บทที่ 107 : ความตั้งใจของการมาเยือน
“คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?” เมื่อเห็นซูมู่เก้อและเยวู่่ที่อยู่นอกประตู เจิ้งหรันตกตะลึงและรีบก้าวออกไปเพื่อให้พวกเขาเข้ามา
ในลานบ้าน เด็กยี่สิบคนนั่งเรียงกันเป็นแถวและตั้งใจฝึกคัดลายมือ
เห็นซูมู่เกือ พวกเขาวางปากกาลงและยืนขึ้นเพื่อทักทายเธอ
“คาระวะคุณหนูขอรับ”
ซม่เกือมองไปรอบ ๆ และพยักหน้า “ฝึกคัดลายมือกันต่อเถอะ”
“ขอรับ”
เจิ้งหรันพาซูมู่เก้อเข้ามาในห้อง
“เจิ้งหรัน เอายามาคุณหนูใหญ่ได้รับบาดเจ็บ” เยวู่่พูดอย่างกังวล
โดยไม่ต้องถามอะไรมาก เจิ้งหรันหมุนตัวเดินไปที่ห้องถัดไปเพื่อเอากล่องยาและไปที่ห้องครัวเพื่อเอาอ่างน้ำร้อน
หลังจากทายาลงบนบาดแผลแล้ว เยวรูให้เงินเจิ้งหรันและขอให้เขาไปที่ถนนเพื่อซื้อชุดสําหรับซูมู่เก้อ
“อย่างได้ท่านถึงได้รับบาดเจ็บขอรับ คุณหนู?” เมื่อเห็นซูมู่เก้ออารมณ์ไม่ดี เจิ้งหรันถามด้วยความเป็นห่วง
“เราได้พบกับองค์หญิงแห่งเมืองที่ป่าเถื่อนระหว่างทาง นางไม่เพียงตีข้า แต่ยังต้องการจะฆ่าเราด้วย คุณ หนูได้รับบาดเจ็บขณะปกป้องข้า” เยวรู่กล่าวอย่างรู้สึกผิดด้วยดวงตาสีแดง
“องค์หญิงที่ป่าเถื่อน… ท่านพบองค์หญิงแห่งเมืองซีลอนหรือไม่?”
ซูมู่เกือเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
“คุณหนู อย่าเพิ่งตําหนิข้าน้อยขอรับ ตั้งแต่ข้าเริ่มรับใช้ท่าน ข้าก็เป็นเพื่อนกับคนพิเศษมากมาย แม้ว่า คนเหล่านี้จะไม่ค่อยดีนัก พวกเขาก็มีข้อมูลดีๆในบางครั้ง และข้าได้ยินจากพวกเขาว่าองค์หญิงแห่งเมืองเช รอนกลับมายังเมืองหลวงแล้ว”
ในยุคของการสื่อสารที่ยากลําบากนี้ มันเป็นข้อได้เปรียบที่จะได้รับข่าวที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในเวลาอัน สั้น “เจ้ากําลังทําสิ่งที่ถูกต้อง
เมื่อเห็นว่าซูมู่เก้อไม่ได้ตําหนิเขา เจิ้งหรันรู้สึกโล่งใจ
“ถ้าองค์หญิงแห่งเมืองกลับมาแล้ว ราชาติงฉีล่ะ?”
“คนเหล่านั้นกล่าวว่าแม้ว่าจะไม่มีข่าวว่าราชาติงฉีกลับมายังเมืองหลวง องค์หญิงแห่งเมืองจะไม่ปรากฏตัว โดยไม่มีเหตุผลขอรับ ราชาติงฉีอาจกําลังเดินทางมายังเมืองหลวงหรืออยู่ในเมืองหลวงแล้ว!” เจิ้งหรันค่อยๆ ลดเสียงลง
เมื่อนึกถึงการเผชิญหน้าของนางที่ทุ่งล่าสัตว์ ซูมู่เก่อกํามือของนางอย่างลับๆ
“คุณหนู องค์หญิงแห่งเมืองมีความพยาบาท ว่ากันว่าในอาณาจักรของราชาติงฉีใครก็ตามที่ทําให้นางอุ่น เคืองไม่สามารถอยู่รอดได้ ท่านควรอยู่ในจวนซูวันนี้ดีกว่า” เนื่องจากเมืองหลวงค่อนข้างกว้างใหญ่ องค์หญิง แห่งเมืองไม่สามารถหาซูมู่เก้อได้อย่างง่ายดายโดยไม่ทราบตัวตนของนาง
ซูมู่เกือพยักหน้า เห็นความดุเดือดขององค์หญิงแห่งเมืองวันนี้ นางค่อนข้างมั่นใจว่าองค์หญิงแห่งเมืองจะ ไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ เมื่อได้พบนาง
เนื่องจากราชาติงฉีได้เข้าสู่ศักดินาก่อน ตําหนักของเขาในเมืองหลวงได้รับการมอบให้กับผู้อื่นโดยองค์จัก รพรรดิแล้ว ดังนั้น องค์หญิงแห่งเมืองสามารถอาศัยอยู่ในวังได้หลังจากกลับมาที่เมืองหลวงได้เท่านั้น
องค์หญิงแห่งเมืองมาถึงเมืองหลวงเมื่อสามวันก่อน แต่นางอ้างว่าจะมาถึงวันนี้ ท้ายที่สุด จะเป็นการดู หมิ่นองค์จักรพรรดิหากนางไม่ไปที่วังเพื่อถวายบังคมองค์จักรพรรดิทันทีเมื่อมาถึง
ในตําหนักหยางยี่ วังหลวง
ขันที่เดินเข้าไปในห้องโถงและกระซิบว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงแห่งเมืองขอเข้าเฝ้าพระองค์ พะย่ะค่ะ”
องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยในชุดเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองสดใสนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องของเขาและอ่านจดหมาย บนโต๊ะ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาไม่เงยหน้าขึ้นเลย “นางมาเพียงลําพังรี?”
“พะย่ะค่ะ”
องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยยกมุมริมฝีปากขึ้น แต่เขาไม่ได้ยิ้ม “ให้นางเข้ามา”
“พะย่ะค่ะ”
“ให้องค์หญิงแห่งเมืองเข้ามาได้”
องค์หญิงแห่งเมืองถูกนําโดยคนในวังนอกวังหยางมี่ นางเปลี่ยนชุดขี่ม้าเป็นชุดยาวสีเหลืองอ่อนเรียบร้อย
“องค์หญิงแห่งเมืองมาถึงแล้วพะย่ะค่ะ”
ขันทีอีโค้งคํานับเล็กน้อย “เชิญองค์หญิงแห่งเมืองเข้ามาได้”
องค์หญิงแห่งเมืองเชิดคางขึ้นและเดินเข้าไป
“ถวายบังคมเพค่ะฝ่าบาท ขอพระองค์อายุยืนหมื่นๆ ปี”
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยยืนอยู่ในห้องโถงมือไขว้หลัง “ลุกขึ้น”
“ขอบพระทัยเพค่ะ ฝ่าบาท”
หลังจากที่องค์หญิงแห่งเมืองลุกขึ้น นางเงยหน้าขึ้นมององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยในชุดมังกรขึ้นและลง
นางอยู่ในศักดินากับราชาติงฉีมาตลอดและนางไม่ค่อยกลับมาที่เมืองหลวง ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยเห็นองค์ จักรพรรดิเซียโฮวรุย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยเพค่ะ เสด็จลุง พระองค์ยังทรงพระเยาว์นัก” องค์หญิงแห่งเมืองมองไปที่องค์จัก รพรรดิเซียโฮวรุยด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนจะไม่กลัวเขาเลย
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของนางซึ่งค่อนข้างคล้ายกับของราชาติงฉี องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนจะยิ้ม
“เจ้าช่างน่ารัก ไม่เหมือนพ่อที่ดื้อรั้นของเจ้า”
“เสด็จลงพูดถูก ท่านพ่ออารมณ์เสียมากจนข้าไม่อยากคุยกับเขาเหมือนกันเพค่ะ”
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยไปที่บัลลังก์มังกรของเขาและนั่งลง “เสด็ดพ่อของเจ้ารู้ไหมว่าเจ้าเข้ามาในเมืองห ลวงคนเดียว”
องค์หญิงแห่งเมืองเปิดเผยการแสดงออกที่ลึกซึ้งในชั่วพริบตา แต่ในไม่ช้าก็สร้างรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อนางเงย หน้าขึ้นมอง “เสด็จลง โปรดช่วยหลานสาวของพระองค์ด้วยเพค่ะ หม่อมฉันหมดหนทางแล้ว เพราะท่านพ่อ ต้องการให้หม่อมฉันแต่งงานกับบัณฑิตคงแก่เรียน บัณฑิตคงแก่เรียนรู้แต่การอ่านหนังสืออย่างคนโง่เท่านั้น หม่อมฉันไม่ชอบแต่งงานกับเขา”
“โอ๋? การแต่งงานของเจ้าตัดสินโดยบิดามารดาของเจ้าอย่างแท้จริง ไม่เชื่อฟังได้อย่างไร?”
