ชีวิตเกษตรกรตามใจ ในต่างโลก – ตอนที่ 37 ฤดูใบไม้ผลิคราที่ไวเวิร์นจู่โจม

ชีวิตเกษตรกรตามใจ ในต่างโลก

โน้ต: เปลี่ยนสัญลักษณ์แสดงคำพูดจาก [?] เป็น “?” 

——

รู้ตัวอีกทีฤดูใบไม้ผลิก็มาถึงแล้ว

ในหัวเห็นแค่ตัวเองที่หมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารตลอดช่วงฤดูหนาว

ในความเป็นจริงเองก็คงไม่ต่างจากภาพในหัวหรอก

ฝีมือการทำอาหารน่าจะพัฒนาขึ้นพอสมควร

หวังว่าน่ะนะ

ลูและคนอื่น ๆ นั้นไม่ว่าจะทานอะไรก็แสดงท่าทีชื่นชมว่าอร่อยให้เห็นเสมอ ๆ เรื่องจริงเป็นอย่างไรนั้น…

ถ้ามันไม่อร่อยก็อยากให้พูดออกมาตามตรง

“ก็เพราะว่าอร่อยถึงได้เอ่ยปากว่าอร่อยไงล่ะ”

“เชื่อมั่นในฝีมือตัวเองเถอะค่ะ

มันอร่อยจริง ๆ นะคะ”

แล้วสถาณการณ์ฉุกเฉินก็เข้ามาเยือนอย่างกระทันหัน

ซาบุตงเคาะเสียงส่งสัญญาณเตือนมาจากต้นไม้ อิงจากความดังของเสียงแล้ว คาดการณ์ได้ว่าเป็นสถานการณ์ในแง่ลบ

ผมจะออกตัววิ่งมุ่งหน้าไปในทิศตามที่ซาบุตงแจ้ง ทว่าเท้าของลูก็พลันหยุดลง

“ด้านบน”

บนอากาศในทิศทางที่ลูชี้ไปนั้น มีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังบินอยู่

เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปลักษณ์คล้ายกิ้งก่าตัวอ้วนพร้อมกับปีกค้างคาว

ถึงแม้จะระบุขนาดได้ยากจากระยะไกล แต่ลำตัวน่าจะยาวราว 20 เมตร

“มังกร?”

“ไม่ใช่ นั่นไวเวิร์นค่ะ!

คุณลูคะ ป้องกัน!”

ระหว่างแก้ความเข้าใจผิดของผม เทียร์ก็ร่ายเวทมนตร์บางอย่างไปด้วย

ลูเองก็ทำเช่นเดียวกัน

แล้วไวเวิร์นตัวนั้นก็รีบพุ่งถลาเข้ามาในทันที ในชั่วพริบตาหลังจากที่คิดว่ามันหยุดลงแล้ว มันก็พ่นลูกบอลเพลิงเข้ามาทางนี้

ลูกบอลเพลิงลูกนั้น มีขนาดใหญ่เอามาก ๆ  

เส้นผ่าศูนย์กลางน่าจะราว 10 เมตร

ในทันทีหลังจากที่ลูกบอลเพลิงถูกพ่นออกมาความร้อนก็พุ่งสูงขึ้น สภาพแวดล้อมโดยรอบก็บิดเบี้ยวจากความร้อน

เป้าหมายคือต้นไม้ขนาดใหญ่อันเป็นที่พักอาศัยของซาบุตง

ทันทีหลังจากที่ผมเข้าใจเช่นนั้นแล้วตะโกนบอกซาบุตง ลูกบอลเพลิงปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างแล้วแตกกระจายออก

ลูบอลเพลิงที่แตกกระจายนั้นก็ตกลงไปยังบ้านกับไร่

“ดับไฟค่ะ!”

เรียและเอลฟ์ตนอื่น ๆ ต่างวิ่งวุ่นวนหาบน้ำมาดับไฟ

……

ทั้งลูและเทียร์มีสีหน้าร้อนรนพร้อมจ้องมองไปยังไวเวิร์นตัวดังกล่าว

การที่จะไม่ให้เกิดความเสียหายกับที่นี่เป็นเรื่องตึงมือพอสมควร

พวกเธอทำสีหน้าแบบนั้น

ผมรู้สึกดีใจนะ ที่พวกเธอมองที่นี่ในฐานะสิ่งสำคัญ

ในชั่วขณะเดียวกัน ภายในร่างกายของผมนั้น ความพิโรธอันเด่นชัดก็ถือกำเนิดขึ้น

ทำไมกัน?

ทำไมถึงหมายตาที่นี่?

อารมณ์ชั่ววูบเหรอ?

หรือว่า เป็นคำสั่งของใครสักคน?

……

[อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ในมือแปรเปลี่ยนเป็นหอก

ผมขว้างมันออกไปยังไวเวิร์นตัวนั้นสุดแรง

เป็นระยะทางที่ไม่มีทางไปถึงด้วยกำลังแขนของผมในยามปกติ

ทว่ารูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ผมขว้างออกไปนั้น พุ่งไปเป็นเส้นตรงแล้วฉีกกระชากปีกข้างหนึ่งของไวเวิร์นจนขาดกระจุย

ไวเวิร์นแสดงสีหน้าสับสนให้เห็นระหว่างที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า

พลาดที่จะสังหารงั้นเหรอ

แล้วรูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ขว้างออกไปก็กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง

ผมขว้างหอกออกไปอีกครั้ง ก่อนที่มันจะล่วงลงถึงพื้น

คราวนี้เองก็พุ่งออกไปเส้นตรง ทะลุผ่านลำตัวไปเลย

เสียงโหยหวนลอยมาเข้าหู

เสียงนั้นช่างยาวนาน

แต่อีกสักเดี๋ยวก็คงเงียบลงแล้วล่ะมั้ง

ผมออกคำสั่งกับพวกคุโระที่เคยหลบอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ไปปิดฉากที”

พวกคุโระออกตัววิ่งแยกกันไปทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่ผมกล่าว

ไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก

ผมทำใจให้เย็นลง ระหว่างมองดูพวกคุโระที่วิ่งออกไป 

สถานการณ์ปัจจุบัน….

“เรื่องไฟเป็นยังไงบ้าง”

“เรียบร้อยดีค่ะ

ดับไฟทั้งหมดแล้ว”

“ความเสียหายล่ะ”

“ตัวบ้านไม่เสียหายค่ะ

แปลงมะเขือเทศบางส่วนเสียหายจนใช้การไม่ได้

แล้วก็ ใยของคุณซาบุตง…”

ใยที่ชักเอาไว้เหนือตัวไร่คงจะไหม้ล่ะนะ

“งั้นเหรอ

….ลู เทียร์

ช่วยได้มากเลย เรื่องที่ป้องกันการโจมตีครั้งแรกเอาไว้”

“อะ อื้ม”

“เต็มที่เลยค่ะ”

……ดู ๆ เหินห่างกันไปสักหน่อยแฮะ หรือว่าเมื่อสักครู่นี้ผมทำหน้าตาหน้ากลัวอย่างนั้นเหรอ

ไม่ได้การ

นึกถึงการโจมทีอันไร้เหตุไร้ผลนั้น ความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมาอีกหน

“นั่นเป็นฝีมือของจอมมารงั้นเหรอ”

“เอ๊ะ?

จอมมาร?

ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกันนะ”

“งั้นเหรอ?”

“คิดว่าน่าจะเป็นไวเวิร์นป่านะคะ

ถ้าอยู่ภายใต้การควมคุมของใครล่ะก็ การที่เอามาโจมตีเดี่ยว ๆ แบบนี้มันเสียประโยชน์เปล่าค่ะ”

“งั้นเหรอ

ไวเวิร์นป่าเหรอ……ตัวตนแบบนั้นน่ะ….ไวเวิร์นน่ะมีอยู่เยอะงั้นเหรอ”

“ถ้าเป็นที่ที่มีมันก็มีแหละนะ แต่เป็นตัวตนที่หาค่อนข้างยากน่ะนะ”

“นั่นสินะคะ

อีกอย่าง ยิ่งเป็นไวเวิร์นที่พ่นลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่แบบนั้นได้ ถ้าไม่ใช่มังกรคงไม่ได้เห็น”

“งั้นเหรอ เป็นเรื่องพันปีจะเจอสักหนสินะ”

“อื้อ คงแบบนั้นแหละนะ”

แค่ดวงซวยเหรอ

……

ใจเย็น 

คิดซะว่าเป็นภัยร้ายโดยธรรมชาติไป แล้วเลิกคิดมากดีกว่า

“อะ พวกคุณคุโระกลับกันมาแล้วค่ะ

กำลังเรียกคุณอยู่น่ะค่ะ”

ผมไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก แล้วก็ตกใจกับร่างขนาดมหึมาของมัน

ใหญ่กว่าวาฬสเปิร์มที่เคยเห็นในรายการโทรทัศน์อีกล่ะมั้งเนี่ย?

เท่าที่เห็น คงอยู่ในสภาพใกล้กลับบ้านเก่าตั้งแต่ตอนที่ตกลงมาแล้ว เรื่องที่ให้พวกคุโระมาปิดฉากคงไม่ได้จำเป็นสินะ

ถึงอย่างนั้น ทำไมถึงได้ไปยืนด้านบนศพของไวเวิร์นด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจล่ะนั้น

อ่อ เฝ้ายามสินะ

เพื่อไม่ให้สัตว์ร้ายเข้ามาใกล้

เก่งมาก เก่งมาก

แต่ก็นะ ใหญ่ชะมัดเลย

ทานได้ไหมเนี่ย

“ว่ากันว่าเนื้อไวเวิร์น มีรสชาติล้ำเลิศนะคะ”

……

สุดท้ายแล้วก็นำมาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

การชำแหละแล้วนำกลับมาค่อนข้างเป็นงานหนักเอาเรื่อง แต่ความอร่อยของเรื่องนั้นก็อร่อยสมคำล่ำลือ

ประกอบกับเครื่องปรุงที่วิจัยเอาไว้ในระหว่างฤดูหนาว ก็ยิ่งเลิศไปใหญ่

แล้วก็กลายเป็นงานเลี้ยงไป

ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า  เหมือนการโจมตีทางอากาศของไวเวิร์จะสร้างความเสียหายกับหลายพื้นที่

ที่ใกล้ ๆ ตัว อย่างลูกับเทียร์

“เทียร์

การโจมตีของคุณสามีที่ขว้างใส่ไวเวิร์นน่ะ……ป้องกันได้ไหม”

“ไม่ไหวหรอกค่ะ

คุณลูล่ะ?”

“แน่นอนล่ะ ไม่ไหวหรอก”

“คงงั้นสินะคะ

นอกจากจะสามารถทะลวงผ่านม่านพลังสามชั้นที่ไวเวิร์นกางไว้ได้แล้ว  ยังไม่ได้แค่ปักคาเอาไว้แต่คว้านเอาลำตัวไปด้วยนี่นะคะ”

“….ตอนแรกที่ถูกพวกคุโระจู่โจม คงจะเป็นโชคดีแหละนะ”

“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้แหละนะคะ

ถ้าในตอนแรกตั้งตัวเป็นศัตรูกับคุณสามีล่ะก็……”

“แค่คิดก็สยองแล้ว”

“ความขอบคุณแด่การพบเจอแห่งโชคชะตา”

“ต้องขอบคุณพวกคุโระด้วยนะ”

“ถึงจะน่าเจ็บใจก็เถอะ”

ปราสาทของจอมมาร

“ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าเสียท่าแล้ว?

อย่ามาล้อเล่นน่า”

“ก็บอกว่าเรื่องจริงไง

เห็นมากับตาตอนออกไปลาดตระเวน

ตอนที่ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าพ่นลูกบอลเพลิงออกไป ก็ถูกการโจมตีที่ไม่รู้ที่มาสอยร่วง”

“…เอาจริงดิ”

“อือ

รายงานเบื้องบนไปแล้ว วุ่นวายกันใหญ่เลย”

“คงงั้นแหละนะ

เพราะแค่เจ้านั้นเข้ามาใกล้ ก็ต้องวุ่นวายกันยกใหญ่ และต้องเคลื่อนกำลังรบเต็มรูปแบบด้วย

เรื่องที่ที่นั้นมีอะไรสักอย่างที่สอยมันร่วงได้อยู่……”

“เวรล่ะ

ถ้าจะลาออกก็ต้องตอนนี้ใช่ไหมเนี่ย?”

“อย่างเพิ่งรีบร้อนเลย

ยังไม่มีอะไรบ่งชี้ว่าเจ้านั่นเป็นศัตรูแน่นอนสักหน่อย”

“งะ งั้นเหรอ”

“มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นฝีมือของหนึ่งในสี่จตุรเทพด้วย มาลองดูลาดเลากันไปก่อนดีกว่า”

“อะ อื้ม”

มังกรซึ่งอาศัยอยู่ ณ ภูเขาทางตะวันตก

“บางทีสายตาของข้าคงจะผิดเพี้ยนไปก็เป็นได้”

“ไม่หรอกครับ

ปกติดีครับ”

“จริงงั้นเหรอ”

“ครับ

เพราะผมเองก็เห็นเหมือนกันครับ”

“งั้นเหรอ”

“ครับ”

“ถ้าสิ่งนั้นหันมาทางข้า คิดว่าจะเป็นยังไง”

“คงจะทะลวงผ่านไปอย่างงดงามเลยล่ะมั้งครับ”

“นั่นสินะ

……ทำไงดีล่ะ”

“ผู้ที่จะต้องตัดสินใจเรื่องคือนายท่านครับ”

“อย่าพูดงั้นเลย เสนออะไรสักอย่างมาที

ขอล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น โดยส่วนตัวนะครับ……

ก่อนที่ปลายหอกจะหันเข้าใส่ การผูกมิตรไว้ก่อนคงเป็นการณ์ดีที่สุด

คิดว่าการตั้งตัวเป็นศัตรูเป็นเรื่องโง่เขลาครับ”

“อะ อือ”

ผลกระทบเกิดขึ้นมากมายหลากหลายอย่าง ทว่ากว่ามันจะส่งผลมาถึงตัวผมนั้น ล้วนเป็นเรื่องในอนาคต

——

 

สวัสดีท้ายตอนครับ

ปั่นตอนเที่ยงคืน กว่าจะเสร็จล่อไปเกือบตีสอง (อะฮะฮะฮะ)

แล้วก็ เรื่องนี้มีผลงาน ASMR วางขายด้วยนะครับ รู้สึกว่าจะเป็น Exclusive ของ DLsite 

มีทั้งหมด 11 แทรค โดยให้เสียงโดยนักพากษ์ลูและเทียร์ครับ 

ตอนแรก คือเหตุการณ์ที่ลูกับเทียร์พยายามมาปลุกฮิราคุในตอนเช้า พี่แกเนียนไม่ยอมตื่นแล้วคอยดูปฏิกิริยาของทั้งคู่ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก

และที่สำคัญคือ น่าจะอิงจากเนื้อหานิยาย ไม่ใช่อนิเม เพราะเทียร์เรียกฮิราคุว่า ‘คุณสามี’ อย่างชัดเจน 

มันน่ารักกกกกกกกกมากกกกกกกกกกครับ ไปอุดหนุนกันนะครับ 

ผมโดนมาสี่ร้อยนิด ๆ ฟังแล้วชอบเลยมาบอกต่อครับ

สนใจลองศึกษาเพิ่มเติมได้ที่บัญชีทางการของอนิเม 

@nonbiri_nouka

หรือลองค้นหาด้วย 異世界のんびり農家 ASMR ดูนะครับ 

ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้าครับ

ชีวิตเกษตรกรตามใจ ในต่างโลก

ชีวิตเกษตรกรตามใจ ในต่างโลก

Status: Ongoing
หลังจากทุกทรมาณกับโรคร้ายมากว่าทศวรรษและเสียชีวิตลง เขาอ่อนเยาว์ลง และคืนชีพในโลกใบใหม่ ระหว่างการต่อสู้กับโรคร้าย สิ่งที่คอยค้ำจุนเขามาโดยตลอดก็คือ รายการโทรทัศน์เกี่ยวกับการเกษตรแบบสบาย ๆ ในชีวิตที่สองนี้ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะลองทำเกษตรดู! …

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท