ตอนที่ 1233 ชัดเจน
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้เขียนบอกในจดหมายว่าจะจัดการกับเมิ่งเจาหรงซึ่งถูกต้าโจวจับในฐานะสายลับของต้าเยี่ยนเช่นไร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการยุ่งเรื่องนี้
เมื่อไป๋ชิงเหยียนอ่านจดหมายของเซียวหรงเหยี่ยนถึงช่วงสุดท้ายรอยยิ้มบนใบหน้าของนางอ่อนลงกว่าเดิม แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะไม่ได้กล่าวลงรายละเอียดมาก ทว่า ไป๋ชิงเหยียนรู้ดีว่าก่อนหน้านี้ชายหนุ่มเสียใจกับความหวาดระแวงของพี่สะใภ้ตัวเองมาก แม้ครั้งนี้ชายหนุ่มจะดูชินชากับมันแล้ว ทว่า ในใจของเขาคงเจ็บปวดมาก
เซียวหรงเหยี่ยนคือคนที่ชอบเล่นกับใจคน ทว่า เขาไม่เคยใช้วิธีเหล่านั้นกับคนในครอบครัวอย่างมู่หรงอวี้และมู่หรงลี่มาก่อน ครั้งนี้เขาจำต้องใช้แผนการเหล่านี้กับพี่สะใภ้ของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือกจริงๆ
เหตุใดบุคคลเช่นมู่หรงอวี้ถึงได้แต่งงานกับภรรยาที่หูเบาเช่นนี้นะ
เขาทิ้งราชโองการให้มู่หรงเหยี่ยนและไทเฮาช่วยสนับสนุนมู่หรงลี่ เขาไม่กลัวว่าไทเฮาจะเป็นตัวถ่วงของมู่หรงลี่หรืออย่างไรกัน
ไป๋ชิงเหยียนไม่รู้ว่าเดิมทีราชบัลลังก์คือของเซียวหรงเหยี่ยน ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนปลอมแปลงราชโองการยกบัลลังก์ให้มู่หรงลี่แทน เขากลัวว่าพี่สะใภ้จะเสียใจจนตายตามพี่ชายของเขาไปจึงระบุในราชโองการให้ไทเฮาช่วยสนับสนุนมู่หรงลี่
ความจริงถึงแม้เซียวหรงเหยี่ยนจะไม่อธิบายเรื่องเหล่านี้ให้ไป๋ชิงเหยียนรับรู้ในจดหมายไป๋ชิงเหยียนก็เข้าใจได้
ไทเฮารู้ว่าพวกนางแต่งงานและกำลังจะมีลูกด้วยกัน เซียวหรงเหยี่ยนจำเป็นต้องทำให้ไทเฮาสบายใจ มิเช่นนั้นวันหน้าราชสำนักต้าเยี่ยนอาจถูกแบ่งออกเป็นฝ่ายของผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนและไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนอย่างชัดเจน
นี่คือสิ่งที่เซียวหรงเหยี่ยนไม่อยากเห็นไม่ว่าจะในฐานะผู้สำเร็จราชการหรืออาเก้าของอาลี่ก็ตาม
ทว่า เมื่อถึงวันที่สองแคว้นตกลงแข่งขันเพื่อรวมกันเป็นหนึ่งเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายของไทเฮาหรือผู้สำเร็จราชการแห่งต้าเยี่ยนก็คงต้องรวมใจกันเป็นหนึ่งเพื่อต้าเยี่ยนแน่นอน
ไป๋ชิงเหยียนกำลังตั้งครรภ์การเดินทางกลับเมืองหลวงครั้งนี้จึงเป็นไปอย่างไม่รีบร้อน พวกนางเดินทางไปถึงเมืองไป๋ว่อในวันที่สาม เดือนสาม
รายงานสถานการณ์รบถูกส่งมาให้ไป๋ชิงเหยียนไม่ขาดสาย ข่าวที่ได้รับในวันนี้คือต้าโจวและต้าเยี่ยนเดินทางไปถึงนอกเมืองอวิ๋นจิงแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงสงครามด่านสุดท้ายเท่านั้น
ไป๋ชิงเหยียนคิดว่าเมื่อนางกลับไปถึงเมืองหลวงนางอาจรู้แล้วว่าอวิ๋นจิงตกอยู่ในมือของแคว้นใด หลังจากนั้นพวกนางจะเริ่มการรวบรวมสองแคว้นให้เป็นหนึ่งต่อ
ไป๋ชิงเหยียนต้องบอกเรื่องนี้ให้ขุนนางที่ไว้ใจได้ของนางรู้ก่อนที่มู่หรงลี่จะส่งทูตของต้าเยี่ยนมายังต้าโจว นางคิดว่าบอกกับหลู่ไท่เว่ยคนเดียวก็พอ คนอื่นไม่จำเป็น
ไม่ใช่ว่าไป๋ชิงเหยียนไม่เชื่อใจเสิ่นจิ้งจงและท่านลุงต่งชิงผิง ทว่า คนรับรู้เรื่องนี้น้อยเท่าใดยิ่งดีเท่านั้น
ตอนนี้คือช่วงเวลาพลบค่ำ แสงสุดท้ายใกล้จะลับขอบฟ้า
บนถนนของทางการนอกเมืองไป๋ว่อเต็มไปด้วยรถบรรทุกสินค้า รถม้าและคนเดินถนนมากมาย เสียงล้อกระทบถนนดังให้ได้ยินไม่ขาดสาย
ไป๋ชิงเหยียนแหวกม่านรถม้ามองออกไปที่สองข้างทางของถนน ต้นไม้กำลังเริ่มผลิใบออกผล ใบสีเขียวอ่อนเริ่มแซมออกมาจากกิ่งไม้
ไป๋ชิงเหยียนนึกถึงเรื่องที่เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวว่าอยากย้ายมาอาศัยอยู่ที่ไป๋ว่อถาวร จู่ๆ นางก็รู้สึกผูกพันกับไป๋ว่อขึ้นมาทันที
หญิงสาวเอ่ยเรียกเว่ยจง “เว่ยจง…”
“คุณหนูใหญ่!” เว่ยจงรับคำและขี่ม้าเข้าไปใกล้หน้าต่างรถม้าของไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่ต้องการสิ่งใดขอรับ”
“เมื่อพวกเราจากไปแล้วเจ้าให้คนอยู่ที่ไป๋ว่อต่อ หากพบจวนที่เหมาะสมจงซื้อไว้ให้ข้าด้วย” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
เว่ยจงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นถามขึ้น “บ่าวขอบังอาจถาม คุณหนูใหญ่ต้องการซื้อจวนไว้ทำสิ่งใดขอรับ บ่าวจะได้ให้คนเลือกให้ตรงกับการใช้งานขอรับ”
“อยู่อาศัย ไม่ต้องซื้อจวนหลังใหญ่เกินไปนัก เอาแบบธรรมดา ทว่า กว้างขวางหน่อยก็พอ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
เว่ยจงเข้าใจความหมายของไป๋ชิงเหยียนในทันที หญิงสาวต้องการจวนที่พอมีฐานะในเมืองไป๋ว่อ
“บ่าวเข้าใจแล้วขอรับ บ่าวจะให้คนไปจัดการให้ขอรับ” เว่ยจงกล่าว
“ไม่ต้องรีบร้อน ดูให้เหมาะสมก่อนแล้วค่อยซื้อ”
“ขอรับ” เว่ยจงรับคำ
ชุนจือรินน้ำชาให้ไป๋ชิงเหยียน นางเอ่ยถามเสียงเบา “คุณหนูใหญ่จะซื้อจวนในไป๋ว่อไปทำอันใดเจ้าคะ”
ไป๋ชิงเหยียนยกถ้วยน้ำชาขึ้นยิ้มๆ ไม่ได้ตอบสิ่งใดทั้งสิ้น เมื่อรู้สึกว่าลูกในท้องกำลังดิ้นนางจึงเอื้อมมือไปลูบท้องของตัวเองด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้นกว่าเดิม
แม้แต่ลูกยังชอบไป๋ว่อ…แสดงว่าไป๋ว่อเป็นเมืองที่ดีจริงๆ
ไป๋ชิงเหยียนพักค้างคืนในเมืองไป๋ว่อ วันต่อมาออกเดินทางต่อไปยังชวีเฟิง ทว่า นางนึกไม่ถึงเลยว่าเฉินชิ่งเซิงกับชุนเถาจะรอนางอยู่ที่ชวีเฟิงก่อนแล้ว
เฉินชิ่งเซิงเตรียมการทุกอย่างอย่างรอบคอบ เขารู้ว่าไป๋ชิงเหยียนต้องปลอมตัวมาเพราะไม่ต้องการรบกวนชาวบ้าน ดังนั้นเขาจึงเหมาโรงเตี๊ยมไว้รอหญิงสาวก่อนแล้ว
ผู้ที่มาพร้อมกับเฉินชิ่งเซิงและชุนเถาคือหมอหลวงหวงศิษย์น้องของหมอหง
ชุนเถาม้วนผมเป็นมวยและใช้ปิ่นหยกสีขาวเสียบไว้หนึ่งอัน ไว้ผมหน้าม้าไว้ด้านหน้าเล็กน้อย นางสวมเสื้อแขนกว้างลายนกกางเขนและกระโปรงยาวสีขาวนวล
เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินลงมาจากรถม้าขอบตาของชุนเถาแดงก่ำขึ้นทันที นางรีบเดินถลาเข้าไปหาไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่!”
ไป๋ชิงเหยียนจับมือชุนจือลงมาจากรถม้า ชุนเถารีบเข้าไปช่วยประคองทันที ไป๋ชิงเหยียนมองสำรวจร่างของชุนเถา จากนั้นหันไปกล่าวกับเฉินชิ่งเซิงที่กำลังโค้งกายคำนับนางอยู่ “ดีมาก ชุนเถาไม่ได้ผอมลง ยังดูมีน้ำมีนวลขึ้นอีกต่างหาก เห็นได้ชัดว่าชิ่งเซิงดูแลชุนเถาเป็นอย่างดี”
“คุณหนูใหญ่!” ชุนเถากล่าวขึ้นเบาๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาตอนเห็นหน้าคุณหนูใหญ่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเขินอายทันที
ชุนจือใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากหัวเราะ “นั่นสิเจ้าคะ พี่ชุนเถาดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าตอนก่อนออกเรือนมากนักเจ้าค่ะ”
“เด็กอย่างเจ้ากล้าล้อข้าอย่างนั้นหรือ!” ชุนเถาแสร้งทำเป็นโมโหบิดแขนของชุนจือเบาๆ จากนั้นประคองไป๋ชิงเหยียนเข้าไปในโรงเตี๊ยม “คุณหนูใหญ่ลำบากมาตลอดทางแล้ว พักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ทานนมนึ่งก่อน ข้าจะไปเตรียมน้ำให้คุณหนูใหญ่อาบ อาบเสร็จแล้วจะได้นอนพักผ่อนสักตื่นเจ้าค่ะ”
ชุนเถาเป็นคนใส่ใจรายละเอียดเสมอ
“ได้…” ไป๋ชิงเหยียนจับมือชุนเถาเดินเข้าไปด้านใน
เฉินชิ่งเซิงจองโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดในเมืองชวีเฟิงไว้ให้ไป๋ชิงเหยียน ด้านหลังมีเรือนส่วนตัวแยกอยู่เรือนหนึ่ง
เมื่อรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ไป๋ชิงเหยียนพามาเพียงองครักษ์ไป๋และองครักษ์ลับครั้งนี้เฉินชิ่งเซิงจึงได้รับคำสั่งให้พาองครักษ์ลับของราชวงศ์มาด้วยอีกจำนวนมาก ต่งซื่อไม่ได้หวาดระแวงมากเกินไป ทว่า ไป๋ชิงเหยียนกำลังตั้งครรภ์อยู่ นางเป็นเป้าหมายที่เด่นชัดเกินไป
“ฮูหยินเป็นห่วงคุณหนูใหญ่จึงให้หมอหลวงหวงเดินทางมากับพวกเราด้วยขอรับ” เฉินชิ่งเซิงกล่าวกับไป๋ชิงเหยียน “ท่านหมอหลวงหวงกำลังรอตรวจชีพจรให้คุณหนูใหญ่อยู่ขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “ได้”
ชุนเถาพาสาวใช้ที่เคยรับใช้ไป๋ชิงเหยียนที่จวนไป๋มาด้วยทั้งหมด เมื่อไป๋ชิงเหยียนมาถึงทุกคนจึงดูแลรับใช้ไป๋ชิงเหยียนเหมือนที่เคยทำ
