หลังจากทานอาหารเที่ยงกันจนเสร็จ พวกเรามุ้งหาไปที่สุสานเพื่อทำความเคารพบรรพบุรุษ
“ปู่ฮะ ทำไมพวกเขาถึงมาสร้างสุสานไว้ในที่แบบนี้หรอฮะ?”
ผมสงสัยเรื่องนี้มานานแล้วและตัดสินใจถามปู่
“อืมมม คงเพราะที่บ้านที่พ่อของหลานอยู่ตอนนี้เป็นบ้านหลักที่แต่เดิมมันเคยเป็นหมู่บ้านมาก่อน
นอกจากนั้นด้วยรูปร่างหน้าตาของเราหลานก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไง มันดูไม่ค่อยเป็นที่พอใจสำหรับคนอื่น และพอพวกเขามีอายุถึงระดับหนึ่ง เจ้าของบ้านหลักจะส่งมันต่อให้กับลูกหลานแล้วมาใช้ชีวิตที่เหลือที่นี้ นั้นเป็นสิ่งที่พ่อของปู่เล่าให้ปู่ฟัง”
“คุณปู่ทวด… มาคิดๆดูแล้วผมแถบจะจำท่านไม่ได้เลย….”
“มันก็ไม่แปลกหรอก ยูกิ เขาจากไปตั้งแต่ตอนหลานอยู่ป.2”
“ท่านอายุเท่าไหร่หรอฮะ?”
“น่าจะ… ประมาณหนึ่งร้อยปี?”
“ท่านอายุยืนมากๆเลยนะฮะ”
“ใช่แล้วหละ เขาดูมีชีวิตชีวาจนอายุเก้าสิบแปด ซึ่งมันก็น่าทึ่งแล้วถ้าแทบกับอายุเฉลี่ยของคนทั่วไป แต่ว่ามันก็ยังน่ากลัวนิดหน่อย”
“แต่พอมาคิดดูแล้ว พ่อเกิดมาตอนที่ปู่อายุสามสิบห้าใช่ไหมฮะคุณปู่?”
“ปู่เป็นลูกคนสุดท้อง ก็ใช้ละนะ พี่น้องของปู่ยังมีชีวิตอยู่และสบายกันดี แต่พวกเขาย้ายไปอยู่ที่จังหวัดอื่นกันหมดแล้ว มันเหงานิดหน่อย ปู่ได้เจอพวกเขาแค่ช่วงปีใหม่เท่านั้นเอง”
“ผมจำได้ว่าย่าก็เสียไปช่วงเดียวกับปู่ใช่ไหม?”
“ใช่เธอจากไปหลังจากเขาไม่นาเหมือนกับเธอตามเขาไป พวกเขาเป็นคู่ที่รักกันมากๆ ฉันมั่นใจว่าพวกเขามีความสุขด้วยกันในโลกหลังความตาย”
“นั้นมันสุดยอดมากเลย ต่อให้มันแค่บังเอิญก็เถอะ”
“เรื่องบังเอิญ..? อ่า! ตอนนี้ฉันนึกออกแล้ว
พ่อของฉันบอกกับฉันว่าตระกูลของเราครอบครัวที่อายุยืนยาวจะเป็นครอบครัวที่แต่งงานกันอย่างมีความสุข” คุณปู่พูดขึ้นมาพล่างตบมือเข้าด้วยกัน
“แต่งงานกันอย่างมีความสุข?”
“แต่งงานกันอย่างมีความสุข
มันเหมือนจะมีกรณีที่คลุมถุงชนหรือโดนจับหมั่นหมาย ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ค่อยดี ในกรณีแบบนั้นอายุขัยของพวกเขาก็ไม่ได้ต่างจากคนปกติมากหนัก”
“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นหละ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีคงพระเจ้าอาจจะเฝ้ามองพวกเราอยู่ก็ได้”
“ฉันแค่นึกภาพพระเจ้าพูดว่า ‘ดูคู่รักที่น่ารักคู่นี้สิ!’ แล้วก็มอบอายุที่ยืนยาวให้เพราะมัน ฉันคงจะหัวเราะออกมาแน่ถ้ามันเป็นแบบนั้น”
“ไม่ใช่ว่ามันยึดติดเกินไปหน่อยสำหรับพระเจ้าหรอ?”
“มันคงไม่ใช่ความจริงหรอก แต่มันตงจะตลกมาถ้านั้นเป็นสาเหตุ”
ตอนที่เรากำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง พวกเราก็มาถึงสุสาน
พวกเราพนมมือเข้าด้วยกันแล้วทำความเคารพบรรพบุรษ
“เอาหละ พวกเราเสร็จเป้าหมายของเราแล้ว กลับกันเถอะ”
“โอเค!”
“ฟังดูดี”
หลังจากทำความเคารพเสร็จ พวกเราก็กลับไปที่บ้านของปู่
“เอาหละตอนนี้เรากลับมากันแล้ว…”
คุณปู่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วพูด
“พวกเราก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้วสินะ?”
“เถียงไม่ได้…”
“พวกเรามีเวลากันอีกเยอะ”
“ชะ ช่าย”
“ก็นะ ถ้าพวกเราไม่ได้ทำไร่กันปกติแล้วฉันก็ใช้เวลาสบายๆกับยูริ(คุณย่า)”
เป็นเรื่องไม่คาดคิดที่จะมีเวลาว่างรอพวกเราอยู่หลังจากกลับมากัน
“ไม่เป็นอะไรหรอก มันใช่ว่าเราจะไม่มีอะไรสนุกๆทำ”
“ช่วยไม่ได้ละนะ พวกเราแก่กันแล้ว”
“โอ๋ ถ้าเป็นอย่างงั้ย มาเล่นเกมที่ปู่เคยเล่นกันไหมฮะคุณปู่?” ผมแนะนำ
“เกมที่เราเคยเล่นด้วยกัน… พอมาคิดๆดูแล้ว มันมี นินเท็นโด วี อยู่ในตู้นิ”
“นึกถึงวันวานเลยเนอะพ่อ..”
“เชื่อไหม? ตอนนี้พวกมันถูกนับว่าเป็นเครื่องเกมส์ย้อนยุคแล้ว”
“เอ๋?! เป็นอย่างนั้นเหรอ!? ฉันค่อนข้างชอบมันนะ แต่…”
“ซุปเปอร์ฟามิคอนเป็นของโบราณไปแล้วตอนนี้”
“ส่วนฟามิคอนก็เหมือนฟอสซิลไปแล้ว”
“ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วสิน้า…”
“ฉันมักจะเล่นเครื่องวี ตอนนี้เครื่องรุ่นใหม่สุดคืออะไรละ?”
“ตอนนี้มี เพลย์ 7 แล้วก็ นิเทนโด 4ds”
“มันเพิ่มจาก 3 เป็น… แล้วเพลย์สเตชั่นก็ถึงเลข 7 แล้วเรอะ…”
“ฉันจำได้สมัยที่รู้สึกว่าพัฒนาไปเยอะมากตอน 3 ออกมา พวกเราแก่กันแล้วสินะ…”
“ก็นะ ผมเป็นทำอาชีพเป็นไลฟ์เวอร์ เพราะงั้นผมมีซื้อเกมตลอด แต่พวกเขาออกเครื่องทุกๆ สองถึงสามปี มันยากมากที่จะตามทัน”
“ไลฟ์เวอร์? มันคืออะไรนะ?”
“อ่อ จริงด้วย พ่อยังไม่รู้นิด ตอนนี้ผมเป็นวีทูปเบอร์ และอัพโหลดคลิปบนเว็บไซค์ มันเหมือนกับการออกอากาศ พ่อรู้จักอยู่เนอะ? แน่นอนว่าผมทำงานภายใต้บริษัทที่ดีผมเลยมีเงินที่เหมาะสม”
“หืม มันมีอาชีพแบบนั้นด้วยสินะ”
“ฉันไม่เห็นแค่ได้ยินเลย แล้วลูกได้เงินเดือนเท่าไหร่?”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน!”
“โอ จริงด้วย ยูกิ พึ่งจะรู้ว่าผมเป็นวีทูปเบอร์เมื่อวาน
ไม่ว่ามันจะดีไม่ดี หลังจากหักภาษีแล้ว ผมมีรายได้ประจำอยู่ที่เดือนละสามแสนเยน แล้วผมก็ยังมีโบนัส 20% จากชุปเปอร์แชทในตอนที่ไลฟ์ ถ้าบริษัทเป็นไปได้ด้วยดี ผมจะได้โบนัสพอๆกับเงินเดือนสองถึงสามเดือน บริษัทอาจจะดูเอาไปเยอะแต่พวกเขาก็ให้ผลตอบแทนที่เหมาะสมและสวัสดิการที่ดี เพราะงั้นคนที่ทำงานที่นั้นจะมีชื่อเสียงทีดี”
“แกทำเงินได้เยอะเหมือนกันนะ
ปกติโบนัสเนี้ยได้เท่าไหรหรอ?”
“ก็ประมานสองแสนต่อเดือน มันไม่ค่อยแน่นอนเพราะซุปเปอร์แชท แต่ว่านะคนดูให้มากันเยอะจนผมรู้สึกเป็นห่วงเลย”
“ผมเข้าใจพ่อเลย พอพวกเขาโดเนทจนถึงจุดสูงสุดพ่อจะเริ่มรู้สึกผิด ใช่ไหมฮะ?”
“ใช่เลย ไลฟ์เวอร์มือใหม่อาจจะมีความสุขที่ได้รับมัน แต่พ่อได้มาเยอะจากเงินเดือนแล้วและพ่อก็ยังมีค่าที่พักให้ด้วย เพราะเลยจบลงที่การรู้สึกว่าพวกเขาไม่ควรให้พ่อเยอะขนาดนี้”
“ผมก็คิดเหมือนกัน แต่ว่านะ ไลฟ์เวอร์ของบริษัทได้รับการดูแลเป็นอย่าดีสินะ…”
“ก็นะ มันคงเป็นเพราะบริษัทมีรายได้ที่ดียังไงหละ”
“มันเป็นโลกที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แล้วแกสนุกกันมันไหมหละ?”
“โอ๋ มันสนุกมากเลย ผู้คนเข้ามาดูและพูดคุยกับผม มันสนุกๆมากๆเลย”
“ฟังดูเหมือนแกหางานที่ดีให้กับตัวเองได้แล้ว”
“ก็นะ มันไม่ใช่อะไรที่ผมจะบอกคนอื่นได้อย่างสบายใจ เพราะงั้นผมจะขอบคุณมากๆถ้าพ่อเก็บมันไว้เป็นความลับระหว่างเรา”
“แน่นอน พวกเราจะไม่บอกใคร”
หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นมาริโอปาตี้
คุณปู่นั้นเล่นเก่งมากๆเลยจนทำให้พอตกใจ
แต่คุณย่าเก่งยิ่งกว่า ยืนพื้นที่เอาไว้หมดเลย
พวกเราสลับกันเล่นอยู่เป็นเวลานาน แล้วคุณย่าก็ทำอาหารเย็นให้กับพวกเรา หลังจากอานกันเสร็จพวกเราก็กลับไปที่บ้านของพ่อแม่ผม
ผมคิดว่าพวกเราคงจะได้เจอกันอีกในช่วงปีใหม่
*********
เทพเจ้าแห่งความดีต่อใจ : เทเท เทเท โอเค ,kทำให้พวกเขามีอายุยืนยาวกันเถอะ!!!
*พระเจ้าองค์นี้เป็นแค่เรื่องแต่ง
**********
ตอนนี้มีหลายท่อนที่ยูกิพูดกับปู่ พ่อพูดกับปู่ มีบางช่วงคุณย่าเข้ามาคุยด้วย สลับไปมา ซึ่งอิงแปลเละมากครับ แยะไม่ออกเลยใครเป็นใคร
ผมเลยแปลตามอิงไปพอสมควรเพราะผมแกะดิบไม่ไหวจริงๆ ไม่งั้นตอนนี้อาจจะแปลนานถึง 2 สัปดาห์เลย
ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะครับ
-A Cup of Owls
