2-3 วันต่อมานับจากที่ฉันถูกท่านโนอะเก็บมา ฉันก็เริ่มจะเข้าใจถึงจุดยืนของการเป็นข้ารับใช้ฝึกหัดของท่านโนอะแล้วล่ะ
หลายคนที่ทำงานอยู่ในบ้านนี้โต้แย้งกันอย่างเกรี้ยวกราดเลยกับการมีฉันมาอยู่ที่นี่ด้วย
พวกเขาพูดออกเป็นเชิงถามแบบต่อหน้าท่านเลย ว่าการที่ผมบลอนด์ทองที่ถูกยกให้เป็นสัญลักษณ์ของโชคลาภ ไม่เหมาะสมและไม่สมควรเลยที่จะมีผมสีดำที่เป็นสัญลักษณ์ของกาลกิณีเอาไว้แบบนี้
“ถ้าอย่างนั้น คนที่จะมารับใช้ข้างตัวฉันแทนคุโระ ใครจะมาทำอย่างนั้นหรือ?”
ท่านโนอะพูดเอาไว้แบบนั้น ทุกคนก็เงียบกริบกันไปหมดเลย
ตอนแรกที่ฉันเห็น ฉันก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ หลังจากที่มอบหมายให้รับหน้าที่ดูแลเรื่องต่างๆ รอบตัว ฉันก็เข้าใจเหตุผลได้ทันทีเลย
“คุโระ ฉันไม่ชอบต้นหอม กินให้หน่อยสิ”
“ถ้าเลือกอาหาร ร่างกายท่านจะไม่โตเอานะคะ ได้โปรด ขอให้อดทนด้วย อ๊ะ! พอดูดีๆ แล้ว ท่านเลี่ยงหน่อไม้ฝรั่งด้วยนี่คะ! นี่ค่ะ อย่างน้อยก็ทานซักครึ่งหนึ่งนะคะ”
“เอ๋~”
“เอ๋ ก็ไม่ได้ค่ะ!”
“เดี๋ยวนะ คุโระ เสื้อผ้าฉันไม่รู้สึกสบายตัวเลยเนี่ย”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ เสื้อมันกลับหน้ากลับหลังอยู่นี่คะ… แถบเสื้อยังใส่กลับในเป็นนอกอยู่ด้วย? นี่ท่านใส่มันเข้าไปได้ยังไงกันคะเนี่ย!”
“ก็นะ ทุกทีตอนที่ฉันยังงัวเงีย คนที่ทำหน้าที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันก็จะเป็นคนทำให้ตลอดแหละ แต่พอคุโระมา ฉันก็ไล่เขาออกไปแล้ว”
“ท่านจ้างคนมาไว้เพื่อแค่เปลี่ยนเสื้อผ้างั้นเหรอคะ!? อ่า ให้ตายสิ เดี๋ยวฉันช่วยแก้ให้ค่ะ งั้นก็ไปที่ห้องนั้นกั―――ฉันขอให้ท่านเข้ามาในนี้ไงคะ! ขอร้องล่ะค่ะ! ได้โปรดอย่าถอดเสื้อผ้าออกในโถงทางเดินสิคะ!!”
“คุโระ ดูเหมือนจะมีนักเวทย์สายวายุเข้ามาในห้องฉันนะ”
“ท่านโนอะก็แค่ทำห้องรกเท่านั้นเองนี่คะ แล้วฉันเพิ่งจะทำความสะอาดห้องไปเมื่อวานซืนนี้เอง ทำไมห้องมันถึงเละเทะได้ขนาดนี้ล่ะคะ!? ฉันเป็นคนที่ต้องมาจัดการเก็บกวาดนะคะ!”
“ฉันไว้ใจเธอนะ คุโระ”
“ฉันไม่อยากถูกไว้วางใจในเรื่องแบบนี้เลยค่ะ!”
ซัก 2-3 วัน ฉันก็รู้สึกแล้วล่ะ
คนคนนี้ เป็นคนไร้ระเบียบสุดๆ
ชาติก่อน ท่านเป็นราชา แล้วชาตินี้ ท่านก็เป็นขุนนาง แถม เพราะท่านคิดถึงแต่เรื่องเวทมนตร์อยู่ตลอดเวลา ความรู้ในการใช้ชีวิตประจำวันก็เลยใกล้เคียงกับคำว่าไม่มีอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
ถ้าปล่อยท่านไว้คนเดียวล่ะก็ คนคนนี้มีหวังต้องอดข้าวจนตายแน่ๆ เลย
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมไม่มีอยากเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของท่านโนอะ ก็คนคนนี้น่ะเรื่องเยอะเกินไปแล้ว
นอกจากนั้นแล้ว ท่านโนอะยังเป็นผู้ใช้เวทมนตร์หายากที่โลกรับรู้อยู่เพียงหนึ่งเดียว เวทมนตร์สายแสงสว่าง ที่ประเทศโดยรอบต่างอิจฉาตาร้อนกันไปหมด
ฉะนั้น ก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ท่านจะเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในอาณาจักร และมุ่งหมายที่จะมีอนาคตอันสดใสยิ่งกว่าใครทั้งนั้น
การเป็นผู้รับใช้คอยติดตามของคนแบบนี้น่ะ ไม่มีอะไรเลยนอกจากแรงกดดัน
“ท่านโนอะคะ ไม่ใช่ว่านี่ถ้าท่านไม่ได้เกิดมาในตระกูลขุนนาง ทุกอย่างก็จบเลยงั้นเหรอคะ?”
“เสียมารยาทนะ ฉันใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเฉื่อยแบบนี้ได้ก็ตามแต่สถานการณ์นั่นแหละ”
“ก่อนอื่น ท่านช่วยแก้ไขนิสัยเกียจคร้านนี้ด้วยเถอะค่ะ”
“ไม่”
ลูกคุณหนูที่ต้องดูแลยุ่งยากเหมือนหัวรบนิวเคลียร์แบบนี้น่ะ ตามปกติแล้วก็คงไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งด้วยหรอก
อันที่จริง อาจจะมองว่าแปลกได้เลยด้วยซ้ำไปมั้งที่ฉันยังตามติดท่านได้อยู่ถึงขนาดนี้น่ะ
วันนึง ก็มีเรื่องเกิดขึ้นใกล้ๆ ตัวฉันเลย
“ท่านโนอะ! ท่านโนอะค้า! อยู่ที่ไหนคะ!”
ท่านโนอะหายตัวไปไหนไม่รู้
หลังช่วงอาหารเช้า ก็ควรจะเป็นคาบเรียนส่วนตัวกับครูสอนพิเศษของท่านแท้ๆ แต่ตอนที่ฉันไปเรียก ท่านก็ไม่อยู่แล้ว
ไม่มีวี่แววว่าท่านจะออกไปนอกคฤหาสน์นี้เลย แสดงว่าท่านต้องยังอยู่ข้างในนี่แหละ
“ท่านโนอะค้า!”
ขนาดตะโกนเรียกแบบนี้ ก็ไม่มีการตอบรับอะไรกลับมาเลยซักนิด
ก็นะ รูปร่างภายนอกกับบุคลิกนิสัยของฉันมันก็ไม่ได้เข้ากันเหมือนกันนั่นแหละ ฉันก็เข้าใจนะว่าทำไมคาบเรียนแบบนี้มันก็อาจจะน่าเบื่อก็ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้มีความคิดอยากจะทำเรื่องอะไรที่มันไม่ได้อะไรขึ้นมาอย่างพูดคุยจิปาถะหรือเปิดเผยถิ่นเดิมของฉันด้วยล่ะนะ
จากนั้นไม่นาน คนที่ทำงานอยู่ในคฤหาสน์นี้ก็เริ่มโผล่มาดูจากตรงนั้นตรงนี้กันด้วย
ก็นะ พอฉันเดินเข้าไปหา พวกเขาก็จะหลบสายตาไปซะดื้อๆ เดินเลี่ยงฉัน ไม่ก็ซุบซิบกันอยู่ข้างหลังฉันน่ะนะ
ถึงแค่คำของท่านโนอะเพียงคำเดียว ฉันก็ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ได้ก็เถอะ แต่อคติที่มีต่อผมสีดำก็ยังหยั่งรากลึกอยู่ดี นั่นมันก็เป็นปฏิกิริยาตามปกตินั่นแหละ เพราะงั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ย กลายเป็นว่าเรื่องนี้มันลำบากชะมัดเลย
ฉันยังไม่คุ้นเคยกับคฤหาสน์หลังนี้เลย การจะออกค้นหาอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ยากอีก ฉันก็เลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นด้วยซักหน่อย
“เฮ้อ… ช่วยไม่ได้”
จะหวังอะไรที่มันไม่มีไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันก็เลยตั้งหน้าตั้งตาหาต่อ
แต่ ไม่ว่าฉันจะออกตามหามากขนาดไหน ฉันก็ไม่เจอท่านโนอะเลย
“ให้ตายสิ ท่านไปอยู่ที่ไหนกันนะ…”
เพราะฉันตะโกนเยอะเกินไปจนเหนื่อยแล้ว ฉันเลยนั่งลงที่น้ำพุใกล้ๆ
มีพวกสาวเมดซุบซิบๆ มาทางฉันอยู่ไกลๆ ด้วยล่ะนะ แต่ฉันไม่สนหรอก
ฉันจงรักภักดีกับท่านโนอะคนเดียวเท่านั้น คนอื่นจะว่ายังไงก็ช่าง ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว
จะพูดยังไงก็พูดไปเถอะ
*―――บุ๋ง บุ๋ง*
“หืม?”
เมื่อกี้ เหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ
มีเสียงเหมือนน้ำมันมีฟองปุดขึ้นมาเลย
มั่นใจเลยล่ะว่าเสียงมันมาจากข้างหลัง ใช่ มาจากน้ำพุนี่เลย…
พอฉันมองลงไปในนั้น
ก็เจอหลอดลอยอยู่เหนือน้ำ กับท่านโนอะที่จมน้ำอยู่ตรงก้นน้ำพุ
“―――ท่านโนอะค้าาาาาาา!?”
ฉันรีบทิ่มมือลงไป คว้ามือท่านโนอะไว้ แล้วรีบดึงท่านออกมาจากในน้ำพุ!
“แฮ่ก… แฮ่ก…. แค่กแค่ก! ช- ช่วยไว้ได้พอดีเลย คุโระ…”
“ท- ท- ท- ท- ท- ทำอะไรของท่านเนี่ยคะ!”
คนอื่นที่ดูอยู่ไกลๆ เองก็เหมือนจะเห็นสถานการณ์ผิดปกติด้วยเหมือนกัน เธอก็เลยมาช่วยตรงนี้ด้วย
“น- นึกว่าจะตายซะแล้ว”
“ท่านทำอะไรของท่านน่ะคะ!? ใครก็ได้! ช่วยเอาผ้าห่มกับเครื่องดื่มอุ่นๆ มาที!”
“เออ ม…”
“มัวแต่ยืนอ้อยอิ่งอะไรอยู่ได้! ถ้าท่านโนอะเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!? เร็วเข้า! วิ่งเร็ว!”
“ด- ได้! จะไปเดี๋ยวนี้!”
สาวใช้ที่อยู่ใกล้ๆ คนนึงก็รีบพุ่งเข้าไปทางคฤหาสน์เลย
“แล้ว ตอนที่ท่านทำแบบนั้น ท่านคิดอะไรอยู่กันแน่คะ?”
“คือมันก้อ~ ฉันคิดว่าการเรียนอะไรที่ฉันจำมันได้อย่างสมบูรณ์อยู่แล้วเนี่ยมันเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์สุดๆ ไปเลย ฉันเลยตั้งใจว่าจะซ่อนตัวไปจนกว่าจะมืด แล้วฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่า ‘ทำไมไม่ลองวิชาคาถาน้ำที่ฉันสงสัยอยากรู้มาซักพักแล้วนั่นดูซักหน่อยล่ะ?’ ฉันก็หยิบหลอดมา แล้วก็โดดลงไปในน้ำพุ
ผ่านไปซักพัก น้ำมันก็เริ่มเย็น มือฉันเลยเริ่มชาๆ ฉันก็เลยเผลอทำหลอดหลุดมือไป ก็นั่นแหละ ที่เหลือเธอคงนึกภาพตามได้อยู่แล้วนะ”
“บ้าไปแล้วหรือไงคะเนี่ย? นี่ท่านบ้าไปแล้วหรือไงคะ!? อย่าทำเรื่องเหมือนเด็กแบบนี้สิคะ! เดี๋ยวเราจะทำให้ร่างกายท่านอุ่นขึ้น เพราะงั้น ต้องถอดเสื้อผ้าเปียกๆ พวกนั้นก่อน เชิญทางนี้ค่ะ! พวกผู้ชายน่ะ! หันหลังไปด้วย! ถึงท่านจะเป็นเด็ก แต่ก็ยังเป็นสุภาพสตรีอยู่ดีนะ! แล้วก็! ใครที่ใช้เวทวารีกับอัคคีได้ ช่วยเตรียมอ่างอาบน้ำให้ด้วยค่ะ!”
“ด- ได้!”
เมดสาวใช้ก็กลับมาในเวลาไม่นาน แล้วก็ช่วยฉันถอดเสื้อผ้าท่านโนอะออก ใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมให้ตัวอุ่นขึ้น แล้วหลังจากนั้น พวกเราทุกคนก็ตรงไปอาบน้ำ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ท่านโนอะตัวอุ่นขึ้นให้ได้
“บรื๋อ หนาวจังเลย…”
“มันก็ต้องแน่อยู่แล้วสิคะ! ถ้าท่านทำอะไรแบบนี้อีก แล้วทำให้เราเป็นห่วงกันอีกล่ะก็ ฉันจะโกรธท่านจริงๆ แล้วนะคะ!”
“ตอนนี้เธอก็โมโหอยู่แล้วนี่…”
หลังจากนั้น ด้วยสิ่งที่พวกเราทำไปมากมาย ในที่สุดพวกเราก็ช่วยกันทำให้ท่าโนอะไม่เป็นหวัดได้สำเร็จ
คนคนนี้เนี่ย ถ้าปล่อยเอาไว้คนเดียวล่ะก็ ไม่มีทางรู้ได้เลยล่ะว่าท่านจะทำอะไรกันแน่
ต่อไปคงต้องจับตามองเอาไว้ไม่ให้ท่านทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกซะแล้วสิ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ในการหยุดท่านโนอะเอาไว้ให้ได้ทุกครั้งก่อนที่ท่านจะทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้อีก
คิดไปเองหรือเปล่านะว่าสายตาของคนในคฤหาสน์ที่มองมาที่ฉันดูจะอ่อนลงมานิดหน่อยด้วย
TN: เอิม… เบิดคําสิเว้าเลยแฮะ เจอแบบนี้
