อยู่เสี้ยงเฉียนอยากจะพบฉัน ทำไมเขาถึงอยากจะเจอผม ผังเจี้ยนจวิน? น่าจะมีแค่เรื่องของผังเจี้ยนจวิน
รับปากดงป๋อชวน จากนั้นผมก็ขับรถตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลหยู่
คนที่ช่วยผมเปิดประตูนั้นคือลู่หย่าฉี ผมถามเธอ “สภาพอารมณ์ของคุณลุงหยู่เป็นอย่างไรบ้าง”
ลู่หย่าฉีอึ้งเล็กน้อย “ไม่มีอะไรต่างจากเดิม ยังคงเหมือนเมื่อก่อน ดูไม่ออกว่ามีความสุขอยู่หรือเปล่า ทำไมเหรอ ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องของพวกเราหรอกนะ?”
ภายในห้องรับแขกที่ไม่มีคน ผมนั้นถูกบั้นท้ายที่ยอดเยี่ยมของเธอดึงดูดอย่างรุนแรงสักพัก จากนั้นก็ขึ้นชั้นบน
ผมในตอนนี้นั้นไม่มีอารมณ์จะทำสิ่งนี้ แต่ว่าพฤติกรรมแบบนี้ของผมนั้น ทำให้ลู่หย่าฉี
สบายใจ ไม่ถึงกับกังวลจนเปิดเผยอะไรออกมาต่อหน้าอยู่เสี้ยงเฉียน
พิสูจน์อย่างชัดเจน ความรู้สึกอึดอัดใจที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอนั้นได้หายไปอย่างสมบูรณ์
หลังจากที่มาที่ห้องหนังสือ เคาะประตูเบาๆ จากนั้นประตูก็เปิดออก เป็นดงป๋อชวนที่ช่วยผมเปิดประตู
หลังจากที่พยักหน้าทักทายดงป๋อชวน ผมก็พูดเสียงดังออกมา ‘คุณลุงหยู่’
อยู่เสี้ยงเฉียนยื่นมือออกมาส่งสัญญาณให้ผมนั่งลง “กินข้าวมาแล้วหรือยัง?”
ผมยิ้มอย่างเศร้าๆตอบ: “เพิ่งจะกินราเม็งไปหนึ่งชาม แต่ว่าไม่รู้รสชาติอะไรเลย”
“งั้นดีเลย ย่อยหมดแล้วกินข้าวเป็นเพื่อนฉันสักมื้อ ลองชิมฝีมือการทำอาหารของป้าลู่ของคุณดู อาหารของเธอไม่เลวทีเดียว”
“ฝีมือการทำอาหารของป้าลู่นั้นไม่ต้องพูดถึงเลย วันไหนที่ผมอยากจะเปิดร้านอาหาร เพียงแค่ลุงหยู่อนุญาต ผมต้องเชิญเธอมาเป็นหัวหน้าแม่ครัวอย่างแน่นอน”
อยู่เสี้ยงเฉียนยิ้มและพูด: “ถ้าเธอยินดีจะทำก็ไม่มีปัญหา”
หลังจากพูดเล่นกัน อยู่เสี้ยงเฉียนโบกมือ “เอาละ ไม่คุยเรื่องพวกนี้แล้ว พูดเข้าเรื่องเลยละกัน เมื่อคืนผังบายีเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นคุณที่ทำหรือเปล่า?”
ผมพยักหน้า
“ไม่เลวเลย ครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้ ถือว่าโอเคแล้ว”
พูดเสร็จ อยู่เสี้ยงเฉียนหยิบกล่องไม้ออกมา ส่งบุหรี่ให้ผมหนึ่งมวน
นี่เป็นบุหรี่ที่เขายื่นมาให้ผมต่อเนื่องกันเป็นมวนที่สามแล้ว
ช่วยอยู่เสี้ยงเฉียนจุดเรียบร้อยแล้ว ตอนที่กำลังจะจุดให้กับตัวเอง ดงป๋อชวนก็เอ่ยปากขึ้นมา
“คนอื่นที่เขาได้รับบุหรี่ของท่านหยู่ จะเก็บรักษาเอาไว้ นี่ถือเป็นการแสดงถึงความโปรดปรานแบบหนึ่ง คุณเองก็สามารถมองมันเป็นเหมือนยันต์คุ้มครองได้เหมือนกัน ถ้าอนาคตคุณเจอผังบายีอยากจะหาเรื่องคุณสร้างปัญหาแบบนั้น คุณสามารถเอาบุหรี่ออกมา เขาจะรู้เองว่าควรจะทำอย่างไร”
ผมอึ้งไปเล็กน้อย ผมคิดไม่ถึงเลยจริงๆ แค่บุหรี่ไม่กี่มวนเท่านั้น แท้จริงแล้วมีหลักการมากขนาดนี้ และค่อนข้างถือว่าเป็นเกียรติก็คือ ผมนั้นได้รับมาแล้วถึงสามมวน
ผมมองดงป๋อชวน จากนั้นก็มองไปที่อยู่เสี้ยงเฉียน สุดท้ายก็ยังเอาบุหรี่มาจุด
“เมื่อก่อนไม่รู้ คุณสูบก็สูบไปแล้ว ตอนนี้คุณรู้แล้ว คาดไม่ถึงว่ายังจะกล้าสูบอีก และยังสูบต่อหน้าอยู่เสี้ยงเฉียน ดูเหมือนว่า ความโปรดปรานของท่านหยู่ก็คงไม่มีอะไรในสายตาของคุณ”
