“มาเข้าเรื่องกันดีกว่า” คุณปู่พูด ขณะที่นั่งลงบนโต๊ะ “อย่างแรกเลยนะ ตรงๆเลยฉันไม่รู้อะไรเลย
ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ร่างกายของพวกจะคงความเยาวัยเอาไว้! ฉันมองว่ามันเป็นเรื่องทีดี
อวัยวะของพวกเรายังแก่ขึ้น แต่พวกมันก็ยังอ่อนวัยกว่าที่ควรจะเป็น”
“แบบนั้นหรอ?”
“ถ้างั้นพวกเราก็ไม่แก่ขึ้นเลย ถ้ามองตามเกณฑ์ปกติ…”
“ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน…”
“บางที่เบาะแสเดียวที่เรามีคงจะเป็นบรรพบุรุษเท่านั้นละมั้ง?” คุณปู่เสริม เหมือนจะจมอยู่ในความคิดของทาน
“บรรพบุรุษ?”
“มันเป็นเบาะแสเดียวที่เรามี ใช่ไหม?”
“ก็จริง…”
“ตระกูลของเราถ้าตั้งแต่ก่อนแล้วครอบครัวที่มีชีวิตคู่ที่ดีจะมีชีวิตยืนยาว”
“ชีวิตคู่ที่ดีหรอ มันเกี่ยวอะไรกันละนั้น?”
“อย่างที่บอก ถ้าเรารู้ พวกเราคงไม่ลำบากกันขนาดนี้จริงไหม?”
“ผมก็คิดแบบนั้นละนะ…”
“ฉันเองก็แปลกใจที่ได้ยินว่ามีบรรพบุรุษที่อยู่นานถึงร้อยบี่สิบปีเลย มองอีกมุมมันเหมือนกับว่าฉันพึ่งอยู่มาแค่ครึ่งชีวิตและยังมีอะไรอีกมากมายรอฉันอยู่”
“ร้อยยี่สิบปี…นั้นมันสุดยอดมากเลยนะ”
“ใช่ไหมละ?”
“แต่ว่านะพ่อ ผมก็ยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร..”
“พ่อก็เหมือนกัน..”
“นี้มันเข้าใจยากจริงๆ”
“แน่นอน มัน้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว! พวกเราถึงกับให้นักวิชาการมาตรวจสอบแล้วนะ แต่พวกเขาก็ยังหาสาเหตุไม่ได้”
“นักวิชาการ?”
“เขาเป็นนักวิชาการที่ศึกษาเรื่องการแพทย์นะ”
“แม้แต่ผู้เชียวชาญก็ไม่เข้าใจ…”
“ตามนั้นละ เพราะงั้นคนธรรมดาแบบเราไม่มีทางเข้าใจหรอก”
“ฉันเองก็พยายามตรวจสอบสาเหตุเหมือนกัน แต่ดูเหมือนกันแต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจอะไรเลย”
“นักชีววิทยาบางคนบอกว่ามันอาจจะเกิดจากการกลายพันธ์ของยีน”
“อยู่ๆก็ทันสมัยขึ้นมาซะงั้น!!!”
“กลายพันธ์หรอ…”
“ผมไม่เข้าใจเลยฮะคุณปู่…”
“แต่เดียวกันนะ ถ้ามันเป็นแบบนั้น มันก็ไม่ได้อธิบายเรื่องภรรยาผม กับแม่เลยนะสิ…”
“เพราะแบบนั้นมันถึงอาจจะเป็นการกลายพันธ์ยังไงละ…แต่พอเราตรวจสอบ DNA พวกเขาก็บอกว่ามันไม่มีอะไรผิดปกติ…”
“เพราะงั้นพวกเราเลยว่าพวกเราแค่โชคดี…”
คุณปู่เหมือลอยออกไปแล้วพึ่มพำ
“เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก พวกแกคงหิวแล้ว มาหาอะไรกินกันดีกว่า”
“เห็นด้วย ต่อให้เราสาเหตุได้ พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ผมไม่ได้กินอาหารฝีมือแม่มานานแล้ว ผมขออะไรหน่อยได้ไหม แม่?”
“เดียวแม่จัดการเอง! ยูกิละ มีอะไรที่อยากกินไหม?”
“เอ่ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะฮะ ทุกอย่างที่ย่าทำอร่อยหมดเลย!”
“แหม่ ปากหวานจังนะเรา”
“อ่า หนูช่วยด้วยนะคะคุณแม่!”
“ขอบใจนะที่รัก หนุ่มๆรอกันอยู่ตรงนี้นะ”
“เข้าใจแล้ว! ขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับแม่”
“โอเค!”
“ฉันจะรอกินนะ”
หลังจากนั้นพวกเราก็มีความสุขกันมื่ออาหารด้วยกันทั้งครอบครัวอย่างที่ไม่ได้มีมานาน
อาหารที่เราทานกันนั้นคือไก่
สำหรับคนที่มาจากกิฟูพวกเราไม่ได้กินมันบ่อยมากนัก พวกเราเองก็ไม่ได้กินพักใหญ่ๆแล้ว
อีกอย่าง ไก่ ผัก แล้วก็ มิโสะนะ ไม่มีทางไม่อร่อยหรอกนะ
********
ใช่แล้วครับ ตระกูลนี้สุดยอดจริงๆ
-A Cup of Owls
