รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 831 หน้าฉากและหลังฉาก ปีศาจจอมเขมือบอสูรหลี่จิ่วเต้า!

บทที่ 831 หน้าฉากและหลังฉาก ปีศาจจอมเขมือบอสูรหลี่จิ่วเต้า!

บท​ที่​ 831 หน้าฉาก​และ​หลังฉาก​ ปีศาจ​จอม​เขมือบ​อสูร​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​!

ทุกคน​สับสน​มึนงง​ขณะ​สายลม​พัด​โชย​ ความคิด​ของ​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ผู้​นี้​ช่าง…แปลกแยก​เหลือเกิน​!

สัตว์​อสูร​น่า​พรั่นพรึง​ปาน​นั้น​บุก​เข้ามา​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ไม่คิด​หาทาง​ต่อกร​ หาก​แต่​คิด​หา​วิธี​กิน​ ซ้ำยัง​กลุ้มใจ​เพราะ​ขนาด​ตัว​ใหญ่​เกินไป​แล้​วจะ​กิน​จน​เลี่ยน​?

นี่​มัน​…

พวกเขา​หมด​คำ​จะพูด​จาก​ใจจริง​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​พลิก​โลกทัศน์​ของ​พวกเขา​อีกครั้ง​!

โฮก​!

บน​นภา​ สัตว์​อสูร​มหึมา​ตัว​นั้น​คำราม​ ยุคสมัย​นานัปการ​เดือด​พล่าน​ เห็นได้ชัด​ว่า​พลัง​ของ​มัน​ถาโถมเข้าไป​ใน​ยุคสมัย​เหล่านั้น​ ส่งผลกระทบ​ต่อ​ยุคสมัย​แล้ว​ยุคสมัย​เล่า​!

มัน​อ้า​ปาก​พ่น​อสนีบาต​ ส่อง​แสงสว่าง​เจิดจ้า​จน​สิ่งมีชีวิต​ทั้งหลาย​ตา​แทบ​บอด​!

สาย​ฟ้าผ่า​ลงมา​ แผ่นดิน​สั่น​ไหว​ ภาพ​การณ์​นั้น​ใช่เพียง​สยดสยอง​ที่ไหน​!

กฎ​แห่ง​สวรรค์​และ​โลก​แหลกลาญ​ใน​บัดดล​ มัน​ก้าว​ข้าม​ขอบเขต​นิรันดร์​แล้ว​ อยู่​ใน​ระดับ​ที่​เนรมิต​ทุกอย่าง​ได้​ตาม​ต้องการ​อย่าง​แท้จริง​ สายฟ้า​นี้​พอ​จะทำลาย​ทั้ง​อาณาจักร​นี้​จน​พินาศ​!

สิ่งมีชีวิต​นับไม่ถ้วน​ต้อง​หวาดผวา​ รับรู้​ถึงวัน​โลกาวินาศ​ได้​อย่าง​แท้จริง​ พวกเขา​หนาวสะท้าน​ไป​ทั้ง​ร่าง​ เฝ้าหวัง​อยู่​เต็ม​หัวใจ​ว่า​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​จะต้านทาน​การ​โจมตี​นี้​ได้​ มิฉะนั้น​ พวกเขา​ต้อง​ถูก​สายฟ้า​นี้​คร่าชีวิต​ไป​แน่​!

อาณาจักร​แห่ง​นี้​มีสสาร​ระดับสูง​พวยพุ่ง​ ไม่เหมือนกับ​ใน​อดีต​อีกแล้ว​ ต่อให้​เทียบ​กับ​เบื้องบน​เทวโลก​ก็​ยัง​แข็งแกร่ง​กว่า​มาก​

ขณะเดียวกัน​ กฎ​แห่ง​สวรรค์​และ​โลก​ก็​สมบูรณ์​ขึ้น​ แม้จะยัง​ไม่สมบูรณ์​ไร้​ที่​ติ​ กระนั้น​ก็​ดีขึ้น​กว่า​แต่ก่อน​มาก​ ทรงพลัง​ว่า​เบื้องบน​เทวโลก​แล้ว​

ทว่า​หลัง​อสนีบาต​นั้น​ผ่า​ลงมา​ อาณาจักร​นี้​กลับ​ดู​ต่ำต้อย​อ่อนแอ​ประหนึ่ง​แพ​ใน​พายุฝน​ สามารถ​พลิกคว่ำ​ได้​ง่ายดาย​

“เปล่าประโยชน์​! ภายใต้​อานุภาพ​ของ​ต้น​วิเศษ​สัตตะ​ ไม่ว่า​พลัง​เช่นไร​ล้วน​เปล่าประโยชน์​!”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​คำราม​ โบกสะบัด​ต้น​วิเศษ​สัตตะ​อีกครั้ง​ ม่าน​แสงเจ็ด​สีไหลเวียน​ สายฟ้า​นั้น​ถูกลบ​หาย​ไป​ใน​พริบตา​!

สัตว์​อสูร​มหึมา​บน​นภา​ตกตะลึง​ ไม่คิดไม่ฝัน​เลย​ว่า​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​จะพิสดาร​ปานนี้​ ลบล้าง​ได้​กระทั่ง​การ​โจมตีจาก​มัน​!

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เป็น​ใคร​กัน​แน่​

สิ่งมีชีวิต​ที่​ก้าว​ข้าม​ขอบเขต​นิรันดร์​แล้​วจะ​เข้าแทนที่​สิ่งมีชีวิต​เดิม​ใน​ขอบเขต​นั้น​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เพิ่ง​บรรลุ​หรือ​อย่างไร​

มัน​คิดในใจ​อย่า​งอด​มิได้​ เพราะ​สิ่งมีชีวิต​ระดับ​พวก​มัน​ไม่มีทาง​ดับสูญ​

นั่น​บ่งบอก​ว่า​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เพิ่ง​บรรลุ​ขอบเขต​นี้​ได้​ไม่นาน​ มิฉะนั้น​ ต้อง​มีสิ่งมีชีวิต​ใน​ระดับ​เดียวกัน​ดับสูญ​แน่​

ตู้​ม!

เสียง​ระเบิด​ดัง​ขึ้น​ ด้าน​ปรโลก​มีสิ่งมีชีวิต​พุ่ง​ออกมา​อีกครั้ง​

คราวนี้​มากัน​ทั้งหมด​ห้า​ตน​ ฟ้าดิน​พลัน​มืดมัว​ พลัง​ปราณ​มืดครึ้ม​สยดสยอง​แผ่ขยาย​ บุกเข้าไป​หา​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​

“ราชา​ภูตผี​เบญจ​ทิศ​!”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​หรี่ตา​ลง​เล็กน้อย​ เขา​จำห้า​ร่าง​นี้​ได้​ คน​เหล่านี้​คือ​ราชา​ภูตผี​เบญจ​ทิศ​ อัน​ประกอบด้วย​ทิศตะวันออก​ ทิศตะวันตก​ ทิศเหนือ​ ทิศใต้​ และ​ทิศ​กลาง​ อยู่​เหนือ​ยมราช​แห่ง​สิบ​ขุมนรก​!

สัตว์​อสูร​มหึมา​ตัว​นั้น​ตะลึง​เช่นกัน​ ปรโลก​นี่​ไม่ธรรมดา​จริง ๆ​ ลึกล้ำ​เกิน​หยั่ง​จน​น่ากลัว​ ราชา​ทั้ง​ห้า​ตน​นี้​ล้วน​อยู่​เหนือ​ขอบเขต​นิรันดร์​!

“ดูท่า​ปรโลก​จะคิด​เหมือนกับ​เรา​…”

มัน​รำพัน​เสียง​เบา​กับ​ตัวเอง​ มิได้​รู้เรื่อง​ของ​ปรโลก​เท่าใด​ กองกำลัง​นี้​ลึกลับ​มาก​ เกี่ยวพัน​เป็น​วงกว้าง​ ผู้​ที่​ล่วงรู้​รากฐาน​ทั้งหมด​ของ​กองกำลัง​นี้​มีไม่มาก​

“พวกเขา​ก็​ค้นพบ​ความจริง​แล้ว​หรือ​ ระหว่าง​ความเป็นจริง​และ​ภาพมายา​ ตกลง​ว่า​พวกเรา​ดำรง​ตน​ในความเป็นจริง​หรือ​ภาพมายา​กัน​แน่​ ความ​มืดมิด​จุติ​ นิมิตหมาย​นี้​ยิ่ง​ชัดเจน​ขึ้น​เรื่อย ๆ​ กองกำลัง​ต่าง ๆ​ พา​กัน​ออกโรง​ หมาย​จะแย่ง​กัน​หลุดพ้น​ออก​ไป​…”

มัน​รำพึงรำพัน​อีกครั้ง​ พร้อม​เอื้อนเอ่ย​ความลับ​ชวน​ผวา​บางอย่าง​

สิ่งมีชีวิต​ระดับ​พวกเขา​มิได้​ดำรง​ตน​อยู่​ใน​สถานที่​เช่นนี้​นาน​แล้ว​ ซ้ำยัง​ลบ​ร่อย​รอย​ของ​พวกเขา​ทิ้ง​ เป็นผล​ให้​สิ่งมีชีวิต​ที่นี่​ไม่อาจ​ก้าว​ข้าม​ขอบเขต​นิรันดร์​ ปิดผนึก​ขีดจำกัด​

พวกเขา​ดำรง​ตน​ใน​มิติ​อีก​แห่ง​ซึ่งอยู่​ใน​สถานที่​สูงส่งนอก​อาณาจักร​ พวกเขา​ขนานนาม​ที่นั่น​ว่า​โลก​หลังฉาก​

‘คิด​แล้ว​คง​ใช่ พวกเรา​ยัง​จับ​สัมผัส​บางอย่าง​ได้​ ปรโลก​ไฉน​เลย​จะไม่รู้ตัว​ก่อน​…’

พวก​มัน​วางหมาก​ใน​สถานที่​แห่ง​นี้​ไว้​นาน​แล้ว​ ทุก​อาณาจักร​มีกฎ​แห่ง​ปริภูมิ​เวลา​ปกคลุม​อยู่​ ปรโลก​ก็​พอ​ ๆ กับ​พวก​มัน​ วางหมาก​ไว้​ใน​สถานที่​นี้​ตั้ง​แต่ก่อน​กาล​

‘พุทธศาสนา​ก็​เช่นกัน​ พระ​อ​มิตา​ภะพุทธเจ้า​ใน​โลก​หลังฉาก​น่ายำเกรง​! ที่นี่​ก็​มีพระ​อ​มิตา​ภะพุทธเจ้า​และ​พุทธศาสนา​เช่นกัน​ คิด​แล้ว​คง​มีความเกี่ยวข้องกัน​อยู่​’

ตา​ของ​มัน​เป็นประกาย​ คิด​ไป​มากมาย​ โลก​หลังฉาก​นั้น​ซับซ้อน​ยุ่งเหยิง​ยิ่งนัก​ กองกำลัง​มากมาย​ลึกล้ำ​เกิน​หยั่ง​ อย่างเช่น​สรวงสวรรค์​ กองกำลัง​เหล่านี้​ได้​วางหมาก​ใน​สถานที่​นี้​ด้วย​หรือไม่​

‘ผู้ใด​เล่า​จะคิด​ โลก​หน้าฉาก​ที่​พวกเรา​ทอดทิ้ง​ต่างหาก​ที่​สำคัญ​ที่สุด​!’

มัน​ถอนหายใจ​ สะท้อนใจ​เป็น​นักหนา​

ที่นี่​ถูก​พวกเขา​เรียก​ว่า​โลก​หน้าฉาก​ พวกเขา​ย้าย​จาก​หน้าฉาก​ไป​อยู่​หลังฉาก​ และ​บัดนี้​กลับ​ต้อง​ย้อน​คืน​มาทีละ​ตน​ จะมิให้​สะท้อนใจ​ได้​อย่างไร​

กองกำลัง​ใหญ่​ ๆ ใน​โลก​หลังฉาก​รู้ตัว​ล่วงหน้า​กัน​เกือบ​หมด​ ถึงได้​วางหมาก​ไว้​ใน​สถานที่​นี้​ เพียงแต่​กองกำลัง​ใหญ่​ ๆ เหล่านั้น​ซ่อนเร้น​ไว้​ให้​ลับตา​ ไม่เป็นที่​ล่วงรู้​ของ​ผู้อื่น​

‘หลัง​ความ​มืดมิด​จุติ​ สิ่งมีชีวิต​จำนวนมาก​หวนคืน​ ทว่า​ส่วนใหญ่​คง​ยัง​ไม่รู้​ความจริง​ จึงมิได้​มีการ​วางหมาก​…’

มัน​ทรมาน​ใจเป็น​อย่างยิ่ง​ ความจริง​ช่างโหดร้าย​เหลือแสน​ การ​ได้​รู้​ความจริง​หา​ใช่เรื่อง​ดี​

ความ​มืดมิด​เป็น​เพียง​มุมหนึ่ง​เท่านั้น​ วันหน้า​ย่อม​ต้อง​มีพายุ​โหมกระหน่ำ​ โลก​หน้าฉาก​จะเป็นที่​หลบซ่อน​สุดท้าย​ให้ได้​จริง​หรือไม่​ แม้ว่า​พอ​มีความหวัง​อยู่​เพียง​เศษเสี้ยว​ ทว่า​ก็​ดูจะ​ไม่เป็นไป​ใน​ทาง​ที่​ดี​เลย​

‘สสาร​ระดับสูง​พวยพุ่ง​ใน​อาณาจักร​นี้​ หรือว่า​นี่​คือ​การ​สะท้อน​ถึงความ​ไม่ธรรมดา​ของ​ที่นี่​ ถือเป็น​ความหวัง​ใน​การ​ต่อกร​กับ​ความ​มืดมิด​’

มัน​คิด​ต่อไป​อีก​มาก​ ยาม​นี้​มีปริศนา​อยู่​มาก​ กระทั่ง​สิ่งมีชีวิต​ระดับ​พวก​มัน​ยัง​มอง​ไม่ออก​ ยุ่งเหยิง​เกินไป​

ทว่า​ไม่นาน​ มัน​ก็​สงบ​จิตใจ​ ไม่ไป​ใคร่ครวญ​เรื่อง​พวก​นี้​อีก​ ยาม​นี้​มิใช่เวลา​มาพินิจพิเคราะห์​

ราชา​ทั้ง​ห้า​บุก​เข้ามา​พร้อม​วิชา​สังหาร​ ส่วน​มัน​นั้น​ปล่อย​มหา​วิชา​พิฆาต​ออก​ไป​ทันที​ เพื่อ​สนับสนุน​การ​โจมตี​ของ​ราชา​ทั้ง​ห้า​ใน​การสังหาร​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​

โลก​หลังฉาก​เป็น​อย่างไร​นั้น​ค่อย​ว่า​กัน​ทีหลัง​ สิ่งสำคัญ​ที่สุด​ใน​ตอนนี้​คือ​จัดการ​ ‘หิน​ขวางทาง​’ อย่าง​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ให้ได้​ก่อน​ มิฉะนั้น​ พวกเขา​ยาก​จะล่วงรู้​ความจริง​ทั้งหมด​

ฟึ่บ!​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​สะบัด​ใบ​หญ้า​ใน​มือ​ ฉับพลัน​นั้น​แสงกระบี่​ตวัด​ไปหา​ราชา​ทั้ง​ห้า​

แสงกระบี่​ลำ​นี้​น่า​พรั่นพรึง​เป็น​ที่สุด​ แบ่งแยก​ฟ้าดิน​ แบ่งแยก​ปริภูมิ​เวลา​ ราชา​ทั้ง​ห้า​หัว​ใจเต้น​ตึก​ตัก​ รู้สึก​ผวา​ขึ้น​มาอย่า​งอด​ไม่ได้​ จน​ไม่กล้า​เข้า​ปะทะ​กับ​กระบี่​นี้​ พา​กัน​หลบหลีก​คม​กระบี่​ของ​มัน​

ทว่า​แม้จะเป็น​เช่นนั้น​ พวกเขา​กลับ​บาดเจ็บสาหัส​ ร่างกาย​แหลกเหลว​กัน​หมด​ โลหิต​หลั่ง​ริน​!

ส่วน​สัตว์​อสูร​ตัว​นั้น​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ไม่ได้​ใช้ใบ​หญ้า​ หาก​แต่​ใช้ต้น​วิเศษ​สัตตะ​อีกครั้ง​เพื่อ​ลบล้าง​พลัง​โจมตี​ทั้งหมด​ของ​สัตว์​อสูร​ตัว​นี้​

สัตว์​อสูร​ตัว​นี้​ไม่เหมือนกับ​ราชา​ทั้ง​ห้า​ นี่​คือ​วัตถุดิบ​อาหาร​ จะทำให้​เสียหาย​มิได้​

ราชา​ทั้ง​ห้า​มอง​สัตว์​อสูร​ด้วย​สายตา​ประหลาด​ ราวกับ​ต้องการ​บอ​กว่า​เหตุใด​เจ้าถึงโชคดี​เช่นนี้​ ไม่ต้อง​ถูก​ฟัน​ด้วย​กระบี่​!

หลัง​สัตว์​อสูร​เห็น​สายตา​ชอบกล​ของ​ราชา​ทั้ง​ห้า​ก็​แทบ​กระอัก​เลือด​

เรื่อง​เช่นนี้​ต้อง​อิจฉา​กัน​ด้วย​หรือ​

เหลวไหล​ชะมัด​!

มัน​ไม่ถูก​ฟัน​ด้วย​กระบี่​ก็​จริง​ แต่​ใน​ภายหลัง​ไม่แน่​ว่า​มัน​อาจ​กลายเป็น​อาหาร​กับแกล้ม​บน​โต๊ะ​ก็ได้​!

“ขอตัว​แล้ว​!”

มัน​ไม่กล้า​รั้ง​อยู่​ที่นี่​ต่อ​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​น่ากลัว​เกินไป​ เพิ่ง​บรรลุ​ใหม่​ก็​น่า​ครั่นคร้าม​ปานนี้​เชียว​หรือ​ เรื่อง​นี้​เหนือ​ความคาดหมาย​ของ​มัน​จริง ๆ​!

“คราวหน้าคราวหลัง​หาก​ลงมือ​ จะส่งเผ่า​อสูร​มาไม่ได้​แล้ว​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ผู้​นี้​เป็น​ปีศาจ​จอม​เขมือบ​อสูร​ชัด​ ๆ! มากี่​ตน​ ๆ เขา​ก็​กิน​ได้​หมด​!”

มัน​รีบ​หนี​หัวซุกหัวซุน​ มิกล้า​โอ้เอ้​แม้เพียง​เสี้ยว​ลมหายใจ​

ทว่า​มัน​หนี​พ้น​จริง​หรือ​?

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท