เช้าวันต่อมาได้มาถึง และผมก็ตื่นไวกว่าปกติ
ตอนที่ผมจัดการตัวเองจนเรียบร้อย แม่ก็ขึ้นมาปลุกผม
“ต๊ายแล้ว ยูกิจัง ลูกตื่นเช้ามากเลยนะเนี้ย”
“ช่าย ผมทำงานกะเช่าบ่อยมากช่วงนี้”
“ลูกมีงานแล้วหรอ? ลูกทำงานอะไรจ๊ะ?”
“ผมทำงานพาร์ทไทม์ที่คาเฟ่ฮะ อาหารที่นั้นอร่อยมากเลย!”
“จริงหรอ? ลูกต้องพาแม่ไปลองทานบ้างนะ ถ้าลูกบอกว่ามันอร่อย มันต้องอร่อยแน่นอน”
“แม่ยังเป็นคนที่หมกมุ่นกับเรื่องอาหารเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย”
“ก็นะ ถึงจะเห็นแบบนี้แม่ก็เป็นนักวิจัยอาหารนะ”
“แต่ผมไม่เคยเห็นชื่อแม่ที่ไหนเลยนะ?”
“แม่ใช้นามปากกาเพราะงั้นมันช่วยไม่ได้หรอก”
“หืม? จริงหรอ?”
“แม่มีรายได้ระดับหนึ่งเลยนะรู้ไหม”
“ทำไมทุกคนในครอบครัวเราถึงมีความสามารถกันขนาดนี้นะ…?”
ในขณะที่ผมเองกับไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย ทุกอย่างของผมอยู่ในระดับมาตรฐานและการเรียนก็โอเค แต่ผมคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไรมาในชีวิตจริง เห็นพ่อกับแม่ของทำให้ผมรู้ตัวเรื่องนี้
“แต่ยูกิจังลูกมีความสามารถในการดึงดูผู้คนนะ นั้นนะยอดเยียมมากเลยนะรู้ไหม” แม่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ดึงดูดผู้คนหรอฮะ?”
“ใช่ กรณีของลูกมันอาจจะพิเศษนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีแน่นอน โดยเฉพาะการที่ลูกน่ารัก ลูกควรจะขัดเกลาความน่ารักนั้น แต่ก็นะ ผู้ชายในตระกูลเรามีเสนห์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว เพราะงั้นผมไม่มีปัญหาหรอก”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ..”
“ความน่ารักนะคือควายุติธรรม มันเป็นประโยคที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะจ๊ะ ถ้าลูกน่ารัก มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าลูกจะเป้นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผมไม่คิดว่านั้นปกตินะ…”
“ฮะฮะฮะ อย่ากังวลไปเลย โอ๋ จริงด้วย อาหารเช้าเสร็จแล้ว ลูกอยากทานเลยไหม?”
“อือ!”
“เอาหละ แม่จะเอามาให้ รอแปปหนึ่งนะ”
แม่เอาซุปครีมหอยลาย บัตเตอร์โรล สลัด ไข่คน และ เบคอน ออกมา
แม่ไปเตรียมของพวกนี้ตอนไหน? มันมีปริศนามากมายเกี่ยวกับอาหารของแม่
หลังจากทานทุกอย่างจนรู้สึกแน่นท้อง พ่อก็ตื่นนอน
“โอ๋ ลูกตื่นเช้านะยูกิ…ห้าววว…”
“พ่อยังดูง่วงอยู่เลย”
“หลังจากเรื่องเมื่อคือ ผู้จัดการก็ตามรังควาญพ่อเกี่ยวกับเรื่องไลฟ์ตลอดเลย พ่อที่เรื่องอยากจะรบกวนลูก มันโอเคไหม?”
“แน่นนอน ถ้ามันเป็นอะไรที่ผมทำได้ละนะ”
“ลูกอยากจะคอแลปกับพ่อไหม..? ส่วนตัวแล้วทำคอแลประหว่างพ่อกับลูกมันรู้แปลกๆยังไงไม่รู้ แต่ผู้จัดการของพ่อบอกให้ทำมันดูซักครั้ง ถ้าลูกโอเคละนะ…”
“ผมโอเค แต่พ่อหละ?”
“จริงๆแล้ว พ่อกำลังคิดว่าจะแกล้งผู้จัดการของพ่อนะ”
“พะ พ่อจะทำอะไรหรอ?”
“ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีอะไรมากหรอก คิดซะว่ามันเป็นเรื่องตลกที่จะมีแค่ผู้จัดการเท่านั้นที่จะเข้าใจ”
“โอ๋ งั้นมันก็เป็นแค่การแกล้งเบาๆ”
“ช่าย เพราะงั้นอย่าคิดมากเลย”
“เข้าใจแล้ว”
“อ่อแล้วก็นะ คอแลปน่าจะเป็นช่วงเดือนต่อไป ช่วงวันหยุด พ่อจะบอกลูกหลังจากสรุปรายระเอียดต่างๆได้แล้ว”
“โอเค!”
“ถ้างั้นก็ไปที่บ้านของปู่กันหลังมื้อเช้านะ”
“อื่อ! ผมไม่ได้เจอพวกท่านมานานแล้ว ตื่นเต้นจัง!”
หลังพ่อก็ทานอาหารเช้าจนเสร็จและพวกเราก็เดินทางไปที่ภูเขาที่ๆปู่กับย่าของผมอาศัยอยู่
“นี้ พ่อฮะ ทำไมปู่กับย่าถึงมาอยู่กันในภูเขาเปลี่ยวๆแบบนี้หรอฮะ?”
“พ่อเดียวว่าเดียวลูกก็จะเข้าใจ ปู่กับย่านะ…ไม่ปกติ ใช่ไหม? พ่อหมายถึงรูปร่างของพวกเขานะ”
“ใช่ เอาจริงๆเลย พวกทานถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนอายุยี่สิบปลายๆได้เลย”
“ปูเคยบอกเอาไว้ว่าอายุของพวกเขาเพิ่มช้า คนอื่นจะคิดยังไงถ้าคนแบบนั้นอาศัยอยุ่ในที่ๆคนเยอะๆ?”
“พวกเขาคงจะอิจฉาหรือ… พวกเขาอาจจะทำอะไรเกี่ยวกับมัน?”
“ไม่ว่าจะอิจฉาหรือไม่ก็ตาม มันจะทำให้คนอื่นรู้สึกแปลกๆแน่นอน”
“เพราะแบบนี้เองสินะถึงต้องอยู่ที่เปลี่ยวๆแบบนี้?”
“ใช่แล้ว แต่พวกเขาก็ทำให้มั่นใจแล้วนะว่าจะมีอินเตอร์เน็ตและไฟฟ้าใช้ เพราะงั้นการใช่ชีวิตของพวกเขาไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“แบบนี้นี้เอง”
“ทำไมเราไม่ถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องรูปร่างหน้าจาของเราตอนไปถึงกันหละ?”
“อือ ผมสงสัยนิดหน่อย”
“แม่ก็เหมือนกัน ตั้งแต่แม่เริ่มออกเดตกับพอ อายุของแม่ก็เหมือนจะหยุดไป แม่ไม่เข้าใจเลย”
“ก็นะ เอ่อ มันก็… ดีสำหรับผมนะ”
“แหม่ คุณนี้ละก็…”
พ่อแม่คนช่วยหยุดจีบกันต่อหน้าผมได้ไหมห่ะ?!
“ซักวันหนึ่งผมจะมีครอบครัวเหมือนกับพ่อและแม่ได้ไหมนะ?”
“จากสถานการณ์ของลูกตอนนี้ พ่อมั่นใจว่าลูกทำได้ ลูกอาจจะเลือกได้เลยด้วย”
“แม่ดูไลฟ์ของลูกและรูปแล้ว ยูรุจังคนนั้นก็น่ารักไม่น้อยเลยนะ”
“เอ่อ… ผมยังไม่พร้อมสำหรับอะไรแบบนั้น…”
“ยัง? ลูกมีคนอื่นแล้วหรอ? และ ไม่ เราไม่นับ ฟุวาริ”
“ทำไมอยู่ๆพูดถึงฟุวะจังหละ?!”
“เธอน่ากลัวมา เธอรู้ว่าพ่อเป็นพ่อของลูกแค่จากนามสกุลและหน้าตา! ลุกไม่คิดว่ามันน่าขนลุกหรอ?!”
“ก็นะ ฟุวะจังก็แบบนั้นแหละ…”
(ผู้แปล : ไม่ดี แม้งโครตน่ากลัวเลยนะ!)
“ความเชื่อใจจนผิดปกตินั้นคืออะไรกันนะ?!”
“เพราะว่า.. นั้นคือฟุวะจัง…”
“ชะ ช่างมันเถอะ… ยังมีใครอีกไหม?”
“ก็มีรักแรกของผม รุ่นพี่ฮารุกะ… ผมคิดว่าเธอคงชอบผม”
“โห?”
“ต๊ายแล้ว”
“แต่ยังไม่มีอะไรยืนยันเลย! ผมคิดว่ามันชัดเจนว่า อาจารย์ยูรุมีใจให้ผม… แต่ผมกลัวว่าผมจะเข้าใจผิดไปเอง ผมหมายถึง ผมชอบพวกเธอทั้งคู่ เพราะงั้น… มันยากที่จะเลือก…”
“ผมยังไม่แน่ใจเกียวกับฟุวะจัง แต่อย่างน้อบผมก็บอกได้จากท่าทีของเธอได้ว่าเธอชอบผม ผมหมายถึง ผมไม่ได้ซื้อบื่อเหมือนกับพวกตัวเองนิยายหรอกนะ”
“บางที่มันคงเร็วเกินไปสำหรับลูกนะ ยูกิ”
“ฮิฮิ ยูกิจัง ลูกยังเป็นเด็กอยู่สินะ”
“ฮึ้ย! แต่ผมหวังว่าผมจะสามารถออกเดตกับใครเหมือนสองคนนั้นได้”
ผมพูดด้วยพยายามก้มหน้าเพื่อซ้อนใบหน้าแดงก่ำ
“(ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับยูกิละนะ)”
“(อย่างน้อยเขาก็มีความสุขกับชีวิตวัยรุ่นนะ)”
แม่และมองมองตากันแล้วยิ้ม
หลังจากขับรถมาประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเราก็มาถึงภูเขาที่ปู่และย่าของผมอยู่อาศัยอยู่
มันถูกดูแลเป็นอย่างดีสำหรับภูเขา เห็นได้ชัดเจนว่ามีมนุษย์เข้ามาดูแล
และห่างจากถนนไปไม่ไกล มีผู้หญิงอยู่ในระยะสายตา
“หืม? สวัสดียูวโตะ โนโซมิ และยกิด้วย มันถึงเวลานั้นของปีแล้วหรอเนี้ย?”
“แม่ดูแข็งแรงดีนะ พอดูแม่แล้วผมไม่รู้จะเรียกแม่ว่าย่าดีไหมเลย”
“ดีใจที่ได้เห็นคุณแม่สุขภาพแข็งแรงนะคะ!”
(ผู้แปล : คุณแม่โนโวมิ เรียกย่า คุณแม่สามี แต่ผมว่ามันแปลกๆเลยแปลแบบนี้นะครับ)
“สวัสดีฮะคุณย่า ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า!”
“แม่รู้ว่าแม่ดูเป็นยังไง แต่แม่ก็ หกสิบห้าแล้ว เพื่อว่าลูกลืม แต่พึ่งจะเริ่มได้รับเงินประกันบำนาญแล้วด้วยนะ แม่แก่ขนาดนั้นแล้วหละ”
“ถ้าแม่พูดแบบนั้นละนะ”
“ผมจะจอดรถไว้ที่หน้าบ้านนะ”
“ได้เลย แม่ไม่คิดว่าลูกจะชนอะไรหรอก แต่ก็ระวังด้วยหละ!”
“ฮะฮะ ผมรู้น่า”
เมื่อเราจอดรถกันที่หน้าบ้านของปู่ย่าแล้ว คุณย่าก็ออกมาพร้อมกับคุณปู่
“ฉันรู้ว่าแกจะมาวันนี้ แต่แกมาเร็วกว่าที่ฉันคิดนะ ยูวโตะ”
“ไม่ได้เจอกันนานนะพ่อ ผมว่างแผนว่าจะมาหลังจากนี้อีกหน่อย แต่ยูกิกลับมาบ้านเร็วกว่าที่คิด”
“แบบนั้นเองเรอะ ยูกิ ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ?”
“ช่าย ไม่เจอกันนานนะฮะ คุณปู่!”
“ยูินี้น่ารักกว่ายูวโตะสมัยก่อนเยอะเลยเนอะ”
“ยูวโตะซังเป็นหนุ่มหน้าสวย ส่วนยูกิสวยเหมือนผู้หญิงเลยละ”
“เอ่อ แต่ผมเป็นผู้ชายนะ…”
“เสียใจด้วยนะ ลูกไม่มีสิทธิเถียงเรื่องนั้นตั้งแต่ลูกเริ่มแสดงเป็น ชิราฮิเมะ ยูกะแล้ว”
“อุ๊ก…”
“เอาหละ เอาหละ ยืนคุยกันอยู่ในอากาศร้อนๆแบบนี้มันไม่ดีหรอกนะ เข้ามาข้างในกันก่อนสิ”
“โอ๋ พอดีเย ผมมีเรื่องอยากจะถามพ่ออยู่เลย”
“อะไรละนั้น?”
“ก็แบบว่า ผมกำลังสงสัยว่าทำไมผมถึงยังดูหนุ่มอยู่เลยทั้งๆที่ผมก็สีสิบแล้ว มันไม่ปกติใช่ไหม?”
“อ่า แกพูดถูกแล้วหละ”
“ใช่ไหม? แต่พ่อรู้ไหมว่าทำไม?”
“อ่า ก็ เอ่อ… จริงๆก็ไม่เลย”
“นั้นยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปอีก!!!”
“มันคือความจริง พ่อสาบานเลย”
“มันมีกลิ่นตุๆนะ…”
“ยังไงก็เถอะ มันร้อน เข้ามาคุยข้างในดีกว่า”
“อือ เอาแบบนั้นดีกว่า”
“คุณรู้อะไรไหมคะ คุณแม่?”
“ถ้าฉันรู้ ฉันคงไม่ลำบากขนาดนี้หรอก…”
“อ่า ก็นะ…”
“เอาเถอะ ในมุมมองของผู้หญิงมันเป็นเรื่องที่ดีที่ดูสวยอยู่ตลอดเวลา ใช่ไหม?”
“คุณแม่พูดในฐานะผู้หญิงใช่ไหมคะ…?”
“ฉันบอกว่าผู้หญิง แต่หัวใจฉันก็เป็นแค่หญิงแก่คนหนึ่งเท่านั้นหละ เอาไว้คุยกันข้างในนะ ดีไหม?”
แล้วพวกเราก็ตัดสินใจสนทนากันต่อในบ้านของปู่ย่าผม
***********
คุณปู่ยังหล่อ คุณย่ายังสวยหละ
-A Cup of Owls
