บทที่ 105 : การกลับมาของฮูหยินผู้เฒ่า
“คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าซู กําลังมาถึง!”
ซูมูเก้อนั่งยอง ๆ อยู่ในสนามและคัดแยกสมุนไพรเมื่อได้ยินคําพูดนี้นางลุกขึ้นและยื่นพลั่วให้ซินหลัน
“ทําไมถึงเร็วนัก?”
ท่านย่าที่ชั่วร้ายของนางยังคงเดินทางมาที่เมืองหลวงเมื่อสองสามวันก่อน แต่ตอนนี้ นางมาถึงแล้ว
“เจ้าค่ะ คุณหนู ให้ข้าน้อยช่วยท่านแต่งตัวฮูหยินใหญ่และใต้เท้ารออยู่นอกประตูแล้วเจ้าค่ะ”
ซูมู่เกือพยักหน้าและตามซินเอ๋อร์เข้าไปในห้องของนาง
หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดที่เป็นทางการมากขึ้นซูมู่เก่อก็เดินนําเยวู่่และสาวใช้คนอื่นๆ ไปที่ประตูพวกเขาแทบจะไม่ไปถึงประตูเมื่อเห็นรถม้ามาแต่ไกล
หลังจากที่รถม้าหยุด ซูหลุนก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและยกม่านรถขึ้นเพื่อช่วยหญิงชราซูลงจากรถ
“คารวะ ฮูหยินผู้เฒ่าซู”
ซูมู่เกือแอบดูฮูหยินผู้เฒ่าซูขณะทําการคํานับ
นางดูเหมือนจะอายุห้าสิบเศษ มีผิวคล้ําและหลังค่อม นางสวมชุดคลุมสีม่วงเข้ม แม้ว่าดวงตาของนางจะ มัวแต่ก็ยังดูมีพลังมาก
นางจ้าวก้าวไปข้างหน้าเพื่อสนับสนุนหญิงชราซูด้วยดวงตาสีแดง “ท่านแม่…”
หญิงชราซูมองดูนางอย่างระมัดระวัง ขณะตบหลังมือ “ดี ดี เจ้าสบายดี อย่าสุภาพเกินไปแบบนี้ ลุกขึ้น เถิด”
“ท่านแม่ ท่านคงจะเหนื่อยมากหลังจากการเดินทางที่ยาวนานเช่นนี้ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะขอรับ”ซูหลุนขอให้คนใช้หลีกทางและพยุงหญิงชราซูเข้าไปในจวนกับนางจ้าว
ขณะที่ซูมู่เก้อกําลังจะติดตาม นางเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดธรรมดาช่วยผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถม้า
ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดสีชมพูและเสื้อคลุมสีขาวนวล นางดูแก่กว่าซูมู่เก๋อ แต่นางอายุราวๆยี่สิบปีเท่านั้น
ผิวของนางเป็นสีแทนเล็กน้อยและดูมีสุขภาพดีมาก ใบหน้าของนางค่อนข้างธรรมดาไม่มีลักษณะเด่นใดๆในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความงาม ส่วนที่สวยที่สุดของนางอาจเป็นดวงตาของนางที่ดูชัดเจนและสง่างาม
ซูมู่เกือถอนสายตาและหันกลับไปยังจวนตระกูลซู
เด็กสาวที่สนับสนุนหญิงสาวมองประตูจวนซูด้วยความปิติยินดี “พี่ไต่ถัง เมืองหลวงนั้นยิ่งใหญ่มากคงจะดีถ้าเราได้อยู่ที่นี่ตลอดไป”
ไห่ถังเหลือบมองชุนหยา “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ เราแค่ร่วมเดินทางมาที่เมืองหลวงกับแม่เฒ่าซูเพื่อรับใช้นางเราจะตัดสินใจอยู่หรือกลับได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินคําพูดของนาง ชุนหยาก็ก้มหน้าด้วยความผิดหวัง “เจ้าค่ะ ขาเข้าใจแล้ว”
โถงที่นางจ้าวเตรียมไว้สําหรับฮูหยินแม่เฒ่าซูอยู่ถัดจากโถงของนางอัน มันเล็กเช่นกัน มันเป็นลานอิสระและเพียงพอสําหรับฮูหยินแม่เฒ่าซูที่จะอาศัยอยู่
ขณะเดินอยู่ในจวนซู ฮูหยินชรามองดูจวนอย่างพิจารณาและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
“อืม ลูกชายของข้าประสบความสําเร็จค่อนข้างมาก มันดีจริงๆ”
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในโถงแล้ว สาวใช้ก็นําชาร้อนและของว่างมาให้รับประทานทันที ซูหลนประคองหญิงชราซูเพื่อนั่งลง
“ท่านแม่ ท่านได้รับความเดือดร้อนระหว่างทางหรือไม่ขอรับ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้ม “ข้านั่งรถม้ามาตลอดทาง ข้าจะทนทุกข์ได้อย่างไร เร็วเข้า! ให้ข้าไปหาหลานชายของข้า”
นางจ้าวรับขอให้เหมยฮัวอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยเข้ามาในห้อง
หญิงชราซูมองเหวินโม่ตัวน้อยด้วยความรักและรอไม่ไหวที่จะจับเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง
“โอ้ หลานชายของข้าหน้าตาดีมาก”
เมื่อเห็นว่าหญิงชราไม่ได้พูดถึงซูมู่เก้อเลย นางจ้าวก็ดึงซูมู่เก้อไปตรงหน้าหญิงชราซูด้วยรอยยิ้ม
“ท่านแม่ นี่มูเก่อเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หญิงชราซูก็มองขึ้นไปที่ซูมู่เก๋อ แม้จะมีรูปลักษณ์ที่ยิ้มแย้ม แต่การแสดงออกของนางก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อเปรียบเทียบกับการแสดงออกของนางในขณะที่มองไปที่เหวินโม่ตัวน้อย
หญิงชราซูพยักหน้าอย่างเย็นชา “นางโตเป็นสาวแล้ว เจ้าจัดการเรื่องแต่งงานให้นางแล้วรี?”
“ท่านแม่ เรายังไม่ได้ทําขอรับ เรายังคงมองหาครอบครัวที่เหมาะสมสําหรับนางในตอนนี้” ซู หลุนได้ตอบกลับสําหรับครอบครัวเมิ่ง เนื่องจากเขารู้แผนการของนางอันแล้ว ซูหลุนจึงไม่ยอมให้ซูมู่เก๋อแต่งงานกับคนง่อยโดยเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน
“อืม ผู้หญิงควรจะมีคุณธรรม หลังจากแต่งงานแล้ว เจ้าควรช่วยเหลือสามีอย่างเชื่อฟังและเลี้ยงดูลูกที่บ้าน”
ซูมู่เกือแสร้งทําเป็นมีมารยาทและสะท้อนกลับอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะท่านย่า ท่านพูดถูก”
“อืม ข้าเหนื่อย เจ้าไม่ต้องล้อมรอบข้า กลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
ด้วยท่าทางที่อ่อนลําเล็กน้อย หญิงชราซูคงจะเหนื่อยมาก ซูหลุนและคนอื่นๆ อยู่ได้ไม่นานและถอยกลับอย่างรวดเร็ว
นางจ้าวตั้งใจที่จะอยู่และรับใช้หญิงชราซู แต่หญิงชราซูเรียกหาผู้หญิงที่ซูมู่เก่อได้เห็นที่ประตู
“ไม่จําเป็น ข้ามีไหลัง”
หญิงชราอาจลืมเรื่องนางอันหรือรู้แล้วว่านางอันถูกส่งไปที่วัดไปหย นางไม่ได้ตั้งใจจะถามเกี่ยวกับซูจิงเหวินเลย
เนื่องจากนางไม่ถามจึงไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้
ซูมู่เก๋อรับเหวินโม่ตัวน้อยไว้ในมือของเหมยฮัวและกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง
“ท่านแม่ ข้าจะพาเหวินโม่กลับ ท่านยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ไม่ต้องห่วงเขา”
ด้วยความช่วยเหลือของลู่มาม่า การจัดการจวนตระกูลซูของนางจ้าวเป็นไปได้ดีทีเดียว แม้ว่าจะมีคนของนางอันที่ต้องการขัดขวางนางจ้าว พวกเขาก็จะไม่แสดงท่าทีที่ชัดเจนเพราะกลัวลู่มาม่า
“ตกลง” นางจ้าวพาสาวใช้ไปที่ห้องโถงด้านหน้า
ซู มู่เกอเดินช้าๆ พร้อมกับเหวินโม่ตัวน้อยในอ้อมแขนของนาง เด็กน้อยคนนี้เริ่มหนักขึ้นทุกวัน ผิวของเขาดูสวยและอ่อนนุ่ม ทําให้เขาดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก
“คุณหนู เจิ้งหันมาแล้วเจ้าค่ะ” เยวรู่เดินไปหาซูมู่เก้อและกระซิบ
ซูมู่เกือพยักหน้า “อืม”
หลังจากอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยกลับไปถึงลานดอกท้อและมอบเขาให้สาวใช้ นางก็ไปที่สวนหลังบ้านเพื่อพบเจิ้งหรัน
“คุณหนูใหญ่”
ซูมู่เกือมองขึ้นและลงที่เขาด้วยรอยยิ้ม “เพิ่งจะครึ่งเดือนตั้งแต่ข้าเห็นเจ้าครั้งสุดท้าย และตอนนี้เจ้าสูงมากแล้ว”
เจิ้งหรันอายุเพียงสิบขวบและอยู่ในขั้นของการเติบโต
เมื่อได้ยินคําพูดของซูมู่เก้อ เฉิงหรันก็หน้าแดง “คุณหนูขอรับ อย่ามาล้อเลียนข้า”
“คุณหนู นี่เป็นสถานการณ์การเรียนรู้ล่าสุดของพวกเขา โปรดตรวจดูขอรับ”
ซูมู่เก้อมองดูกองกระดาษอย่างจริงจัง และพบว่าลายมือของเด็กหลายคนดีมาก
“พวกเขาเรียนจบเซียนซีเหวินแล้วหรือไม่?” (อักขระพื้นฐานหนึ่งพันตัว เขียนโดยตัวอักษรนับพัน)
“ท่านอาจารย์บอกว่าพวกเขาทําสําเร็จแล้วเมื่อวานนี้ขอรับ”
“อืม พวกเขาควรเรียนรู้ตัวอักขระต่อไป จากนี้ไปเจ้าขอให้ครูสอนตัวอักขระในตอนเช้า และข้าจะให้พวกเขาเรียนกับข้าเป็นการส่วนตัวในตอนบ่าย”
“อะไรนะขอรับ?” เจิ้งหรันมองไปที่ซูมู่เก่อด้วยความประหลาดใจ
“คุณหนู อยากสอนพวกเขาอย่างนั้นหรือขอรับ?”
ซูมู่เกือพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ ข้าต้องสอนพวกเขาเกี่ยวกับสมุนไพรและเวชภัณฑ์
หลังจากที่ได้เตรียมการมามากมายนางวางแผนที่จะก่อตั้งโรงเรียนแพทย์และตั้งคลินิกการแพทย์ในเครือ ทั่วแคว้น!
ในยุคนี้ ยาถูกมองว่าเป็นความลับของบรรพบุรุษและไม่แพร่กระจายไปง่ายๆ ดังนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมทั่วแควันนี้ ซึ่งส่วนใหญ่มาจากครอบครัวแพทย์เป็นผลให้ไม่มีบุคคลภายนอกสามารถเรียนรู้ยาได้
“คุณหนู ท่านจะสอนเรื่องยาให้พวกเขา…” เฉิงหรันตกใจ
“ใช่ แต่เป้าหมายนี้ค่อนข้างยากยิ่ง มาทํามันทีละขั้นตอนกันเถอะ”
เมื่อนึกถึงเป้าหมายของนาง ซูมู่เกือแทบรอไม่ไหวที่จะสอนเด็กๆ เหล่านั้น
หลังจากส่งเจิ้งหรันออกไป เยวู่่ลังเลที่จะพูดหลายครั้งขณะติดตามซูมู่เก้อ
เมื่อได้ยินคําพูดของซูมู่เกือ นางก็ตกตะลึงในทันที!
คุณหนูอยากเปิดโรงเรียน! นางยังต้องการสอนเด็ก ๆ ที่นางซื้อมาด้วยตัวเอง!
ถ้าใต้เท้ารู้ นางจะถูกขังไว้อย่างแน่นอน!
ซูมู่เก่อตั้งตารอแผนของนางอย่างสุดใจ โดยไม่สนใจสีหน้าของเยวู่่เลย
“เยว่รูจัดเรียงภาพร่างของสมุนไพรที่ข้าวาดไว้ก่อนหน้านี้ พรุ่งนี้ข้าจะใช้มัน”
เยว่คู่ตกตะลึง “คุณหนู พรุ่งนี้ท่านจะออกไปข้างนอกหรือเจ้าค่ะ?”
“ใช่ ข้าจะออกไปดูเด็กๆ ข้าสงสัยว่าสภาพของพวกเขาตอนนี้เป็นอย่างไร?”
เยว่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเตรียมตัว
เช้าตรู่วันถัดมา ซูมู่เก้อตื่นแต่เช้าตรู่
เป็นผู้เฒ่า
เหมือนนางไม่เต็มใจ นางต้องทักทายนางพร้อมนางจําว
“ท่านแม่ เหวินโม่อยู่ที่ไหนเจ้าค่ะ?”
หลังจากชําระล้างและแต่งตัว ซูมู่เก่อออกจากห้องของนางและเห็นสาวใช้สองคนช่วยนางจ้าวออกมา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางจ้าวก็เผยความรู้สึกแปลกๆ ในดวงตาของนาง “เมื่อคืนท่านย่าของเจ้าบอกว่านางคิดถึงน้องชายเจ้าและขอให้คนส่งเขาไปหานาง”
เห็นได้ชัดว่าหญิงชราซูเป็นถืออํานาจควบคุมมาก ชอบเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง เป็นเรื่องปกติที่จะรักหลานชายคนเดียวของนาง แต่เป็นการไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะพรากลูกไปจากแม่ในตอนกลางคืน
เมื่อเห็นผิวที่แย่ลงของนางจ้าว ซูมู่เก้อรู้ว่านางคงกังวลเรื่องเหวินโม่ตัวน้อยมาทั้งคืนและคงจะนอนหลับไม่สนิท
“ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล เราสามารถพาน้องชายของข้ากลับมาได้ในตอนนี้”
นางจ้าวพยักหน้าและไปหาหญิงชราซูพร้อมกับซูมู่เก่อ
ทันทีที่แม่และลูกสาวมาถึงนอกลานบ้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากห้อง นอกจากเสียงหัวเราะของหญิงชราซูแล้ว ยังมีเสียงผู้หญิงแปลกๆ
หลังจากที่นางจ้าวและซูมู่เก้อเดินเข้ามา พวกเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยขณะที่หญิงชราซูกําลังเฝ้าดูอยู่ข้างนาง
“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ ท่านย่า”
“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ ท่านแม่”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หญิงชราซูก็เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าไม่จําเป็นต้องมาที่นี่ในทุกเช้า ข้าไม่มีกฎเกณฑ์ดังกล่าว”
เมื่อเห็นเหวินโม่ตัวน้อยถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของไต่ถังซึ่งดูเหมือนจะอุ้มลูกชายของนางเอง นางจ้าวรู้สึกอดอัดเล็กน้อยแต่ตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านแม่ เราควรมาหาท่าน ข้าสงสัยว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นใคร…”
สายตาของนางจ้าวตกอยู่ที่ไหถัง จากนั้นไหลังก็ตระหนักว่านางควรยืนขึ้นและแสดงความเคารพนางจ้าวและซูมู่เก้อ
“ฮูหยิน คุณหนูใหญ่ ข้าน้อยขอคารวะ”
“ก็อย่างที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ ไม่มีกฎเกณฑ์ใหญ่ๆ แบบนี้” หญิงชราซูมองไปทางนางจ้าว “นี่คือไร่ถัง นางรับใช้ข้าในหมู่บ้านมาสองปีแล้ว ครั้งนี้ข้าพานางมาที่เมืองหลวงด้วย”
ซูมู่เก่อเหลือบมองไหลังที่ยังอุ้มเหวินโม่ตัวน้อยอยู่และก้าวไปข้างหน้าเพื่อรับเหวินโม่ตัวน้อยจากมือของ นาง “มันกลายเป็นว่านี่คือสาวใช้คนใหม่ที่ท่านย่าซื้อ”
เมื่อได้ยินคําพูดของซูมู่เก้อ ไห่ถึงก็หยุดยิ้มบนใบหน้าของนาง
หญิงชราซูยังทําหน้าบูดบึง “อะไร? ไร่ถึงเป็นเหมือนลูกสาวของข้า นางเป็นเหมือนสาวใช้ได้ยังไง!?”
