ชูฮันรีบเร่งกระบวนการทุกอย่างให้เร็วขึ้นในคืนเดียวกันนั้นเขารีบมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ต้องห้ามในเขตเมืองอันลู แม้ว่าซอมบี้ส่วนใหญ่จะถูกล่อออกไปเพื่อกำจัดในช่วงสงครามจนเกือบหมดแล้ว แต่มันก็ยังมีบางส่วนหลงเหลืออยู่ แถมพวกซอมบี้พวกนี้ก็ยังเป็นระดับสูงๆทั้งนั้น ชูฮันได้ปะทะกับซอมบี้ระยะ 5 หลายตัวตลอดทาง
มันไม่มีมนุษย์เข้ามาในพื้นที่ส่วนนี้เลยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและทหารกองทัพเขี้ยวหมาป่าเพียงแค่ตั้งกำลังล้อมไว้รอบนอกเท่านั้น ชูฮันคิดว่าคนพวกนี้น่าจะไม่มีปัญญาจัดการซอมบี้ที่เหลืออยู่จริงๆถึงได้ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมานานขนาดนี้
ปกติแล้วจะใช้สารล่อซอมบี้วางตามจุดต่างๆเพื่อตรวจเช็คว่ามันยังมีซอมบี้หลงเหลือหรือไม่แต่ในกรณีมันไม่สามารถนำไปใช้ได้ เพราะซอมบี้พวกนี้ไม่ตอบสนองต่อสารล่อ ที่นี้มันเละไปหมด! ชูฮันคำรามและพยายามสังเกตการณ์พื้นที่ต่อไป
ถ้ามีซุปเปอร์ซอมบี้อยู่ในนี้มันก็น่าจะเป็นพวกที่ถนัดด้านสติปัญญา หวังไคตามติดชูฮันตลอดทางและเมื่อไหร่ที่สบจังหวะมันก็จะรีบวิ่งไปไล่เก็บคริสตัลทันที
ความสามารถพิเศษของซุปเปอร์ซอมบี้มักจะแปลกเสมอเหมือนกับพรสวรรค์ของมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ มันอาจจะเป็นความสามารถที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ชูฮันพยายามอดทน
เขาเดินเตร็ดเตร่อยู่ตรงนี้เป็นเวลานานแล้วหากก็ยังไม่เจอเบาะแสของซุปเปอร์ซอมบี้เลย ไม่แปลกใจว่าทำไมซูเฟิงถึงบอกว่าเขตพื้นที่นี้มีปัญหาในการกวาดล้างซอมบี้ แต่ตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องกวาดล้างซอมบี้ในเมืองอันลูทั้งหมดให้เรียบร้อยให้ได้ เพราะตอนนี้เหล่าผู้รอดชีวิตทั้งหลายได้ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองแล้ว!
แต่มันก็แปลกมากถ้ามันมีซุปเปอร์ซอมบี้จริงๆ ตอนที่กองทัพเขี้ยวหมาป่าเข้ามาเริ่มทำการกวาดล้างเมืองอันลูตั้งแต่แรก ทำไมมันไม่ออกมาตอบโต้หรือลอบโจมตีพวกเขาเลย? จู่ๆหวังไคก็ถามขึ้นมา
คงเป็นซุปเปอร์ซอมบี้พิการละมั้ง! ชูฮันแสยะยิ้ม
นายอย่าดูถูกได้มั้ย?
ยังไงพวกมันก็คือซอมบี้ต่างกันตรงไหน? จุดจบก็คือเหมือนกัน…ตาย!
เอาเถอะถึงแม้ว่าซอมบี้จะเรียกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ประโยชน์ แต่การมีอยู่ของซุปเปอร์ซอมบี้นั่นมันเกิดภายใต้ผลกระทบที่รุนแรงอย่างมาก สภาวะที่บีบคั้นสุดๆ หวังไคพยายามอธิบายด้วยความทรงจำที่กระจัดกระจายของมัน ถึงความทรงจำของฉันจะยังไม่กลับมาทั้งหมด แต่มันก็มีความทรงจำลางๆบางส่วนที่เกี่ยวกับความลับของซุปเปอร์ซอมบี้อยู่ไม่น้อย
ขณะพูดไปความโกรธก็ปะทุขึ้นในอกหวังไค ชูฮัน! นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่า?! เวลานี้ไม่เพียงแค่ชูฮันจะเมินเฉยต่อข้อมูลที่หวังไคพยายามเค้นออกมาแล้วแต่เขายังเอาแต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตาจ้องไปที่ขบวนมดซอมบี้ที่พื้นไม่วางตา
ขบวนมดซอมบี้เดินเรียงแถวไม่ต่างอะไรกับมดปกติในยุคศิวิไลซ์พวกมันมีขนาดเล็กน้อยนิดจนถูกมองข้ามอยู่บ่อยครั้งทว่าลักษณะของพวกมดทั้งสองยุคนั้นมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
มดในยุคศิวิไลซ์นั้นจะทำทุกอย่างเป็นกลุ่มปฏิบัติเหมือนกัน มีระเบียบวินัย พวกมันมีระบบในการทำงานขนาดใหญ่โดยมีราชินีมดเป็นศูนย์กลาง
ขณะที่มดในโลกาวินาศนั้นกลายเป็นซอมบี้พวกมันไม่มีระบบระเบียบอะไรทั้งนั้น ระบบทุกอย่างพังทลายไปหมด มดแต่ละตัวต่างกัดกินพวกกันเองเพื่อความอยู่รอดและเช่นเดียวกับซอมบี้ที่เหลือ พวกมันก็เดินเร่ร่อนไปเรื่อยๆ ไม่ได้เดินเป็นขบวนเหมือนมดธรรมดา ยกเว้นแต่จะมีเป้าหมายหรือเหยื่อปรากฏตัวขึ้นจนดึงความสนใจของพวกมันได้ เมื่อนั้นพวกมันจะมุ่งหน้าไปยังทางเดียวกันอย่างเช่นตอนนี้
เพราะฉะนั้นสถานการณ์ในขณะนี้จึงแปลกๆมาก!
ตาของชูฮันเป็นประกายจ้าหวังไคปิดปากเงียบกริบ มันเดินตามชูฮันและขบวนมดซอมบี้ไปอย่างเงียบๆ
การเคลื่อนไหวของมดซอมบี้นั้นค่อนข้างช้าชูฮันก้มหน้ามองและเดินหลังขบวนมดซอมบี้ไปตลอดทั้งคืน และในที่สุดก็มาถึงที่หมายตอนที่ฟ้าเกือบสาง
นี่มัน…
ฝาท่อระบายน้ำทิ้ง!
นัยน์ตาดำของชูฮันหดวูบความรู้สึกกลัวและตกใจโผล่ขึ้นมาในอก
ฝ่าทอน้ำ…ใต้ดินของเมือง?
ไม่ใช่ว่าทั้งเมืองก็…
หวังไค! ชูฮันรีบหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากประตูมิติ จากนั้นก็รีบขีดเขียนบางอย่างลงไปด้วยความเร่งรีบขณะปากก็พูดกับหวังไคไปด้วย รีบไปส่งข้อความนี้ให้กับกองทัพเขี้ยวหมาป่าให้เร็วที่สุด!
หวังไคไม่พูดอะไรมันรับก้อนกระดาษที่ชูฮันขยำและโยนมาให้คาบไว้ที่ปาก จากนั้นก็ออกตัวมุ่งหน้าไปยังสถานีประจำการของกองทัพเขี้ยวหมาป่าทันที
ตอนนี้หัวใจของชูฮันแทบจะกระเด้งออกมาจากอกด้วยความลนลานและตกใจเขายกฝาท่อระบายน้ำขึ้นและกระโดดลงไปด้านล่างทันที
ข้างล่างมันแทบจะมืดสนิทหากชูฮันก็ไม่ได้เอาไฟฉายขึ้นมาเปิดใช้กลับกันเขาเลือกจะใช้ความสามารถด้านการรับรู้ระยะ 6 ของเขาแทนเพื่อสัมผัสกับสิ่งรอบข้าง ทั้งเสียงน้ำ ควันดำและกลิ่นเหม็นเปรี้ยว
ความร้อนจากไฟฉายจะทำให้เขากลายเป็นเป้าล่อนิ่งของซุปเปอร์ซอมบี้ที่ซึ่งชูฮันก็ยังไม่รู้ว่ามันมีความสามารถพิเศษด้านอะไร และใครจะรู้ว่าอะไรจะตามมา…
ชูฮันเดินไปตามทางมืดๆและคับแคบเพียงลำพังเส้นทางมันลากยาวและตลอดทั้งทาง แต่แล้วชูฮันก็เริ่มเห็นรอยขีดข่วนตามข้างผนังทางที่ซึ่งไม่ได้เกิดจากฝีมือมนุษย์
ชูฮันไม่รู้ว่าเขาต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหนแต่ตอนนี้มันมีซอมบี้จำนวนมากพอสมควรปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เช่นเดียวกับขบวนมดซอมบี้ที่ชูฮันได้เจอก่อนหน้านี้…ซอมบี้พวกนี้อยู่สภาวะเสียการควบคุมของตัวเองเพราะตกอยู่ใต้อำนาจของซุปเปอร์ซอมบี้ พวกมันเพียงแค่เดินโซซัดโซเซไปเรื่อยๆตามคำสั่ง ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินตามพวกมันไป
ชูฮันไม่คิดจะเข้าปะทะในครั้งนี้เขารู้ดีว่าวิธีการที่จะเจอซุปเปอร์ซอมบี้ได้เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าซอมบี้ที่เจอ แต่แค่เดินตามพวกมันไปจนสุดทาง
ขณะเดียวกันชูฮันก็เกิดข้อสงสัยในใจว่าทำไมซอมบี้พวกนี้ถึงไม่สนใจมนุษย์อย่างเขา พวกมันมองข้ามสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในเมืองอันลูไป อะไรคือสิ่งที่ดึงดูดพวกซอมบี้ไปแทนกัน?
ดูเหมือนว่าซอมบี้ทั้งหมดจะถูกซุปเปอร์ซอมบี้ควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบมันเป็นการควบคุมอย่างล้ำลึกจนชูฮันหาข้อสรุปออกมาได้ว่า…ซุปเปอร์ซอมบี้ที่ชูฮันกำลังจะเผชิญหน้าตัวนี้ อาจจะเป็นซุปเปอร์ซอมบี้ที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา!
ชูฮันเริ่มคิดทบทวนทุกอย่างอยู่ในหัวก่อนหน้านี้เมืองอันลูตกอยู่ในสภาพที่อับจนหนทางจะกู้คืนได้แล้ว มันกลายเป็นเมืองร้างเพราะผลกระทบจากโลกาวินาศอย่างแท้จริง มีซอมบี้อาศัยอยู่ในเมืองจำนวนหลายล้านตัว ถ้าไม่ใช่คนที่ทรงพลังอย่างป่ายหวีเนอ ก็ไม่มีใครสามารถก้าวเดินเข้ามาในเมืองอันลูได้แม้แต่ก้าวเดียวทั้งนั้น…
ค่ายทั้งหลายต่างอิจฉาริษยาที่เมืองอันลูซึ่งถูกโจมตีมายาวนานหากผลสุดท้ายกลับกลายเป็นเมืองที่พัฒนาจนเหนือความคาดหมายของทุกคน พอมองย้อนกลับไปก็ได้รู้ว่า…มันไม่มีคำว่าบังเอิญบนโลกนี้และมันก็มีซุปเปอร์ซอมบี้ซ่อนตัวอยู่ที่นี้จริงๆ!
เวลาผ่านไปชูฮันเดินตามทางเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆจนมันไม่มีแม้แต่ร่องรอยของแสงสว่างเหลืออีกแล้ว แต่แล้วทางเดินกลับเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆขณะที่ก็มีซอมบี้จำนวนมหาศาลอัดแน่นปรากฏสู่สายตาชูฮัน กลิ่นเหม็นคาวของซอมบี้รุนแรงมากจนกลายเป็นกลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่ยากจนเกินจะหายใจได้
หัวใจของชูฮันแทบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม…เขาไม่คิดว่าจะมาเจอกับปลายทางเช่นนี้ที่ซึ่งเป็นจุดรวมของซอมบี้มากมายขนาดนี้!
แล้วเขาจะจัดการกับซุปเปอร์ซอมบี้ที่มีพลังมหาศาลในการควบคุมซอมบี้มากขนาดนี้ด้วยวิธีไหนดี?
