ถนนสู่อาณาจักร

217 สงครามป้องกันมอลต์ ② ดำเนินการต่อสู้

–มุมมองเอเกอร์–

「พลธนู พวกเขาเริ่มยิง!」

「ศัตรูยิงสวนกลับมา…… มันไม่มาถึง!」

กองทัพแวนโดเลียยิงธนูของพวกเขาทั้งหมดทีเดียวเลยแม่น้ำไป

พวกเขาดูเหมือนค่อนข้างไม่เป็นระเบียบและช้าในการเปลี่ยนสู่ขบวนแถวป้องกันดังนั้นมีไม่กี่คนถูกยิงร่วง

พวกเขาพยายามตอบโดยการยิงกลับใส่เราอย่างรวดเร็วแต่ลูกธนูพวกเขาเสียแรงก่อนโดนเราและสุดท้ายหล่นอย่างไม่มีพิษภัยสู่พื้น

「มันดูเหมือนธนูพวกเขามีระยะสั้นกว่าเรา」

「ธนูเรายิงได้ไกลมากๆ!」

ไมล่าวิเคราะห์สถานการณ์อย่างสงบระหว่างอิริจิน่าพูดดังๆ

พลธนูและทหารม้าธนูทั้งหมดใช้ธนูประกอบทรงพลัง

โดยเฉพาะ เมื่อทหารม้าธนูของชาติภูเขาชินกับอาวุธใหม่ของพวกเขา พวกเขาพัฒนาระยะได้ไกลน่าประทับใจได้อย่างมาก

「มันดูเหมือนพวกเขาเป็นแนวหน้า มาขยี้พวกเขาอย่างเร็ว」

ซีเลียชักดาบในท่าทางที่สง่างาม

เธอดูดีมากๆในชุดเกราะหลังๆนี้

ผมแน่ใจว่าทหารมากมายแอบรักเธอ แต่ผมจะไม่ยกเธอให้ใคร

「เรามีทหารราบ 2000 และพลธนูกับทหารม้าธนูอย่างละ 1000 ถูกส่งออกไปตามทหาร เราใช้องประกอบนี้เหรอ?」

「ใช่ เราจะแค่ทำให้อะไรมันวุ่นวายมากกว่านี้โดยการเพิ่มคนเยอะเกินไป เราจะกำจัดพวกเขาแบบนี้」

มันเมื่อพลธนูยิงชุดยิงที่ห้าเสร็จ

เมื่อถึงเวลานี้ ศัตรูน่าจะมีเวลาพอที่จะเข้าสู่ขบวนแถวป้องกันดังนั้นการยิงมากกว่านี้จะผลลัพธ์ด้อยลง

การโจมตีต่อไปจะเป็นทหารราบและทหารม้า

「ทหารอาสา…… เดินหน้า!」

「ทหารอาสา?」「เจ้าโง่ นั่นเรา」「มันดูเหมือนเราเป็นทหารอาสาครั้งนี้」

ทหารมีหน้าตาที่สับสนบนใบหน้าชั่วขณะหนึ่งก่อนพวกเขาเริ่มเคลื่ออนไหว

แม้ว่าสถานการณ์แปลกเล็กน้อย มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงว่าศัตรูยืนอยู่หน้าพวกเขา

ลีโอโพลต์ นายทำนี่อย่างถูกต้องจะดีกว่า

ไมล่าพึมพำข้างผม

「พี่กังวลเกี่ยวกับกำลังใจของทหารเพราะการต่อสู้นี้ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับเขา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนแย่เกินไป」

「มันเป็นสิ่งดีที่มีกองรางวัลเมื่อเราชนะ」

มากกว่านั้น ทหารทั้งหมดที่มีอยู่ที่นี่ถูกเกณฑ์และไม่ได้มีความต้องรับผิดชอบ

ทหารเหล่านั้นในกองทัพผู้ไม่ได้เจตนาเดียวกับเราน่าจะพบว่ามันทนไม่ได้ทีไปทำสงครามบ่อยมาก

「ทหารก็รอคอยรางวัลพิเศษจากพระนางเซเลสติน่าที่พวกเขาถูกบอก」

「จริงๆพี่กังวลเกี่ยวกับนั่น」

ก่อนสงครามป้องกันเริ่ม เซเลสติน่าหยุดที่เบียโดและประกาศต่อพวกเราว่าเธอจะให้รางวัลคนเหล่านั้นผู้ช่วยให้ประเทศของเธอสงบสุข

เธออาจตัวเล็ก แต่ทหารคาดหวังบางอย่างเพราะคำพูดเหล่านั้นมาจากราชาตรงๆ

ถ้าเธอพูดบางอย่างคลุมเครือ จริงๆมันอาจย้อนกลับมาและทำให้ชื่อเสียงเธอเสียได้

「มันไม่เป็นไร! หนูอยากให้พวกเขามีความหวัง!」

ผมหยุดถามเธอเกี่ยวกับมันหลังจากเธอพูดนั่นในท่าทางที่ร่าเริงเช่นนั้น

น้ำจำนวนน้อยในแม่น้ำไหลระหว่างพวกเดียวกันและศัตรูไม่เป็นภาระกับเหล่าทหาร

อย่างแรกทหารม้าหนักจะพุ่งเข้าตีเข้าไปและทหารราบจะตามจากทั้งสองข้าง

แผนนั้นเพื่อให้ทหารม้าตีฝ่าและแบ่งแถวศัตรูระหว่างทหารราบดันไปข้างหน้าจากด้านข้างและล้อมศัตรู

เสียงตะโกนของทหารราบและเกือกม้าดังลั่นของทหารม้าที่กำลังควบทำสนามรบสั่นไหว

ทหารศัตรูย้ายไปย้ายมาเพื่อเตรียมสำหรับการปะทะแม้ว่าพวกเขาเห็นได้ชัดว่าอยู่ไม่สุข

การต่อสู้อาจสรุปในระยะเวลาสั้นๆ

「ทหารชินอย่างช้าๆ เห็นได้ชัดว่ามีพวกเขาน้อยลงที่ดูวิตกกังวลก่อนต่อสู้」

「ในแง่ของประสบการณ์การต่อสู้ พวกเขาค่อนข้างมีประสบการณ์ พวกเขาจะไม่ตื่นตกใจยกเว้นสัตว์ประหลาดเหมือนกิลเดรสปรากฏ」

「หนูก็ฝึกด้วย!」

ผมถูหัวซีเลียขณะเธอพยายามงัดเข้ามาสู่การสนทนาที่ผมกำลังมีกับไมล่า

ผมฝากกองกำลังมากกว่าศัตรูสองเท่าไว้กับลีโอโพลต์ ดังนั้นไม่มีอะไรต้องกังวล

「ทหารม้าหนักพุ่งเข้าตีเข้าไป!」

ลีโอโพลต์ไม่ได้ให้ค่าทหารม้าหนักมาก

เกราะพวกเขาแพง

บวกกับการเคลื่อนไหวแและความยืดหยุ่นน้อย

เขาจะอยากได้ทหารม้าหอกที่คล่องแคล่วมากกว่า เพราะพวกเขาทำให้ระยะกลยุทธ์ที่ใช้งานได้กว้างขึ้น

อย่างไรก็ตาม ทหารม้าหนักมีความสามารถทำลายล้างพอที่จะตัดสินผู้ชนะของการต่อสู้ถ้าศัตรูช้ากับการรับมือการพุ่งเข้าตีของพวกเขาเก้าเดียว

เสียงเหล็กสีกันและความตายที่เจ็บปวดดังก้อง

ทหารหนุ่มบนที่สังเกตการณ์ตะโกนในน้ำเสียงตื่นเต้น

「มันดูเหมือนพวกเขาใช้กำลังเพื่อฝ่าขบวนแถวศัตรู แถวศัตรูกำลังแตก!」

「เพราะทั้งหมดศัตรูไม่ไหวตั้งแต่แรก ต้องมีบางที่ซึ่งการป้องกันบางกว่า」

มุดตรงสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้านั้นฆ่าตัวตาย แต่เกราะและโล่หนาของพวกเขาอนุญาตให้ทหารม้าหนักเล็งความไม่เป็นระเบียบได้ทันที

แน่นอนลีโอโพลต์จะไม่ปล่อยโอกาสนั้นหลุดไป

การรายงานของคนเฝ้าระวังดำเนินต่อไป

「ทหารม้าหอกที่ตามไปพุ่งเข้าตีฝ่าศัตรูที่สับสนและเปิดรู!」

「ศัตรูพยายามปิดการรั่วตรงกลาง」

「ดูสิ ทหารราบสู้แม้ว่าพวกเขาล้อมด้านข้าง ……พวกเขากึ่งล้อมเสร็จสมบูรณ์แล้ว」

ไมล่าเปิดตากว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจในความตกใจกับทักษะทหารราบ

เหมือนที่คาดกับเขา เขาไม่ใช่คนมืดมน

「เราชนะ!!」

「หยุดนนั่น!」

อิริจิน่าประกาศชัยชนะของเราแม้ว่าซีเลียบอกให้เธอหยุด

แน่นอนมันดูเหมือนชัยชนะเราอยู่ในมือ

มันเป็นไปไม่ได้ที่สถานการณ์นี้จะพลิกและสิ่งเดียวที่ผู้บัญชาการทำได้เท่านั้นคือให้ทหารหนีมากเท่าที่เป็นไปได้

「ทำสำเร็จได้น่าประทับใจ อุ้ย อย่าบอกลีโอโพลต์ว่าพี่พูดนั่น」

เขารำคาญเมื่อเขาถูกชมด้วยเหตุผลบางอย่าง

ผมส่งสัญญาณให้ลูน่าและทหารม้าธนูผู้รออยู่ข้างหลัง

พวกเขาส่งลูกลูกธนูกลับไปสู่กระบอกใส่ลูกธนูของพวกเขา

ผมให้พวกเขาพร้อมเผื่อไว้ ไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาจำเป็นอีกแล้ว

「มันเป็นการแตกพ่าย! ทหารม้าเริ่มไล่ตาม! ทหารราบก็ล้อมกลุ่มศัตรูเล็กๆหลายที่!」

ในแค่ 30 นาที ศัตรูแตก

「ปล่อยพวกเขาไล่ตามไปและเก็บของตกในสงคราม ถ้าเราให้นี่เป็นรางวัลของพวกเขา กำลังใจทหารจะยิ่งเพิ่มขึ้น」

มันดูเหมือนตัวอิริจิน่าเองอยากไปด้วย

「พี่พูดถูก แต่นั่นแค่แนวหน้าของพวกเขา พวกเขามีกองทัพหลักอยู่ข้างหลังเขาดังนั้นอย่าไล่ตามลึกเกินไป」

หลังจากอนุญาต อิริจิน่ากวัดแกว่งหอกและพุ่งไปข้างหน้า

ถ้าเธอพุ่งเข้าตีเข้าไปโดยตัวเอง…… อา มีคนสี่คนล้อมเธอแล้วตอนนี้

「……พวกเขาพ่ายแพ้แทน เธอแทงคนและอาละวาดอย่างไม่ยั้งตัวเองเลย」

อิริจิน่าชอบการต่อสู้มากๆ

ผมไม่มีคิวของผมครั้งนี้ แต่ผมจะทำบางอย่างครั้งหน้า

「มุ! เอเกอร์ซามะ ได้โปรดล่าถอย ซากของกองทัพที่พ่ายแพ้มาที่นี่ด้วย!」

เราอยู่ตำแหร่งบนเนินสูงไม่ไกลจากแม่น้ำแต่ทหารศัตรูที่สับสนเสียความรู้เรื่องทิศทาง

