ตอนที่ 320 ผมแค่ดูเท่านั้น (2)
“กลัวก็แต่ว่าในหมู่ขั้นเก้าตอนนี้มีคนของลัทธินอกรีตอยู่?”
“ใช่” ตาเฒ่าหลี่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัว “ช่างเถอะ เรื่องนี้พวกเรายุ่งไม่ได้หรอก ไม่มีคุณสมบัติพอ คนอื่นๆ น่าจะรู้เหมือนกัน”
“งั้นแก่นหัวใจเป็นของมนุษย์ ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำหรือสัตว์ประหลาดกัน?”
“ไม่รู้”
ฟางผิงไร้คำจะพูด เอ่ยว่า “มันมีประโยชน์อะไรเหรอครับ?”
“ปกติยาบำรุงจะไม่มีผลต่อยอดฝีมือระดับสูง สิ่งนี้จะช่วยหลอมกะโหลกของพวกเขา ใช้แก่นหัวใจของยอดฝีมือหลอมร่างกายตัวเองสามารถทำให้กะโหลกหลอมได้ง่ายขึ้น”
“มีมูลค่าหรือเปล่า?”
“มีมูลค่า เพราะการกลั่นหลอมเป็นเรื่องยุ่งยาก ต่ำกว่าขั้นเก้ายากที่จะทำได้ เธอน่าจะจินตนาการออก ให้ขั้นเก้าเป็นคนลงมือ แค่นี้ต้องใช้ค่าตอบแทนมากเท่าไหร่? มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่ขายสิ่งนี้ ทั้งไม่มีขาย ในความเป็นจริงยอดฝีมือระดับสูงไม่ค่อยแลกเปลี่ยนของพวกนี้เช่นกัน หากจะขายจริงๆ ก็ไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน”
“ก็ไม่เท่าไหร่ ผมยังคิดว่าจะหลายร้อยล้านซะอีก”
ปากบอกว่าไม่เท่าไหร่ ตัวเองกลับพูดกระอึกกระอักว่า “อาจารย์ นี่มันของผมจริงๆ เจี่ยวเอาให้ผม…”
ตาเฒ่าหลี่ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ไม่สนใจเขาอีก
ฟางผิงถอนหายใจ ถอดรองเท้าอีกฝ่ายอีกครั้ง
รองเท้าสองคู่ แก่นหัวใจหนึ่งเม็ด นี่เป็นของทั้งหมดที่เขาได้
ไม่มีอาวุธ
แต่รางวัลพวกนี้ ตอนนี้ถูกตาเฒ่าหลี่เอาไปหมดแล้ว ฟางผิงจนใจอย่างยิ่ง งั้นไม่ใช่ว่าฉันคลำศพเสียเปล่าหรือไง?
—
สิบนาทีหลังจากนั้น
การต่อสู้กลางอากาศก็สิ้นสุดลง
ภายใต้วงล้อมของยอดฝีมือสี่คน อีกฝ่ายมีแค่คนเดียว ไม่มีทางให้ถอยหนี ส่งเสียงคำรามโมโหอย่างสิ้นหวังแล้ว สุดท้ายก็ตกสู่ความเงียบสงบ
ตอนนี้ฟางผิงและตาเฒ่าหลี่มาถึงจุดเกิดเหตุแล้วเช่นกัน
พื้นดินนั้นกลายเป็นหลุมลึกนานแล้ว รอยแตกขนาดใหญ่ขยายกว้างถึงพันเมตร
ทางด่วนนั้นแทบไม่เหลือเค้าเดิมตั้งนานแล้ว
ด้านหน้าเหมือนเห็นคนของหน่วยทหารและหน่วยสืบสวนปิดกั้นถนนไม่ให้คนเข้าอย่างรางๆ
ฟางผิงสอดส่องไปทั่ว ไม่ได้ร้อนใจมองศพของยอดฝีมือร่างทอง กลับตะโกนว่า “พี่จาง?”
“ยังอยู่หรือเปล่าครับ?”
ตะโกนอยู่ยกใหญ่กลับมีเพียงความเงียบ
ตอนนี้เถียนมู่ที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด ส่ายหัวว่า “ไม่อยู่แถวนี้ น่าจะหนีไปแล้วมั้ง”
“ไม่ตายสินะครับ?”
“ไม่รู้”
เถียนมู่พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายไม่ตายก็เหมือนกัน หนานเจียงอยากล่องูออกจากถ้ำ ขั้นห้าตายไปหนึ่งคน สังหารระดับสูงสามคนได้ จางติ้งหนานไม่สนใจหรอก ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจ”
“ผมไม่ได้เตรียมตัวตายสักหน่อย”
ฟางผิงพึมพำ จางอวี่เฉียงไม่ได้ตายล่ะมั้ง?
เขาจำได้ว่าจางอวี่เฉียงหนีไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทั้งหลังจากนั้นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ดที่ถูกเถียนมู่สังหารก็ไล่ตามฆ่าฟางผิง ไม่ใช่จางอวี่เฉียง
นี่หากยังตาย คงดวงซวยขั้นสุดแล้ว?
ระหว่างที่คิด ไกลๆ นั้นจางอวี่เฉียงก็ตะโกนเสียงดัง “ปรมาจารย์ทุกท่าน พวกเราเข้าไปได้หรือเปล่า?”
เถียนมู่กวาดสายตามองแวบหนึ่งก่อนจะมองไปทางฟางผิง แค่นหัวเราะว่า “เห็นหรือยัง? ทักษะเอาตัวรอดของนักการเมืองพวกนี้ไม่อ่อนด้อยอยู่แล้ว ยังมีชีวิตรอด เมื่อกี้น่าจะไปหาหน่วยทหารในพื้นที่ ครั้งหน้าเจอนักการเมืองพวกนี้ประสบอันตราย ถ้าฝีมือไม่ถึง ไม่ต้องสนใจพวกเขา พวกเขาฝีมือต่อสู้ธรรมดา ทักษะเอาชีวิตรอดกลับไม่อ่อนด้อย”
“แค่กๆ”
โค่วเปียนเจียงกระแอมไอเบาๆ หุบปากไปซะ จะล่วงเกินคนให้ได้เลยหรือไง?
ไม่มองเถียนมู่อีก โค่วเปียนเจียงเอ่ยว่า “เข้ามาเถอะ”
ไม่นานจางอวี่เฉียงก็พาทหารคนหนึ่งและผู้ที่สวมชุดหน่วยสืบสวนอีกคนหนึ่งเข้ามา
พวกเขามองไปทางพวกปรมาจารย์ด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะละล่ำละลักถามว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือเปล่า
“ผู้ว่าในพื้นที่ล่ะ?”
เถียนมู่ถามออกไป ผู้อำนวยการหน่วยสืบสวนเจี้ยนอันตอบทันที “ผู้ว่ากำลังปลอบขวัญประชาชน ผมจะโทรศัพท์หาผู้ว่าเดี๋ยว…”
“ไม่ต้องหรอก ดีแล้ว ควรปลอบขวัญประชาชนไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ทางนี้ต้องปิดกั้นถนน พวกคุณทำธุระของตัวเองไปเถอะ” โค่วเปียนเจียงพูดไม่กี่ประโยคเพื่อไล่พวกเขาออกไป
ฟางผิงรีบแทรกว่า “ศพพวกนี้พวกเราจะเอากลับไป อย่าให้ใครเคลื่อนย้าย คนของพวกเรากำลังมาแล้ว”
ระหว่างที่เขาพูด เถียนมู่ก็แบกศพยอดฝีมือร่างทองผู้นั้นขึ้นมาแล้ว ฟางผิงเห็นแบบนั้นจึงทำหน้าไม่สบอารมณ์ คุณจะเหลือให้ผมบ้างไม่ได้หรือไง?
เถียนมู่ไม่สนใจเขา ไม่รั้งตัวอยู่นานเช่นกัน เอ่ยทันที “ฆ่าคนไปแล้ว พวกเราต้องขอตัวก่อน ไอ้หนูฟาง เรื่องแบบนี้ครั้งหน้าเพลาๆ ลงหน่อย สังหารยอดฝีมือนอกรีตพวกเราไม่อะไรหรอก นั่นเป็นเรื่องของพวกเรา เธอเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ตัวเล็กๆ อย่ายุ่งเรื่องพวกนี้ดีกว่า จางติ้งหนานไม่ใช่คนดีอะไร คิดว่าพวกเราไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่หรือไง? แต่เป็นเพราะเรื่องของพวกนอกรีตพอดี พวกเราจึงยอมเข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่งั้นผีที่ไหนจะสนใจเขา ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากลงมือ แต่ทำไม่ได้ต่างหาก พวกเรายังต้องเฝ้าระวังที่ถ้ำใต้ดิน ไม่อาจออกมาตามอำเภอใจ หากเกิดเรื่องที่นั่นคงเป็นปัญหาใหญ่กว่านี้”
“อีกทั้งพวกนอกรีต บางครั้งยังยากที่จะสังหาร ไม่ถึงเวลาจำเป็นจริงๆ พวกเราก็ไม่อาจลงมือส่งเดชได้ เหมือนกับครั้งนี้หากถูกหมอนั่นดึงตัวเข้าไปในเขตเมือง ต้องมีคนตายไปเท่าไหร่กัน? แทนที่จะให้คนเสียสติพวกนี้ฆ่าคนทั่วไป ยังไม่สู้ให้อีกฝ่ายลงมือตอนที่ถ้ำใต้ดินอุบัติขึ้น ถึงเวลานั้นจะเป็นการต่อสู้ของผู้ฝึกยุทธ์ด้วยกัน จางติ้งหนานไม่อยากให้คนหนานเจียงตายเยอะเกินไป แต่เขาไม่คิดบ้างว่าคนในพื้นที่อื่นก็ต้องตายเหมือนกัน ไม่รู้สึกผิดบ้างหรือไง? เรื่องของพวกนอกรีต ทุกคนต่างรู้ดี ครั้งนี้จางติ้งหนานมีปัญหาแล้ว เกือบจะทำลายเมืองเจี้ยนอัน ฉันไม่เชื่อว่าหรอกว่าผู้ว่าหนานหูจะไม่คิดบัญชีกับจางติ้งหนาน พวกเราถอนตัวก่อนแล้วกัน ปัญหาเป็นของจางติ้งหนาน ให้พวกเขาจัดการเอาเอง!”
ตอนที่พูดประโยคพวกนี้ เถียนมู่แทบไม่มีความกังวลสักนิดว่าด้านข้างยังมีคนอื่นอยู่
หรือจะบอกว่าพูดให้พวกเขาฟังนั่นแหละ
ผู้ว่าหนานหูอยากคิดบัญชี อย่ามาหาพวกเรา ให้ไปหาจางติ้งหนาน
เรื่องทั้งหมดนี้อยู่ในความรับผิดชอบของจางติ้งหนาน
จางอวี่เฉียงปิดปากเงียบ ระดับสูงสองคนของเจี้ยนอันไม่พูดอะไรเช่นกัน เรื่องนี้พวกเขาต้องรายงานอยู่แล้ว
เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ยอดฝีมือระดับสูงเจ็ดคนทำสงครามที่เมืองเจี้ยนอัน ตอนนี้ผู้ว่าหนานหูกำลังเร่งเดินทางมาตรงนี้ ไม่นานคงจะถึงแล้ว
เถียนมู่ไม่ได้สนใจมากมาย พูดจบแล้วก็แบกศพกระโดดขึ้นฟ้าไป
โค่วเปียนเจียงส่งยิ้มให้ทุกคนก่อนจะตามออกไปเช่นกัน
ตอนนี้เฉินเย่าถิงยังมีบาดแผลบนร่างกายอยู่บ้าง ชำเลืองมองฟางผิงแวบหนึ่ง ยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “ฟางผิง อวิ๋นซีควรจะกลับมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้แล้ว ผู้ว่าหนานหูกำลังมา ฉันไม่สะดวกรั้งตัวอยู่นาน ครั้งหน้าถ้าเจอกันอีก เธอระวังตัวหน่อยแล้วกัน!”
พูดจบเฉินเย่าถิงก็ทะยานขึ้นฟ้าไป
ฟางผิงเผยสีหน้ากระอักกระอ่วน อย่างมากก็อย่าไปจิงหนานดีกว่า รอฉันกลายเป็นปรมาจารย์แล้วค่อยไปอีกที พวกเราใครจะเป็นคนอัดใครก็พูดยากแล้ว
ยอดฝีมือพวกนี้มาอย่างเงียบๆ จากไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต่างทยอยหนีไป
กระทั่งหลิวพั่วหลู่ยังรีบเอ่ยว่า “ฉันขอตัวเหมือนกัน วางใจเถอะ หลังจากนี้ปลอดภัยแล้ว ยอดฝีมือต่างกำลังจับตามองอยู่!”
สงครามใหญ่ได้ดึงดูดความสนใจยอดฝีมือในแต่ละแห่ง ตอนนี้ยอดฝีมือลัทธินอกรีตออกมาเยอะเท่าไหร่ก็ตายเยอะเท่านั้น เว้นเสียแต่ว่าจะไม่อยากมีชีวิต ยอมสละชีวิตตัวเองแลกกับชีวิตฟางผิงเท่านั้น
ทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้ว หลิวพั่วหลู่ก็หนีไปอย่างรวดเร็ว
ต่อสู้จนเจี้ยนอันกลายเป็นสภาพแบบนี้ ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า แม้ว่าจะเพราะเรื่องของผู้ฝึกยุทธ์นอกรีต พวกเขาก็ไม่อยากออกหน้ารับผิดชอบแทนจางติ้งหนานเช่นกัน
ฟางผิงเห็นแบบนี้จึงตระหนักถึงปัญหาได้ทันที ไม่ได้รีบหนี ครุ่นคิดแล้วจึงเอ่ยว่า “พี่จาง คนขับรถก่อนหน้านี้…”
จางอวี่เฉียงส่ายหัว “ก่อนหน้านี้เหล่าเฉินก็โรคภัยรุมเร้าหมดหนทางรักษาแล้ว เรื่องนี้เขารู้ดี ฉันเคยบอกเขาแล้ว วางใจเถอะ หลังจากนี้ฉันจะดูแลครอบครัวของเขาเป็นอย่างดี”
ฟางผิงไม่รู้ควรจะพูดอะไรเหมือนกัน แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนสนิทของตัวเอง ฟางผิงจึงไม่พูดอะไรต่อ
รอจนรับรู้ถึงคลื่นพลังงานขนาดใหญ่เคลื่อนเข้ามา ฟางผิงละล่ำละลักว่า “พี่จาง อย่าลืมดาบของผมด้วยล่ะ ผมต้องขอตัวกลับก่อนเหมือนกัน”
“กลับ?”
จางอวี่เฉียงเอ่ยอย่างงุนงง “เธอ…เธอจะกลับไปไหน?”
“มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้”
“นะ…น้องฟาง เรื่องนี้…”
“ไม่ใช่ว่าเรื่องราวเสร็จสิ้นแล้วเหรอครับ? สังหารระดับสูงสามคนน่าจะหาตัวคนออกมาได้แล้ว? ผมไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“แต่ว่า…เรื่องของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้…”
“แค่กๆ เรื่องนั้นไว้ค่อยว่ากันเถอะครับ ยังไม่ได้อุบัติขึ้นเลย? ผมขอตัวก่อนละกัน อย่าลืมส่งดาบมาให้ผมเร็วๆ ไม่งั้นผมจะพาพวกรุ่นพี่เถียนไปคิดบัญชี!”
ทิ้งคำพูดนี้แล้ว ฟางผิงก็ดึงเสื้อตาเฒ่าหลี่ที่ยังดูเรื่องสนุก
ตาเฒ่าโง่ไปแล้วหรือไง
ยังจะดูเรื่องสนุกอีก หากรอดูต่อไป ผู้ว่าหนานหูคงจะฉีกเราเป็นชิ้นๆ แล้ว
ตาเฒ่าหลี่กลับไม่ใส่ใจ เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “หนีทำไม ไม่ใช่ฝีมือพวกเราสักหน่อย จะว่าไปแล้วยังเป็นฉันที่ช่วยเจี้ยนอัน ฉันอยากเห็นว่าจางติ้งหนานจะวางมวยกับอีกฝ่ายหรือเปล่า ผู้ว่าสองคนตีกันน่าสนุกไม่น้อย”
“จางติ้งหนานไม่อยู่ที่นี่”
“ใครว่าไม่อยู่?”
ตาเฒ่าหลี่แค่นหัวเราะ “เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ หลบอยู่”
“งั้นยิ่งต้องหนี ปรมาจารย์สองคนตีกัน พวกเราจะดูเรื่องสนุกอะไรล่ะ”
ฟางผิงไม่คิดรั้งตัวอยู่ เรื่องนี้พูดขึ้นมาแล้วตัวเองก็ปัดความรับผิดชอบไม่พ้นเช่นกัน
แน่นอน ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนี้
ประเด็นหลักอยู่ที่ปรมาจารย์พวกนั้นไม่มีใครสนใจสินสงคราม ฟางผิงลอบดีใจ พวกปรมาจารย์หนีเข้ากลีบเมฆไปแล้ว แทบไม่มีใครตระหนักเรื่องนี้ได้
นี่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นฝ่ายได้เปรียบหรือไง?
แม้ของจะอยู่กับตาเฒ่าหลี่ แต่ตาเฒ่าหลี่คงไม่คิดทุจริตเอาสินสงครามเป็นของตัวเองอยู่แล้ว?
——————–
