ด้วยความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บที่แขนรองแม่ทัพปีศาจกำมือแน่นและมุ่งมั่นที่จะจัดการฟางเฮ่าเตอและฉินซูเหลียน
เขาค่อยๆเดินเขาหาทั้งสองคนที่ละก้าว
มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่เร็วเกินไปแต่ก็เพียงพอที่ไชเท้าน้อยจะรู้สึกได้และดิ้นออกจากอ้อมแขนของฉินซูเหลียน
เจ้าปีศาจสารเลวอย่าเข้ามา…ไชเท้าน้อยพยามยามกางมือปกป้องฉินซูเหลียน แม้ตัวของเขาจะหวาดกลัวเล็กน้อยก็ตาม
ซูเหลียนเร็วเขารีบพาไชเท้าน้อยออกจากที่นี่ ข้าจะสกัดเจ้าปีศาจนี้ไว้เอง! ฟางเฮ่าเตอสังเกตุว่ารองแม่ทัพปีศาจกำลังใกล้เข้ามา เขาซ่อนมีดไว้ด้านหลังและกัดฟันแน่นอยู่ด้านหน้าฉินซูเหลียนและไชเท้าน้อย
ฮึ่ม รองแม่ทัพปีศาจส่งเสียงด้วยความเย็นชาในขณะที่เร่งความเร็วพร้อมเผยรอยยิ้มออกมาและพุ่งเข้าหาฟางเฮ่าเตอในชั่วพริบตา
เมื่อเห็นแบบนั้นสีหน้าของฉิงยี่ก็เปลี่ยนไปใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างมาก
ไม่!!! ฉิงยี่ต้องการช่วยฟางเฮ่าเตอแต่ยิ่งนางมีความกังวลมากเท่าไหร่จะยิ่งเกิดข้อผิดพลาดมากขึ้นเท่านั้น เกือบในทันทีหอกทั้งสองแทงที่ต้นขาของนางพร้อมกัน
ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ฉิงยี่ล้มลงกับพื้นอย่างไรก็ตามคราวนี้นางไม่ได้สวนกลับด้วยกำปั้นแต่อย่างใด นางจ้องไปที่ดาบในมือของรองแม่ทัพปีศาจ
เขายกดาบขึ้น
มันสว่างจ้าทำให้มองวิสัยทัศน์พร่ามัวและปล่อยคลื่นความร้อนออกมาเปลวไฟสีแดงกำลังลุกไหม้ทำให้อากาศโดยรอบร้อนระอุ
เจ้าปีศาจข้าจะฆ่าเจ้า! สายตาของฟางเฮ่าเตอจับจ้องไปที่เปลวไฟด้วยความกลัวเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้ลังเลที่จะโจมตีเพราะเขาต้องปกป้องภรรยาและเด็กที่อยู่ด้านหลัง
ในฐานะลูกผู้ชายเขาจะหันหลังกลับในเวลาแบบนี้ได้ยังไง?
เขารู้อยู่แก่ใจไม่ว่าจะโจมตีหรือไม่มันก็ไม่แตกต่างกันเขาจึงยังมุ่งมั่นกับการโจมตีด้วยมีดของเขา
ด้วยความรวดเร็วเขาแทงมีดไปที่หัวใจของรองแม่ทัพปีศาจ
อย่างไรก็ตามความจริงอันโหดร้ายได้พิสูจน์ให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างพลังระดับจุติกับชาวบ้านธรรมดาอย่างชัดเจนจนไม่ต้องมีคำอธิบายแม้แต่น้อย
ลำแสงส่องสว่างผ่านร่างของรองแม่ทัพปีศาจฟางเฮ่าเตอคลายมีดออกจากมือจนมันร่วงลงสู่พื้น แคล้ง!
ดวงตาของฟางเฮ่าเตอแดงก่ำและมองไปยังมีดบนพื้นก่อนจะหันมองเปลวไฟบนหัวของเขา
ความสิ้นหวัง
แม้ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้แต่เจ้าก็ไม่สามารถทำร้ายข้าได้รู้สึกยังไงบ้าง? สิ้นหวัง? ฮ่าฮ่า… เสียงหัวเราะของรองแม่ทัพปีศาจดังขึ้น เอาล่ะ ชีวิตของเจ้ากำลังจะดับสิ้น ยังไงก็ตามไม่ต้องกังวลไป ผู้หญิงของเจ้าจะตามไปในไม่ช้า!
รองแม่ทัพปีศาจจับดาบแน่นและหันมองฉิงยี่ที่ถูกปิดล้อมด้วยทหารปีศาจด้านหลังเขาจากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ตาย!
โฮก! ตอนนั้นเองเสียงร้องของสัตว์ร้ายก็ดังก้องไปทั่วภูเขาคังหลิง
…
ฟางเจิ้งจืออยู่ห่างจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนือไม่ไกลและได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ร้ายจากที่ไหนสักแห่ง
สัตว์?ทำไมมันถึงมาที่นี่?! ใคร..ใครกัน?! ที่หมู่บ้าน… เสียงมาจากทางหมู่บ้าน!! ฟางเจิ้งจือนิ่งงันไปชั่วขณะ จากนั้นท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปพร้อมกับดวงตาที่กลายเป็นสีแดง พ่อ …แม่!
…
ณหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ดาบของรองแม่ทัพปีศาจหยุดนิ่งห่างจากหัวของฟางเฮ่าเตอเพียงหนึ่งนิ้ว ในขณะที่เปลวไฟยังคงลุกโชนและปล่อยกลิ่นอายความร้อนออกมาอย่างต่อเนื่อง
เวลาดูเหมือนจะหยุดลง
ท่ามกลางความเงียบสงบรองแม่ทัพปีศาจและฉิงยู่เงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า
เหนือหัวพวกเขามีร่างยักษ์สามตัวกระพือปีกปิดกั้นท้องฟ้าจนมืดมิด
สัตว์ยักษ์ทั้งสามส่องประกายด้วยแสงสีทอง
ใต้ท้องของพวกมันแต่ละตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดหนาสีขาวในขณะที่ส่วนหลังเต็มไปด้วยขนนกสีทองที่ส่องสว่างลากยาวไปจนถึงหางทั้งสอง
หงส์ยักษ์ขนทอง!
ราชาแห่งสัตว์ปีกทั้งมวลพวกมันสามารถเดินทางได้เป็นพันลี้ด้วยปีกคู่นั้น
แม้ว่าหงส์ยักษ์ขนทองจะจัดอยู่ในกลุ่มสัตว์ร้ายแต่พวกมันก็มีพลังเทียบเท่ากับราชาอสูร การพบเจอพวกมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากบนโลก เนื่องจากมีข่าวลือว่าพวกมันมีจำนวนน้อยกว่าห้าตัวเสียอีก
แต่อยู่ดีๆพวกมันกลับปรากฎขึ้นที่ด้านบนของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือทุกคนจะไม่แปลกใจได้ยังไง?
แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด
สิ่งสำคัญที่สุดคือร่างที่อยู่บนสัตว์ทั้งสามนอกจากตัวตนที่ทรงพลังเช่นราชาอสูรแล้วไม่เคยมีใครทำให้พวกมันเชื่องได้แม้แต่ผู้นำของห้าสำนักในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถทำได้
ถอยกลับไปที่เมืองเงาเลือด เสียงไร้อารมณ์ดังขึ้นจากหลังหงส์ยักษ์สีทอง แม้มันจะเป็นเสียงที่สงบแต่ก็แฝงไปด้วยพลัง
ถอย…ถอยกลับ..หมายความว่ายังไง?! ท่าทีของรองแม่ทัพปีศาจเปลี่ยนไปทันที
เขาไม่สามารถคาดเดาตัวตนที่ขี่หงส์ยักษ์ขนทองทั้งสามได้หากเสียงไม่ได้มาจากอีกฝั่งของภูเขาคังหลิงเขาคงไม่หยุดโจมตี แต่นี่มาจากอีกฝั่งนั่นหมายความว่าทั้งสามมาจากดินแดนปีศาจ
อย่างไรก็ตามมันไม่สำคัญอีกต่อไป
นั่นเป็นเพราะร่างทั้งสามกระโดดลงมาจากหลังของหงส์ยักษ์ขนทองและยืนอยู่ตรงหน้าเขา
ร่างของพวกเขาถูกปกปิดด้วยชุดคลุมสีดำ ผู้ที่ยืนอยู่ตรงกลางใบหน้าที่อยู่ระหว่างผ้าคลุมเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม ใครที่ได้เห็นนางล้วนตกตะลึง นางค่อยๆถอดผ้าคลุมออกช้าๆ
รองแม่ทัพปีศาจตกอยู่ในความตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
หยุนชิงวู!
นายน้อยของเหล่าปีศาจหยุนชิงวู!
ทันทีที่รองแม่ทัพปีศาจรับรู้ถึงตัวตนของนางเหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมาจากหลังของเขาทันที
หยุนชิงวูไม่ได้สนใจเขานางมองไปที่ฟางเฮ่าเตอ ฉินซูเหลียนและไชเท้าน้อย
เด็กน้อยที่กล้าหาญช่วยบอกพี่สาวหน่อยได้ไหมว่าเจ้าชื่ออะไร? หยุนชิงวูมองไปที่ไชเท้าน้อยที่ยังคงกำหมัดแน่นนางยิ้มออกมาเล็กน้อย
ท่าน…ท่านเป็นพวกคนชั่วช้าหรือไม่? เมื่อเห็นรอยยิ้มของหยุนชิงวูท่าทีของไชเท้าน้อยดูผ่อนคลายมากขึ้น
คนชั่วช้างั้นหรือ?อืม จากคำถามของเจ้า…ข้าเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี ข้าดูเหมือนคนชั่วร้ายงั้นหรือ? หยุนชิงวูถามกลับ
ท่านไม่ใช่คนชั่วช้า! ไชเท้าน้อยยืนยัน
โอ้?ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้นล่ะ? หยุนชิงวูตกใจเล็กน้อย
เพราะท่านต่างจากคนอื่นพวกนั้นมีดวงตาปีศาจอยู่ที่หน้าผาก แต่ท่านไม่มี ท่านต้องเป็นคนดีแน่นอน! ไชเท้าน้อยกล่าว
ไม่มีดวงตาปีศาจ? หยุนชิงวูเงียบไปเล็กน้อย
ท่านไม่ใช่คนชั่วร้ายงั้น…งั้นท่านมาช่วยพวกเราใช่ไหม?พี่เจิ้งจือบอกให้ท่านมาช่วยพวกเรางั้นหรือ? ทำไมเขายังไม่กลับมา?
ไชเท้าน้อยหยุดพูดก่อน!
เช่นนั้นเจ้าชื่อไชเท้าน้อย?หืมม เป็นชื่อที่เรียกง่ายดีนะ หยุนชิงวูได้ยินที่ฉินซูเหลียนพูดนางพยักหน้าเบาๆ นางหันไปหาฉินซูเหลียนและฟางเฮ่าเตอ ท่านป้าฉิน ท่านลุงฟาง ยินดีที่ได้รู้จักข้าชื่อหยุนชิงวู
หยุน…หยุนชิงวู?!เจ้า…เจ้าคือคนที่เจิ้งจือเคยพูดถึง..เจ้าเป็นปีศาจ… ท่าทีของฉินซูเหลียนเปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวทันทีเมื่อได้ยินชื่อของหยุนชิงวู
ฟางเจิ้งจือเคยพูดถึงข้าแล้วงั้นหรือ?
ท่านหยุนชิงวู!
ก่อนที่หยุนชิงวูจะพูดจบทหารปีศาจทั้งหมดก็คุกเข่าเพื่อทำความเคารพหยุนชิงวูทันที
มันเป็นฉากที่น่าตกใจสำหรับชาวบ้าน
นายน้อย?!
นางคือนายน้อยของพวกปีศาจ!
นางเป็นพวกปีศาจจริงๆ!
ปีศาจร้ายพวกเราต้องฆ่านาง!
ชาวบ้านต่างเริ่มตะโกนและวิ่งเข้าหาหยุนชิงวู อย่างไรก็ตามเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเข้าใกล้หยุนชิงวูเพราะทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้ทหารปีศาจก็จับตัวพวกเขาไว้และเตรียมจะแทงหอกไปที่ลำคอ
หยุด! หยุนชิงวูห้ามทันที
หอกหยุดอยู่ห่างจากลำคอชาวบ้านไม่กี่นิ้วหน้าของชาวบ้านคนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและซีขาว
อย่างไรก็ตามฉากที่เกิดขึ้นไม่สามารถหยุดเสียงตะโกนของชาวบ้านคนอื่นๆได้
ปีศาจ!ต่อให้พวกเราตายก็ไม่มีทางยอมแพ้!
พวกมันเป็นปีศาจทั้งหมด!
แค่คำว่า’นายน้อยของเหล่าปีศาจ’นั้นก็เพียงพอที่จะกระตุ้นเหล่าชาวบ้านแล้วพวกเขาพยายามดิ้นรนต่อสู้ครั้งสุดท้ายด้วยความสิ้นหวัง
พวกเขาพยายามหยิบอาวุธที่อยู่บนพื้นขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว แน่นอนว่าทหารปีศาจไม่มีทางยอมให้ชาวบ้านเข้าใกล้หยุนชิงวูแม้การกระทำของหยุนชิงวูในตอนนี้จะไม่ชัดเจนก็ตาม
พวกเจ้ากล้าดูหมิ่นท่านหยุนชิงวู!
พวกเจ้ากล้าดีมาก!
ตาย!
ทหารปีศาจก็หยิบอาวุธออกมาเช่นกันพวกเขาไม่คิดจะเมตตาชาวบ้านอีกต่อไป
ใครกล้าโจมตีชาวบ้านจะถือว่าทำผิดกฎของกองทัพและจะถูกประหาร! หยุนชิงวูขมวดคิ้วและพูดออกมาอย่างเยือกเย็น
ทหารปีศาจหยุดเคลื่อนไหวทันทีอย่างไรก็ตามชาวบ้านยังพุ่งเข้ามาและโจมตีเข้าที่ชุดเกราะของปีศาจ บางคนก็สามารถทำให้ปีศาจบาดเจ็บได้
อย่างไรก็ตามไม่มีทหารปีศาจคนไหนเคลื่อนไหว
ข้าสั่งให้ทั้งหมดกลับไปที่เมืองเงาเลือด…. หยุนชิงวู!!! ก่อนที่หยุนชิงวูจะพูดจบ เสียงตะโกนได้ดังขึ้นที่ทางเข้าหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ
จากนั้นพลังอันรุนแรงพร้อมกับแสงสีม่วงได้ปะทุขึ้นเงาดาบจางๆพุ่งเข้าใส่ลำคอของหยุนชิงวูด้วยความรวดเร็ว!
……………………………………..