“เสด็จลง โปรดให้ที่พักพิงแก่หม่อมฉันเพื่อหลบซ่อนตัวในเมืองหลวงด้วยเถิดเพคะ” องค์หญิงแห่งเมือง มองไปที่องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยด้วยสายตาอ้อนวอน
องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าไม่ได้มาเมืองหลวงมาซักพักแล้ว ก็ใช้โอกาสนี้สนุกที่นี่สักสองสามวัน ข้าจะส่งคนไปส่งเจ้าในภายหลัง”
“จริงๆ นะเพค่ะ? ขอบพระทัยเพค่ะ เสด็จลุง มีสิ่งที่น่าสนใจมากมายในเมืองหลวง หม่อมฉันแทบรอไม่ ไหวที่จะออกไปดูตอนนี้เลยเพค่ะ”
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยโบกมือของเขา “ไป ไป เพราะเจ้าจะต้องอยู่ในเมืองหลวงสักสองสามวัน อย่างไร ก็ตาม เจ้าสามารถไปทักทายสนมหม่าได้ในภายหลัง”
ราชาติงฉีเกิดโดยพระสนมหม่าซึ่งเป็นย่าขององค์หญิงแห่งเมือง
“เพค่ะ หม่อมฉันจะพบเสด็จย่าหม่าในวันพรุ่งนี้ และตอนนี้หม่อมฉันจะหยุดรบกวนเสด็จลุงแล้วเพค่ะ โปร ดอภัยหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ”
“อืม ไปเถอะ ถ้ามีเรื่องจําเป็นก็บอกเรามา”
“เพค่ะ”
องค์หญิงแห่งเมืองโค้งคํานับและออกจากตําหนักหยาง
ทันทีที่ร่างของนายหายไปนอกประตู รอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย ก็ค่อยๆ หายไป
“จับตาดูนาง”
“พะย่ะค่ะ”
ทันทีที่องค์หญิงแห่งเมืองเสด็จออกจากวัง นัยน์ตาที่ยิ้มของนางเผยความโกรธออกมาทันที
“เจ้าพบพวกมันแล้วหรือไม่?
องค์รักษ์ของนางก้าวเข้ามารายงานด้วยความลําบากใจ “องค์หญิง เรายังคงค้นหาอยู่พะย่ะค่ะ”
“เพี้ยะ!”
องค์รักษ์ถูกตบอย่างแรง
“ไร้ประโยชน์! ด้วยผู้คนมากมายบนท้องถนน ข้าไม่เชื่อว่าเราจะหาพวกมันไม่พบ ใครก็ตามที่สามารถให้ ข้อมูลของสองคนนั้นได้ จะได้รับรางวัล เมื่อเห็นเงิน พวกคนต่ําต้อยเหล่านั้นก็ดีใจกระดิกหางราวสุนัข”
“พะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะรับไป”
“คุณหนู ฮูหยินใหญ่กําลังรอท่านอยู่ที่ห้องโถงใหญ่เจ้าค่ะ”
ทันทีที่ซ่มู่เก่อกลับมาที่จวนซู ซินหลันก็รีบเข้ามาหานางและบอกข่าว
“รู้หรือไม่ว่าเรื่องอะไร?”
“ข้าน้อยได้ยินมาว่าท่านมหาอัครเสนาบดีอยู่ที่นี่ เจ้าค่ะ”
นางอันกลับมาแล้ว…
“ข้ารู้แล้ว”
ซินเอ๋อช่วยซูมู่เก้อเปลี่ยนชุดและหวีผมของนางก่อนที่จะพานางไปที่ห้องโถงใหญ่
ในห้องโถงใหญ่ หญิงชราซูนั่งอยู่บนที่นั่งด้านซ้าย นางจ้าวยืนอยู่ข้างนาง และนางอันกําลังนั่งอยู่บนที่นั่ง สําหรับแขก
ห้องค่อนข้างเงียบ นางอันกําลังดื่มชาอย่างสบายๆ หญิงชรากําลังหรี่ตาราวกับว่านางกําลังหลับอยู่ นาง จ้าวเป็นคนที่อึดอัดที่สุด แม้ว่าบางครั้งนางดูโง่ๆ แต่นางก็ไม่งี่เง่า นางสัมผัสได้ถึงแววตาที่เย็นชาของนา งอันเป็นครั้งคราว
“ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หญิงชราซก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย
“เข้ามา”
ซูมู่เก่อเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่และโค้งคํานับ
ฮูหยินอันวางถ้วยน้ำชาในมือของนางและมองที่ซูมู่เก้อ
ดวงตาของฮูหยินอันเฉียบแหลมมากจนซูมู่เกือไม่สามารถละเลยนางได้
“เด็กผู้หญิงคนนี้โตขึ้นในพริบตา นางดูฉลาดมาก” ฮูหยินอันกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสง่างามลูกสาวบอกว่าคล้ายกับพ่อของนางมากกว่า แต่ซูมู่เก้อรู้สึกว่านางอันดูคล้ายกับฮูหยินอันมากกว่าริมฝีปากพรางของพวกเขาเหมือนกันทุกประการ
“ขอบคุณสําหรับคําชมของคุณฮูหยินอันเจ้าค่ะ”
หญิงชราซูจ้องไปที่ซูมู่เกือด้วยความไม่พอใจ “วันนี้เจ้าไปไหนมา? เจ้าเป็นเด็กสาวที่ยังไม่แต่งงานเจ้าจะวิ่งไปทั้งทั้งวันได้อย่างไร?”
ปรากฏว่าฮูหยินอันมาพบซูมู่เก้อและหญิงชราซูส่งคนไปตามหานางแต่ไม่สําเร็จ ดังนั้นหญิงชราซูจึงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย นางค่อนข้างหัวโบราณ โดยเชื่อว่าผู้หญิงควรอยู่บ้านเพื่อรับใช้ผู้ชายและเด็กอยู่เสมอ
“ท่านแม่เจ้าค่ะ มู่เก๋อก็แค่ขี้เล่น…” นางจ้าวจะทนเห็นซูมู่เกือแบกรับการตําหนิจากฮูหยินผู้เฒ่าซูได้อย่างไร?
“หือ นางอายุเท่าไหร่? นางจะยังขี้เล่นได้อย่างไร? เมื่อข้าอายุเท่านาง ข้าได้ให้กําเนิดบิดาของนางแล้ว!เจ้าต้องถูกตําหนิในฐานะมารดา เจ้าจะตามใจลูกสาวได้อย่างไร?!” หญิงชราซูพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดมากซึ่งทําให้ใบหน้าของฮูหยินอันแข็งที่อเล็กน้อย
หญิงชราคนนี้กล้าดียังไงมาต่อว่านางจ้าวต่อหน้านาง!
ฮูหยินอันโกรธเคืองในใจเป็นอย่างมาก แต่นางยังคงทําหน้าเหมือนไม่เข้าใจคําพูดของหญิงชราซู
หญิงชราซูสูดลมหายใจเบา ๆ นางหมายถึงฮูหยินอันแน่นอน และนางก็ดุด่าซัมู่เก๋อและนางจ้าวด้วย
หญิงชราซูต่อต้านซูหลุนในการแต่งงานกับนางอันในขณะนั้น นางไม่คิดว่าซูหมุนแต่งงานกับภรรยาที่มีตําแหน่งทางสังคมสูงกว่า ในทางตรงกันข้าม นางรู้สึกอับอายมาก นางเชื่อว่าความสําเร็จของลูกชายเกิดจากการศึกษาที่ดีและการทํางานหนักของซูหลุนแทนที่จะเป็นภูมิหลังทางครอบครัวของนางอัน
อย่างไรก็ตาม การมีอยู่ของนางอันมักจะทําให้ผู้คนเชื่อมโยงความสําเร็จของซูหลนกับสถานะครอบครัวของนางอัน!
นั่นคือเหตุผลที่นางให้เงินนางจ้าวเพื่อไปที่เมืองหลวงและค้นหาซหลุน ทันทีที่นางรู้ว่าซูหลุนกําลังจะแต่งงานกับนางอัน!
หญิงชราซจะไม่ใจดีกับฮูหยินอันอย่างแน่นอน
ฮูหยินอันเป็นคนนอก ดังนั้นนางจ้าวจึงต้องตอบว่า “ท่านแม่ ท่านพูดถูกเจ้าค่ะ ข้าจะลงโทษนางให้เข้มงวดยิ่งขึ้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หญิงชราซูก็พอใจ “ฮูหยินอัน มีอะไรให้พวกเราช่วยหรือไม่?”
ฮูหยินอันรู้สึกว่าหญิงชราซูหยาบคายมากขึ้น นางไม่รู้ถึงการเสแสร้งพื้นฐานด้วยซ้ํา “ข้าได้ยินมาว่าบุตรสาวของข้าไปที่วัดเพื่ออดอาหารและสวดอ้อนวอนให้หญิงชราซูเมื่อสองสามวันก่อนความกตัญญของนางทําให้ข้าประทับใจมากใกล้จะถึงวันเกิดของใต้เท้าของข้าแล้วถึงเวลาที่นางจะต้องกลับบ้านเพื่อฉลองวันเกิดบิดาของนางแล้ว”
