180 วิธีการใช้คุณหญิง
25 – 31 นาที
—————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
หลังจากคาบเช้าเสร็จ ผมไปเยือนศาลาต้มสุก โรงแรมที่อังเดรดูแล
ผมเข้าร้าน เข้าไปสู่บริเวณกินอาหารและบาร์ซึ่งยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากอดีต ที่ซึ่งผมเห็นเจ้าของร้านต้มสุก อังเดร กำลังยืนอยู่ที่โต๊ะกั้นด้วยกันกับผู้หญิงเหมือนเด็กดูยุ่งๆที่ในบริเวณกินอาหาร – เมียอังเด นาตาลี – ผู้ควรอายุมากกว่า 20 ปีแล้วตอนนี้
「มันเป็นสักพักแล้วนะ อังเดร」
「ยังไงซะ ดูที่นี่สิ…… มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์ ยินดีตอนรับ มันดีที่นายมา」
「ไม่ต้องขรึมนักหรอก」
「นั่นจะเป็นไปไม่ได้จริงๆ นายเลื่อนต่ำแหน่งไปมากมาย」
อังเดรลดหัวในท่าทางต้มสุก
「นั่นไม่ใช่อะไรที่ฉันหมายถึง มันจะแค่มีปััญหาถ้านายเล็ดข้อมูลแล้วจากนั้นผู้คนเอะอะหลังจากพวกเขารู้」
「หมายความว่ายังไง?」
「จริงๆแล้ว……」
「โอ้ช่างเป็นที่นิยม…… ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นได้โปรดอย่าถือความหยาบคายของฉันขณะฉันคุยกับนายเหมือนที่ฉันทำในอดีต」
「ได้โปรดทำเลย ฉันจะให้นี่ไว้กับนายล่วงหน้า」
ผมมอบเหรียญทองไม่กี่เหรืยญให้อังเดรและเขารับมันในน่าทางต้มสุก
ผมมีเวลานิด ทำไม่เราไม่คุยกับแบบเรื่องเล็กๆ
「ถ้าอย่างนั้นมันดูเหมือนนายถูกล่ามไว้โดยโดโรเธีย」
เมื่อโดโรเธียรู้เกี่ยวกับเก็บกดทางเพศ เธอคอยให้เด็กๆห่างจากเขา
เธอจะปฏิเสธเขาระหว่างแสดงความซาบซึ้งกับความช่วยเหลือที่เขามอบให้เธอ
「นายจะไม่ไปต่อไปข้างหน้าถ้านายกลัวการถูกตัดสินใจก่อน ฉันจะยังคงซื่อสัตย์กับผู้ใดที่เท่าเทียมถ้าไม่มีใครเข้าใจฉัน」
「เงียบไปเลย ไอบ้ากาม」
เขาพูดบางอย่างน่าประทับใจ แต่ความเป็นจริงง่ายๆคือเขาหลงทางเพศกับเด็กๆ
「นาตาลีซัง นี่สำหรับโต๊ะไหน?」
สาวน่ารักตัวน้อยๆเดินอย่างเร็วระหว่างขนจานอาหารา
เธอดูมากกว่า 10 ขวบนิดหน่อยแต่เธอได้ถูกกระทำชำเราโดยไอ้เสื่อมทรามนี่และให้กำเนิดลูกแล้ว
「โอ้นั่นถูกแล้ว ให้ฉันได้แนะนำนาย」
อังเดรนำสาวอายุน้อยๆมา
บางทีเธอคือลูกนาตาลี แต่เธอค่อนข้างตัวใหญ่……
「ชื่อหนูคือ รูรูมุ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ」
「ฉันดูแลเธอมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว」
ดูแล คำเหล่านั้นไม่ได้ฟังดูเหมือนคำพูดสำหรับลูกตัวเอง
ความเย็นยะเยือกวิ่งลงสันหลังผม
「ฉันไม่อยากจะคิด แต่เด็กคนนี้……」
อังเดรเลี่ยงสายตาเขาในท่าทางต้มสุกและกระเดือกเหล้าลงไป แต่ไม่ตอบผม
ผมจะมอบของหวานให้สาวและฟังมันมาจากเธอ
「หนูเรียกตัวเองว่ารูรูมุ ถูกมั้ย? อายุเท่าไหร่ล่ะ? ไอ้คนนี้ทำอะไรแปลกๆกับเธอตอนกลางคืนนะ?」
「หนู 7 ขวบ อะไรแปลกเหรอ? เหมือนเมื่อเราเล่นร๊ากรักกันหรือ?」
อาา ผมว่าแล้ว
「คุณท่านเปลือย และจากนั้นหนูก็ขึ้นบนคุณท่าน…….」
พอแล้ว ผมเข้าใจแล้ว
ดูเหมือนผมต้องเรียกผู้คุ้มกัน
「เดี๋ยว มันยินยอมทั้งสองฝ่ายนะ」
「เงียบไปเลย ไอ้บ้ากาม มันสนุกที่ได้หลับนอนกับสาวเจ็ดขวบเหรอไง?」
「ฉันทำมันเพราะมันสนุก!!」
「ข-เข้าใจแล้ว」
พลังงานของเขามันทำให้ผมรู้สึกถูกพลังงานท่วมทน
「ในอดีต ฉันมีความรักกับผู้หญิงในตอนที่ฉันเป็นวัยหนุ่มต้นๆ แต่ในท้ายที่สุดฉันก็คิดว่าคนเหล่านั้นที่ใต้เลขสิบก็ดีด้วยเหมือนกัน…… แต่ตอนนี้ฉันตื่นเต้นโดยเด็กเล็กๆ」
อังเดรดื่มเหล้าในท่าทางต้มสุกระหว่าคุยกับตัวเขาเอง
ไอ้เสื่อมนี้จะลงไปเสื่อมหนักถึงขนาดไหน
「นาตาลีรู้เกี่ยวกับนี่ขณะเธอโตขึ้น เธอเปิดใจกว้างมากขึ้น」
ไม่ใช่เธอยัง 21 หรือ?
แต่เธอดูเหมือนเธออยูในวัยสาวตอนต้น อะไรที่นายพูดกัน “ไต่ปีไปเรื่อยๆ”
「พอแล้วเกี่ยวกับนี่ ฉันหวังพึ่งนายเรื่องห้อง แค่มอบกุญแจให้กับผู้มาเยือนที่เป็นผู้หญิง」
「เข้าใจแล้ว นายมันก็พวกปลิงพวกทากดูดเลือดด้วยเหมือนกัน เอ๋?」
นายเป็นคนเดียวเลยที่ฉันไม่อยากให้ถูกเรียกอย่างนั้น ไอ้บ้ากามบัดซบ
ผมมีเหตุผลที่ยืมห้องในศาลาต้มสุก
ผู้หญิงที่ผมมีสัมพันธ์ด้วยจากโรงเรียนประกอบไปด้วยผู้ฝึกสอนและนักเรียนสามคน และไม่ต้องสงสัยว่าจะเพิ่มจำนวนไปเรื่อยๆ
สาวมีประวัติเป็นขุนนางหรือแต่งงานแล้ว ดังนั้นมันจะน่ารำคาญถ้าผมพาพวกเขาไปโรงแรมแห่งรักและพวกเธอถูกเจอโดยคนรู้จักของพวกเธอ
เราทำมันที่โรงเรียนได้ แต่ความเสี่ยงที่พวกเธอจะถูกเจอสูง และถ้าเราเก็บพวกเธอไว้ในคฤหาสน์ เมลจะโกรธ
ถ้าจุดนั้น ศาลาต้มสุกมีห้องค่อนข้างชั้นสูง บวกกับห้องโถงและบาร์รวม ดังนั้นมันจะไม่น่าสงสัยสักนิดถ้าลูกขุนนางหรือผู้หญิงแต่งงานแล้วอยู่ที่นั่น
หลังจากคาบจบ ผมมุ่งหน้าไปที่โรงแรมหลังจากผมให้สาวมุ่งหน้าไปที่ห้องก่อน และเราเล่นสนุกได้โดยไม่มีใครค้นหา
โรงแรมอื่นจะพบว่ามันน่าสงสัยถ้าผมนำสาวอื่นๆมาด้วยกันกับผมทุกวันกับห้องที่ผมเช่าไว้ แต่มันไม่เป็นไรกับร้านของอังเดร และผมแค่พาไอ้ลามกชอบเด็กผู้หญิงไปหาผู้คุ้มกันได้ถ้าโอกาสน้อยว่าเขาหลุดปาก
「ฉันมันคนค่อนข้างวางแผนจัดถ้าให้ฉันพูดเอง」
ผมมีความสุขกับการนอกใจกับสาวที่โรงเรียนได้ และมันจะไม่มีผลกับอารมณ์ของเมล
และจากนั้ผมไม่ลังเลที่จะดื่มดำในร่างกายผู้หญิงหลายๆคนได้ – แผนมหัศจรรย์ที่ไมม่ทำร้ายใครเลย
「ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!」
「หัวเราอะไร?」
ไหล่ผมสะดุ้งโดยเสียงกระทันหันอันผมคิดว่าสิ่งต่างๆเล็ดรอดไปแล้ว
「อึนน ลอร์ดราห์ดาล อย่าทำให้ตกใจสิ」
「นายเอาคำพูดฉันออกไปจากปากฉันเลย มันแปลกที่ได้เห็นชายเดินหัวเราะดังๆระหว่างเดินกลางถนน」
เขากำลังนั่งรถม้าและแค่ปรากฏว่าผ่านผมโดยบังเอิญ
ผมอาจหัวเราะค่อนข้างดังมากขณะผมรู้สึกถึงสายตาของทุกๆคนในถนนหลักตอนนี้เมื่อผมดู ผมขึ้นรถม้าตามอีริช
「ฉันเจอชายบางคนเดินระหว่างหัวเราะเหมือนคนบ้าและฉันคิดกับตัวเองว่า ‘มีคนสติไม่ดีระแวกนี้ที่นี่ไม่นานเหรอ’ แต่มันแค่เป็นนาย ทุกคนรู้หน้านายดังนั้นอย่าทำอะไรแปลกๆ」
「ช่างไม่ส่างงาม มันคือบางอย่างเล็กๆ」
「…..ฉันจะไม่ลงลึกแต่นายช่วยฉันจากปัญหา ฉันแค่จะมารับนายไป」
ตอนนี้ ถ้ามีธุระให้ไปตอนนี้ผมจะไม่สามารถทันเวลามันสำหรับวิชาคาบบ่าย
「มันไม่สำคัญ เพราะทั้งหมดมันคือการเชิญตัวจาพระองค์ เกี่ยวกับอะไรที่หลงเหลืออยู่ในมากราโด」
「เข้าใจแล้ว」
ถ้าอย่างนั้นฮูเวอร์คือหนึ่งผู้อยู่เบื้องหลังการโจมตีล่าสุด
แต่บุคคลผู้ลงมือทำไม่ได้อยู่ใต้บ้ญชาการของเขา แต่ที่เหลือขอมากราโดเก่าแทน ปัญหาคือมีบรรยากาศที่เขารวมพลมาได้เป็นร้อยพร้อมการฝึกฝนที่เพียงพอ
「มันต้องเป็นที่ซึ่งลำบากแน่」
「ใช่ ถูกดึงดูดโดยความกว้างของดินแดน ขุนนางทั้งหมดกระโดดกับโอกาสที่จะได้มีชื่อเสียมากขึ้น จากศาสนาหนึ่งสู่อีกศาสนาหนึ่ง ฉันได้ยินว่าพวกเขามีเวลาที่ยากในการใช้ชีวิตเป็นลอร์ดศักดินา ไม่ต้องพูดถึงการพยายามเก็บภาษี」
「แล้วก็ ทหารสองเหล่าที่กองทัพอานาจักรอันประกอบไปด้วย 30,000 คน ยังไม่กลับมา」
ใช่ พวกเขาถูกส่งไปเมืองกลางโอโดรอสและพยายามจะนำพาควาเรียบร้อยสู่บริเวนล้อมรอย
ในสถานการณ์ปจจุบันขอเรา ดินแดนชอมากราดูคือภาระถ้าเราคิดแต่ในแง่ของผลประโยชน์
ชาตินั้นมีเหมืองทองและเงินที่ค่อนข้างใหญ่แต่การรักษาควาสงบเรียบร้อยรวบรวมภาระมากเกินไป
มากกว่านั้น ถ้าความวุ่นสายดำเนินต่อไปมันมีโอกาสที่ในที่สุดจะเปลี่ยนเป็นกบฏใหญ่อันควบคุมไม่ได้
「และฉันจะปรึกษาหามาตรการตอบโต้เรื่องนั้นกับราชา……」
「โอ้ ใช่เจ้าเคนเน็ธที่น่ารำคาญจะอยู่ที่นั่นด้วยนายควรจะเตรียมใจไว้ดีกว่า」
แต่ผมไม่ได้พบว่าเขารับมือด้วยยาก
หลายอย่างเกิดขึ้นและผมควรจ่ายหนี้ของผมไปแล้วในคววามวุ่นวายกับการโจมตี ณ งานเลี้ยงเต้นรำ
「ถ้าอย่างนั้นมันเป็นยังไงที่โรงเรียน? ฉันได้ยินมาว่านายสอนค่อนข้างน่าสนใจ ผู้ฝึกสอนก็สนใจด้วย」
「ในท้ายที่สุด มันแค่การฝึก แต่เพราะพวกเขาจะไม่ตาย มันดีกว่าที่จะกล้าๆกว่านี้」
อีริชยิ้มอย่างมีความสุขแต่เปลี่ยนน้ำเสียงเขากระทันหัน
「ฉันได้ยินมาว่านายไปตรวจดูทีมกิจการภายในบ่อยครั้งนายไม่ได้ติดต่อกับผู้ฝึกสอนในฝ่ายของเคนเน็ธ ใช่มั้ย?」
คุณหญิงลานคือเมียของเจ้าหน้าที่กิจการภายในนเมืองหลวงดังนั้นผมเดาว่าเธออยู่ในหมวดหมู่นั้น
ผมติดต่อกับเธอทางกายแต่ไม่ใช่ในแง่ของฝักฝ่าย ดังนั้นมันไม่ควรเป็นปัญหา
เธอควรจะสอนโดยไม่มีกางเกงในเหมือนที่ผมสั่งเธอ
「นั่นดีถ้าอย่างนั้น ความคิดของการสอบกลางภาคและให้รางวัลบุคคลที่อันดับสูงสุดและการให้จดหมายแนะนำกับบุคคลนั้นและเงินรางวัลมันทำอะไรบนความเป็นจริง แต่เป็นความคิดที่ดี ฉันได้ยินมาว่าความเปิดอกของนักเรียนสู่ผูึกสอนเพิ่มขึ้นทันที ฉันก็มีเจตนาให้จดหมายแนะนำตัวคนเหล่านั้นในกองทัพกับผู้มีจุดยืนค่อนข้างสูงกว่านิดหน่อย」
「ฉันคิดว่านายจะบอกฉันว่าการใช้เงินเป็นสิ่งให้กำลังใจมันหยาบคาย」
「ฟุฟุฟุ มันสายเกินไปที่นำนั่นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเราเริ่มอย่างไรกันในวันทหารรับจ้าง」
ระหว่างเราจมกันลึกอยู่ในการพูดคุย วังหลวงมาให้เห็น
อย่างไรก็ไม่รู้ผมรู้สึกว่าผมมาที่นี่ตลอดเวลาหลังๆมานี้
—————————————
วังหลวง
「ให้เราไม่ต้องพูดถึงการเกริ่นนำและเข้าตรงสู่หัวเรื่องของมากราโด」
ราชาหยุดเราและเคนเน็ธจากการคำนับและเริ่มพูด
ผมดีใจที่มันจะเร็ว
「ไม่มีสักหนึ่งของขุนนางที่ได้รับฝากฝังดินแดนดูแลกฎของพวกเขาได้อย่างถูกต้องเลย ถ้านี่ดำเนินต่อไป มันจะไม่แค่เป็นความไร้ความสามารถของแต่ละคน มันจะไม่กลายเป็นบางสิ่งที่เราระงับได้กับวิธีธรรมดา」
อีริชแสดงความคิดเห็น
「เห็นด้วย แต่เราแค่ระงับทั้งชาติเฉยๆไม่ได้ผ่านวิธีการทางทหาร แม้ว่าด้วย 30,000 กำลังพล พวกเขาทำเต็มที่แล้วที่จะเก็บสันติสุขรอบๆเมืองหลวงเก่าไว้ ถ้าเราจะขยายายนั่นต่อไปถึงทั้งดินแดน มันจะใช้ทหารมากกว่า 100,000 คน」
「น่าจะ ฉันไม่คิดของการใช้แค่ความแข็งแกร่งกองทัพด้วยเหมือนกัน นั่นจะแค่มีผลในความผิดพลาดเดียวกันกับอาร์คแลนด์ทำเมื่อพวกเขาไม่ได้ปกครองเทรียอย่างถูกต้อง」
ราชาปรบมือ และหนึ่งคนปรากฎ ลงคุกเข่ากราบกรานต่อหน้าราชา
「แอนเซล์ม ดูนอย…… ทำไมชายคนนี้อยู่ที่นี่?」
ไม่มีทั้งอีริชหรือผมที่ซ่อนความตกใจเอาไว้ได้
เขาน่าจะได้ถูกตรีตราว่าเป็นคนทรยศและครอบครัวถูกประหาร และเขาก็ได้ถูกต้อนจนมุมกับราชาเทรียที่จะได้รับโทษหลวงหลังจากสงคราม
ผมคิดว่าหายนะนั้นจะจบทุกอย่างที่จะยุ่งเกี่ยวกับเขา
ราชาเรียกดูนอยมาต่อหน้าเขาและให้เขาคุกเข่า
「แอนเซล์ม ดูนอย เจ้าสาบานที่จะภักดีกับฉันและโกลโดเนียหรือไม่?」
「ผมสาบานมันครับ พระองค์」
「ถ้าอย่างนั้นเจ้าจักได้รับตำแน่งของเคานต์แห่งคนโกลโดเนีย และก็ได้รบการแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีว่าการของมากราโด」
「อะไรกัน?」
อีริชตะโกน และผมก็ตกใจนิดหน่อย
「ถ้าเช่นนั้น มุ่งหน้าสู่โอโดรอสทันทีแล้วใช้วิธีใดก็ได้ทำให้ที่นั่นสงบลง」
「ตามพระบัญชาของพระองค์ครับ」
ดูนอยหนึ่งคำนับแล้วจากไปโดยไม่หันมามองเรา
สมองผมรับรู้อะไรที่เกิดขึ้นกระทันหันไม่ได้และผมน่าจะไม่เข้าใจแม้ว่าจะค่อยๆบอกผม ดังนั้นผมแค่คิดว่าจะกระแทกเมลอย่างไรดี
「อะไรคือความหมายของนี่หรือครับ พระองค์!?」
「ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ไม่ได้ถูกทำขึ้นมาโดยไม่คิด อธิบดีกิจการภายในได้โปรดอธิบาย และอธิบดีกิจการทหารบอกความคิดเห็นอะไรก็ได้มาโดยไม่ต้องสงวนตัว」
เคนเน็ธก้าวมาข้างหน้าและทำหน้าไม่มีความสุข แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟัง ณ จุดนี้
อืม มาแค่ฟังอะไรที่สองคนเหล่านี้มีต้องพูด
「พระองค์ก็ได้เอ่ยออกก่อนหน้านี้แล้ว แต่ความไม่เป็นมิตรสู่โกลโดเนียในอดีตดินแดนมากราโดนั้นไม่ปรกติ ไม่มีวิธีใดทั่วไปจะอนุญาตให้นายปกครองพวกเขา」
ซีเลียไม่ได้ออกกำลังกายหลักๆ และมันรู้สึกเหมือนเธออ้วนขึ้น
ผมไปเดินเป็นเพื่อนเธอได้เป็นอย่างน้อย
「นั่นทำไมเราจะเปลี่ยนวิธีปกครอง เราจะยึดดินแดนทั้งหมดที่ถูกมอบออกมาให้กับขุนนาง ก่อตั้งรัฐมนตรีว่าการและทำให้ดินแดนทั้งหมดเป็นของชาติ」
「ขุนนางก็อยู่ในความพ่ายแพ้กับการกบฎ ฉันไม่ต่อต้านการมอบเงินแลกเปลี่ยนจำนวนเล็กน้อยด้วย」
ดินแดนซึ่งภาษีเก็บดีๆไม่ได้อย่างไรก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี และเราจะถูกกล่าวโทษถ้ากบฏขนาดใหญ่ถูกทำออกมา
โอ้ ใช่ อิริจิน่าทำลายกำแพงในโรงเรียน ไม่ใช่หรือ…… เธอพุ่งเข้าชนมัน แต่ทำมันแต่ทำไมเป็นกำแพงที่พังทลายเสียเล่า?
「สภาพการณ์ปัจจุบันไม่เปลี่ยนไปถ้านั่นถูกทำ ไม่ใช่อาณาจักรจะได้รับด้านไม่ดีของการแลกเปลี่ยนหรือ?」
「แน่นอน ในบริบทของอำนาจกองกำลังทหารปัจจุบันจำเป็น แต่เราจะใช้ประโยชน์กองกำลังที่เคยทรงพลังในการต่อต้านของอดีตขุนนางมากราโดและพลเมมืองของพวกเขา」
「ต่อต้าน?」
「ใช่ บุคคลจากต่ำแหน่งสบายๆเหล่านั้นผู้กำลังถูกมองโดยราชวงศ์และขุนนางผู้มีอิทธิพลกับเหล่านั้นผู้ถูกตรีตราเป็นความน่าอับอาย มันโชคที่พวกเขาถูกดูอย่างไม่จริงจังและไม่ได้ถูกตัดสินเพราะพวกเขาไม่มีตำแหน่งสำคัญ」
พูดถึงการตัดสินคดี ราชวงศ์ทั้งสี่จากเทรียเขียนจดหมายมาถึงผมพูดว่าพวกเธออยากสร้างสวนกุหลาบในชื่อของพวกเธอ
พวกเธอต้องรู้สึกกอับอายดังนั้นผมเดาว่าผมอนุญาตนั้นได้
「บุคคลผู้ครั้งหนึ่งเคยต่อต้านถูกแต่งตั้งหน้าที่สำคัญครอบครัวและพลเมืองพวกเขาจะถูกดูแลอย่างดี และพวกเขาจะให้ความร่วมมือกับรัฐมนตรีว่าการ ในทางกลับกัน เราจะระงับพลเมืองของขุนนางผู้มีอิทธิผลอย่างทั่วถึงและปฏิบัติกับพวกเขาอย่างไม่เป็นมิตร」
「ถ้าอย่างนั้นนายจะทำให้คนของมากราโดแตกแยก?」
พูดอีกอย่าง คนของมากาโดรถูกแยกออกเป็นสองกลุ่ม – หนึ่งกลุ่มซึ่งจะถูกแต่งตั้งตำแหน่งสำคัญระหว่างอีกกลุ่มจะถูกกดขี่
「ผู้คนผู้ถูกปฏิบัติอย่างดีจะเสียการมองเป็นศัตรูไประหว่างเรา
และคนผู้กำลังถูกกดขี่จะไม่ชี้ความโกรธมาสู่เราแต่สู่ผู้คนผู้ถูกปฏิบัติอย่างดี」
นั่นค่อนข้างเป็นแผนการณ์แสบสันแต่มันอาจมีประสิทธิภาพอย่างดี
ถ้ากลุ่มเดียวกันของคนเกลียดกันเอง นั่นจะลดภาระการปกครองพวกเขา กลุ่มผู้ได้รับการปฏิบัติอย่างดีน่าจะให้ความร่วมมือกับเราเพื่อที่จะรักษาสถานการณ์ปัจจุบัน
ผมคิดว่าผมค่อนข้างเป็นนักวางแผน แต่แผนนี้ชั่วร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมจะไม่สามารถคิดแผนแบบนี้้ ดังนั้นผมน่าจะคิดแต่เรื่องผู้หญิงจะดีกว่า
「เข้าใจแล้ว ถ้าอย่านั้นนายได้คิดนั่นแล้ว แต่ฉันมีหนึ่งคำถาม」
「พูด」
「มันเกี่ยวกับการทำให้ดูนอยเป็นรัฐมนตรีว่าการ ถ้าอย่างน้น เขาจะมีอำอาจในฐานะหนึ่งผู้ปกครองทั้งชาติ เราต้องไม่ลืมว่าหนึ่ครั้งเขาเป็นศัตรูของเรา」
ไม่ล่าผู้หนึ่งครั้งเคยเป็นศัตรูขอผมตอนนี้เป็นนักโทษของผม
รัดขาเธอรัดผมแม้ว่าจะพูดว่าไม่อยากนั้นน่ารักสุดขีด
「ฉันพิจารนานั่นแล้วอย่างเป็นธรรมชาติ เขาไม่ใช่บางคนผู้ฉันเชื่อใจ อำนาจยิ่งใหญ่เช่นนั้นจะล่อลวงคนภักดีสู่การกบฏ…… อย่างไรก็ตาม คิดถึงคนนั้นอย่างไร ลอร์ดราหดาห์ล」
「ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่เมื่อฉันเห็นเขาระหว่างการตัดสินความผิด เขาดูเหมือนคนบ้า」
ผมก็คิดอย่าเดียวกันด้วย เขาเก็บภาพลักษณ์ของเขาแต่เขาบ้าไปแล้วลึกลงไปข้างในใจของเขา
แต่แหย่อลิสนิดหนึ่งในตูดก็ทำให้เธอบ้าและอยากได้บางอย่างเข้าไปที่นั่น
「ใช่ นั่นทำไม่มันไม่เป็นไร เขาฉลาดในแบบของเขาแต่เขาเสียสติ คิดว่าเขาจะปรานีกับผู้คนในมากราโดเมื่อพวกเขาเก็บราชวงศ์ของเทรียผู้เป็นศัตรูของครอบครัวของเขาหรือ? แต่ฉันบิดความเป็นจริงนิดหน่อย」
「……ปีศาจบัดซบ」
อีริชพึมพำเบาพอดังนั้นมีแค่ผมที่ได้ยิน
「มันพอแล้วถ้าเขาแค่ปลุกเร้ามากราโดได้อย่างดีและสร้างนรก ถ้าอย่างั้น เมื่อครั้งที่ผู้คนของมากราโดถูกแก้ได้อย่างดี เขาจะถูกกำจัด」
「…………」
「แล้วเราจะบอกว่าความไม่ยุติธรรมของรัฐมนตรีว่าการยุติธรรมได้อย่างไร มันอาจเป็นความวุ่นวายบางอย่าง แต่ถ้าเราแค่ตั้งผู้ปกครรองปรกติหลังจากคนบ้านั้น เขาดูเหมือนฉลาดและมีเมตตา」
「และจะเป็นอย่างไรถ้าเขาต่อต้าน?」
「ต่อไป เราจะปฏิบัติอย่างเย็นชากับพลเมืองของมากราโดเองเพื่อรับมือกับปัญหา」
มากราโดจะถูกแบ่งไปเข้าสู่รูปแบบที่ชัดเจนในฐานะคนร้ายผู้รับมือได้ง่าย และจะถูกโยนไปข้างๆเมื่อหนึ่งครั้งที่ตำแหน่งเขาสำเร็จ คนที่ถูกแบ่งออกจะถูกปฏิบัติอย่างดีและให้พวกเขาเกลียดกันเอง
「ไม่ใช่แค่สองกลุ่ม ถ้าเป็นไปได้ เราควรแบ่งพลเมืองขอมากราโดรสู่สามหรือสี่กลุ่ม นั่นควรจะทำให้การปกครอพวกเขาง่ายขึ้น」
มากราโดรจะเปลี่ยนสู่นรก
ภายใต้การปกครองของคนบ้า ผู้คนจะเกลียดและทำกันเองบาดเจ็บ
「มันจะเป็นอย่านั้น จนกว่ากฎจะมั่นคง ทหาร 30,000 จะยังอยู่ที่นั่น จากนั้น เราก็จะต้องการบุคคลสำหรับรัฐมนตรีว่าการ แต่เมื่อมันพูดไว้ก่อนหน้า พวกเขาจะถูกโยนไปข้างๆในท้ายที่สุด หาคนเสนอชื่อผู้เชื่อฟังมากกว่ามีทักษะและผู้คนจะไมถูกคิดถึงถ้าพวกเขาหายไป
ราชาปิดฉากและการสนทนาจบลง
「ถ้าอย่างนั้น ปิดการประชุม ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ความเป็นนที่นิยมของเจ้ามาถึงหูฉันด้วยพยายามต่อไป」
「ขอบคุณสำหรับคำพูดที่มีน้ำใจครับ」
เมื่อราชาจากไปอย่างมีความสุขมาก เคนเน็ธกระเถิบมาข้างผม
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ขอเวลานิดหน่อยถ้าไม่ถือ」
「ยังไงซะ มีอะไร?」
「ฉันได้ยินมาว่านายเข้าใกล้ชิดกับลูกสาวของเคานต์เบลซ์ ดังนั้นถ้านายอยากทำให้เธอเป็นหนึ่งในภรรยา ฉันพูดกับเคานต์ได้เพื่อนาย」
ผมจะถามรีเบคก้าว่าเขาได้ข้อมูลนั้นมาจากไหน
「ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแค่ปฏิบัติกับนักเรียนอย่างดี พวกเธอน่ารักเหมือนกบฏน้อยๆ」
「นั่นมหัศจรรย์ และนี่อาจหยาบคายอย่างอธิบายไม่ได้…… แต่ไม่มีคำโกหกในคำพูดเหล่านั้น」
เคนเน็ธขยิบตาให้ผมและจู่ๆก็เตะผม
ผมไม่เคยอยากจะได้มีวันเห็นชายวัยกลางคนขยิบตาให้ผมอีกครั้ง
「ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ลอร์ดอฮาร์ดเลตต์ มันได้เวลาไปแลว มันเกือบเวลาทานอาหารแล้ว」
อีริชวางมือบนไหล่ของผม
ผมไม่ได้คิดว่ามีแผนกับเขา แต่ผมจะยอมรับเพราะเขาน่าจะไม่อยากให้ผมคุยกับเคนเน็ธ
「โออ้ นั้นถูกแล้ว ถ้าอย่างนั้นราดาห์ล ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มาเจอกันอีกครั้งที่งานเลี้ยงเต้นรำ」
เคนเน็ธจากไปด้วยรอยยิ้มเทียมๆบนหน้าของเขา
หลังจากนั้น ผมฟังอีริชพูดความไม่พอใจและวิพากษ์วิจารณ์เคนเน็ธขณะเรากิน
「จากอะไรที่นายพูดก่อนหน้า อย่าบอกฉันนะว่านายกินนักเรียน」
「ฉันไม่ใช่อสูรกินคน」
「นายไม่ได้โอบกอดพวกเธอ ใช่ไหม?」
「ฉัันกอดพวกเธอในแขนระห่างฝึก」
「……นายไม่ได้ข่มขืนพวกเธอ ใช่มั้ย?」
「แน่นอนว่าไม่! ทุกอย่างนั้นตกหละ-…… เอ่อ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง」
ผมไม่ได้โกหก
—————————————
สองสัปดาห์ต่อมา
หลังจากทุกคาบในโรงเรียนจบ ผมไปเยือนศาลาต้มสุก
ผมทักทายอังเดรผู้กำลังยืนอยู่ที่โต๊ะกั้นในท่าทางต้มสุก และมุ่งหน้าไปที่ห้องบนชั้นสอ
เธอควรจะอยู่ที่นี่แล้ว
「นายท่าน! หนูรอคอยพี่อย่างกังวลใจเลย โฮ่」
หนึ่งผู้กระโดดใส่ผมคือเกรเทล ผู้วิ่งมาหาผมสี่ขาและทำตัวเล่นๆระหว่างมองขึ้นมาหาผมด้วยความคาดหวัง
「เธอดูเป็นอย่างนั้นเหรอ? ไม่หนาวเหรอ?」
「หมาไม่ห่วงหนาว โฮ่ง!」
เกรเทลผู้ใส่การเกงขาสั้นที่ถูกสั่งทำโดยช่างทำขนสัตว์ พร้อมบางอย่างคลายกับหางสุนัขใกล้ส่วนตูด
เพิ่มเติมจากนั้น มีช่องที่อวัยวะเพศเธอเพื่อที่ผมสืบพันธุ์กับเธอได้ระหว่างจับหางของเธอ
หูสุนัขสั่งทำก็อยู่บนหัวเธอด้วย
เกรเทลต้องการสิ่งเหล่านี้บนเธอไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำมันกับเธอ
ช่างน่าจะไม่รับคำสั่งเมื่อของนี้ถูกสั่งทำและน่าจะเก็บเงินแพงเกินไปล่วงหน้า
แต่เมื่อจำนวนถูกตกลงทันที หน้าสับสนของเขาหลังจากนั้นถือได้ว่าน่าสมเพช
「ฉันมีขอบขวัญมาให้ธอวันนี้」
「โฮ่ง หนูมีความสุขกับอะไรก็ได้ที่นายท่านมอบให้หนู โฮ่ง!」
ของซึ่งผมเอาออกมาคือปลอกคอกับเชื่อกจูง บางอยางที่สาวคนนี้อยากได้มาสักพักแล้วตอนี้
「หนูดีใจ! ตอนนี้เราไปเดินเล่นได้แล้ว โฮ่ง!」
บางทีผมควรททำมันที่ไหนสักแห่งที่คนไม่เยอะ……ไม่ นั่นเสี่ยง
ระหว่างพิจารณาความเป็นไปได้ ผมปลดกางเกงและนำเจี๊ยวของผมออกมาเกรเทลก้มตัวบนพื้น หันตูดมาทางผมแล้วกระดิกหาง
มีเซ็กส์กับสาวในตำแหน่งนี้มันสำหรับสัตว์
「คิ่ยู๋นนนนนนนน~!」
เมื่อผมแทงเข้าไปในเธอ การครางก็เหมือนสุนัข
「นายท่าน! เอาแรงกว่านี้ โฮ่ง!」
「ได้ พร้อมสำหรับมันล่ะ」
การกระแทกอันดุเดือดของผมทำให้สาวลืมทำตัวเหมือนสุนัขและร้องเสียงแหลมอย่างต่อเนือง
「ฟฟฟู่ ฉันเดาว่ามันได้เวลาแล้ว เกรเทล ตืน」
「อึนนนน มันได้เวลาแล้วหรือ? เศร้าจัง」
เกรเทลผู้ตื่นใช้ความระมัดระวังอยางดีในการเก็บกางเกงสุนัข หูแหละปลอกคอในกระเป๋า
「ถ้าอย่างนั้นเจอกันนะ ได้โปรดเรียกหนูอีกครั้ง」
「ฉันจะพักชั่วครู่ก่อนกลับไป เธอไปก่อนเลย」
ทันทีที่เกรเทลออกจาห้องไปผมลุกขึ้นแล้วเปิดประตู
ต่อไปผมเช็ดน้ำที่เลอะอยู่บนพื้นแล้วเปลี่ยนผ้าปู
ปรกติแแล้วนี่เป็นงานของพนักงานแต่ผมรีบวันนี้และรอไม่ได้
ขณะผมอยู่กลางงาน มีการเคาะประตู
ไม่ดี คนนั้นมาก่อนหน้าที่คาดไว้้
「มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์ อืม….. หนูมาก่อนหน้านิดหน่อย」
ผมจัดเสื้อผ้าและเปิดประตู
ที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นคือสาวจากทีมผู้บัญชาการผู้ความบริสุทธิ์ถูกชิงไปเล็กน้อยก่อนหน้านี้ และสาวอีกคนผู้เธอพามาด้วย
「การสายมันไม่ต้องพูดถึง แต่เร็วไปมากเกินไปก็ไม่ดีด้วย ถ้าเธอกระตือรือร้นเกินไปบนสนามรบ เธออาจพุ่งเข้าตีไปข้างหน้าด้วยตัวเธอเอง」
「ค-ค่ะท่าน หนูขอโทษอย่างสุดซึ้ง!」
「อุมุ ระวังมากกว่านี้ครั้งหน้า」
ผมชวนสองสาวเข้าสู่ห้อง
「ถ้าอย่างนั้น สาวคนนี้คือหนึ่งผู้ที่ฉันเคยได้ยิน」
「ค่ะ นี่คือเพื่อนของหนู ดังนั้น อืม……」
「หนูไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากหนูเข้ากองทัพ! หนูอาจตาย…… หรือถูกจับโดยศัตรูและข่มขืน….. ดังนั้นอย่างน้อยหนูอยากเสนอความบริสุทธิ์ให้คนที่หนูชื่นชม……」
「เธอตกลงปลงใจกับพี่หรือ?」
「หนูชื่นชมมาเกรฟมาตลอดมา หนูอยากเสนอถ้าพี่จะรับหนู ถ้านี่ไม่ทำท่านอารมณ์ไม่ดี」
「พี่จะปฏิเสธิบางคนน่ารักเท่าหนูได้อย่างไรเล่า」
ผมดันสาวสู่เตียง
「ล้อเล่นน่า มันใหญ่ขนาดนั้นเลย!?」
「มาร์เกรฟใหญ่มากๆเป็นพิเศษ แต่เขามีทักษะสุดขีด ดังนั้นฉันมั่นใจว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกดี」
ในท้ายที่สุดเธอกรีดร้องออกมาในความเจ็บมื่อเธอถูกเปิดบริสุทธิ์ แต่การกรีดร้องอย่างนั้นเปลี่ยนสู่การครางอย่างช้าๆเรือยๆ
เพือนของเธอก็เข้าร่วมด้วยภายหลังและเปลี่ยนมันสู้การซั่มสาม
「ฟฟฟฟู่ นั่นดี」
「หนูคิดว่ารูของหนูจะฉีกขาดแล้ว แต่……มันรู้สึกดี ช่างเป็นคนน่ารักจริงนะ…….」
「มันจะยิ่งดีกว่านี้ครั้งหน้า พี่จะทำให้หนูสลบจากการสุดเสียวต่อไปครั้งหน้า」
「หนูดีใจจังค่ะ! หนูจะไม่มีวันได้ลืมว่าอะไรเกิดขึ้นวันนี้เลย」
「ได้โปรดอย่าลืมหนูด้วยนะ」
สองนักเรียนกอดผมจากทั้งสองข้างซึ่งมันมหัศจรรย์ แต่ผมไม่มีเวลามาก
「มันจวนได้เวลาใส่กลอนหอแล้ว ถ้าเธอทำผิดกฎ มันจะสะท้อนกับการประเมินไม่ดี ตอนนี้ กลับไปก่อนนะ」
「「ค่ะ ได้โปรดพึ่งเราอีกครั้ง」」
สองสาวจับมือกันแล้วจากไประหว่างร้องเสียงแหลมในคววามสุข
ผมแน่ใจว่าพวกเธอจะนึกย้อนคิดกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
ผมเปิดหน้าต่างห้องอีกครั้งจากนั้นเปลี่ยนผ้าปูที่เปียกไปด้วยเลือดสาวบริสุทธิ์
ณ เวลาเดียวกันกับเมื่อผมเสร็จมีการเคาะประตู
「อืม มันคือโพลเต้ ตื่นอยู่ไหม」
「แน่นอน ฉันกำลังรอเธออยู่เลย」
การเป็นผู้ฝึกสอนมันเป็นงานที่ค่อนข้างเหนื่อยอย่างทั่วถึงสุดขีด
—————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】
เรื่องราวจากด้านข้าง
「ครอลซามะ! หนูดีใจที่ท่านมา!」
ณ บางแห่งในเมืองหลวงที่คนยากจนใช้ชีวิตประตูซึ่งเกือบพังเปิดขึ้นและครอลเข้ามาหนึ่งในบ้านที่ทรุดโทรม
「โลล่า ฉันเอายามากับฉันวันนี้ด้วย」
「ขอบคุณค่ะ หนูไม่รู้เลยว่าหนูจะเสนอคำขอบคุณอย่างไรดี……」
ชื่อของสาวผมเงินคือโลล่า ผู้จับขวดยาเหมือนเป็นสมบัติบางอย่าง และนำมันไปให้แม่ของเธอ
「เค่ะโฮ๊ะ เค่ะโฮ๊ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความเมตตาสงสารคนทุกข์ยากให้เราเหล่าโสเภณี……」
「มันไม่เป็นไร แม่ไม่ต้องพูดเยอะเกินไปหรอกเดี๋ยวร่างกายจะหนักหนากว่านี้เอา」
โลล่ารีบให้แม่เธอดื่มยา
การเจ็บป่วยขอแม่เธอมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับปอด และมันเริ่มจะถึงขั้นอันตราย แต่เธอกำลังรักษาช้าๆเพราะยา
「และก็เงิน เธอจะไม่ดีขึ้นถ้าเธอกินไม่ดี」
ครอลเอาเหรียญเงินไว้ในมือโลล่า
สาวคำนับต่ำมากจนมันติดพื้น
「มาเร็วโลล่า อย่าให้ครอลรอ ไปที่ห้องอื่นแล้วดูแลร่างกายเขา」
ครอลหน้าแดงเล็กน้อยจากคำสั่งของแม่และมองไปไกลๆเลี่ยงสายตา
เมื่อพูดกัน โลร่ายิ้มเต็มที่ขณะเธอรับมือของชายแล้วพาเขาไปที่ห้องติดกัน
「ใช่ ที่นี่สกปรกแต่ได้โปรดทำกายให้สบาย ใช้เตียงตรงนี้เพื่อสร้างความรักกับหนู」
「ข-ขอโทษเกี่ยวกับนี่นะ」
「อย่าเป็นอย่านั้นเลย หนูรักที่จะได้บริการครอลซามะ ไม่สำคัญว่าพี่จะทำอะไร-……」
โลล่าถอดเสื้อผ้าครอลอย่างอ่อนโยนจากนั้นถอดของเธอออกอย่างรวดเร็วด้วย
「-หนูรักพี่อย่างที่สุด」
โลล่ารัดร่างกายเธอรอบครอลแล้วดันเขาลง
—————————————
「ฟฟฟู่ นั่นรู้สึกยอดเยี่ยม」
ครอลเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์พร้อมสีหน้าสดชื่นบนใบหน้า
จากนั้น เสียงที่ไม่น่าพึงพอใจเรียกออกมาหาเขาจากข้างหลัง
「โอ้ นั่นมันครอลซามะนี่」
「นาย…… ต้องการอะไรล่ะครั้งนี้?」
「เก่ะเฮ๊ะเฮ๊ะ การเก็บหนี้การกู้ยืมไม่รู้เวลาหรอก ถ้าลูกค้าทุกคนดีเท่าครอลซามะ มันจะทำให้งานเราง่ายขึ้นมาก ฉันควรจะถาครอลซามะ…… อุ้ย นั่นไม่อ่อนไหวหรือ」
ชายคือผู้ปล่อยกู้เอกชนผู้ครอลยืมเงิน
ยาที่รักษาโรคปอดค่อนข้างแพงและเขาซื้อมันไม่ได้ด้วยเงินค่าขนมของเขาแต่เอาขอเบิกค่าจ้างล่วงหน้าไม่ได้แล้วเขาไม่แน่จะว่าแม่โลล่าจะรอดชีวิตถึงตอนนั้นมั้ย
「ขอพูดไม่อ่อนไหวอีกหนึ่งความคิดเห็น เวลาการจ่ายคือคือหนึ่งอาทิตย์…… จะมีจ่ายทันเวลาไหม?」
「แ่นอน! ที่ซึ่งฉันทำงานไม่เคยจ่ายช้า」
ครอลคิดกับตัวเองระหว่างตะโกนอย่างโกรธเคือง – วันจ่ายของเขาคือสัปดาห์หน้า ดังนั้นเขาจ่ายมันกลับคืนไปได้ทันเลา
อาหาร เสื้อผ้า และที่อาศัยของเขาถูกเสนอให้กับเขาดังนั้นเขาคิดว่าแม้ว่าเขาไม่มีเงินอยู่กับมือในกรณีที่แย่ที่สุด เขาจะไม่หิวตาย
「ยังไงซะ ก็อย่างเป็นธรรมชาติสินะ เพราะนายทำงานอยู่เป็นคนรับใช้สำหรับมาเกรฟฮาร์ดเลตต์และชื่อเสียงของเขาโดดเด่นที่สุด! ไม่อย่างนั้น ใครจะให้เงินเด็กที่ไหน……… อุ้ย หยาบคายเสียจริง ฉันจะขอตัวแล้วตอนนี้」
ผู้ปล่อยกู้จากนั้นปล่อยครอลให้นับเงินที่เหลืออยู่ในกระเป๋า
「ฉันไหว…… ฉันยังไปได้อย่างไรก็ไม่รู้
」
ค่ำคืนดำเนินต่อไป
—————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ ที่ปรึกษาพิเศษสำหรับสถานศึกษาแห่งราชวงศ์
พลเมือง: 155,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500
สินทรัพย์: 62,600 ทอง (สร้างสวน -300) (ผลิตภัณฑ์สุนัข -20) (ชดใช้กำแพงโรงเรียน -30)
มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อยผู้โกรธ), ซีเลีย (ผู้ช่วยตัวอวบ), ไมล่า (ผู้บัญชาการผู้โกรธ), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้ติดตามคุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้ติดตามคุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรักผู้โกรธ), อลิส (คนรัก), ครอล (เป็นหนี้), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน)
โพลเต้ (ภรรยาเก็บ), เกรเทล (สุนัขตัวเมีย)
คู่นอน: 159, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37
—————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
