​ สง่าแต่​ยัง​น่ารัก​

“สวัสดี​พี่​หญิง​ทั้ง​แปด​!”

ชางเหยา​ทักทาย​ถ้วย​กระเบื้อง​ทั้ง​แปด​อย่าง​มีมารยาท​

มัจฉาสัต​มายา​เห็น​สถานการณ์​เช่นนี้​ก็​นึก​ไป​ว่า​แย่​แล้ว​ หาก​ถ้วย​กระเบื้อง​ทั้ง​แปด​เลือก​ช่วย​ชางเหยา​ มัน​ยิ่ง​ไม่มีกำลัง​พอ​จะต้านทาน​!

“พี่ชาย​ทั้งหลาย​ช่วย​ข้า​ด้วย​!”

มัจฉาสัต​มายา​ตะโกน​เข้าไป​ใน​ลาน​

อนิจจา​ ของ​วิเศษ​ใน​ลาน​หา​ได้​สนใจ​มัน​ไม่

เหล่า​ของ​วิเศษ​ต่าง​รู้เรื่อง​ของ​มัจฉาสัต​มายา​กับ​ชางเหยา​ดี​ พวก​มัน​ก็​อยาก​ให้​มัจฉาสัต​มายา​ได้​ครอง​คู่​กับ​ชางเหยา​

มัจฉาสัต​มายา​ร้อนใจ​ “พี่​ลั่วสุ่ย​ไม่อยู่​ พวก​ท่าน​ไม่คิด​แยแส​ข้า​แล้ว​หรือ​”

“ผู้ใด​ว่า​กัน​!”

“เป็นไปได้​อย่างไร​!”

“เมื่อ​ครู่​ข้า​ทำสมาธิ​อยู่​ ถึงไม่ได้ยิน​!”

ทันทีที่​กล่าวถึง​พี่​ลั่วสุ่ย​ เหล่า​ของ​วิเศษ​ก็​เคลื่อนไหว​กัน​หมด​ พา​กัน​มาอยู่​หน้า​ประตู​ลาน​และ​ยืน​อยู่​ข้างเดียว​กับ​มัจฉาสัต​มายา​

มีเหล่า​ของ​วิเศษ​คอย​หนุนหลัง​ มัจฉาสัต​มายา​มั่นใจ​ขึ้น​ใน​บัดดล​

มัน​กล่าว​ต่อ​ชางเหยา​ “อย่า​คิด​ว่า​เจ้ามีสมบัติ​ทรงพลัง​ใน​มือ​แล้ว​ข้า​จะต้อง​ยอมจำนน​! ข้า​ขอ​บอก​เจ้าไว้​เลย​ ข้า​ไม่มีทาง​ยอมจำนน​แน่​!”

“ใช่แล้ว​ เสี่ยว​ชีพูด​ไม่ผิด​ แตง​ที่​ฝืน​เด็ด​จาก​ต้น​ไม่หวาน​ น้อง​ชางเหยา​กลับ​ไป​เสียเถิด​!”

จอบ​เซียน​เอ่ย​อย่าง​ไม่คิดมาก​

“เจ้าจอบ​เส็งเคร็ง​ เจ้าว่า​อะไร​นะ​”

ถ้วย​กระเบื้อง​ใบ​หนึ่ง​แค่น​เสียง​เย็น​ “เจ้าต้องการ​ยืน​อยู่​ฝ่าย​เดียว​กับ​พวกเขา​หรือ​”

“ปะ​…เปล่า​! ข้า​พูด​ผิด​ไป​!”

จอบ​เซียน​รีบ​เอ่ย​ “แตง​ที่​ฝืน​เด็ด​จาก​ต้น​ไม่หวาน​ แต่​ดับ​กระหาย​ได้​! น้อง​ชางเหยา​ เจ้าจงมุ่งหน้า​ต่อ​อย่า​ได้​ไหว​หวั่น​ ข้า​จะสนับสนุน​เจ้าเอง​!”

มัน​รีบ​วิ่ง​ไป​อยู่​ข้างเดียว​กับ​ถ้วย​กระเบื้อง​ทั้ง​แปด​

แตง​ที่​ฝืน​เด็ด​จาก​ต้น​ไม่หวาน​ แต่​ดับ​กระหาย​ได้​!

เรื่อง​บ้า​อะไร​กัน​นี่​!

เพื่อ​เอาใจ​ถ้วย​กระเบื้อง​ จอบ​เซียน​ยอม​พูด​ได้​ทุกอย่าง​จริง ๆ​!

เหล่า​ของ​วิเศษ​ดูแคลน​จอบ​เซียน​เป็น​ที่สุด​!

ชางเหยา​ได้ยิน​แล้ว​ยัง​รู้สึก​หมด​คำพูด​ ที่ว่า​ดับ​กระหาย​นั่น​หมายความว่า​อย่างไร​

นาง​กระหาย​ขนาด​นั้น​เชียว​หรือ​!

“ชางเหยา​ บอก​ตามตรง​ ข้า​รู้​ว่า​เจ้าได้​สมบัติ​ทรงพลัง​มา คิด​ว่า​ตัวเอง​นั้น​เก่งกาจ​ ทว่า​เจ้าก็​เคย​เห็น​พลัง​ฝีมือ​ของ​พี่ชาย​ทั้งหลาย​มาแล้ว​ สมบัติ​ทรงพลัง​ของ​เจ้ายัง​มีพลัง​ไม่พอ​เมื่อ​อยู่​ต่อหน้า​พี่ชาย​ทั้งหลาย​!” มัจฉาสัต​มายา​กล่าว​

“อย่างนั้น​หรือ​”

ชางเหยา​หัวเราะ​ ความจริง​เป็น​เช่นนั้น​จริง​หรือ​

‘สมดั่ง​ปรารถนา​’ ลายมือ​คุณชาย​ยัง​มีพลัง​ไม่พอ​อีก​หรือ​

“เจ้าเพ้อเจ้อ​อะไร​อยู่​!”

มัจฉาสัต​มายา​ถอนหายใจ​ “เอา​อย่างนี้​ พี่ชาย​ทั้งหลาย​ไม่ต้อง​ออกโรง​ ข้า​จะสะกด​ขอบเขต​ลง​ต่อสู้​กับ​เจ้า หาก​เจ้าชนะ​ เจ้าอยาก​ทำ​อย่างไร​ก็ได้​! แต่​หาก​เจ้าแพ้​ เจ้าต้อง​ยอม​ไป​จาก​ที่นี่​แต่​โดยดี​!”

“สะกด​ขอบเขต​ต่อสู้​หรือ​”

ชางเหยา​ยิ้ม​แช่มชื่น​ หัน​มอง​มัจฉาสัต​มายา​พลาง​กล่าว​ “ท่าน​พูด​จริง​หรือ​”

มัจฉาสัต​มายา​ผงะ​ เหตุใด​ถึงรู้สึก​ว่า​ชางเหยา​ใน​วันนี้​ต่าง​จาก​ใน​อดีต​!

ชางเหยา​ใน​วันนี้​ ดู​มั่นใจ​เป็นพิเศษ​!

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท