ต่อจากนั้นฉันก็เหม่อลอยไปสักพัก
บุคคลที่ได้พูดคุยด้วยเมื่อตะกี้เป็นท่านพ่อคนนั้นเเน่เหรอ?
ดูเหมือนการที่คิดว่าตัวเองถูกมองอย่างเมินเฉยจะเป็นเพียงความเข้าใจผิดของฉันเอง
เเต่หากมองจากท่าทีของเขาเพียงอย่างเดียว… มันก็นั่นเเหละ
กระทั่งการสนทนาเมื่อครู่ก็ด้วย สีหน้าของท่านพ่อที่อยู่อีกฝั่งคงปราศจากความรู้สึกเเละไม่เเปรเปลี่ยนไปสักนิดเป็นเเน่
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ… เขารักฉันด้วยความจริงใจตั้งขนาดนั้นเลยสินะ
“เเล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“…”
ขณะที่กําลังยืนเหม่อด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฮิซามูระก็เปิดบทสนทนาขึ้นมา
จริงด้วยสิ เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนบอกฉันจึงโทรไปหาท่านพ่อ
“…นี่ฉันถูกท่านพ่อรักจริงๆสินะ?”
“เธอน่าจะรู้จากการโทรคุยกันเมื่อกี้เเล้วนี่?”
“…อืม ตามนั้นเลย ท่านพ่อ… ขะ.. เขารักฉัน…!”
คาโอริเอ่ยเช่นนั้น ก่อนที่นํ้าตาจะไหลพรากบนเเก้มของเธออีกครั้ง
ตัวเองที่เอาเเต่กังวลเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้มาโดยตลอด ช่างบ้าบอสิ้นดี
ขอเเค่ลองถามไถ่ท่านพ่อดูสักครั้ง
หากทําอย่างนั้นก็น่าจะได้รู้ว่าท่านพ่อรักตนถึงเพียงนี้เเล้วเเท้ๆ…
“เอาเถอะ จากที่ได้ฟังมาเมื่อกี้รู้สึกท่านพ่อของเธอคงเป็นพวกเเสดงความรู้สึกไม่เก่งเหมือนเธอนั่นเเหละ เนอะ~ คุณโทโจวอิน คาโอริ ผู้ชอบยูอิจิมาโดยตลอด เเต่ก็สื่อไปไม่ถึงเขาเสียที~”
“อึก… นะ.. นั่นเป็นเพราะยูอิจิตายด้านเกินไปต่างหากย่ะ…”
“ฮ่าๆ นั่นก็ส่วนนึงล่ะนะ เเต่ถ้าอย่างนั้นโทโจวอินซังเองก็ไม่ต่างกันมากหรอก? ยัยลูกคุณหนูที่ไหนล่ะที่เข้าใจผิดว่าตัวเองไม่เคยได้รับความรัก ทั้งๆที่ถูกรักมาตลอดตั้ง 16 ปีเเท้ๆ?”
“…นิสัยดีจนน่าโมโหเลยนะ นายเนี่ย”
“ขอถือเป็นคําชมละกันครับ”
พอคุยกันเช่นนั้นจบ พวกเราสองคนต่างหลุดขําออกมา
“เเล้วต่อจากนี้เธอจะทํายังไงล่ะ? ตอนนี้เจ้ายูอิจิกับฟุจิเสะกําลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่จะทําให้คนรักผูกพันกันไปตลอดชีวิตเเล้วนะ”
“ของมันเเน่อยู่เเล้วไม่ใช่รึไงคะ ฉันจะเข้าไปหยุด… ไม่สิ พูดเเบบนั้นคงไม่ถูกเท่าไหร่ ดิฉันจะไปพิสูจน์ให้ดูว่าฉันต่างหากที่เหมาะเป็นเเฟนสาวของ ชิเกโมโตะ ยูอิจิ ที่สุด”
“จนถึง ณ ตอนนี้ดูฟุจิเสะจะได้เปรียบกว่านะ?”
“ดิฉันไม่มีวันเเพ้ยัยผู้หญิงเมื่อวานซืนที่พึ่งโผล่มาหรอก เดี๋ยวจะไล่เเซงในชั่วอึดเดียวให้ดู”
“หึๆ ต้องอย่างนี้สิถึงสมเป็น โทโจวอิน คาโอริ ขึ้นมาหน่อย”
คาโอริ ยกลําเเข้งของตัวเองขึ้นจากนั้นจึงวิ่งไปทาง ฮิซามูระ สึคาสะ
ณ ทิศทางที่เขายืนอยู่คือจุดสารภาพรักประจําสวนสนุกเเห่งนี้
ชั่วขณะที่เธอเดินผ่านร่างของฮิซามูระ…
“ขอบคุณมากค่ะ สักวันฉันจะคืนหนี้บุญคุณนี้ให้อย่างเเน่นอน”
กล่าวทิ้งไว้เช่นนั้นจากนั้นเธอจึงวิ่งออกไปเต็มเเรง
“ขอบใจละกัน ตั้งหน้าตั้งตารอเต็มที่เลยล่ะว่าลูกคุณหนูของตระกูลโทโจวอินนั่นจะชดใช้หนี้ยังไงบ้าง”
หลังจากวิ่งผ่านฮิซามูระไปเเล้ว ฉันได้ยินเสียงเช่นนั้นของเขาดังมาจากข้างหลัง
เมื่อเร่งฝีเท้าไปอีกหน่อย คาโอริก็สังเกตเห็นถึงผู้หญิงคนนึง
พอได้เห็นเธอคนนั้นคาโอริได้เเต่หัวเราะคิกคักออกมา พร้อมเอ่ยทิ้งท้ายไว้กับเธอระหว่างวิ่งผ่านไป
“เเฟนหนุ่มของเธอเป็นผู้ชายที่ดีเหมือนกันนะ”
“อ๊ะ..!?”
เเม้อีกฝ่ายตอบสนองเเทบจะทันที เเต่คาโอริกลับไม่หยุดอยู่กับที่เเละเร่งฝีเท้าต่อไป
“ยะ.. ยังไม่ได้เป็นเเฟนกันสักหน่อย!”
เสียงพรรค์นั้นลอยมาถึงหูจากด้านหลังส่งผลให้มุมปากของเธอยกขึ้นยิ่งกว่าเดิม
[ยัง] งั้นเหรอ… ที่เธอพูดถึงเนี่ยมันจะอีกกี่นาทีกันนะ
ระหว่างที่ในหัวพลางคิดเรื่องเช่นนั้น คาโอริก็วิ่งสุดกําลังไปทางที่ที่ยูอิจิกับฟุจิเสะอยู่
คาโอริมาถึงจุดสารภาพรักอันเลืองชื่อเป็นที่เรียบร้อยจากนั้นจึงหันไปมองรอบๆเพื่อสํารวจ
เนื่องจากมีคนอยู่ค่อนข้างน้อยไม่นานนักร่างของยูอิจิกับฟุจิเสะก็ลอยเข้ามาในสายตา
ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะสบตาอีกฝ่ายด้วยท่าทางประหม่า
“ฟะ.. ฟุจิเสะ…! ชั้นกับเธอเเล้ว… คือว่า…!”
“ชิเกโมโตะคุง…”
จังหวะที่เธอได้ยินเสียงของทั้งสองนั้นเอง คาโอริก็ตะโกนออกมา
“ยูอิจิ!”
“เอ๊ะ… เอือก!? คะ.. คาโอริ!?”
ยูอิจิรู้สึกถึงเสียงตะโกนโดยพลันเเละหันหน้ามาทางนี้
เเน่นอนว่าสีหน้าของยูอิจิในตอนนี้ตกอกตกใจชนิดที่ว่าราวกับมีคํา [ไหงมาอยู่ที่นี่ล่ะ] ขีดเขียนบนใบหน้า ส่วนทางฟุจิเสะเองก็มีสีหน้าที่ประหลาดใจไม่เเพ้กัน
“ทะ.. ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ…!”
“เห้อ~ เห้อ~ เดี๋ยวสิให้ฉันพักหายใจสักเเปป…”
เธอรีบเดินไปอยู่บริเวณด้านข้างยูอิจิในทันที หลังจากพยายามกลั้นลมหายใจอยู่ไม่กี่วินาที— คาโอริก็เงยหน้าขึ้นพร้อมพูดออกมา
“ชิเกโมโตะ ยูอิจิ ดิฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ!”
“อะ.. อะไรล่ะ? ว่าไปเเล้วทําไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้…”
“ฉันรักคุณ!”
“…หา?”
“…เอ๊ะ?”
ต่อคําป่าวประกาศอันกะทันหันของคาโอริ ยูอิจิกับฟุจิเสะเบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง
“ชอบมาตั้งเเต่สมัยประถมเเล้ว! ชอบมาโดยตลอด!”
“เอ่อ? ห๊ะ?”
“ทั้งๆที่คนอื่นมักจะหลีกเลี่ยงฉันเพราะเป็นลูกคุณหนูจากตระกูลรํ่ารวยเเท้ๆ เเต่นายกลับปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กสาวธรรมดาคนนึง ฉันชอบยูอิจิผู้อ่อนโยนเเบบนั้นที่สุดเลย! นายคือรักเเรกของฉัน! กระทั่งตอนนี้ความรู้สึกนั้นก็ไม่เปลี่ยนไปสักนิด!”
“ดะ.. เดี๋ยวสิ คาโอริ…”
“ตั้งเเต่ช่วง ป.4 เป็นต้นมายูอิจิก็เท่ขึ้นเรื่อยๆจนถึงขั้นมีเด็กผู้หญิงหลายคนพยายามเข้าใกล้ ฉันที่อยากเก็บยูอิจิไว้คนเดียวเลยไล่พวกนั้นไปจนหมด! ก็ยัยพวกนั้นมองเเต่หน้าของยูอิจินี่นา! ไม่สิ ถึงหน้าของนายจะสุดยอดเหมือนกันก็เถอะ ทั้งหล่อเหลาน่ารักน่าฟัดจนถ้าเอามาทําเป็นหมอนข้างคงตื่นไม่ได้เป็นครั้งที่สองเชียวล่ะ!”
“หยุดก่อนเถอะ คาโอริ! ฉันตามเรื่องไม่ทันเเล้วนะเนี่ย…!”
ใบหน้าของคาโอริเเดงกํ่าอย่างกับปลาหมึกต้ม ขณะที่เธอตะโกนความในใจของตัวเองต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน ในทางกลับกันใบหน้าของยูอิจิเองก็เเดงกํ่าไม่ต่างจากเธอนักหรืออาจจะเเดงยิ่งกว่าเธอเสียด้วยซํ้า
เเม้เเต่ฟุจิเสะที่เเค่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆเพียงอย่างเดียวยังต้องเเก้มเเดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“ชอบมาโดยตลอด! ไม่สิ… ไม่ใช่เเค่ชอบเเต่รักเลยต่างหาก! รักจากก้นบึ้งของหัวใจ! ฉันต้องการทุกอย่างของยูอิจิ! เเละฉันก็อยากมอบทุกอย่างให้กับนายด้วย! ทั้งร่างกายทั้งจิตใจ! ฉันอยากให้นายปู้ยี่ปู้ยำร่างกายนี้จนไม่เหลือชิ้นดีเลย!”
“ระ.. รอเเปปสิ คาโอริ! รู้ตัวไหมว่าพ่นอะไรเหลือเชื่อออกมาน่ะ!”
ดูเหมือนความต้องการทางเพศของคาโอริจะรั่วไหลมานิดหน่อย เเต่เธอก็ยังพูดต่อไปอีก
“ฉันไม่ต้องการให้ใครได้นายไป! เเถมยังคิดสภาพตัวเองเเต่งงานกับคนอื่นนอกจากนายไม่ออกด้วย! เพราะฉะนั้นช่วยเเต่งงานกับฉันทีสิยูอิจิ”
คาโอริยิ้มเเก้มปริพร้อมเอ่ยออกมาเช่นนั้น
ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides
