“……ทำไมฉันเห็นความฝันแปลกๆได้นะ?”
นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันพูดเมื่อตื่นขึ้น
ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันเข้านอนหลังจากคุยกับอายานะหลังจากจัดการบางอย่างเกี่ยวกับโลกนี้เสร็จ
หลังจากนั้น ฉันคิดว่าฉันฝันแปลกๆระหว่างตอนที่ฉันหลับไปและตอนที่ฉันตื่นตอนนี้ แต่ฉันจำมันไม่ได้เลย
“ตอนนี้ ฉันว่าลุกไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ฉันคิดว่าแม่กำลังทำอาหารเช้าอยู่”
ฉันออกจากห้องและมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น พยายามทำให้ร่างกายของฉันตื่นตัวขึ้น ซึ่งมันยังคงบ่นว่าอยากนอนต่ออีกสักหน่อย
“อรุณสวัสดิ์โทวะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่”
ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปพบกลิ่นหอมอันน่ารับประทานโชยมาตามอากาศ
เมนูอาหารเช้าของฉันเหมือนกับครอบครัวอื่นๆ แต่ฉันบอกได้เลยว่าเธอใส่ความรักของแม่ลงไปทำให้อาหารอร่อยขึ้น
(เธอยังทำข้าวกล่องเบนโตะแสนอร่อยเช่นเดียวกับอาหารปกติของเธออีกด้วย)
ฉันเดาว่าเป็นเพราะเธอเป็นแม่และรู้ว่าลูกชายชอบกินอะไร
ฉันจ้องมองแผ่นหลังของแม่ขณะที่เธอกำลังตักซุปมิโซะใส่ชามด้วยทัพพีและเทมันลงในชาม
“มีอะไรเหรอ?”
“….ไม่มีอะไรครับ”
มันคงแปลกที่ฉันจ้องมองเธอแบบนี้
แม่จ้องมาที่ฉันและฉันไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร แต่คำพูดที่ออกจากปากฉันคือคำขอบคุณเธอ
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับแม่ อาหารกลางวันและมื้ออาหารของแม่ดีที่สุดที่ผมเคยลิ้มลองเลยครับ”
เมื่อฉันบอกเธอเรื่องนี้ เธองงงวยมากขึ้น
ฉันไม่ได้โกหกเมื่อฉันพูดคำขอบคุณเหล่านี้ออกไป แต่ฉันแค่รู้สึกท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะบอกแม่ของฉันในเรื่องนี้
(นี่คืออารมณ์ของโทวะด้วยเหรอ ครอบครัว…… บางอย่างเกี่ยวกับการต้องการสร้างความมั่นใจหรือทำให้แม่ที่เหลืออยู่คนเดียวของเขาพอใจ)
อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมันเป็นครอบครัวของฉันเองสำหรับฉันในตอนนี้
ก่อนอื่นฉันต้องอธิบายก่อนว่าเธอคือแม่คนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ แต่ไม่ใช่ว่าพ่อของฉันทิ้งเราไปเพราะเขานอกใจเธอ หย่าร้าง หรืออะไร แต่เพียงว่าเกิดอุบัติเหตุที่โชคร้ายขึ้นและพ่อ …… ถึงแก่กรรม
ฉันเข้าใจความรู้สึกที่ต้องโศกเศร้ากับการสูญเสียคนรักของคุณ ถึงกระนั้น ฉันคิดว่าแม่ของฉันเป็นคนที่น่าทึ่งมากสำหรับการเอาชนะอดีตและดูแลลูกชายคนเดียวของเธอ
(มีหลายอย่างที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเธอ ฉันหวังว่าต่อจากนี้ไปฉันจะได้รู้จักเธอมากขึ้น)
ฉันมัวแต่คิดเรื่องนี้จนไม่ทันสังเกตว่าแม่มายืนอยู่ข้างๆ ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเสียอีก
“โทวะ!”
“อะ!?”
ฉันรู้สึกประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน แต่ฉันรู้ว่าเป็นเธอ
จู่ๆแม่ก็กอดฉัน ฉันรู้สึกประหลาดใจ แต่ฉันรู้สึกสบายใจและอุ่นใจมาก เพราะเธอคือคนที่กอดฉัน
“ลูกพูดสิ่งที่ทำให้แม่มีความสุขมาก! ในฐานะแม่ แม่มีความสุขมากที่ได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น!”
“….ค ครับ”
“อา ดีแล้วละ!!”
จากนั้นฉันกินข้าวเช้ากับแม่
ฉันคิดว่าเป็นเพราะการพูดคุยที่เราพึ่งคุยกันก่อนหน้านี้ ทำให้แม่อารมณ์ดีตลอดเวลา และแม่ก็ยิ้มให้ฉันจนฉันอายแทบแย่
(เธอสวยมาก)
นี่คือสิ่งที่ฉันคิดเมื่อเห็นเธอยิ้มแบบนั้น
เธอมีผมสีน้ำตาลและใส่ตุ้มหู และสำหรับคนที่มีลูกชายที่อายุเท่าฉัน เธอจะถูกมองว่าดูสาวเมื่อเทียบกับคนทั่วไป
แต่นั่นไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่กับเธอ และถ้ามีอะไรเธอก็ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพี่สาวคนโต
“โทวะ ลูกดูสบายใจตอนกินข้าวเช้ามันเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่ลูกแน่ใจเรื่องเวลาใช่ไหม?”
“……เอ๊ะ?”
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มาก ฉันต้องรีบออกจากบ้านเมื่อเห็นนาฬิกา
ฉันรีบแปรงฟันให้เสร็จ เตรียมตัวออกไปข้างนอกแล้ววิ่งออกจากบ้าน
“ผมว่าวันนี้ผมจะกลับช้าหน่อยนะ”
คำพูดนั้นไม่ได้โกหก และเมื่อฉันไปยังสถานที่นัดพบตามปกติ ฉันพบว่าชูและ
อายานะกำลังรอฉันอยู่ พวกเขากำลังคุยกันอย่างเป็นกันเอง
“…พูดตามตรงนะ พวกนายสองคนเข้ากันได้ดีจริงๆ”
ฉันหวังว่าฉากนั้นจะคงอยู่ตลอดไป และยิ่งฉันคิดถึงบทบาทของฉันในนั้น ฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของฉัน
ในเวลาเดียวกัน ฉันคิดถึงความสุขและความสนุกที่ฉันได้รับเมื่อวานเมื่อฉันได้คุยกับอายานะ …… และฉันก็อยากจะเก็บมันไว้คนเดียวตลอดไป
“…..ความรู้สึกนี้ ฉันสงสัยว่า มันเป็นความรู้สึกของใคร”
ฉันมีความทรงจำเกี่ยวกับชาติที่แล้ว หรือมากกว่านั้นคือความทรงจำเกี่ยวกับโลกภายนอกของเกม
นั่นหมายถึงว่าฉันเคยมีชีวิตอยู่ภายนอกมาก่อน และนั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าฉันเป็นคนที่แตกต่างออกไป ไม่ใช่โทวะ
แต่ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกถึงแรงดึงของร่างกายหลังจากกลายเป็นโทวะด้วยวิธีนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเป็นฉันหรือโทวะ
“อ๊าาา~ อ๊าาา ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน”
ฉันเป็นทุกข์เช่นนี้ แต่ไม่นานอารมณ์ของฉันก็สงบลง
ท้ายที่สุด ไม่ว่าฉันจะเป็นใคร ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือหยุดตัวเองจากการเป็นโทวะได้แล้ว
“อะ โอ~ โทวะ! ทำอะไรน่ะ~!”
“โทวะคุง! มานี่เร็วเข้า!”
“อา! ขอโทษที!”
ฉันถูกเรียกโดยสองคนนั้น ฉันจึงมุ่งหน้าไปทางนั้นทันที
ฉันเดินไปสมทบกับพวกเขาและพวกเขาก็เริ่มเดิน แต่ก็เหมือนกับเมื่อวาน พวกเขาเดินนำหน้าฉันและฉันก็เดินตามหลังพวกเขาเล็กน้อย
“อีกอย่าง แม่ฉันสงสัยว่าวันนี้เธอจะมาได้ไหม”
“วันนี้เหรอ? อืม….”
อายานะรู้สึกหนักใจกับคำถามของชู
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ชูและอายานะจะกลับไปกลับมาที่บ้านของกันและกันเนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กัน เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะทานอาหารเย็นที่บ้านของกันและกัน
ในท้ายที่สุดอายานะปฏิเสธคำเชิญ โดยบอกว่าเธอต้องการไปช้อปปิ้งอีกครั้งในวันนี้ แต่ชูไม่พอใจกับเรื่องนี้
“นั่นสำคัญกว่าการมาบ้านฉันเหรอ?”
“อืม….”
อายานะรู้สึกหนักใจกับคำพูดของชู
ฉันกำลังฟังจากด้านหลัง แต่ฉันคิดว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะถาม ดังนั้นฉันจึงวางมือบนไหล่ของชูและขัดจังหวะเขา
“อายานะมีธุระส่วนตัวที่ต้องไปใช่ไหมละ? มีคำกล่าวที่ว่า “แม้จะสนิทกับใคร จงสุภาพกับคนๆนั้น” ดังนั้นอย่าถามคำถามที่เซ้าซี้มากเกินไป”
“….อา ฉันขอโทษ”
ชูขอโทษอย่างเชื่อฟังเมื่อฉันพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังไม่ชอบมันมากนัก และการสนทนาของเราก็จำกัดลงอย่างมากตั้งแต่นั้นมาจนกระทั่งเราไปโรงเรียน
“……ฉันขอโทษ โทวะคุง”
“อย่ากังวลไปเลย”
อายานะขอโทษฉันที่ทำให้บรรยากาศแย่ลง แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล
ชูคงจะลืมมันในไม่ช้าอยู่ดี และเขาไม่ต้องกังวลเรื่องของอายานะด้วย
พูดจบชูก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เราเดินตามหลังเขาและยิ้มให้กัน
“ฉันโกหกเรื่องช้อปปิ้งนะ”
“เอ๊ะ?”
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินอายานะพูดแบบนั้นและแลบลิ้นออกมา
กล่าวอีกนัยหนึ่งคืออายานะพูดโกหก …… ฉันไม่เชื่อว่าอายานะจะเป็นคนที่ไม่เคยโกหก และมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะทำแบบนั้นในเมื่อเธอเป็นมนุษย์
ถึงกระนั้นฉันก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าแปลกใจที่เธอจะโกหกชู
“มีหลายวันที่ฉันอยากใช้เวลาอยู่คนเดียวเหมือนกัน แน่นอน ฉันจะมีความสุขมากกว่าสิ่งอื่น ถ้าโทวะคุงอยู่กับฉันด้วย”
“….”
อีกแล้ว……เธอพูดแบบนี้อีกแล้ว
ดังนั้น เมื่ออายานะพ่นคำพูดที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งใส่ฉัน ฉันนึกย้อนกลับไปถึงเสียงโทรศัพท์ของเมื่อวาน
[ฉันรักนายไม่ว่านายจะเป็นคนแบบไหน มันไม่ใช่เพราะสงสารหรือเห็นใจที่ฉันมอบความรักให้โทวะคุงในตอนนั้น ฉันเสนอให้นายเพราะฉันอยากอยู่เคียงข้างนายและอยากสนับสนุนนาย]
ฉันกำลังจะถามเธอว่าเธอหมายถึงอะไรในคำเหล่านั้น แต่อายานะจับมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะได้ถาม
“มันคงจะดีนะถ้าเขาไปโรงเรียนคนเดียวแบบนี้ ฉันไม่อยากฟังคำบ่นจากชูคุงอีกแล้ว ไปกันเถอะ โอเคไหม?”
“…… ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”
ฉันหัวเราะเบาๆและจับมือกับอายานะ เมื่อคิดว่าท้ายที่สุดแล้วอายานะไม่เพียงทำให้ชูเสียใจ
ขณะที่ฉันกำลังเดินไป ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของอายานะบนฝ่ามือของฉัน ทันใดนั้นเธอก็หันกลับมาสนใจฉันและเปิดปากของเธอ
“โทวะคุง…… มีอะไรหรือเปล่า?”
“เธอหมายความว่าไง?”
“ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างแตกต่างไปจากปกตินะ”
คำพูดนั้นทำให้ฉันแข็งทื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่เพียงแค่การเคลื่อนไหวของร่างกายเท่านั้น แต่หัวใจของฉันก็ดูเหมือนจะหยุดเต้นไปด้วย……. ฉันหมายถึงว่าฉันมีภาพลวงตาว่าเวลาได้หยุดลง
ฉันเปลี่ยนไปแล้ว และนั่นคือคำที่อธิบายว่าฉันเป็นใครในตอนนี้
“ฉันแค่รู้สึกถึงบางอย่าง ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย”
“….ฉ ฉันรู้”
แม้ว่าเธอจะบอกฉันว่าไม่ต้องกังวล แต่ฉันก็รู้สึกประหลาดใจและประหม่าเช่นกันที่เธอจะรู้และปฏิเสธฉัน
อายานะยิ้มบนใบหน้าของเธอ และฉันสามารถฟื้นความรู้สึกของร่างกายได้บางส่วน แต่ก็ยังหมายความว่ายังมีคนที่จะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับฉัน
ฉันอารมณ์เสียเพราะการสังเกตของอายานะ…… นี่อาจเป็นข้อพิสูจน์ว่าอายานะนั้นพิเศษ
“……………”
“……อืม…..ฉันทำให้เธอสนใจเรื่องนั้นเหรอ……?”
“……อ้า~”
ดูเหมือนว่าฉันจะคิดมากไป และอายานะก็มองหน้าฉันด้วยความกังวล
อายานะพูดต่ออีกครั้งก่อนที่ฉันจะบอกกับเธอว่าไม่เป็นไร ฉันไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ
“เมื่อฉันพูดว่านายเปลี่ยนไป ฉันไม่ได้หมายความตามที่ฉันพูดทุกประการหรอก เป็นความจริงที่ฉันคิดว่าโทวะคุงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเร็วๆนี้ …… แต่ฉันจะว่ายังไงดี ฉันก็ยังคิดว่าโทวะคุงก็คือโทวะคุง”
“เธอหมายความว่าไง?”
“ฮ่าฮ่า…… ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ว่าผู้คนจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ฉันรู้ว่าเป็นนายที่อยู่ที่นี่ หัวใจของฉันจะไม่มีวันเข้าใจผิดว่านี้คือโทวะคุง และนั่นคือเหตุผลที่ฉันสามารถพูดได้ว่านายคือโทวะคุงเมื่อฉันจับมือนาย”
ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย อายานะพูด หัวเราะและเดินจากไปอีกครั้ง
