หลังจากจบเกม ฉันได้แสดงความยินดีกับทาคายูกิเป็นการส่วนตัว แล้วก็ได้ออกมาพบกับซาเองุสะซังและชิมิซุซังที่รอฉันอยู่ในบริเวณที่ๆห่างจากโรงยิม
ฉันสงสัยว่าฉันจะทำอย่างไรดีเมื่อทั้งสองคนจากไปก่อนหน้านี้ แต่แล้วฉันก็ได้รู้ว่าไลน์สะดวกแค่ไหนจริงๆ เพราะฉันได้รับข้อความจากกลุ่มไลน์ว่าพวกเธออยู่ที่ไหน
หลังจากนั้น เราใช้เวลาพูดคุยกันถึงความรู้สึกที่มีต่อเกม และทาคายูกิก็รีบไปประชุมหลังจบเกม ดังนั้นเราทั้งสี่จึงตัดสินใจกลับบ้านด้วยกัน
เมื่อเราออกจากสถานที่ เราเดินอ้อมไปตามแม่น้ำใกล้ๆเพื่อไปยังสถานีรถไฟเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนทั่วไปเห็น เพราะเรากังวลเกี่ยวกับ ซาเองุสะซัง
“ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการสนับสนุนในวันนี้นะ ทุกคน”
ทาคายูกิยิ้มตามปกติและขอบคุณพวกเราอีกครั้ง
ทาคายูกิืี่ดูเหมือนฮีโร่ในวันนี้ ดูดีขึ้นกว่าปกติหลังจากเกมที่น่าทึ่งเช่นนี้
เมื่อฉันมองไปข้างๆเขา ซาเองุสะซังกำลังยิ้มและชิมิซุซังกำลังจ้องมองเขาด้วยแก้มที่แดง
“โอ้ ใช่ ทัคคุง! ฉันจำได้ว่าฉันอยากไปร้านอาหารตรงหน้าสถานีมากๆตั้งแต่ฉันมาถึงเมืองนี้แล้ว! นายอยากไปกับฉันไหม”
ทันใดนั้น ซาเองุสะซังก็หยุด แล้วจับชายเสื้อของฉัน แล้วชวนฉันไปกับเธอ
จากนั้น ซาเองุสะซังที่ซ่อนตัวอยู่ในเงาของฉันก็ขยิบตาไปทางชิมิซุซังหนึ่งครั้ง
แล้ว ชิมิซุซังก็ขยิบตาให้ เธอดูแข็งทื่อและมีรอยยิ้มประหม่าบนใบหน้า
“ร้านอาหาร? อะ…. โอเค”
มันเป็นคำเชิญอย่างกะทันหันจาก ซาเองุสะซังแต่ฉันเข้าใจว่าการขยิบตาหมายถึงอะไรและตอบรับคำเชิญด้วยคำสองคำ
ตอนนี้เป็นเวลาอันเหมาะที่จะบรรลุจุดประสงค์อื่นในการมาที่นี่ในวันนี้
“อะไรนะ!? พวกนายกำลังจะไปไหนกันเหรอ”
“อ๋อ ใช่ แต่ทาคายูกิเหนื่อยใช่ไหม? งั้นวันนี้นายกลับบ้านดีกว่า”
ทาคายูกิดูเหมือนจะอยากถามฉันว่าไปที่ไหนกัน แต่ฉันเดินนำหน้าเขาและเร่งให้เขากลับบ้านก่อน
เมื่อฉันสบตากับทาคายูกิ เขาเข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะพูดและพูดว่า “ใช่ ถูกของนาย” แม้ว่าเขาจะหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาก็หันไปเผชิญหน้ากับชิมิซุซัง
“ชิมิซุง …… ถ้าคุณต้องการ คุณกลับกับฉัน ได้ไหม”
ทาคายูกิเกาหัวด้วยความเขินอาย รวบรวมความกล้าที่จะขอให้ชิมิซุซังกลับกับเขาด้วย
ชิมิซุผงกศีรษะอย่างเงียบ ๆ ตามคำเชิญของทาคายูกิ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด
ซาเองุสะซัง ผู้ได้เห็นการคุยกันระหว่างทั้งสองกล่าวว่า “เอาล่ะ วันนี้คงหมดเท่านี้ ซากุจังโชคดีนะ!”
ฉันก็เช่นกัน “ไว้เจอกันใหม่!” ฉันผลักหลังทาคายูกิเบาๆ
ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อตระหนักว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ใกล้กันมากกว่าเมื่อก่อน
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ”
“เอ่อ-ฮะ”
หลังจากบอกลาพวกเรา เขาสองคนก็เดินเคียงข้างกันไปที่สถานี
ซาเองุสะซังและฉันเฝ้าดูด้านหลังของ ทาคายูกิและชิมิซุง อย่างเงียบ ๆ ขณะที่พวกเราซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ
“……ฉันหวังว่ามันจะผ่านไปด้วยดีนะ”
“ใช่ ฉันแน่ใจว่าสองคนนี้จะไม่เป็นไร”
ฉันยิ้มและตอบกับซาเองุสะที่ยิ้มกับมาให้ฉัน
หลังจากนั้น ขณะที่ฉันเฝ้าดูพวกเขาอยู่พักหนึ่ง ทาคายูกิก็หยุดกะทันหัน
เมื่อฉันมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทาคายูกิก็เผชิญหน้ากับชิมิซุซังที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาและก้มศีรษะลง
จากนั้นในขณะที่พูดอะไรบางอย่าง เขาก็ยื่นมือไปหาชิมิซุซัง
ชิมิซุซังดูงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดของทาคายูกิ และค่อยๆ วางมือของเธอลงบนตัวของทาคายูกิ
ทั้งสองคนหัวเราะให้กันและเริ่มเดินไปที่สถานีอีกครั้งโดยจับมือกัน
ฉันไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเพราะพวกเราอยู่ไกลกัน แต่ฉันรู้ว่าเกิดอะไรดีๆขึ้นกับพวกเขา
“—ยินดีด้วยทั้งสองคน”
ฉันพึมพำกับตัวเอง เกือบจะร้องไห้ด้วยความรู้สึกสะเทือนใจขณะเฝ้ามองแผ่นหลังของพวกเขาอาบไว้ด้วยแสงอาทิตย์อัสดง
ซาเองุสะซังที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันถอดแว่นกันแดดออกแล้ว และกำลังหลั่งน้ำตาตามปกติขณะมองดูพวกเขาสองคน
เธอยิ้มให้ฉันอย่างดีที่สุดที่จะทำได้และพูดว่า “ฉันมีความสุขกับพวกเขาจัง” ขณะที่เธอกำลังร้องไห้
เมื่อเห็นซาเองุสะแบบนั้น ทุกอย่างที่ฉันกลั้นไว้ก็ไหลออกมาทันที และฉันก็ร้องไห้ไปกับเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
การร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงเป็นเรื่องน่าอายมาก แต่นี่เป็นน้ำตาแห่งความสุข ดังนั้นจึงปลอดภัย
“…… เฮ้ ทัคคุง”
หลังจากนั้น ฉันไม่ได้ละสายตาจากคู่รักที่มีความสุขจนลับตา จากนั้นซาเองุสะซัง ก็มองไปข้างหน้าและพูดกับฉันเบาๆ
“อืม? มีอะไรหรือเหรอ?”
“ฉันแค่คิดว่ามันคงจะดีถ้าได้เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันไปตลอด”
“……ใช่ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับซาเองุสะ
การได้เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขทำให้ฉันอยากจะมีความรักเสียเหลือเกิน
“คุณรู้ไหม? ฉันสงสัยว่าการจับมือแบบนั้นจะรู้สึกยังไง ……”
พอฉันพูดแบบนั้น ซาเองุสะซังก็จ้องหน้าฉันตรงๆ
แก้มของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง
จู่ๆ หัวใจของฉันก็เริ่มเต้นรัว เมื่อเห็นซาเองุสะ
“มา……ฝึกกัน”
“อะไร? ฝึกกัน?”
“ใช่ มาซ้อมกัน …… จับมือกันไหม”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ซาเองุสะก็วางมือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มของเธอลงบนมือของฉันอย่างเบามือ หน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง
และด้วยการที่ ซาเองุสะจ้องมองมาที่ฉันอย่างเขินอาย ฉันก็หยุดไม่ได้ที่จะเขิน
เช่นกัน
“ใช่ …… ซ้อม”
ฉันตอบและบีบมือของซาเองุสะกลับ
“งั้นไปกัน”
“อื้มม”
จากนั้น เราจูงมือกันเดินช้าๆ ไปที่สถานี
ใบหน้าของเราสองคนแดงราวกับพระอาทิตย์ที่กำลังตกอยู่ตรงหน้า
“เอเฮเฮเฮเฮเฮเฮเฮ♪”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอก♪”
ขณะที่เราเดินจับมือกันริมแม่น้ำ ฉันสังเกตว่าซาเองุสะยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ตลอดเวลา
“เข้าใจแล้ว ไม่มีอะไรหรอก”
“ใช่ ไม่มีอะไรหรอก…เอะเฮะ…♪”
เมื่อฉันเห็นว่า ซาเองุสะซังดูมีความสุขเพียงใด ฉันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“เฮ้ ทัคคุง มองไปทางนั้นสิ”
เมื่อเธอพูดอย่างนั้นฉันก็หันไปตามที่เธอชี้
ที่นั่นฉันเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของแม่น้ำที่ไหลผ่าน ส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดง
“มันสวยจัง ……”
ซาเองุสะซัง กำลังมองดูทิวทัศน์ด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอ
อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามได้มากนัก
เหตุผลก็คือภาพของซาเองุสะซังที่ยิ้มท่ามกลางแสงแดดยามเย็นนั้นสวยงามกว่าทิวทัศน์ที่แผ่กว้างออกไปมาก
และฉันก็ตระหนักว่าฉันได้มาถึงขีดจำกัดที่ฉันจะหลอกตัวเองไม่ให้คิดถึงซาเองุสะซังได้แล้ว
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจที่จะเผชิญกับความรู้สึกเดียวที่ฉันหลีกเลี่ยงด้วยเหตุผลหลายประการ
– ฉันรักชิออน ซาเองุสะ
ดังนั้น หยุดใช้ข้ออ้างเช่น “เธอเป็นไอดอล” หรือ “เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่บนจุดสูงสุด” กันเถอะ
หากคุณไม่คิดว่าคุณคู่ควรกับเธอ คุณก็ควรเป็นผู้ชายที่มีค่าสำหรับเธอ
นั่นคือความหมายของการเผชิญกับความรู้สึกเหล่านี้
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสาบานอย่างหนักแน่นกับซาเองุสะซังที่ยิ้มอยู่ข้างๆฉันว่าฉันจะจับมือเธอจริงๆ ให้ได้ในสักวันแม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นแค่การซ้อมก็ตาม
ตอนนี้ทาคายูกิและชิมิซุซังอยู่ด้วยกันอย่างปลอดภัยแล้ว
แล้วก็มีทัคคุงที่ตัดสินใจเผชิญหน้ากับความรู้สึกของเขาและก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับชิจัง
จบเล่ม 1
「สาวไอดอลห้องเดียวกับผมชอบทำตัวน่าสงสัย」
———————————————————————————————————————————————————-
ในที่สุดก็จบเล่มหนึ่งอย่างสวยงามแล้วนะครับ
ยังไงก็มาเอาใจช่วยทัคคุงกันนะครับ