เพราะทหารผ่อนคลายท่ายืนต่อสู้ไม่นาน พวกเขาตอบศัตรูที่เข้ามาช้า

「ป-ไปไกลๆ!!」

ทหารศัตรูเหวี่ยงดาบอย่างบ้าคลั่งและผมกำลังจะเจออาวุธเขาด้วยหอกของผม

「ฟู่!」

เงาดำกระโดดจากข้างผมและป้องกันดาบศัตรู

「ซีเลีย…… เธออยู่ที่นี่」

ปรกติแแล้วซีเลียเป็นคนที่รับมือกับสถานการแบบนี้ แต่เธออยู่ข้างผมตอนนี้

「ครอล นาย!」

ถ้าอย่างนั้นมันเป็นเขา

เขาอาสาตามมาและอยู่กับผมเป็นผู้ติดตามคุ้มกันด้วยตัวเองครั้งนี้

ซีเลียต่อต้านมันตอนแรก แต่ความเข้มขนแปลกๆกดดันเธอให้เธอเห็นด้วย

「ถอยไปไกลๆ ไอ้เด็กเวร!!」

ทหารศัตรูหาทางหนีอย่างสิ้นหวังแต่ครอลป้องกันการโจมตีทั้งหมดที่ส่งไปหาเขา

โล่นั้น…… มันคือฝาหม้อ

「……นายจะไม่ชนะฉันด้วยหัวใจไม่มั่นคง」

「ครอลกำลังพูดอะไร?」

อย่าถามพี่ ซีเลีย

「ไอ้บัดซบ ฉันจะฟันแก……」

「ฮึ่ม!」

ทันทีเมื่อศัตรูยกดาบขึ้น เลือดฉีดออกและเขาล้มสู่พื้นอย่างช้าๆ

「ไอ้บัดซบ ฉันคิดว่าแกเป็นแค่เด็กที่ไหนก็ไม่รู้!!」

ศัตรูสองคนที่เหลือโกรธหลังจากเห็นพวกพ้องของพวกเขาถูกฆ่า รีบเข้าไปหาครอล

ผมจะคิดว่าเขาต้องการกำลังเสริมที่จุดนี้

「ฉันเห็นพวกมันได้…… ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของนาย」

ครอลเอียงหัวไปข้างหนึ่งเพื่อหลบการฟันลงของดาบศัตรูเล่มหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวเพื่อหลบดาบที่เล็งใส่เท้าของเขา

ครอลไม่ได้คล่องแคล่วและหัวเร็วเหมือนซีเลียดังนั้นการเคลื่อนไหวของเขาเมื่อกี้ค่อนข้างเชื่องช้า

แต่ส่วนที่ไม่น่าเชื่อคือเขาเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อหลบก่อนศัตรูเหวี่ยงด้วยซ้ำ

และจากนั้นในการเหวี่ยงแค่สองครั้ง ครอลฟันต้นขาของทหารศัตรู

พื้นฐานแล้ว ตาเขาปิดเมื่อเขาฟันศัตรูคนสุดท้าย

「「กุ่อ๊าาาา!」」

ก่อนผมรู้ เขาจัดการศัตรูสามคนแล้ว

ซีเลียมองดูครอลเหมือนเธอไม่เชื่อสายตา

「ฉันรู้สึกถึงความเลวร้ายจากนาย…… นั่นทำไมฉันรู้ว่านายจะเคลื่อนไหวยังไงก่อนร่างกายเคลื่อนไหว!」

หลังจากคำพูดนั้น ครอลเก็บดาบ

นายพยายามจะไปไหน ?

「ตอนนี้ที่การโจมตีแแรกจบลงแล้ว เราเตรียมสำหรับการเดินหน้าครั้งต่อไปได้ เราจะเข้าป้อมปราการแรมและเจอกับศัตรูเหมือนที่วางแผน」

จากหน่วยลาดตระเวน กองทัพหลักของศัตรูมีทหารประมาณ 10,000 คน ระหว่างผมไม่สงสัยว่าเราชนะได้ไหมในการต่อสู้บนที่ราบ เราน่าจะเสียหายผู้เสียชีวิตจำนวนน้อยกว่าถ้าเราตั้งแคมป์ในสิ่งก่อสร้างสำหรับป้องกัน

「เพราะทั้งหมดเราใช้อะไรเหล่านั้นที่หนักบนที่ราบไม่ได้」

ปืนใหญ่มากที่ดวอร์ฟมอบให้เราทำจากวัสดุต่างกัน ดังนั้นพวกมันค่อนข้างหนัก

เราอยากใช้พวกมันโดยการติดไว้ที่ป้อมปราการถ้าเป็นไปได้

「……ทหารอาสาผู้มีทหารม้าหนักและปืนใหญ่……」

ไมล่าถอนหายใจอย่างน่าตกใจมากแต่ไม่มีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับมันตอนนี้

「ทหารอาสานั้นแค่บังหน้า คิดไว้ก่อนแล้วว่าความจริงจะถูกค้นพบ แต่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มุ่งหน้าไปข้างหน้าไม่ได้ เข้าใจมั้ย?」

「ทำไมล่ะ? พี่อยากสู้ด้วย……」

「ถ้าพี่นำการบุกการบุกและสู้ข้างหน้า การปกปิดสุดท้ายจะเปิดออก!」

ไมล่าตะโกนและซีเลียพยักหน้าเห็นด้วย

คุ…… ถ้าผมสู้ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรให้ผมทำยกเว้นมีเซ็กส์

มันจะเป็นไมล่าคืนนี้ ผมจะทำให้เธอร้อง

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ เตรียมเดินทางสำเร็จแล้ว」

ลีโอโพลต์พูดในน้ำเสียงเหมือนพูดเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว ไม่แม้แต่ดื่มด่ำกับชัยชนะก่อนหน้า

ไม่มีอะไรให้ฉลองเพราะมันคิดไว้แล้วว่าเราจะชนะ

อืม วันหนึ่งฉันจะให้นายเปิดเผยชีวิตเซ็กส์กับนีน่า

「แล้วของตกในสงครามล่ะ?」

「อย่างที่วางแผน ทหารมอลต์รวมกันและขนส่งสู่เบียโด ความคล่องตัวของพวกเขาจะมีผลถ้าพวกเขาเอาพวกมันทั้งหมดไปหลังจากทั้งหมด」

นี่เป็นการต่อสู้เพื่อปกป้องดินแดนมอลต์

อย่างเป็นธรรมชาตินั่นรวมถึงกำจัดศัตรูของมอลต์ซึ่งวิ่งกลับไปที่เมืองหลวง ซึ่งทำไมลีโอโพลต์, ไมล่าและตัวผมเองเห็นด้วยกันที่จะให้พวกเขาดูแลการขนส่งของหรือการปกป้องชาวนาใกล้เคียง

ถ้าพวกเขาสู้พร้อมกับทหารอ่อนแอ เราจำเป็นต้องถอยกลับ ดังนั้นพวกเขาขวางทางเรา

อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลที่การเติมเสบียงและการขนส่งอาหารราบรื่น

ทหารมอลต์ดูค่อนข้างดีใจเมื่อพวกเขาถูกบอกให้ดูแลเรื่องเสบียงและการขนส่ง

พวกเขาอยากปกป้องราชินีและประเทศของพวกเขาแต่พวกเขาไม่อยากสู้…… มันโชคร้าย แต่ผมต้องให้มอลต์อยู่ใต้การปกป้องของผมสักพัก

「ได้เลย ได้เวลาเดินทัพ นายจะบัญชาการสำหรับตอนนี้」

「……รับทราบ แล้วคุณจะไปที่ไหน?」

「แค่ธุระเล็กๆ」

「ผมอยากจะเดินทัพอย่างเร็วดังนั้นคุณหาผู้หญิงภายในหน่วยได้มั้ย?」

「ไม่ใช่อย่างนั้น!!」

คนนี้จริงๆแล้วททำเหมือนผมเป็นคนโง่

–มุมมองบุคคลที่สาม–

ไม่กี่วันหลังจากนั้น แวนโดเลีย

กองทัพรุกรานมอลต์ กองทัพหลัก ใกล้ป้อมปราการแรม

「ถ้าอย่างนั้นนั่นคือป้อมปราการที่ศัตรูตั้งแคมป์…… มันเล็กมากจนทหารถูกทิ้งไว้ข้างนอก」

「ท่าน ตัวป้อมปราการเองเล็ก และไม่ได้ดูทนทานเป็นพิเศษ」

「แต่พวกเขาเป็นคนที่เอาชนะแนวหน้า เราประเมินพวกเขาต่ำไปไม่ได้」

ผู้บัญชาการของกองทัพรุกรานมอลต์เบเซก หรี่ตาและจ้องมองทั้งป้อมปราการ

ลูกน้องของเขาทำตาม ดูป้อมปราการจากระยะไกลเพื่อเรียนรู้ภาพใหญ่กว่า

「ธงที่ชู…… บางอย่างที่ฉันไม่รู้ ธงแค่ถูกทาด้วยสีเดียว ถ้าอย่างนั้นทหารอาสา」

「มันปรากฏว่าเป็นอย่างนั้น แต่สหายเคอร์นี่รายงานว่าพวกเขาเป็นทหารของต่างประเทศที่ปลอมตัวเป็นทหารอาสา เขาพูดว่าพวกเขามีอุปกรณ์และความเป็นผู้นำยอดเยี่ยม……」

เบเซกลูบหนวดสีดำ

「การแพ้ทหารออาสาจะทำให้ใครก็ตามอยากโกหก…… แต่เขาไม่ใช่คนโง่ด้วย เขาอาจธรรมดาแต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่สู้ในท่าทางที่ไม่น่าดู มาใช้การปฏิบัติแบบมาตรฐานในศึกล้อมเมืองเถอะ」

ถ้าศัตรูเป็นกลุ่มทหารอาสามั่วซั่ว เขาขยี้ศัตรูได้ด้วยความแข็งแกร่งอย่างเดียว

อย่างไรก็ตามเบเซกเลือกวิธีที่แน่นอนที่สุด

「ผู้บัญชาการ ถ้าเราเตรียมสำหรับการล้อมเมืองเต็มรูปแบบ มันจะใช้วันเพิ่มไม่กี่วัน」

「ฉันไม่ถือ ถ้าศัตรูแข็งแกร่งเหมือนที่รายงานจริงๆ แน่นอนว่าพวกเขาเป็นกองกำลังหลัก หลังจากเอาชนะพวกเขาที่นี่ เรายึดที่เหลือของมอลต์ได้ในการระบายสีภาพด้วยการวาดทีเดียว」

「รวมพลเครื่องดีดหิน」

「ยกโล่ใหญ่ขึ้น ลูกธนูจากป้อมปืนมาถึงเราจากระยะไกล!」

อาวุธล้อมเมืองกำลังถูกสร้าง

อย่างเป็นธรรมชาติ หน่วยอื่นจะไม่ลดการป้องกันลง

ให้ความสนใจเมื่อมีใครก็ตามออกมาจากปราสาทสู่ที่ราบ

「มันจะนานเท่าไหรเพื่อแค่ให้เครื่องดีดหินพร้อม?」

「ท่าน! มันจะเสร็จเมื่อตอนเย็น!」

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะทันเวลาสำหรับการโจมตีตอนกลางคืน

ถ้าหินลุกไหม้ถูกยิงออกไปยามดึกๆดื่นๆ มันจะเป็นภาพที่ตรึงใจด้วยเหมือนกัน

ถ้าศัตรูเป็นทหารอาสาจริงๆ พวกเขาทั้งหมดอาจวิ่งหนีเมื่อตอนเช้ามาถึง

ในตอนย็น เบเซกกำลังจะเอียงแก้วเพื่อจิบชาจนกระทั่งเสียงตูมดังสั่นอากาศ

「บุ่ฮ่า! น-นั่นอะไร!?」

เสียงทำให้เบเซกทิ้งแก้วใบโปรด และเมื่อเขาเห็นมันแตก เขาตะโกนด้วยหน้าตารำคาญบนใบหน้าของเขา

「ผ-ผมไม่รู้ อยู่ดีๆพื้นก็ระเบิด! อุว้าาา!! ระวัง!」

มีเสียงตูมดังอีกครั้งและจากนั้นเครื่องดีดดหินที่ทำไปครึ่งหนึ่งพังทลายเป็นชิ้นๆ กระจายเศษไม้ไปทุกที่

เพราะฐานที่ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง เครื่องดีดหินพังทลายสู่พื้นอย่างช้าๆ ชิ้นที่หักหล่นลงบนทหารที่กำลังเตรียมอาวุธล้อมเมือง

「เราควรเคลื่อนที่ไปข้างหลังสำหรับตอนนี้! มันอันตรายที่นี่!」

ก่อนเขาพูดจบได้ บางอย่างลงพื้นกลางแถวพลหอกและทำทหารผู้โดนเต็มๆกระเด็นไป

「คุ!」

เบเซกมองขึ้นไปบนกำแพงของป้อมปราการและเห็นควันขาวขึ้นมาจากหลายที่

เสียงคำรามดังลั่นและควันขวว…… เพิ่มความสามารถส่งทหารบินไปด้วยและคำตอบเดียวถูกสร้างขึ้นมา

「ปืนใหญ่…… -อะไรกันเนี่ย!? ทหารอาสาบ้าเหอะ!」

มันไม่ใช่ว่าแวนโดเลียไม่มีปืนใหญ่อยู่ในครอบครอง

มันเพราะอาวุธเหล่านั้นค่อนข้างราคาแพงและมันยากที่จะรวบรวมดินปืน ไม่ต้องพูดถึงไม่มีใครคิดว่ามันจำเป็นที่จะเตรียมอุปกรณ์ที่ทรงพลังและแพงกับชาติเล็กๆเหมือนมอลต์

「พวกเขามีปืนใหญ่มากมายได้ยังไง…… อุว้าา!」

มีการกระแทกอีกครั้งและเต็นท์ใกล้เคียง พร้อมกับคนข้างใน ถูกส่งกระจายในทิศทางต่างๆกัน

ณ จุดนี้ มันชัดเจนว่าศัตรูมีปืนใหญ่มากกว่าหนึ่งหรือสองกระบอก

ปืนใหญ่มากกว่า 10 กระบอกยิงออกไปพร้อมกัน

「พวกเขาเป็นทหารอาสาได้ยังไง!? ให้หน่วยถอยและกลับไปรวมกลุ่ม! ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเขาจะยิงเราเหมือนเป้านิ่ง!」

「ให้ทหารกระจายออก ปืนใหญ่จะไม่สร้างความเสียหายมากถ้าเราไม่ได้รวมกลุ่มด้วยกัน」

เบเซกพยักหน้ากับข้อเสนอของลูกน้องและเมื่อคำสั่งเริ่มกระจายขณะพวกเขาล่าถอยและส่งคำสั่ง พวกเขาได้ยินหน่วยสอดแนมจากคนเฝ้าระวัง

「ศัตรูโจมตี!! ทหารม้า 2000 คนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้!」

「ทหารม้า 2000 คน…… จากประเทศไหน!?」

ไม่มีใครเชื่อว่าศัตรูตรงหน้าพวกเขาเป็นทหารอาสาอีกแล้ว

กองทัพที่โจมตีพวกเขาถูกส่งมาที่นี่เพื่อหยุดการรุกรานของเวนโดเลียในมอลต์เป็นพิเศษ

มันเป็นกองทัพที่ทรงพลัง

「บอกรายละเอียดศัตรูให้กับฉัน!」

เบเซกซ่อนความรำคาญไม่ได้ขณะเขาตะโกนใส่คนเฝ้าระวัง

「พวกเขามีธงหลายแบบเหมือนเดิม――อ๊ะ ผมเห็นธงสีดำล้วนได้! หือ? ศัตรูรีบซ่อนมันไป」

「ธงดำสนิท นายพูด…… มันคือลอร์ดศักดินา ‘นั่น’ หรือ? ไม่ว่าอย่างไร เราต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับศัตรูตรงหน้าเราก่อน รีบเข้าแล้วเข้าขบวนแถว!」

ทหารม้าพุ่งเข้าตีไปข้างหน้าเพื่อเข้าปะทะกองทัพคนแวนโดเลียผู้ยังไม่ฟื้นจากความสับสนก่อนหน้าและยังถูกตะโกนใส่โดยเบเซก

–มุมมองเอเกอร์–

เรื่องราวข้างเคียง คฤหาสน์ราเฟน

รังงู

「เธอไม่เป็นไรกับนี่? พี่ให้สร้างสิ่งก่อสร้างมั่นคงเพื่อเธอได้」

「ไม่ นี่ดีพอแล้ว」

แลมมี่และผมกำลังนอนอยู่ใต้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาวขณะเราจ้องบ้านใหม่ที่เธอจะมีชีวิตอยู่ข้างในตอนนี้

อย่างที่คาด แค่ทิ้งเธอไว้ในคฤหาสน์จะทำให้ผู้คนมากมายกลัว

เพราะทั้งหมด ลาเมียคือสัตว์ประหลาดทรงพลังเทียบไม่ได้กับก็อลินและพวกเธอถูกรู้จักว่ากินมนุษย์

นั่นทำไมเราตัดสินใจจะสร้างบ้านในพื้นที่ว่างข้างในลานหน้าที่ถูกออกแบบมาสำหรับเธอให้มีชีวิตอยู่ข้างใน

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างอะไรใหญ่เกินไปเพราะสถานที่จำกัด แต่ผมกำลังคิดสร้างสิ่งก่อสร้างทำจากหินดีๆ……

「หินเย็นเกินไประหว่างหน้าหนาวและหนูจะไม่อยากเคลื่อนไหว หนูจะอยากได้บ้านไม้แทน」

มันดูเหมือนแลมมี่ไปนอนที่เย็นๆและจะนอนต่อไปจนกว่ามันจะอุ่นขึ้น

เห็นว่ามีเวลาเมื่อเธออยู่ในระหว่างตักน้ำและรู้สึกง่วง จากนั้นตื่นขึ้นเพื่อแค่พบว่ามันฤดูใบไม้ผลิแล้ว

ในแค่สองวัน บ้านโทรมๆถูกก่อตั้งเหมือนที่ขอทุกอย่าง

「มันไม่มีประตู」

「อาา ต้องผ่านประตูมนุษย์มันน่าปวดหัว พูดตรงๆ หนูมีนี่แทน」

แลมมี่ชี้รูที่ขุดอยู่บนพื้นซึ่งก็เชื่อมต่อกับรูที่ขุดข้างในบ้าน

เธอเลื้อยเบียดผ่านอุโมงค์และเดินทางระหว่างสองบริเวณ

การชอบที่แคบๆต้องอยู่ในเลือดงูแน่

「ถ้าหนูชอบมัน ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่มีอะไรอื่นจะพูด……」

พูดถึงแล้ว เธอชอบอาบแดดนานๆ ดังนั้นหน้าต่างถูกทำให้ใหญ่เป็นพิเศษ

「อุ่ฟุฟุ ขอบคุณมากๆที่ให้หนูมากขนาดนี้ แม้แต่บ้าน! ในฐานะคำขอบคุน พี่อยากทำอะไรซุกซนตอนนี้มั้ย?」

「ได้ มาทำมันเถอะ!」

มาปกคลุ่มบ้านใหม่นี้ด้วยกลิ่นของการสร้างความรักของเราเถอะ

……เพราะไม่มีหน้าต่าง ผมแอบเบียดเข้าหน้าตาง และมันทำให้ผมปรากฏว่าเหมือนพวกคบชู้

「ลิ้นหนูอยู่ในรูฉี่พี่……」

「พี่ชอบนั่นมั้ย? ได้เลย ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้หนูจะเข้มข้นกว่าก่อนหน้า」

ขณะผมรอคอยความเสียวที่ผมกำลังจะได้รับประสบการณ์ ผมเห็นอะไรบางอย่างน่าสงสัยนอกหน้าต่าง

「มีที่ในลานหน้าที่หนูขุดขึ้นมา…… หนูปลูกผักที่นั่นเหรอ?」

「หืม? ไม่, หนูแค่คิดว่าสวนดูว่างเปล่าดังนั้นหนูปลูกเมล็ดต้นไม้เมื่อวาน」

สวนกุหลาบของครอบครัวเทรียอยู่ลานหลังบ้าน แต่มันใช้เวลาสำหรับแลมมี่เพื่อชินกับมัน

「เมล็ด? เธอได้มาจากคนสวนเหรอ?」

「เมื่อหนูเข้าหาคนสวน เขาร้องไห้วิ่งหนี นั่นเมล็ดที่หนูได้มาจากเอเกอร์ หนูไม่รู้ว่ามันเป็นเมล็ดประเภทไหน แต่หนูยิ่งตื่นเต้นที่จะได้รู้เมื่อหนูช่วยให้มันโต」

เมล็ด หือ? ผมมีบางอย่างแบบนั้น?

ช่างมันเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะนึกบางอย่างไม่สำคัญเท่านั้น ผมจะปล่อยนั่นไว้ทีหลังและมีความสุขกับเวลาพร้อมกับแลมมี่

「อุว้าา…… มันใหญ่มากๆเหมือนเคย~! เจ้านี่แน่นอนเลยว่าไม่ใช่บางอย่างที่มนุษย์มี」

「พี่จะใช้มันเพื่อคลั่งไคล้รูแลมมี่เยอะๆวันนี้」

「ให้ตายเถอะ! ครั้งที่แล้วพี่ยัดตูดหนู มันฉีกและมันเจ็บมากๆ!」

เห็นว่าลาเมียเป็นริดสีดวงได้ด้วย

「ถ้าเอเกอร์จะเป็นอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นหนูจะทำนี่…… กับรูฉี่พี่!」

「กุ่โอออออออออออ้!! นั่นน่าทึ่งแลมมี่!!」

สองเรามีเวลาที่ดี

ยอดอ่อนงอกจากเมล็ดซึ่งแลมมี่ปลูกเมื่อวานแล้ว

เธอต้องจำวันผิดแน่ๆ ไม่มีทางที่เมล็ดโตได้มากในแค่วันเดียว

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง