Gate of God – ตอนที่ 945 ความเปลี่ยนแปลง

　　ร่างของฟางเจิ้งจือสั่นสะท้าน

　　ไม่มีอะไรน่ากลัวการเห็นตาของคนที่ตายไปแล้วเปิดขึ้นมาอีกครั้ง

　　แม้ว่าเขาจะไม่เห็นตอนที่จางหยางปิงถูกฆ่าแต่เลือดที่คอของจางหยางปิงนั้นเด่นชัดมาก

　　แม้แต่ผู้ที่อยู่ในระดับจุติถ้าถูกแทงคอยังบาดเจ็บสาหัสแต่จางหยางปิงที่เป็นชาวบ้านธรรมดากลับยังมีชีวิตอยู่?

　　เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากหน้าผากของฟางเจิ้งจือเขารู้สึกหนาวสั่นราวกับมีดวงตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่จากด้านหลัง

　　หลังจากจางหยางปิงลืมตาเขาก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว แม้จะมีเลือดอยู่ที่ลำคอแต่เขากลับยิ้มออกมา

　　 เจิ้งจือเจ้ากลับมาแล้วหรือ?  เสียงของจางหยางปิงนั้นชัดเจนมากราวกับกำลังกระซิบอยู่ข้างหูฟางเจิ้งจือ

　　 อ่า… ฟางเจิ้งจือไม่ได้เชื่อเรื่องผีอย่างไรก็ตามฉากตรงหน้าทำให้เขาอดกลัวไม่ได้

　　เขาเห็นสีหน้าที่แสดงความตกใจของชาวบ้านรอบๆ

　　วู่จวี้เอ๋อก็เช่นกัน

　　เห็นได้ชัดว่านางกำลังเป็นกังวลมากนางจับมือข้างหนึ่งของเขาและพูดบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน

　　 เกิดอะไรขึ้นเจิ้งจือ ข้าจางหยางปิงไง…ข้าและพ่อของเจ้าคิดถึงเจ้ามาก… เสียงของจางหยางปิงดังขึ้นอีกครั้ง

　　ขณะที่เขาพูดเขาคลานมาหาฟางเจิ้งจือด้วยดวงตาสีดำสนิท

　　 ลุงหยางปิง… ร่างกายของฟางเจิ้งจือสั่นไหวอีกครั้งเขามองไปรอบๆและพบว่าไม่มีใครสังเกตเห็นจางหยางปิง

　　 เจิ้งจือพวกปีศาจมาฆ่าหลี่เอ๋อร์และกำลังจะฆ่าชาวบ้านทั้งหมดเจิ้งจือเจ้าต้องแก้แค้นให้หลี่เอ๋อร์ หลี่เอ๋อร์ของข้า…ไม่ เจ้าจะแก้แค้นไม่ได้ ปีศาจแข็งแกร่งเกินไป เจ้าจะตาย จางหยางปิงคลานไปด้านหน้าและวางมือข้างหนึ่งลงบนมือของฟางเจิ้งจือ

　　คราวนี้ฟางเจิ้งจือไม่ได้หลบ

　　นั่นเป็นเพราะจางหยางปิงพูดถึงพวกปีศาจและลูกชายของตัวเอง

　　 ลุงหยางปิง! ตาของฟางเจิ้งจือคลอไปด้วยน้ำตา ความทรงจำมากมายไหลผ่านจิตใจของเขา

　　ตอนที่เขาเจอจางหยางปิงครั้งแรกคือตอนเจ็ดขวบที่ป่าของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ตอนนั้นทั้งคู่เป็นศัตรูกัน

　　อย่างไรก็ตามสุดท้ายพวกเขากลับกลายเป็นเหมือนพ่อและลูกชาย

　　จางหยางปิงช่วยเหลือครอบครัวของฟางเจิ้งจือมากมาย

　　 ฟางเจิ้งจือข้าดีใจที่เจ้ากลับมา หมู่บ้านภูเขาทางเหนือจะปลอดภัย พวกปีศาจจะไม่กล้าบุกมาอีก ข้าจะได้หลับอย่างสงบเสียที  จางหยางปิงจับมือของฟางเจิ้งจือแน่น

　　 ลุงหยางปิงรู้… 

　　 หืมข้ารู้แน่นอน ข้ารู้ ข้าได้ตายไปแล้ว ข้าไม่สามารถดื่มเหล้ากับเจ้าและเฮ่าเตอได้อีก 

　　 ท่านลุง… 

　　 เจิ้งจืออย่าร้องไห้เจ้าคือความภาคภูมิใจของพวกเรา ไม่มีเจ้าหมู่บ้านภูเขาทางเหนือคงไม่เจริญขนาดนี้และคงอดตายไปนานแล้ว เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เจ้าต้องเข้มแข็งขึ้น!  จางหยางปิงมองท้องฟ้าก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆจางหายไปในอากาศ

　　 ท่านลุงท่านลุงหยางปิง!!! ฟางเจิ้งจือตะกายมือไปด้านหน้าราวกับจะไขว่คว้าอะไรบางอย่าง

　　จากนั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงก็ก่อตัวขึ้นจากหัวใจไปสู่สมอง

　　โลกด้านหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกครั้งมันยังคงเป็นสีขาวและดำแต่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้

　　ร่างของจางหยางปิงยังคงนอนอยู่บนพื้น

　　 ท่านลุง! ฟางเจิ้งจือตะโกนออกมาอีกครั้ง

　　 เจิ้งจือเกิดอะไรขึ้น?! 

　　 เจิ้งจือเจ้าได้ยินป้าไหม? เจ้ากำลังทำให้ป้ากลัวนะ! 

　　 เจิ้งเอ๋อร์เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? 

　　ชาวบ้านรอบๆรวมถึงฟางเฮ่าเตอและวู่จวี้เอ๋อตะโกนอยู่ด้านข้างฟางเจิ้งจืออย่างไรก็ตามเขาไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย

　　ยิ่งไปกว่านั้นมีเรื่องแปลกประหลาด…

　　เขาเห็นเงาจากร่างของชาวบ้านเงาที่สั่นไหวอยู่ตลอดเวลา

　　 เกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้นกับข้า?  หัวใจของฟางเจิ้งจือรู้สึกหนักอึ้ง เขากำลังหายใจไม่ออก เขาไม่รู้ว่าตัวยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า เขาไม่สามารถได้ยินเสียงของสิ่งที่อยู่รอบๆ

　　หลังจากนั้นฟางเจิ้งจือรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองค่อยๆเบาลงและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

　　เขามองเห็นชาวบ้านอยู่ด้านล่าง

　　เลยออกไปที่ทางเข้าหมู่บ้านมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งอยู่

　　 ท่านรองแม่ทัพดูเหมือนพวกชาวบ้านจะรู้การมาถึงของพวกเราแล้ว? 

　　 … 

　　 … 

　　 ไชเท้าน้อยจะปกป้องหมู่บ้านไม่ให้ใครทำร้ายท่านลุงฟางกับท่านป้าฉิน! 

　　 … 

　　ฉากมากมายไหลผ่านเข้ามาในดวงตาของฟางเจิ้งจือ

　　 โม่เฉิงไม่โม่เฉิง!  ฟางเจิ้งจือต้องการหยุดโม่เฉิง แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่น้อย

　　 อา… 

　　 ท่านลุงหยางปิงอย่าไปนะ! 

　　 ข้าจะสู้จนตัวตาย! 

　　 … 

　　 หยุนชิงวูหยุนชิงวู!!!!  เสียงดังก้องในหัวใจของฟางเจิ้งจือ เขารู้สึกเจ็บปวดมาก ราวกับทั้งร่างกำลังถูกไฟเผา

　　 อาข้าต้องล้างแค้น ล้างแค้น ล้างแค้น!!! 

　　ตึง!หัวของฟางเจิ้งจือหล่นลงกับพื้น ภาพทั้งหมดหายไป ทั้งโลกกลายเป็นสีดำสนิท

　　 … 

　　 เจิ้งจือเจิ้งจือ เกิดอะไรขึ้น?! 

　　 เร็วเข้าเจิ้งจือเป็นลมไปแล้ว! 

　　ชาวบ้านเริ่มตะโกนออกมา

　　 เอาเขาไปพักในบ้านเร็วเข้า! 

　　 ระวังด้วย…  　　….

　　เวลาดึกมาถึง

　　หมู่บ้านภูเขาทางเหนือยังคงยุ่งวุ่นวายไฟที่ควรจะดับกลับยังสว่างอยู่ในทุกๆบ้าน

　　ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านครอบครัวฟาง

　　 ทำไมไม่มีข่าวคราวอะไรเลย? 

　　 เมื่อไรฟางเจิ้งจือจะตื่น? 

　　 เห้อ…ท่านหัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนพาครอบครัวฟางมาที่นี่อย่างไรก็ตามสิ่งแรกที่เจิ้งจือเห็นตอนกลับมาคือศพของหัวหน้าหมู่บ้าน เขาคงทนรับความจริงได้ยาก? 

　　ชาวบ้านพูดคุยกันเบาๆทุกคนไม่มีใครกล้าเข้าไปในบ้านครอบครัวฟาง พวกเขาไม่ต้องการรบกวน

　　ด้านในบ้านวู่จวี้เอ๋อกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงมองฟางเจิ้งจือด้วยความกังวล

　　 จวี้เอ๋อป้าฉินตื่นแล้ว  เสียงของฟางเฮ่าเตอดังขึ้น มันไม่ได้ดังมากนักแต่ก็ชัดเจน　　อย่างไรก็ตามวู่จวี้เอ๋อยังคงนั่งมองฟางเจิ้งจือเงียบๆ

　　 เจิ้งเอ๋อร์เขาเป็นยังไงบ้าง?  ทันใดนั้นเสียงของฉินซูเหลียนก็ดังขึ้น

　　ร่างของวู่จวี้เอ๋อหันไปยังทางเข้าห้องนอนของฟางเจิ้งจือทันทีนางกัดริมฝีปากเล็กน้อย

　　 ท่านป้าหยุนชิงวูนำทัพปีศาจมาที่นี่จริงๆงั้นหรือ? 

　　 ใช่แล้ว! หยุนชิงวูพยักหน้า

　　 ชั่วช้านางชั่วช้ามาก!  วู่จวี้เอ๋อกัดฟันแน่น หัวใจของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

　　 เห้อ…ข้าเพียงหวังว่าเจิ้งเอ๋อร์จะฟื้นในเร็ววันเท่านั้น… ฉินซูเหลียนเดินไปด้านข้างฟางเจิ้งจือและกล่าวขึ้นมา

　　 ซูเหลียนเจ้าร้องไห้อีกแล้วงั้นหรือ? ข้าบอกเจ้าแล้วว่าให้พักผ่อนก่อน… ฟางเฮ่าเตอกอดฉินซูเหลียนไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง

　　 อืมข้าจะไม่ร้องไห้ ตราบใดที่เจิ้งเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ร้อง… 

　　 จวี้เอ๋อเจ้าบอกว่าอาจารย์ของเจ้าเก่งกาจด้านการปรุงยาใช่ไหม?  ฟางเฮ่าเตอหันไปถามวู่จวี้เอ๋อ

　　 อืมข้าได้ส่งจดหมายไปหาเขาแล้ว เขาจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน  วู่จวี้เอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็นำยาขวดเล็กออกมาจากอกเสื้อ  ท่านลุงฟาง ข้ามียาบำรุงอยู่ ท่านไปเตรียมน้ำอุ่นให้หน่อยได้ไหม? 

　　 ได้ๆข้าจะรีบไปเตรียมให้  ฟางเฮ่าเตอพยักหน้าจากนั้นก็หันไปทางฉินซูเหลียน  ซูเหลียนกลับไปพักผ่อนในห้องเถอะ อย่าร้องไห้อีก 

　　 ข้าจะไปเตรียมน้ำอุ่นเอง 

　　 ไม่เจ้าควรจะไปพักผ่อน ข้าไปเอง 

　　 … 

　　….

　　ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วแสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในหมู่บ้าน　　ที่หน้าบ้านครอบครัวฟางยังคงมีชาวบ้านจำนวนมากเฝ้าคอยอยู่ชาวบ้านบางคนก็นำโจ๊กและอาหารมาแจกจ่ายที่หน้าบ้านครอบครัวฟาง

　　 พี่ฟางข้านำอาหารเช้ามาให้ 

　　 ขอบคุณน้องหลี่ ฟางเฮ่าเตอเดินออกมาจากบ้านอย่างรดวเร็ว แม้ว่าขอบตาของเขาจะดำคล้ำ แต่ท่าทีของเขายังคงแข็งขัน  ไชเท้าน้อยเป็นเช่นไรบ้าง เขารู้ไหมว่าพ่อแม่ของเขา.. 

　　 ไชเท้าน้อยอยู่กับท่านป้าหวังตอนนี้พ่อแม่ของไชเท้าน้อยไม่อยู่แล้วรวมถึงหัวหน้าหมู่บ้านด้วย นางจึงตัดสินใจรับไชเท้าน้อยเป็นลูกบุญธรรม  หญิงสาวที่ชื่อหลี่ถอนหายใจเบาๆ

　　 อืมนั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ฟางเฮ่าเตอพยักหน้า

　　อย่างไรก็ตามขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่เสียงม้าได้ดังขึ้นจากทางเข้าหมู่บ้าน　　สีหน้าของชาวบ้านและฟางเฮ่าเตอเปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวทันที

　　 ปีศาจพวกปีศาจกลับมาแล้ว! 

　　 ห้าปี?ด้วยแผนการของจักรพรรดินีน้อย เพียงสองปีเท่านั้นมนุษย์จะไม่สามารถตั้งรับได้อีกต่อไป ทำไมพวกเราต้องรอถึงห้าปีเพื่อเจ้าเด็กเหลือขอนี่ด้วย?  หลินจีกล่าว

　　 หืมใช่แล้ว พวกเราไม่จำเป็นต้องรอถึงห้าปี รอบนี้หลินยู่ไม่ได้ขัดหลินจี เขาพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันไปมองฟางเจิ้งจือ  ใช่ รวมถึงเขาก็ไม่ใช่คนที่น่าจะยอมรับใช้ใครง่ายๆ 

　　 ใช่แล้วจักรพรรดินีน้อย ท่านคิดว่าเจ้าเด็กเหลือขอนี้มีค่าพอให้ท่านแต่งงานด้วยงั้นหรือ? หลินจีถามขึ้นมาอีกครั้ง

　　 เขาเคยมีค่าพอ หยุนชิงวูยืนยัน

　　 เคยมี?เมื่อไรกัน? หลินจีถามอีกครั้ง

　　 ประมาณสิบห้านาทีที่แล้ว หยุนชิงวูกล่าวอีกครั้ง　　 จักรพรรดินีน้อยท่านหมายความว่าเขาไม่คู่ควรจะแต่งงานด้วยอีกต่อไปแล้วใช่ไหม? 

　　 ข้าไม่มั่นใจเท่าไรนักเขาอาจจะคู่ควรหรือไม่คู่ควรก็ได้  หยุนชิงวูส่ายหน้าราวกับกำลังคิดบางอย่างอยู่

　　ขณะที่นางกำลังคุยกับหลินจีและหลินยู่ฟางเฮ่าเตอที่งอตัวอยู่ค่อยๆหยิบมีดออกมา

　　มันเป็นมีดที่เขาทำหล่นลงบนพื้นตอนที่พยายามโจมตีรองแม่ทัพปีศาจ

　　เหล่าชาวบ้านที่เห็นต่างเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คิดจะโจมตีหยุนชิงวูอย่างที่ใครคาดคิดแต่เขากลับหันไปหาฉินซูเหลียน

　　 ท่านพ่อท่านจะทำอะไร?!  ร่างของฟางเจิ้งจือสั่นสะท้าน เขารีบมาที่นี่เพื่อช่วยฟางเฮ่าเตอและฉินซูเหลียน แต่ตอนนี้…

　　 เจิ้งเอ๋อร์พ่อและแม่ไม่อยากเป็นภาระให้เจ้า ยกโทษให้พวกเราด้วย…ข้าจำเป็นต้องทำแบบนี้!  หลังจากฟางเฮ่าเตอพูดจบ ไร้ความลังเลเขาแทงไปที่หน้าอกของฉินซูเหลียน

　　แกร้ง!

　　ร่างของฟางเฮ่าเตอกลิ้งไปด้านข้างมีดหล่นลงบนพื้น

　　เป็นหลินจีที่ขัดขวางการกระทำของฟางเฮ่าเตอ

　　 เฮ้ยคิดจะฆ่าภรรยาตัวเองแล้วจะฆ่าตัวตายตายงั้นหรือ? ช่างเป็นพ่อที่ประเสริฐยิ่งนัก แต่ต่อหน้าข้าแล้วก็ยากหน่อยนะ ฮ่าฮ่า… ร่างของหลินจีสั่นเล็กน้อยตอนที่นางหัวเราะออกมา นางองฟางเฮ่าเตอราวกับมองมดตัวหนึ่ง

　　 หลินจี!!! เสียงตะโกนของฟางเจิ้งจือดังก้องไปทั่วหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　 อะไร?โกรธอะไรของเจ้า? ข้าช่วยชีวิตพ่อแม่เจ้าไว้นะ ไม่ใช่ว่าควรจะขอบคุณข้าหรอกรึ? อย่าตะโกนใส่ข้าแบบนั้นสิ ข้าเริ่มกลัว…  　　 เจิ้งเอ๋อร์พ่อนั้นไร้ประโยชน์ แม้แต่จะฆ่าตัวตาย… ฟางเฮ่าเตอค่อยๆลุกขึ้นยืน น้ำตาค่อยๆไหลอาบทั้งสองแก้ม

　　ฟางเฮ่าเตอชายวัยกลางคนอายุเกือบห้าสิบปีเขาผ่านช่วงชีวิตที่โหดร้ายและยากลำบากมามากมาย แต่เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาแม้แต่น้อย

　　แต่ตอนนี้เพราะเขากำลังสมเพชในความไร้ประโยชน์ของตัวเอง

　　 ท่านพ่อท่านจะตายไม่ได้ ท่านแม่ก็เช่นกัน ข้าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ ข้าข้อร้องพวกท่านทั้งสองอย่าทำเช่นนี้เลย!!  ฟางเจิ้งจือคุกเข่าลงบนพื้น

　　ชั่วชีวิตน้อยครั้งที่ฟางเจิ้งจือจะคุกเข่าให้ใครแม้แต่ต่อหน้าจักรพรรดิหลินมู่ไป่ก็ตาม

　　อย่างไรก็ตามตอนนี้เขากำลังคุกเข่า

　　ดาบไร้ร่องรอยปักอยู่บนพื้น

　　ทั้งเลือดและน้ำตาซึมออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง　　มันอาจจะไม่ใช่น้ำตาแต่เป็นเลือดจริงๆ

　　แม้เขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาไม่แม้แต่จะสามารถปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ เขาจะไม่เจ็บใจได้ยังไง?

　　 เจิ้งเอ๋อร์…อย่าคุกเข่าให้ใครเจ้าเป็นลูกผู้ชายจะมาคุกเข่าให้ใครง่ายๆได้ยังไง  ร่างกายของฟางเฮ่าเตอสั่นสะท้าน

　　 พี่เจิ้งจือท่านลุงฟาง พวกท่านต้องกล้าหาญและอย่ากลัวพวกคนชั่วเหล่านี้! ในหนังสือเขียนไว้ว่าลูกผู้ชายต้องพยายามพัฒนาตัวเองตลอดเวลา นี่คือสิ่งที่พี่เจิ้งจือเคยสอนข้า!  เสียงเล็กๆของไชเท้าน้อยดังขึ้น ดวงตาสีดำของเขาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น

　　 ไชเท้าน้อย… ฟางเฮ่าเต่อสะอื้น

　　ชาวบ้านต่างมีน้ำตาไหลออกมาเช่นกันน้ำตาของพวกเขาไหลลงบนพื้นดินของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　หยุนชิงวูกำมือแน่นนางหันไปมองภูเขาคังหลิงและท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม

　　 ไปกันเถอะ หยุนชิงวูกล่าว

　　 เดี๋ยวนี้? หลินจียังไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่นางไม่ได้พูดอะไรออกมา

　　 อืมฟางเจิ้งจือ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะไม่แต่งงานกับเจ้า ยังไงก็ตามเจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก เจ้าไม่มีสิทธิ์บ่นถ้าข้าจะเปลี่ยนแปลงข้อตกลง?  หยุนชิงวูกล่าวแต่สายตาของนางยังคงทอดมองไปไกล

　　ฟางเจิ้งจือกำหมัดแน่นเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

　　 เจ้าจำระยะเวลาสองปีที่พวกเราตกลงกันไว้ที่ภูเขาสวรรค์ได้ไหม?ในช่วงเวลานั้นเจ้าสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนมนุษย์ทั่วไปอย่างสงบสุข ข้าจะไม่รบกวนเจ้า อย่างไรก็ตามข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากให้เจ้าจำไว้ ถ้าเจ้าอยากจะปกป้องพ่อแม่ของตัวเองก็ไม่ควรออกไปจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนืออีก ข้าสามารถกลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ  หลังจากพูดจบ หยุนชิงวูค่อยๆเดินออกไปจากหมู่บ้าน　　 ฮ่าฮ่าใช่แล้วจักรพรรดินีน้อย เจ้าเด็กเหลือขอจะมีค่าพอให้ท่านแต่งงานด้วยได้ยังไง? หลินจีหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดของหยุนชิงวู

　　 ไปกันเถอะ หลินยู่เหลือบมองหลินจีและเดินตามหยุนชิงวูออกไปจากหมู่บ้าน

　　เมื่อเห็นแบบนี้ทหารปีศาจที่อยู่รอบๆเริ่มเก็บอาวุธและถอนทัพออกไปเช่นกัน

　　บางคนก็ไปช่วยรองแม่ทัพปีศาจที่ได้รับบาดเจ็บจากดาบของฟางเจิ้งจือในฐานะปีศาจที่อยู่ในระดับจุติเขายังไม่ตายและสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้อย่างรวดเร็ว

　　ชาวบ้านที่อยู่รอบๆเริ่มลุกขึ้นและเข้าไปล้อมฉินซูเหลียนและฟางเฮ่าเตออย่างรวดเร็ว

　　อย่างไรก็ตามเงาหนึ่งลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหัน

　　จิตสังหารปะทุออกมาปกคลุมหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　ตูม! 　　รองแม่ทัพปีศาจที่ถูกพยุงออกไปโดยเหล่าทหารถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนทันที

　　 ฟาง…ฟางเจิ้งจือ! ทหารปีศาจที่ถูกแรงระเบิดจนกระเด็นออกมาไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี พวกเขาทำได้แค่ตะโกนออกมา

　　ไม่มีใครคาดคิดว่าฟางเจิ้งจือจะกล้าโจมตีปีศาจต่อหน้ากองทัพนับหมื่น

　　หลินยู่ขมวดคิ้วร่างของเขาเปล่งแสงออกมาจางๆ พลังไหลไปทั่วร่างของเขา

　　หยุนชิงวูหยุดเดิน

　　อย่างไรก็ตามนางไม่ได้พูดหรือหันกลับไปมองจากนั้นนางก็เดินออกไปจากหมู่บ้าน

　　ทหารปีศาจมองหน้ากันไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี

　　 พวกเจ้ามัวทำอะไรอยู่อยากตายอยู่ที่นี่งั้นรึ? หลินยู่มองไปที่ฟางเจิ้งจือและหยุนชิงวู แสงบนร่างของเขาค่อยๆหายไป

　　 ไปไปได้แล้ว! 

　　 รับทราบ!  　　พวกเขารู้สิ่งที่หยุนชิงวูกล่าวดีถ้าไม่มีการปกป้องจากเทพอสูรทั้งสอง ทหารนับหมื่นก็เปรียบได้กับปลาตัวเล็กๆที่รอโดนเชือด ด้วยความหวาดกลัวพวกเขารีบตรงไปที่ทางออกของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือทันที

　　อย่างไรก็ตามยังมีร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าของหมู่บ้าน

　　เป็นหลินจี

　　 ดูเหมือนจักรพรรดินีน้อยจะสนใจเจ้ามากอย่างไรก็ตามเจ้าคงสามารถระบายความโกรธใส่รองแม่ทัพได้แค่คนเดียว? เอ…ถ้าข้าจำไม่ผิดบนภูเขาจะมีอยู่ยี่สิบสามศพนะ ฮ่าฮ่า… หลินจีกล่าว

　　 ไปตายซะ! ฟางเจิ้งจือพุ่งเข้าหาหลินจีพร้อมกับดาบในมือ

　　 แหมเอาอีกแล้ว เจ้าโกรธอีกแล้ว น่าเสียดายวันนี้ข้าไม่มีอารมณ์เล่นกับเจ้า ถ้าเจ้าอยากจะล้างแค้นก็มาหาข้าที่เมืองเงาเลือดสิ มันใกล้มากเลยนะ  หลินจียิ้มก่อนที่ร่างของนางจะหายไป　　ตูม!

　　รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฎบนพื้นมันทอดยาวตั้งแต่ทางออกของหมู่บ้านไปจนถึงแม่น้ำ

　　 อ้าก!!! เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ จิตสังหารพวยพุ่งออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

　　ขณะเดียวกันสัตว์ขี่ขนาดใหญ่สองตัวปรากฎขึ้นเหนือท้องฟ้าด้านนอกหมู่บ้านพวกมันร่อนลงมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว

　　 เจ้า…ฟางเจิ้งจือเกิดอะไรขึ้น?! วู่จวี้เอ๋อกระโจนลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉือกูเหยียนในอ้อมแขนนางมองไปที่หมู่บ้านจากนั้นท่าทีของนางก็เปลี่ยนไปทันที  เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้าน? ใครทำแบบนี้? พวกที่ลงมือไปไหนหมดแล้ว? 

　　 อ้าก!!! ฟางเจิ้งจือคำรามออกมาอีกครั้งเขาไม่ได้ตอบวู่จวี้เอ๋อ เขาตรงไปที่ศพ

　　อาจารย์โม่เฉิง　　อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ที่ฟางเจิ้งจือทำข้อตกลงกับฉือกูเหยียนเขาอยู่ที่นี่ด้วยความภักดีต่อหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　 ท่านโม่เฉิงเป็นคนดีมากปราศจากเขาหมู่บ้านภูเขาทางเหนือคงไม่พัฒนาขนาดนี้… 

　　 ท่านอาจารย์… 

　　เหล่าชาวบ้านต่างเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของโม่เฉิง

　　 หัวหน้าหมู่บ้าน! 

　　 ตื่น!หัวหน้าหมู่บ้าน พวกปีศาจไปหมดแล้ว… 

　　 ตาแก่อย่าตายนะ!อย่าตาย! 

　　ความวุ่นวายเกิดขึ้นทั่วหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

　　 ท่านป้าหวังหัวหน้าหมู่บ้านจากไปแล้ว เขาจากพวกเราไปแล้ว  ใบหน้าของชาวบ้านเต็มไปด้วยความเสียใจ พวกเขาพยายามปลอบใจหญิงชราที่กอดร่างของจางหยางปิงอยู่

　　ด้านฟางเจิ้งจือเขาคุกเข่าอยู่บนพื้นค่อยๆคลานเข้าไปหาร่างของจางหยางปิงช้าๆ

　　 ลุงหยางปิง! ฟางเจิ้งจือเอาหัวโขกพื้นด้านหน้าจางหยางปิงอย่างแรงจนเลือดไหลออกมา

　　 เจิ้งจือลุกขึ้น! 

　　 เจิ้งจือป้าไม่โทษเจ้า! พวกปีศาจแข็งแกร่งเกินไป… ป้าหวังพยายามเข้าไปกอดฟางเจิ้งจือจากด้านข้าง

　　ฟางเฮ่าเตอและฉินซูเหลียนเดินเข้ามาจากด้านข้างและคุกเข่าลงเช่นกัน

　　 พี่หยางปิงข้าขอบคุณที่ข้าดูแลพวกเรามาตลอดสิบปี ข้าขอให้ท่านไปสู่สุขคติ  ฟางเฮ่าเตอก้มหัวลง

　　 25ชีวิต25ชีวิต ชาวบ้าน…หยุนชิงวู ข้าจะต้องทำให้เจ้าชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำลงไปเป็นล้านๆเท่า!  ฟางเจิ้งจือกำมือแน่น สายเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเขา  อ้าก!! 

　　ทั้งความเจ็บปวดโกรธ เกลียด เสียใจ

　　ฟางเจิ้งจือหายใจอย่างรุนแรงขณะมองร่างของจางหยางปิงจากนั้นดวงตาของเขาก็ค่อยๆปิดลง

　　โลกตกอยู่ในความเงียบ

　　เขาไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินคือเสียงชาวบ้านที่กำลังตื่นตระหนก

　　 เจิ้งจือเจิ้งจือ… 

　　 เจิ้งจือ! 

　　เสียงดังขึ้นรอบตัววู่จวี้เอ๋อเขย่าตัวฟางเจิ้งจืออย่างรุนแรง แต่ฟางเจิ้งจือกลับไม่ตอบสนอง

　　ความโกรธที่ไม่ได้รับการระบายทำให้การไหลเวียนของเลือดไปเลี้ยงสมองผิดปกติ

　　ฟางเจิ้งจือรู้เรื่องนี้ดีอย่างไรก็ตามโลกที่เขาเห็นแปลกออกไปเล็กน้อย มันเป็นสีเทา สีดำ สีขาว　　ชาวบ้านรอบๆเขาถูกแบ่งออกเป็นสีดำและขาว

　　ฟางเจิ้งจือส่ายหัว

　　เขาไม่สามารถได้ยินเสียงรอบๆเขาเห็นแค่ชาวบ้านเปิดปาก ปิดปากเท่านั้น

　　ฟางเจิ้งจือไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไรเรื่องที่เขาสนใจที่สุดตอนนี้คือการล้างแค้น

　　อย่างไรก็ตาม…

　　จางอย่างปิงที่ปิดตามาตลอดอยู่ดีๆเขาก็ลืมตาขึ้น มันเป็นดวงตาที่ดำสนิททั้งดวงไม่มีสีขาวแม้แต่น้อย

　　……………………………………..