“แกรก!” หลงเหยียนชะงักอึ้ง
“ท่านพ่อ ท่านจะไล่ข้าไปหรือ?” หลงเหยียนไม่อาจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน เพราะคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนที่เขาเรียกว่าบิดา
ท่านผู้อาวุโสแห่งตระกูลหลงเคยบอกเอาไว้ว่า ปล่อยให้เหยียนเอ๋ออยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่จะถูกหยามหมิ่นเท่านั้น การไปจากที่นี่ต่างหากที่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา ในสถานการณ์เช่นนี้ นี่เป็นทางออกเดียวที่เขาพอจะคิดได้
หลงอีโบกมือเบาๆ “ไปเถิด ดูเหมือนคนอื่นๆ จะคิดถูกเกี่ยวกับเจ้ามาโดยตลอด เจ้าไม่มีสิทธิ์จะเป็นทายาทแห่งตระกูลหลงด้วยซ้ำ อย่าหาว่าข้าใจร้ายเลย เพราะในอนาคต เจ้าจะเข้าใจเอง”
หลงอีหักใจกล่าวประโยคที่แสนใจร้ายออกไป ทว่าน้ำตากลับไหลออกมาอย่างมิอาจควบคุม
หลงจ้านเดินไปยืนอยู่ข้างหลงอีแล้วตบไหล่ของเขาอย่างแรง “น้องสาม ในที่สุดเจ้าก็ทำเรื่องที่ถูกต้องเสียที ความจริงนี่ก็แค่เรื่องวิวาทของคนวัยรุ่นเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องจริงจังอะไรมากมายก็ได้ แต่ถ้าเจ้ายืนยันว่าจะไล่เขาไป ข้าก็ไม่ขัดเช่นกัน” พูดจบก็ประกายรอยยิ้มออกมา หลงอีรู้ดีว่าความจริงแล้ว เขาคิดยังไงกันแน่
พูดจบก็มุ่งหน้าออกไปที่จากหอรวมจิตอย่างอารมณ์ดี
เซียวกงเป้าส่ายหน้าเบาๆ อย่างได้ใจ “นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของท่าน เช่นนั้น พวกเราแยกออกไปก่อนคงดีกว่า” พูดจบทั้งสองก็เดินไปที่หน้าประตูและเริ่มซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นเบาๆ ไม่ได้จากไปแต่อย่างใด
เมื่อทั้งสองเดินออกไปจากห้องโถง หลงอีก็เดินไปหยุดอยู่ข้างกายหลงเหยียน
“เหยียนเอ๋อ ข้าไม่มีวิธีอื่นแล้ว เมื่อครู่เจ้าเองก็เห็นว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้แล้ว หากไม่ไล่เจ้าออกไป พวกเขาต้องไม่ยอมจบเรื่องแค่นี้แน่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้า นั่นก็คือ รอให้เจ้าแข็งแกร่งมากพอ เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าก็กลับมาได้”
“ท่านผู้อาวุโสชอบผู้มีพรสวรรค์ เมื่อถึงตอนนั้น เขาต้องออกมาปกป้องเจ้าแน่ เมื่อถึงตอนนั้นจะไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเจ้าอีก ข้าเองก็ดูออกว่า ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน พลังของเจ้าก็ขยับขึ้นมาอยู่ในระดับชีพมังกรขั้นที่สามแล้ว ความจริง นี่ก็เป็นประสงค์ของท่านปู่เจ้าเช่นกัน ถ้าเจ้าอยากกลับมาอยู่ในตระกูลหลงอีกครั้ง ก็พิสูจน์ด้วยพลังและความสามารถเถิด ชิงตำแหน่งชนะเลิศในงานประลองยุทธ์ของตระกูลที่จะจัดขึ้นให้ได้”
“ท่านพ่อ ท่านคิดจะไล่ข้าไปจริงๆ หรือ? ตระกูลหลงของพวกเรา หวาดกลัวเจ้าเซียวกงเป้านั่นหรือ?”
“ไม่ได้กลัว แต่อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ตระกูลของเราจะจัดงานล่าสัตว์สำหรับวัยรุ่นของตระกูลหลงกับตระกูลเซียวขึ้น เมื่อถึงตอนนั้น ทุกคนจะไปล่าสัตว์ที่เทือกเขาหยุนหลัว ฝ่ายที่แพ้ต้องมอบวิชามายาในระดับกลางให้อีกฝ่าย ซึ่งเป็นวิชาระดับสูงสุดที่ตระกูลมีให้อีกฝ่ายเป็นผู้ดูแลหนึ่งเดือน เจ้ารู้บ้างหรือไม่ว่าต่อให้รวมทั้งสองตระกูลเข้าด้วยกัน ก็มีวิชาระดับมายาเพียงสี่เล่มเท่านั้น นี่ถือเป็นสมบัติที่ล้ำค่าจนมิอาจประเมินได้ ดังนั้นระหว่างนี้ ข้าจะปล่อยให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่ได้เด็ดขาด”
“ทำไม ทำไมต้องบังคับให้ข้าไปจากตระกูลด้วย?” หลงเหยียนมิอาจยอมรับผลที่เกิดขึ้นได้จริงๆ
เมื่อคิดว่ายังมีโอกาสกลับเข้ามาในตระกูล หลงเหยียนย่อมไม่ยอมละทิ้งโอกาสอย่างแน่นอน ไม่ว่าเขาจะออกจากตระกูลด้วยความยินยอม หรือออกเพราะถูกขับไล่ก็ตาม วินาทีนี้ เขารู้สึกมีพลังที่จะฮึดสู้อยู่เต็มตัว
“ท่านพ่อ รอดูเถิด สักวัน ข้าจะกลับมาที่ตระกูลหลงอย่างยิ่งใหญ่ จะเหยียบคนพวกนั้นให้จมดิน ให้ทุกคนต้องมองข้าใหม่ให้ได้”
เมื่อมองไปที่นอกโถง หลงเหยียนก็ประกายรังสีสังหารขึ้นในดวงตา
เขากลั้นความคับแค้นในหัวใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ “ข้าไปก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาทนโดนรังแกที่นี่”
เมื่อเดินไปถึงที่หน้าประตู จู่ๆ หลงเหยียนก็หันหน้ากลับมา “ท่านพ่อ ความจริง ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อบอกท่านว่าหลงจ้านกับเซียวกงเป้าร่วมมือกันอยู่ วันนั้น ที่ศาลาริมทะเลสาบ ข้าได้ยินมาชัดเจน พวกเขาเตรียมลงมือกับท่านลุงหลงห้าว ท่านเองก็ระวังตัวให้มาก คนพวกนั้นไม่ใช่คนดีอะไร”
พูดจบก็เดินออกจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก หลังบอกความลับออกไป เขาคิดว่าท่านพ่อจะเหนี่ยวรั้งตนเอาไว้เสียอีก ทว่า… แม้ท่านพ่อจะขับไล่เขาออกไปจากตระกูล แต่อย่างไรเสียท่านก็เป็นพ่อแท้ๆ ของเขา เขาจึงอดกังวลไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการเร่งฝึกพลังให้แกร่งขึ้นโดยเร็ว
“ทำไม… ทำไมท่านถึงเป็นหัวหน้าตระกูล ทำไมถึงยอมละทิ้งลูกชายของตัวเองเพื่อประโยชน์ของตระกูล เกรงว่าในโลกใบนี้ ก็คงจะมีแค่ท่านที่เป็นพ่อใจร้ายถึงเพียงนี้ หากท่านปกป้องข้าสักนิด ข้าคงไม่ถูกคนในตระกูลรังแกหนักเช่นนี้” หากบอกว่าไม่แค้นเลย ย่อมเป็นไปไม่ได้ หากท่านแม่ยังอยู่ ท่านพ่อคงไม่เย็นชาและทำตัวเหินห่างกับเขาเช่นนี้สินะ
ดูเหมือนท่านพ่อจะเริ่มทำตัวเย็นชากับตนตั้งแต่ตอนที่ท่านแม่จากไป
“ใบหน้าแดงก่ำเชียว คงโมโหมาก” หลงจ้านที่ยืนอยู่หน้าโถงยิ้มอย่างได้ใจ เซียวกงเป้ายืนกอดอก พลางมองไปยังหลงเหยียนด้วยสายตาโกรธแค้น
หลงเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หันไปมองหลงจ้าน “ฝากไว้ก่อนเถิด ข้าจากไปวันนี้ แต่วันหน้าข้าจะกลับมาพร้อมกับพลังที่แข็งแกร่ง และเมื่อนั้นก็จะถึงเวลาที่เจ้าต้องคุกเข่าอ้อนวอน ขอให้ข้าอภัยแก่การกระทำของเจ้าวันนี้ ข้าไม่สนว่าสิ่งที่พวกเจ้ากำลังวางแผนอยู่คืออะไรแน่ แต่ตราบใดที่ยังมีข้า หลงเหยียนอยู่ในโลก ข้าจะทำลายแผนของพวกเจ้าให้จงได้ ได้ยินชัดหรือไม่? หลงจ้าน!”
เพราะถูกคนรุ่นหลังเรียกชื่ออย่างไร้ความเคารพ หลงจ้านที่เคยได้ใจจึงเริ่มโมโหขึ้นมา
“เจ้าเศษสวะ ทางที่ดี รีบไสหัวออกไปจากเมืองมังกรเสีย ยิ่งไกลยิ่งดี อย่าให้ข้าเจอหน้าเจ้าอีกเด็ดขาด มิเช่นนั้น ข้าฆ่าเจ้าแน่!” หลงจ้านสบถเสียงเย็นเฉียบเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง
หลงเหยียนกำหมัดแน่น เขาร้องคำรามเสียงดัง จากนั้นจึงวิ่งออกไปจากตระกูลหลง วิ่งไปที่ศาลากลางทะเลสาบ แล้วร้องคำรามไม่หยุด ขณะกำลังระเบิดอารมณ์ออกมา พลังปราณมากมายก็ถูกส่งไปรวบรวมไว้ที่ฝ่ามือเช่นกัน
ต้นหลิวจำนวนมากต้องหักโค่นเพราะหลงเหยียน เขาทำเช่นนี้อย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งฝ่ามือมีเลือดไหลออกมา
เขามองไปยังทิศทางของตระกูลหลง ความแค้นในใจช่างมากจนมิอาจคลาย ตระกูลที่แสนยิ่งใหญ่ กลับยอมรับตนไม่ได้ ไม่ยอมให้ตนใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นอีก
“ทำไม… ทำไมต้องทำกับข้าเช่นนี้? หรือเพราะท่านพ่อเป็นหัวหน้าตระกูล หรือเพราะเจ้า หลงจ้านขึ้นไปนั่งบนตำแหน่งนั้นไม่ได้?” หลงเหยียนร้องคำรามสุดเสียง สาเหตุของเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะท่านพ่อเป็นหัวหน้าตระกูล คนที่พวกเขาเพ่งเล็งและคิดจะทำลายจริงๆ คือท่านพ่อ หลงอีต่างหาก
ความคับแค้นในหัวใจค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาแหงนหน้ามองฟ้าแล้วร้องคำรามซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
“ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าแท้จริงแล้ว ท่านก็คงจะมีเหตุผลของท่านสินะ บางที การขับไล่ข้าออกมาก็เพื่อปกป้องข้าให้ปลอดภัย ท่านเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน วางใจเถิด ข้าจะแข็งแกร่งให้ได้โดยเร็ว แล้วกลับมาที่ตระกูลหลงอีกครั้ง ไม่ยอมให้ใครทำร้ายท่านแม้แต่ปลายเล็บ”
ทั้งที่รู้ว่านี่เป็นแผนของหลงจ้าน แต่ก็ต้องเดินไปตามน้ำโดยหลีกเลี่ยงมิได้ ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ก็เป็นเพราะอีกฝ่ายแข็งแกร่งมากกว่า
“หลงจ้าน จงฟังให้ดี ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายท่านพ่อหรือทำร้ายคนในตระกูลแม้แต่คนเดียวแน่”
เล็บจิกลึกเข้าไปในเนื้อหนัง ไม่นานเลือดสีแดงก็ไหลย้อมพิภพ
“ข้าจะใช้ความแข็งแกร่ง ยืนกรานให้คนทั้งโลกเห็นถึงการมีตัวตนของข้า ใครหน้าไหนก็ห้ามข้ามิให้เดินหน้าไม่ได้เด็ดขาด หลงจ้าน เจ้ามันสมควรตาย แต่ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าเช่นกัน ขอบคุณที่เจ้าบีบจนข้าต้องออกมาจากตระกูล ขอบคุณที่ทำให้ข้าร่วงหล่นลงเหววันนั้น ขอบคุณที่ทำให้ข้าได้พบกับโอกาสที่เป็นดั่งปาฏิหาริย์ ทำให้ข้ามีวิญญาณยุทธ์เฉกเช่นคนอื่น สิ่งใดที่เจ้าเคยทำกับข้า ข้าจะเอาคืนเป็นสิบเท่า การถูกเหยียบย่ำ ถูกหยามเกียรติ ทำให้ข้ารู้จักตัวเองมากขึ้น ต่อจากนี้ จับตาดูซะ ข้าจะส่งพายุฝนไปให้อย่างที่พวกเจ้าจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต”
“สิบวันต่อจากนี้ ข้าจะเอาชนะหลงอวี่ซีให้ได้ จะทำให้ผู้หญิงเย็นชาคนนั้นมองข้าใหม่อีกครั้ง ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน ในงานล่าสัตว์ของสองตระกูล ข้าเชื่อว่าการปรากฏตัวของข้า คงทำให้สนุกขึ้นมากทีเดียว ตั้งตารอได้เลย”
เมื่อปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหลายออกไป เขาก็รู้สึกดีขึ้นมามาก เมื่อตกดึก เขานอนอยู่ในโพรงหญ้า ทำให้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าที่เมืองมังกร ยังมีสตรีคนหนึ่งที่รอให้เขาไปหา คิดได้ดังนั้นก็เร่งฝีเท้าไปที่เมืองมังกรทันที
ไม่ว่าหลงเหยียนจะรู้สึกแย่หรือโมโหแค่ไหน เมืองมังกรก็ยังครึกครื้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทิวทัศน์ในตอนกลางคืน ทำให้เมืองแห่งนี้แลดูอบอุ่นขึ้นมากทีเดียว
ระหว่างที่เดินอยู่ในเมือง มีคนมากมายที่พากันมองหลงเหยียนแล้วพูดวิพากษ์วิจารณ์เขาไม่หยุด ต่างก็ถอยหนีออกไป ไม่อยากเข้าใกล้เขา
ด้วยความสงสัย หลงเหยียนจึงเข้าไปหาคนชราท่าทางใจดีคนหนึ่ง “ท่านลุง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนถึงมองข้าด้วยสายตาประหลาดเช่นนั้น?”
คนชรามองมาที่เขาด้วยสายตาหวาดผวาพลางพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“คุณชายเหยียน ปล่อยข้าไปเถิด ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”
หลงเหยียนขมวดคิ้วมุ่น ต้องมีบางสิ่งเกิดขึ้นแน่ “บอกมาเสียว่าทำไมทุกคนถึงหวาดกลัวข้าเช่นนี้ หรือที่บ้านของข้ามีเรื่องอะไร?”
คนชรามองสำรวจซ้ายขวา หากไม่พูด ต้องถูกหลงเหยียนตีจนตายแน่ๆ “ได้โปรดเถิด ข้าเองก็ฟังคนเล่ามาอีกทีว่าท่านสังหารบุตรชายของคุณชายรองแห่งตระกูลหลงไป ตอนนี้ ทุกคนในตระกูลหลงกำลังตามจับท่านไปทั่วเมืองเลย”
“ตามจับข้า?”
ข่าวนี้เป็นเหมือนเสียงสายฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวใจของหลงเหยียน
“บุตรชายของคุณชายสองแห่งตระกูลหลง ก็คือบุตรชายของหลงจ้านน่ะสิ เป็นหลงเอ้าอวี?”
——————–
