”เกิดอะไรขึ้น?ห้ะ มันคืออะไรกันแน่?”
”ทำไมพวกเขาไม่สู้เลย?”
”หรือว่าต้องการหน่วยแพทย์ฉุกเฉิน?โอ้ ไม่ ตอนนี้เราไม่มีหน่วยแพทย์ฉุกเฉิน หรือต้องการแพทย์สนามมั้ย?”
เกิดความโกลาหลอยู่ที่ด้านนอกของสนามพลังงานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านในค่อยๆทยอยถูกอัดลอยกระเด็นออกมาจากสนามพลังงานทีละคน ทำให้ขณะนี้ผู้คนด้านหน้าต่างมีสีหน้าสับสนกับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่
”อย่าให้พูดเลยมันน่าอาย” เจ้าหน้าที่คนแรกที่ถูกชูฮันอัดและกระเด็นออกมาจากสนามพลังงานพูดอย่างสมเพช เสียงของเขาเบาขนาดไม่ต่างอะไรกับเสียงยุงบิน
ในขณะเดียวกันมันก็มีเสียงดังขึ้นต่อเนื่องกันอีกสองครั้งตามมาด้วยเจ้าหน้าที่สองคนที่ลอยกระเด็นออกมาจากด้านในสนามพลังงานสีดำ ที่จมูกของทั้งสองคนนั้นมีเลือดไหลเป็นทางยาว
”นี้มันเกิดเรื่องบ้าบอะไรขึ้นกันแน่?”ทีมด้านนอกรีบถามด้วยความตื่นตระหนกและไม่เข้าใจ “ไอ้วงล้อมสีดำที่เป็นเหมือนสนามพลังงานอะไรสักอย่างนี่…คือพลเอกชูฮันใช่มั้ย?”
”พลังมหาศาลขนาดนี้ก็ต้องฝีมือพลเอกชูฮันสิ”เจ้าหน้าคนหนึ่งหัวเราะเยาะในลำคอกับตัวเอง
”ฉันก็ทำตามมาตรกรการคุ้มกันปกติ”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งคาดเดาสถานการณ์ “ทว่าครั้งนี้กลับการเป็นพลเอกชูฮันที่มาซะเอง และพวกเราจำท่านไม่ได้จึงขวางท่านไว้และจะจับท่านพลเอก พวกเราคิดว่าท่านพลเอกเป็นคนร้ายที่แอบอ้างชื่อท่าน เพราะฉะนั้นตอนนี้ท่านพลเอกชูฮันเลยกำลังสั่งสอนพวกเราอยู่”
พอเจ้าหน้าที่คนนั้นอธิบายสถานการณ์จบบรรยากาศก็ยิ่งตึงเครียดขึ้นกว่าเดิม ทุกคนต่างมีสีหน้าแตกต่างกันไป
”พลเอกชูฮันที่มีลักษณะโดดเด่นขนาดนี้ทำไมถึงมองไม่ออก?”
”ก็ท่านไม่มีขวานซิ่วโหลว”
”แต่ตอนที่สนามพลังงานปรากฏออกมาตอนนั้นทุกคนก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอว่านี่คือพลเอกชูฮัน? ทำไมท่านยังไม่หยุดอีก?” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งมองไปที่สนามพลังงานซึ่งอยู่ใกล้ๆอย่างไม่เข้าใจ
”มันคือบทลงโทษ”หนึ่งในเจ้าหน้าที่ที่โดนชูฮันอัดตอบ “เพราะพวกเราจำท่านพลเอกชูฮันได้ก็ตอนที่อยู่ในสนามพลังงานไปแล้ว ถึงพวกเราจะวางอาวุธลงแต่ท่านพลเอกคงหมายหัวพวกเราเอาไว้ก่อนแล้วว่าจะสั่งสอนพวกเรา อีกอย่างพวกเราก็น่าจะเคยได้ยินกันว่าท่านพลเอกชูฮันมีความสามารถด้านการต่อสู้เป็นเลิศและ…”
”แต่มันก็เกินไปท่านพลเอกชูฮันคนเดียวมือเปล่ากับพวกนายตั้งยี่สิบคน!” ”ใช่แต่ในสนามพลังงาน พวกเรายี่สิบคนก็ไม่มีความหมายอะไรเลย” คนหนึ่งถอนหายใจ “คิดว่ามันน่าอายไหมล่ะ?”
บรรยากาศเงียบกริบทุกคนต่างมีสีหน้าสับสน
”หัวหน้าหยางเทียนคัดเลือกและฝึกพวกเรามาเองกับมือและพวกนายทั้งหมดยี่สิบคนคือกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เก่งที่สุดแล้ว…”
ความสามารถในการต่อสู้ของพลเอกชูฮันแข็งแกร่งและไร้เทียมทานชูฮันเป็นถึงอันดับหนึ่งในรายชื่อเสาหินของวิวัฒนาการระยะ 5 ซึ่งป่านนี้ก็น่าจะยกระดับไปที่ระยะ 6 แล้ว ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่จะรับมือกับพวกเขายี่สิบคนได้อย่างง่ายๆโดยไม่ต้องมีอาวุธด้วยซ้ำ…
ขณะที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในความคิดกันในที่สุดสนามพลังงานก็สลายตัว เหลือแต่เพียงภาพเหล่าเจ้าหน้าที่นอนระเกะระกะกันตามพื้นโดยมีชูฮันเพียงคนเดียวที่ยังยืนอยู่ เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ทุกคนด้านนอกก็รีบลุกขึ้นยืนตัวตรงอย่างตื่นตระหนก ขวัญผวาด้วยความกลัวว่าอาจจะตกเป็นเป้าหมายของพลเอกชูฮัน
ชูฮันบิดคอไปมาจนเกิดเสียงดังกรอบแกรบเพื่อคลายความเมื่อยหน้าตานิ่งเรียบไร้อารมณ์ จากนั้นก็เดินไปยังกระท่อมไม้ที่อยู่ไม่ไกล ทิ้งทุกคนที่สติหลุดไปแล้วไว้ที่เดิม
”ไม่ตรวจพบพลังผันผวนแล้วใช่มั้ย?!”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งมองตามหลังชูฮันและเอ่ยกระซิบถามเพื่อน
”รีบกลับไปฝึกต่อ!”
”ครับ!”
ทุกคนต่างตอบรับเสียงดังอย่างฮึดสู้ในใจอดรู้สึกไม่ได้ว่าพลเอกชูฮันคงจะผิดหวังในตัวพวกเขาอย่างมาก ไม่อย่างนั้นพอจบการต่อสู้แล้วทำไมถึงจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำแบบนี้? ดังนั้นในใจของทุกคนจึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่…พวกเขาจะฝึกฝนอย่างหนักแม้ว่าแผนกรักษาความปลอดภัยจะไม่ใช่ทีมที่แข็งแกร่งที่สุดของเขี้ยวหมาป่า แต่พวกเขาจะยอมเสียหน้าไม่ได้เพราะท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็คือเจ้าหน้าที่ที่มีหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ทันทีหลังจากนั้นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมุ่งหน้าออกไปฝึกฝนกันต่อด้วยจิตใจที่แน่วแน่และในที่สุดชูฮันที่เดินห่างออกมาไกลพอสมควรก็ได้อยู่อย่างเงียบๆและผ่อนคลายสักทีจนเดินมาถึงประตูของกระท่อมไม้ ชูฮันก็เอ่ยคำเดียวสั้นๆด้วยเสียงเย็นชา
”หลีก!”
เจ้าหน้าที่ของทีมรักษาความปลอดภัยที่อยู่ตรงหน้าทางเข้าของกระท่อมไม้เมื่อได้ยินคำสั่งของชูฮันก็ตัวเย็นเฉียบและสติหลุดไปด้วยความกลัว
———————- แสงจากพระอาทิตย์ยามบ่ายนั้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งโดยเฉพาะกระท่อมไม้หลังเล็กซึ่งล้อมรอบไปด้วยหมู่ไม้และดอกไม้ต่างๆ แสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบดอกไม้สีสันมากมายทะลุผ่านบานกระจกหน้าต่างเข้ามาจนเกิดเป็นเงารูปทรงสีต่างๆลงบนพื้นบ้าน
สวยงามและเงียบสงบ…
กระท่อมไม้หลังเล็กๆที่ขนาดพอดีภายในสะอาดสะอ้านเห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอ
บนเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหลับใหลมาเป็นเวลายาวนานหลายเดือนเธอคือแม่ของชูฮัน…หยวนซีเย
”แอ๊ดดด~”
ชูฮันปิดประตูไม้ลงและเดินเข้ามาข้างเตียงเอื้อมไปจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงคอแม่ของเขา
เนื่องด้วยการนอนโคม่าเป็นเวลาหลาเดือนร่างกายของแม่ของเขาจึงต้องการความอบอุ่นมากกว่าร่างกายคนปกติ นิ้วมือของแม่เย็นเฉียบ ร่างกายซูบผอมเพราะขาดสารอาหาร
”เจอกันอีกครั้งแล้วนะคุณป้าคนสวย” หวังไคกระโดดลงไปที่เตียง มันเดินขึ้นไปใกล้หน้าของหยวนซีเยและยื่นหน้าเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
ชูฮันเพิกเฉยการกระทำของหวังไคและไม่พูดอะไรเขาเพียงแต่นั่งอยู่ริมเตียงเงียบๆและเฝ้ามองแม่ของเขา
ชูหยุนเทียนหยวนซีเย…ทั้งสองคนช่างเหมาะสมกับการเป็นคู่รักตัวอย่างจริงๆ
”ฮะฮะ” ชูฮันหัวเราะในลำคอเบาๆ แววตาอ่อนโยนลงหากยังคงมีความกรุ่นโกรธผสมอยู่
”แม่ครับแม่ เรื่องMensa ทำไมพ่อกับแม่ถึงปิดบังผมได้ ตอนนี้ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้ว และตอนนี้พวกมันก็จ้องจะฆ่าพ่อกับแม่ พวกมันต้องการแต่ผลประโยชน์” ”มันคือเกียรติยศของพ่อแม่แล้วทำไมถึงเลือกจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอันลูเล็กๆที่ไม่มีอะไรเลย ตั้งแต่ผมเกิดมาตลอดยี่สิบปีเราก็อยู่ที่นี้มาตลอด ทำไม?”
”ความรู้สึกของการซ่อนตัวอยู่ในเมืองเล็กๆมันน่าตื่นเต้นมากไหม?หรือพ่อแม่มองว่าคนรอบข้างที่ใช้ชีวิตไปวันๆดูน่าตลกดี? อีกอย่างตอนที่ผมเป็นเด็ก ที่ผมเป็นเด็กไม่ดี ผมคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ไม่รู้อะไรทั้งๆที่ความจริงคงหัวเราะเยาะผมอยู่สินะ”
มันมีหลายเรื่องที่ชูฮันอยากจะลืมไปตอนที่เขายังเด็กเขาค่อนข้างเป็นเด็กเกเรในชุมชนและโรงเรียน เขาคบกลุ่มเด็กเกเรและทำเรื่องไม่ดีมากมาย ทั้งกลั่นแกล้งเพื่อนนักเรียนด้วยกัน ทุกคนเรียกเขาว่าเด็กเหลือขอ
อย่างไรก็ตามเขาคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ของเขาไม่รู้เรื่องเลยเพราะหลังจากกลับไปถึงบ้านเขาจะเปลี่ยนกลับเป็นเด็กดี
แต่พ่อแม่ที่มีIQ สูงของเขากลับมองไม่เห็นปัญหาที่จะเกิดขึ้นจากพวก Mensa!
”หึ!”ชูฮันหัวเราะในลำคออีกครั้งอย่างสมเพชตัวเอง มองไปที่แม่ซึ่งนอนหลับสนิท
”เริ่มเลยมั้ย?”หวังไคเข้าใจความรู้สึกชูฮันดี
ชูฮันพยักหน้าและดึงเศษชิ้นส่วนระบบล่มสลายในประตูมิติออกมาแววตามีความวิตกกังวลอยู่ชั่วขณะ
นี้คือเศษชิ้นส่วนล่มสลายชิ้นที่สามสำหรับแม่เขาหลังจากใช้ครบสามชิ้นและพักผ่อนอีกช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากนี้ไม่นานแม่ของเขาก็จะฟื้นขึ้นมาและมันคือช่วงเวลาที่ชูฮันรอคอยมาตลอด
สิบปี…ความรู้สึกผิดตลอดสิบปีสิ่งที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวและการดิ้นรนของการกลับมาเกิดใหม่ของเขา
”เริ่มได้!”
”ทำไมพวกเขาไม่สู้เลย?”
”หรือว่าต้องการหน่วยแพทย์ฉุกเฉิน?โอ้ ไม่ ตอนนี้เราไม่มีหน่วยแพทย์ฉุกเฉิน หรือต้องการแพทย์สนามมั้ย?”
เกิดความโกลาหลอยู่ที่ด้านนอกของสนามพลังงานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านในค่อยๆทยอยถูกอัดลอยกระเด็นออกมาจากสนามพลังงานทีละคน ทำให้ขณะนี้ผู้คนด้านหน้าต่างมีสีหน้าสับสนกับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่
”อย่าให้พูดเลยมันน่าอาย” เจ้าหน้าที่คนแรกที่ถูกชูฮันอัดและกระเด็นออกมาจากสนามพลังงานพูดอย่างสมเพช เสียงของเขาเบาขนาดไม่ต่างอะไรกับเสียงยุงบิน
ในขณะเดียวกันมันก็มีเสียงดังขึ้นต่อเนื่องกันอีกสองครั้งตามมาด้วยเจ้าหน้าที่สองคนที่ลอยกระเด็นออกมาจากด้านในสนามพลังงานสีดำ ที่จมูกของทั้งสองคนนั้นมีเลือดไหลเป็นทางยาว
”นี้มันเกิดเรื่องบ้าบอะไรขึ้นกันแน่?”ทีมด้านนอกรีบถามด้วยความตื่นตระหนกและไม่เข้าใจ “ไอ้วงล้อมสีดำที่เป็นเหมือนสนามพลังงานอะไรสักอย่างนี่…คือพลเอกชูฮันใช่มั้ย?”
”พลังมหาศาลขนาดนี้ก็ต้องฝีมือพลเอกชูฮันสิ”เจ้าหน้าคนหนึ่งหัวเราะเยาะในลำคอกับตัวเอง
”ฉันก็ทำตามมาตรกรการคุ้มกันปกติ”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งคาดเดาสถานการณ์ “ทว่าครั้งนี้กลับการเป็นพลเอกชูฮันที่มาซะเอง และพวกเราจำท่านไม่ได้จึงขวางท่านไว้และจะจับท่านพลเอก พวกเราคิดว่าท่านพลเอกเป็นคนร้ายที่แอบอ้างชื่อท่าน เพราะฉะนั้นตอนนี้ท่านพลเอกชูฮันเลยกำลังสั่งสอนพวกเราอยู่”
พอเจ้าหน้าที่คนนั้นอธิบายสถานการณ์จบบรรยากาศก็ยิ่งตึงเครียดขึ้นกว่าเดิม ทุกคนต่างมีสีหน้าแตกต่างกันไป
”พลเอกชูฮันที่มีลักษณะโดดเด่นขนาดนี้ทำไมถึงมองไม่ออก?”
”ก็ท่านไม่มีขวานซิ่วโหลว”
”แต่ตอนที่สนามพลังงานปรากฏออกมาตอนนั้นทุกคนก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอว่านี่คือพลเอกชูฮัน? ทำไมท่านยังไม่หยุดอีก?” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งมองไปที่สนามพลังงานซึ่งอยู่ใกล้ๆอย่างไม่เข้าใจ
”มันคือบทลงโทษ”หนึ่งในเจ้าหน้าที่ที่โดนชูฮันอัดตอบ “เพราะพวกเราจำท่านพลเอกชูฮันได้ก็ตอนที่อยู่ในสนามพลังงานไปแล้ว ถึงพวกเราจะวางอาวุธลงแต่ท่านพลเอกคงหมายหัวพวกเราเอาไว้ก่อนแล้วว่าจะสั่งสอนพวกเรา อีกอย่างพวกเราก็น่าจะเคยได้ยินกันว่าท่านพลเอกชูฮันมีความสามารถด้านการต่อสู้เป็นเลิศและ…”
”แต่มันก็เกินไปท่านพลเอกชูฮันคนเดียวมือเปล่ากับพวกนายตั้งยี่สิบคน!” ”ใช่แต่ในสนามพลังงาน พวกเรายี่สิบคนก็ไม่มีความหมายอะไรเลย” คนหนึ่งถอนหายใจ “คิดว่ามันน่าอายไหมล่ะ?”
บรรยากาศเงียบกริบทุกคนต่างมีสีหน้าสับสน
”หัวหน้าหยางเทียนคัดเลือกและฝึกพวกเรามาเองกับมือและพวกนายทั้งหมดยี่สิบคนคือกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เก่งที่สุดแล้ว…”
ความสามารถในการต่อสู้ของพลเอกชูฮันแข็งแกร่งและไร้เทียมทานชูฮันเป็นถึงอันดับหนึ่งในรายชื่อเสาหินของวิวัฒนาการระยะ 5 ซึ่งป่านนี้ก็น่าจะยกระดับไปที่ระยะ 6 แล้ว ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่จะรับมือกับพวกเขายี่สิบคนได้อย่างง่ายๆโดยไม่ต้องมีอาวุธด้วยซ้ำ…
ขณะที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในความคิดกันในที่สุดสนามพลังงานก็สลายตัว เหลือแต่เพียงภาพเหล่าเจ้าหน้าที่นอนระเกะระกะกันตามพื้นโดยมีชูฮันเพียงคนเดียวที่ยังยืนอยู่ เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ทุกคนด้านนอกก็รีบลุกขึ้นยืนตัวตรงอย่างตื่นตระหนก ขวัญผวาด้วยความกลัวว่าอาจจะตกเป็นเป้าหมายของพลเอกชูฮัน
ชูฮันบิดคอไปมาจนเกิดเสียงดังกรอบแกรบเพื่อคลายความเมื่อยหน้าตานิ่งเรียบไร้อารมณ์ จากนั้นก็เดินไปยังกระท่อมไม้ที่อยู่ไม่ไกล ทิ้งทุกคนที่สติหลุดไปแล้วไว้ที่เดิม
”ไม่ตรวจพบพลังผันผวนแล้วใช่มั้ย?!”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งมองตามหลังชูฮันและเอ่ยกระซิบถามเพื่อน
”รีบกลับไปฝึกต่อ!”
”ครับ!”
ทุกคนต่างตอบรับเสียงดังอย่างฮึดสู้ในใจอดรู้สึกไม่ได้ว่าพลเอกชูฮันคงจะผิดหวังในตัวพวกเขาอย่างมาก ไม่อย่างนั้นพอจบการต่อสู้แล้วทำไมถึงจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำแบบนี้? ดังนั้นในใจของทุกคนจึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่…พวกเขาจะฝึกฝนอย่างหนักแม้ว่าแผนกรักษาความปลอดภัยจะไม่ใช่ทีมที่แข็งแกร่งที่สุดของเขี้ยวหมาป่า แต่พวกเขาจะยอมเสียหน้าไม่ได้เพราะท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็คือเจ้าหน้าที่ที่มีหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ทันทีหลังจากนั้นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมุ่งหน้าออกไปฝึกฝนกันต่อด้วยจิตใจที่แน่วแน่และในที่สุดชูฮันที่เดินห่างออกมาไกลพอสมควรก็ได้อยู่อย่างเงียบๆและผ่อนคลายสักทีจนเดินมาถึงประตูของกระท่อมไม้ ชูฮันก็เอ่ยคำเดียวสั้นๆด้วยเสียงเย็นชา
”หลีก!”
เจ้าหน้าที่ของทีมรักษาความปลอดภัยที่อยู่ตรงหน้าทางเข้าของกระท่อมไม้เมื่อได้ยินคำสั่งของชูฮันก็ตัวเย็นเฉียบและสติหลุดไปด้วยความกลัว
———————- แสงจากพระอาทิตย์ยามบ่ายนั้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งโดยเฉพาะกระท่อมไม้หลังเล็กซึ่งล้อมรอบไปด้วยหมู่ไม้และดอกไม้ต่างๆ แสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบดอกไม้สีสันมากมายทะลุผ่านบานกระจกหน้าต่างเข้ามาจนเกิดเป็นเงารูปทรงสีต่างๆลงบนพื้นบ้าน
สวยงามและเงียบสงบ…
กระท่อมไม้หลังเล็กๆที่ขนาดพอดีภายในสะอาดสะอ้านเห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอ
บนเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหลับใหลมาเป็นเวลายาวนานหลายเดือนเธอคือแม่ของชูฮัน…หยวนซีเย
”แอ๊ดดด~”
ชูฮันปิดประตูไม้ลงและเดินเข้ามาข้างเตียงเอื้อมไปจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงคอแม่ของเขา
เนื่องด้วยการนอนโคม่าเป็นเวลาหลาเดือนร่างกายของแม่ของเขาจึงต้องการความอบอุ่นมากกว่าร่างกายคนปกติ นิ้วมือของแม่เย็นเฉียบ ร่างกายซูบผอมเพราะขาดสารอาหาร
”เจอกันอีกครั้งแล้วนะคุณป้าคนสวย” หวังไคกระโดดลงไปที่เตียง มันเดินขึ้นไปใกล้หน้าของหยวนซีเยและยื่นหน้าเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
ชูฮันเพิกเฉยการกระทำของหวังไคและไม่พูดอะไรเขาเพียงแต่นั่งอยู่ริมเตียงเงียบๆและเฝ้ามองแม่ของเขา
ชูหยุนเทียนหยวนซีเย…ทั้งสองคนช่างเหมาะสมกับการเป็นคู่รักตัวอย่างจริงๆ
”ฮะฮะ” ชูฮันหัวเราะในลำคอเบาๆ แววตาอ่อนโยนลงหากยังคงมีความกรุ่นโกรธผสมอยู่
”แม่ครับแม่ เรื่องMensa ทำไมพ่อกับแม่ถึงปิดบังผมได้ ตอนนี้ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้ว และตอนนี้พวกมันก็จ้องจะฆ่าพ่อกับแม่ พวกมันต้องการแต่ผลประโยชน์” ”มันคือเกียรติยศของพ่อแม่แล้วทำไมถึงเลือกจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอันลูเล็กๆที่ไม่มีอะไรเลย ตั้งแต่ผมเกิดมาตลอดยี่สิบปีเราก็อยู่ที่นี้มาตลอด ทำไม?”
”ความรู้สึกของการซ่อนตัวอยู่ในเมืองเล็กๆมันน่าตื่นเต้นมากไหม?หรือพ่อแม่มองว่าคนรอบข้างที่ใช้ชีวิตไปวันๆดูน่าตลกดี? อีกอย่างตอนที่ผมเป็นเด็ก ที่ผมเป็นเด็กไม่ดี ผมคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ไม่รู้อะไรทั้งๆที่ความจริงคงหัวเราะเยาะผมอยู่สินะ”
มันมีหลายเรื่องที่ชูฮันอยากจะลืมไปตอนที่เขายังเด็กเขาค่อนข้างเป็นเด็กเกเรในชุมชนและโรงเรียน เขาคบกลุ่มเด็กเกเรและทำเรื่องไม่ดีมากมาย ทั้งกลั่นแกล้งเพื่อนนักเรียนด้วยกัน ทุกคนเรียกเขาว่าเด็กเหลือขอ
อย่างไรก็ตามเขาคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ของเขาไม่รู้เรื่องเลยเพราะหลังจากกลับไปถึงบ้านเขาจะเปลี่ยนกลับเป็นเด็กดี
แต่พ่อแม่ที่มีIQ สูงของเขากลับมองไม่เห็นปัญหาที่จะเกิดขึ้นจากพวก Mensa!
”หึ!”ชูฮันหัวเราะในลำคออีกครั้งอย่างสมเพชตัวเอง มองไปที่แม่ซึ่งนอนหลับสนิท
”เริ่มเลยมั้ย?”หวังไคเข้าใจความรู้สึกชูฮันดี
ชูฮันพยักหน้าและดึงเศษชิ้นส่วนระบบล่มสลายในประตูมิติออกมาแววตามีความวิตกกังวลอยู่ชั่วขณะ
นี้คือเศษชิ้นส่วนล่มสลายชิ้นที่สามสำหรับแม่เขาหลังจากใช้ครบสามชิ้นและพักผ่อนอีกช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากนี้ไม่นานแม่ของเขาก็จะฟื้นขึ้นมาและมันคือช่วงเวลาที่ชูฮันรอคอยมาตลอด
สิบปี…ความรู้สึกผิดตลอดสิบปีสิ่งที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวและการดิ้นรนของการกลับมาเกิดใหม่ของเขา
”เริ่มได้!”
