เรย์และสึกิโอริกดทริกเกอร์พร้อมกัน
เทคนิคการซิงโครไนซ์ การรบกวนคลื่นพลังเวทย์ ประมวลผลเสร็จสิ้น
เชื่อมต่อคอนโซล-เส้นเวทย์สีจาง ๆ ได้วาดผ่านร่างกายของทั้งสองคนด้วยความรวดเร็ว–
และผมก็ได้กระโดดเข้าไประหว่างกลางทั้งสองคน
การแทงที่มาจากทางด้านขวา ผมกะจังหวะโดนหมุนเท้าขวาไป และใช้เท้ากดอาวุธลงไปกับพื้นเพื่อหยุดการโจมตี ส่วนการฟันที่มาจากทางด้านซ้าย ผมหันร่างกายครึ่งบนตัวเองไปอีกฝั่งและชักคุกิ มาซามุเนะออกมาเพื่อป้องกันการฟันจากด้านบน
หลังจากที่การโจมตีของทั้งสองคนหยุดลง ผมก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“ท่านพี่!?”
“ฮิอิโระคุง!?”
เหมือนจะรู้ตัวแล้วสินะว่าตอนนี้ผมมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเธอแล้ว
ถ้าทั้งสองคนไม่ยั้งไว้ล่ะก็ ผมก็คงหยุดมันไว้ไม่ได้แน่…เป็นการโจมตีที่รุนแรงมากเลยทีเดียว
“พอแค่นั้นแหละ ทั้งสองคน เรื่องที่ฉันมีคู่หมั้นน่ะ ไม่ใช่เรื่องโกหกที่สึกิโอริหรือเรย์บังคับให้ฉันพูดทั้งนั้นแหละ การที่เพื่อนร่วมชั้นจะมาต่อสู้กันเพราะความเข้าใจผิดแบบนี้น่ะ มันไม่ได้นะ ทั้งคู่ก็ไม่ได้ประสงค์ร้ายกันอยู่แล้วนี่ เดิมทีมันก็เป็นแค่การเข้าใจผิดกันเองอยู่แล้วด้วย”
ผมมองไปดูดาบที่จ่ออยู่ตรงท้ายทอยผม
“……”
เอ๋? ทำไมถึงไม่บาเรียป้องกันเวทย์ถึงไม่ทำงานกันล่ะ?
พอผมได้ทำความเข้าใจในสถานการณ์แล้ว ผมก็ถึงกับตกใจเลยทีเดียว
มานึก ๆ ดูแล้ว คนที่มี 0 คะแนนอย่างผมก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้สนามซ้อมอยู่แล้ว แล้วผมก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ด้วย ผมก็เลยไม่มีบาเรียป้องกันเวทย์อัตโนมัติ แม้ว่าผมจะยืนอยู่บนสนามแล้วก็ตาม
เกือบไปแล้วไง…ผมเกือบตายเหมือนหมาซะแล้วสิ แต่เอาเถอะ ก็ถ้าเป็นฮิอิโระละก็ เป็นได้แค่นั้นก็ดีแล้วล่ะ
“ฉันบอกลาพิสไปก่อนคนแรก แต่ช่วงเวลาทีทั้งสองคนได้ยินมันไม่พร้อมกัน มันก็เลยทำให้เกิดความเข้าใจผิดล่ะนะ”
“ถ้างั้น ท่านพี่ก็มีคู่หมั้นอยู่จริง ๆ งั้นเหรอคะ?”
“อะ…อื้ม…(โกหกคำโต)”
“ดูไม่น่าเชื่อเท่าไหร่เลยนะ”
แววตาที่รู้สึกสงสัยจ้องมองมาที่ผม
ผมคิดว่ามันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วผมจึงโทรเรียกสโนว์ให้มาหาด้วยโทรศัพท์
เมดหัวขาวที่มาถึงในทันทีก็ได้มองไปที่เรย์กับสึกิโอริ แล้วเธอก็มองมาทางผมอย่างกับรู้สึกว่าเกลียดผมยังไงยังงั้น
“งะ…ไง ที่รัก”
“ทำลงไปจนได้สินะคะที่รัก…”
ถึงจะเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น แต่เธอก็ยังคงแกล้งทำตัวเป็นคู่หมั้นต่อไป
สโนว์ยิ้มอย่างแข็งกระด้าง แล้วก็โอบรอบแขนผม
“……”
“……”
ในพริบตานั้นสายตาของสึกิโอริกับเรย์ก็ยิ่งเย็นชากว่าเดิม
หงึกๆๆๆ
ผมได้ยินเสียงสโนว์ตัวสั่น ผมเลยจับไหล่เธอแล้วดึงเข้ามาใกล้ ๆ ตัว เพื่อทำให้เธอสงบใจลง
“นี่คู่หมั้นฉันเอง ชื่อสโนว์ น่ารักใช่มั้ยล่ะ”
“สะ…สโนว์ค่ะ…สวัสดีค่ะ…”
ผมกับสโนว์ยิ้มแบบเสแสร้ง
“นี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอคะ ไอ้นายท่านบ้านี่…! ไหนว่าจะหาเวลาบอกท่านเรย์ดี ๆ ไงคะ…!”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า…! ก่อนที่จะรู้ตัว เรื่องมันก็เลยเถิดไปจนฉันทำอะไรไม่ได้แล้วเนี่ย…!”
“ท่านเรย์จ้องมาทางนี้เขม็งเลยนะคะ…! เป็นสีหน้าที่เย็นชาที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะคะนั่น…! ช่วยพูดอะไรซักอย่างทีสิคะ…!”
“จะไปพูดอะไรได้ยังไงกันเล่า…! ฉันไม่มีคำพูดอะไรเตรียมไว้เลยซักหน่อย…! สิ่งเดียวที่พอจะพูดได้ตอนนี้ก็มีแค่ความประทับใจที่มีต่อความกล่องของลาพิสที่ฉันกินไปตอนเช้าแค่นั้นเอง–“
“หยุดพูดอะไรไปมากกว่านี้เลยนะ ไอ้เจ้า…!!”
“ท่านพี่คะ”
เรย์พูดเบา ๆ ออกมา แต่สายตาของเธอไม่ได้ยิ้มอยู่เลยซักนิด
“เธอน่ะเป็นเมดของเรานะคะ”
“มะ..ไม่นะ คือเรื่องนั้น…เอ่อ…เดี๋ยวสโนว์จะเป็นคนอธิบายให้ฟังเองนะ…(หลบตา)”
“อะฮ่ะฮ่ะ…ดูท่านฮิอิโระจะเขินมากเลยนะคะเนี่ย…ฉันคิดว่าท่านจะเป็นคนอธิบายเรื่องนี้เองซะอีกนะคะ…!! (เขย่าแขน)”
“อะไรเล่าสโนว์ อย่ามาจี้ ๆ ฉันนะ…!! (ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ!!)”
“โธ่ ท่านฮิอิโระล่ะก็ อย่าสิคะ…!! (ขอร้องล่ะค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ!!)”
“สนิทกันดีนะ”
สึกิโอริพูดเบา ๆ พร้อมหัวหัวเราะออกมา
“แต่ก็อย่างที่คิดเลย ยังไงก็ดูไม่น่าเชื่อจริง ๆ นั่นแหละนะ ทั้งสองยังดูมีความห่างเหินกันอยู่นิดหน่อยนะ”
“เอ๊ะ!?”
เรย์ทำตาสดใสขึ้นมา
“ปะ…เป็นแค่เรื่องโกหกงั้นเหรอคะ ท่านพี่…!”
“…..(เหงื่อแตกพลั่ก)”
ก่อนที่จะรู้สึกตัว เรย์กับสึกิโอริร่วมมือกันไปซะแล้ว
แม้เมื่อกี้จะสู้กัน แต่ตอนนี้ทั้งสองคนกลับร่วมมือกันต้อนพวกเราจนจนมุม
สึกิโอรึยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลายและโยน ไลท์ไนท์ฮันท์ในมือออกไป–
“ก็ดูจากบุคลิกของฮิอิโระคุงล่ะนะ”
โดนจับได้ซะแล้ว
“ในกรณีที่ถ้าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโกหก งั้นถ้าตรงนี้ฉันพูดขึ้นมาว่า [ช่วยพิสูจน์ให้เห็นหน่อยจะได้รึเปล่า] ขึ้นมา ก็คงทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยล่ะ?”
“ท่านพี่คะ มันเป็นเรื่องโกหกสินะคะ? เป็นเรื่องโกหกใช่มั้ยคะ?(ตาเป็นประกาย)”
“…(เพลงสวดส่งดังก้องอยู่ในหัว)”
“งั้นจูบกันให้ดูหน่อยสิ”
สึกิโอริกระซิบบอกผมแล้วยิ้มออกมา
“ก็เป็นผู้หญิงกับผู้ชายด้วยนี่ แถมยังเป็นคู่หมั้นกันด้วย แค่จูบแค่นี้ก็คงทำได้ใช่มั้ย?”
สโนว์ถอนหายใจราวกับว่าตัดสินใจได้แล้ว สโนว์ก็ได้ดึงเสื้อของผมลง
แก้มของเธอเริ่มแดง จากนั้นเธอก็จับชุดเมดของเธอไว้แน่นแล้วกระซิบผม
“ท่านฮิอิโระ…”
เธอเงยหน้าขึ้นมองผมและหลับตาลงอย่างเงียบ ๆ
“ถือว่าติดหนี้ฉัน 1 ครั้งแล้วนะคะ…”
นี่มัน จบสิ้นแล้วงั้นเหรอ? (สิ้นหวัง)
ผมจนมุมอย่างสมบูรณ์แบบ ในหัวของผมก็หมุนติ้ว ๆ
ถ้าไม่จูบกับสโนว์ตรงนี้ล่ะก็ ทั้งสองคนก็คงไม่เชื่อว่าผมมีคู่หมั้นแน่…แต่ว่าเรื่องความตั้งใจจริงของสโนว์มันก็…ถึงสโนว์จะบอกว่าไม่เคยชอบผู้หญิงก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ได้ชอบผมซะหน่อยนี่…หรือผมจะสารภาพความจริงไปเลยดีนะ…
ผมวางมือลงบนไหล่ของสโนว์
คิดไปก็ไม่ได้อะไร ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมจึงค่อย ๆ ยื่นริมฝีปากไปที่ใบหน้าของเธอ–
“มะ…ไม่ได้น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”
ลาพิสกระโดดลงมาขวางระหว่างเราสองคน
ทั้งเรย์ สึกิโอริ ผม แล้วก็สโนว์ก็ถึงกับตกใจจนตัวแข็งทื่อ
และในจังหวะนั้นเธอก็พูดออกมา
“จะ…จริง ๆ แล้วฉันน่ะ ชอบฮิอิโระนะ! แบบในเชิงโรแมนติกด้วย!! พะ…เพราะงั้นฉันก็เลยไม่อยากจะเห็นทั้งสองคนจูบกันต่อหน้าแบบนี้!!”
พูดอะไรออกมากันเนี่ยลาพิส….แต่ในที่สุดผมก็ได้รู้ถึงสิ่งที่เธอตั้งใจจะทำแล้ว
“เป็นงั้นเองเหรอ ลาพิส…ขอโทษนะที่ไม่ได้สังเกตถึงความรู้สึกของเธอเลย เดิมทีแล้ว ฉันเองก็ไม่จำเป็นจะต้องจูบกันในที่สาธารณะเพียงแค่เพราะถูกสงสัยเลยด้วยนี่นะ เพราะยังไงความรักระหว่างฉันกับที่รักมันก็ไม่มีวันสลายไปอยู่แล้วนี่นา”
“นะ…นั่นสินะคะ เป็นอย่างที่ที่รักพูดเลยล่ะค่ะ”
สโนว์ค่อย ๆ ขยับตัวออกไปจากผม
ลาพิสค่อย ๆ หน้าแดง จากนั้นเธอก็ขยับมือของเธอไปมา
“ฉะ…ฉันรู้ว่าทั้งสองคนรู้สึกกันยังไงน่ะ! พะ…เพราะว่าฉันเองก็ชอบฮิอิโระเหมือนกัน! ฉันเองก็คิดว่าอย่างคู่หมั้นอะไรเนี่ยก็คงไม่มีหรอก! ตะ…แต่ว่าทั้งสองคนนี้เป็นคนรักกันจริง ๆ แน่! เพราะวันก่อนพวกเขาก็จูบกันต่อหน้าฉันเลย!”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ได้คิดกับฮิอิโระคุงแบบนั้นซะหน่อยนะ…”
“ฉันเองก็เหมือนกันค่ะ ท่านพี่น่ะ ก็คือท่านพี่ที่น่าเคารพนับถือสำหรับฉันนะคะ…”
“ถะ…ถ้างั้นก็ไม่เห็นต้องไปสงสัยอะไรเลยนี่!? มาอยู่เงียบ ๆ แล้วก็อวยพรให้ทั้งสองคนกันเถอะ! ถึงฮิอิโระจะบอกว่ามีคู่หมั้น ก็ไม่ใช่ว่าเราจะต้องลดระยะห่างระหว่างพวกเราลงซะหน่อยนี่! ใช่มั้ยล่ะ ฮิอิโระ!!”
“อะ…โอ้…ใช่แล้วล่ะ!”
สึกิโอริกับเรย์มองงหน้ากันแล้วก็พยักหน้าให้กันอย่างเขินอาย
“ถึงจะดูไม่ค่อยมีอะไรสมเหตุสมผล…แต่อีกฝ่ายก็เป็นสโนว์ที่ฉันเองก็รู้จักด้วย ฉันก็ไม่คิดจะสงสัยการตัดสินใจของท่านพี่หรอกค่ะ”
“ก็นะ ฉันเองก็คิดที่จะเข้าหาเหมือนอย่างเคยอยู่แล้วเหมือนกัน”
จะดูยังไง พวกเธอก็น่าจะไม่เชื่อจริง ๆ ว่าผมมีคู่หมั้นแล้วเลย
แต่ถึงแบบนั้นทั้งสองคนก็ตัดสินใจจะหยุดเรื่องนี้ และเดินออกจากสนามซ้อม พร้อมเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ดูเหมือนว่าพอผมโดดเข้าไป ความโกรธเคืองของเหล่าคนดูก็ได้หายไปเลย
พวกเราผ่อนไหล่ลงและมองหน้ากันท่ามกลางสนามซ้อมที่ว่างเปล่า
“ช่วยได้เยอะเลยล่ะ…ขอบใจนะ ลาพิส”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดิมทีมันก็เป็นผลจากการกระทำของฉันตั้งแต่แรกแล้วด้วย…การที่จะต้อนให้จนมุมจนต้องจูบกันแบบนั้นมันก็แปลกด้วย”
“แต่ว่า จะไม่เป็นไรเหรอ? ทั้งสองคนนั้นน่าจะยังเข้าใจผิดว่าลาพิสชอบฉันอยู่เลยนะ”
“ก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ ให้เข้าใจว่าฉันถูกปฏิเสธแล้วก็ยอมแพ้ไปแล้วก็ได้
แล้วฉันก็ไม่ได้สนด้วยว่าทั้งสองคนนั้นจะคิดยังไง”
“…ท่านฮิอิโระ”
ผมถูกสโนว์ดึงแขนและลากตัวไปที่มุมห้อง
“บอกความจริงกับท่านลาพิสไปเลยจะดีกว่านะคะ”
“เอ๊ะ!? ทำไมล่ะ!?”
“เกรงว่าท่านลาพิสเองก็คงจะพอรู้ตัวแล้วว่าความสัมพันธ์นี้เป็นแค่เรื่องโกหกค่ะ ท่านสึกิโอริกับท่านเรย์เองก็คงรู้สึกสงสัยเหมือนกัน และพออยู่ในโรงเรียน ฉันก็ไม่สามารถติดตามคุณในฐานะเมดได้ด้วย แถมไอ้เจ้าท่านบ้างี่เง่าก็น่าจะไม่เข้าใจหัวอกผู้หญิงเท่าไหร่ ฉันก็คิดว่ามันน่าจะดีกว่านะคะ ถ้าเราจะขอให้ท่านลาพิสช่วย…ถึงมันจะมีความเสี่ยงอยู่ก็เถอะนะคะ”
“ไอ้เจ้าท่านบ้างี่เง่านั้น หมายถึงฉันงั้นเรอะ…? แล้วไอ้ความเสี่ยงที่ว่านั่นคืออะไรล่ะ…?”
“ท่านลาพิสจะหลงรักท่านฮิอิโระเข้าน่ะสิคะ”
ผมเผลอขำออกมา
“ไม่เป็นไรน่า ยังไงนั่นมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก”
“……”
“เป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ?(กังวล)”
“คิดว่าท่านลาพิสจะหยุดจูบนั้นไว้เพียงเพราะจะช่วยท่านฮิอิโระจริง ๆ งั้นเหรอคะ?”
“เธอน่ะหยุดพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว!! หยุดเลย!”
สโนว์ตบไหล่ผมแล้วยิ้มออกมา
“ก็เหมาพวกเธอทุกคนไปเลยก็ได้นี่คะ ขอแค่ไม่ใช่ท่านเรย์ คนอื่นฉันก็โอเคหมดนั่นแหละค่ะ”
“เธอน่ะเงียบไปเลย…ตอนนี้ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่นะ…มันยังไม่เป็นไร…จากนี้นี่แหละ…ยูริของฉันน่ะมันจะเริ่มต้นจากนี้ไปนี่แหละ…”
ในขณะที่ผมกำลังบ่นพึมพำ ลาพิสก็มองผมมาจากด้านหลัง
“ขะ…ขอโทษนะ ฉันเผลอได้ยินเข้าซะแล้วล่ะ…เรื่องคู่หมั้นนั่น เป็นเรื่องโกหกสินะ…?”
“ค่ะ นั่นเป็นเรื่องโกหกค่ะ ขออภัยแทนเจ้านายท่านขี้โกหกของเราด้วยนะคะ”
“เดี๋ยวสิ นี่เธอ–“
“งั้นเหรอ”
ลาพิสยิ้มและบีบมือของตัวเอง
“มันเป็นเรื่องโกหก…งั้นสินะ…”
“ก็อย่างที่ว่าไปนั่นแหละค่ะ ฉันอยากจะขอร้องให้ท่านลาพิคอยช่วยนายท่านเผื่อเกิดอะไรขึ้นหน่อยนะคะ…ก็เพราะท่านซันโจ ฮิอิโระคนนี้จะไปคบกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลยล่ะนะคะ”
“อ๊ะ นั่นสินะ…ก่อนหน้านี้ก็มีปัญหากับตระกูลซันโจมาด้วยสินะ…เพราะแบบนั้นก็เลยต้องโกหกเรย์กับคนอื่น ๆ สินะ…?”
“กะ…ก็ประมาณนั้นแหละนะ อื้ม”
“ถ้างั้นก็รีบบอกกันหน่อยสิ! ถ้าฮิอิโระเดือดร้อนละก็ ฉันจะคอยช่วยเอง! ไว้ใจฉันได้เลย!”
ลาพิสจับมือผมพร้อมดวงตาที่เป็นประกาย
“สำหรับตอนนี้ ฉันก็อยากจะขอร้องให้ท่านลาพิสช่วยเหลือในระหว่างช่วงเข้าค่ายปฐมนิเทศหน่อยน่ะค่ะ”
“ได้อยู่แล้ว! ไว้ใจฉันได้เลยนะ ฮิอิโระ!”
ลาพิสโอบรอบแขนผมเบา ๆ พร้อมกับเอาหน้าเธอเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้ม
“ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อฮิอิโระนะ!”
“……”
แด่พระเจ้าแห่งยูริ
ผมว่าบางทีผมคงจะเข้าตาจนจริง ๆ ซะแล้วล่ะครับ
[ติดตามเรื่องนี้ได้ที่เพจ Okuse-Translator]
![เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ-九个哥哥团宠小甜包.jpeg?resize=151,215 "เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]")