ไม่รู้เลยว่าบุหรี่ของอยู่เสี้ยงเฉียนนั้นมีการยอมรับแบบนี้อยู่ด้วย ถึงอย่างไรก็เป็นบุหรี่ที่น่าสูบมาก แรงมาก แต่ว่าไม่สำลักเลย และมีกลิ่นหอมที่ไม่เหมือนใคร มีความคล้ายกลับNangjing Hyun Hermanชนิดนั้น แต่รสชาตินั้นยังเข้มข้นอยู่
ผมสูบเข้าไปลึกๆ “ความโปรดปรานของลุงหยู่ไม่สามารถหมดไปด้วยการสูบหรอกนะ ดียังไงก็เป็นบุหรี่ เอาไปฝากในธนาคารก็คงฝากได้ไม่ถึงสองหยวน ใช้สิ่งของให้มีคุ้มค่ามากที่สุดเถอะ ผมคิดว่ามันจะคุ้มค่ามากที่สุดก็ยังคงเป็นการถูกสูบให้หมด”
อยู่เสี้ยงเฉียนหัวเราะออกมาอีกครั้ง พูดกับดงป๋อชวนทันที: “เป็นอย่างไร ฉันบอกคุณว่าเขาเป็นคนมุทะลุคนหนึ่ง ฉันชื่นชมจุดนี้ของเขา กล้าที่จะพูดกับผมเรื่องเงื่อนไขปากป้องจางหงหวู่ กล้าขี้แล้วให้ฉันเป็นหนังหน้าไฟให้กับเขา ฉันชอบเขา ชอบมาก!”
พูดจบ อยู่เสี้ยงเฉียนเก็บรอยยิ้ม มองมาที่ผม “”คุณพูดถูกต้อง ใช้สิ่งของให้มีคุ้มค่ามากที่สุด บุหรี่นั้นคุ้มค่ามากที่สุดเมื่อถูกสูบจนหมด ก็เหมือนกับวัยรุ่นที่ชื่อว่าจางซานตั้นคนนั้น คุณค่าของเขาคุณก็ใช้ประโยชน์ได้อย่างเหลือล้น”
ขนาดชื่อของJasonนั้นคือจางซานตั้นก็ยังรู้ ท่าทางอยู่เสี้ยงเฉียนเข้าใจผมอย่างลึกซึ้งมากทีเดียว เหมือนว่าจะไม่ได้ง่ายดายเหมือนกับที่ผมคิดเอาไว้แบบนั้น ถึงขั้นที่ผมเกิดความสงสัยอีกครั้ง เรื่องของผมกับลู่หย่าฉีนั้น เขาก็น่าจะรู้ทั้งหมด แต่ไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่ถึงได้ไม่สนใจไยดี
“มา บอกรายละเอียดกับฉันหน่อย ถึงความเป็นมาเป็นไปของเรื่องนี้”
จากความต้องการของอยู่เสี้ยงเฉียน ผมบอกข้อเท็จจริงตั้งแต่เริ่มจนจบแก่อยู่เสี้ยงเฉียน ไม่มีการหลงลืมตกหล่นแม้แต่น้อย รวมไปถึงเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงที่เกิดขึ้นระหว่างทางด้วย
หลังจากฟัง ‘รายงาน’ของผมจบแล้ว อยู่เสี้ยงเฉียนพยักหน้าเบาๆ “ยังเป็นคำพูดประโยคนั้น ไม่เลวเลยสำหรับการทำเรื่องแบบนี้ครั้งแรก”
ผมสูบบุหรี่เข้าไปยาวๆ ส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “ยังไตร่ตรองไม่รอบด้าน ยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ คิดไม่ถึงเรื่องการคิดเองเออเองของจางซานตั้นกับเฉินหลินพวกเขาสองคน จุดนี้อยู่นอกเหนือแผนการของผมอย่างสิ้นเชิง”
“เฉินหลินถูกจับ เธอจะต้องบอกว่าคุณเป็นคนทำ จากนั้นคุณก็จะถูกจำคุกในท้ายที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย นี่คือสิ่งที่คุณคิดไว้หรือเปล่า?”
ผมส่ายหน้า “เมื่อก่อนตอนที่เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้น ผมนั้นคิดเช่นนั้นจริงๆ แต่พอใจเย็นลงแล้ว เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล ตอนเริ่มแรกที่จะทำเรื่องนี้นั้นผมเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาว่าเฉินหลินนั้นจะย้อนกลับมาแว้งกัดผม หรือว่าย้อนกลับมาเอาเรื่องนี้มาบีบผม ดังนั้นผมเลยไม่หลงเหลือหลักฐานใดๆให้กับเฉินหลินเลย รวมถึงเสียงบันทึก”
“ถ้าหากว่าเกิดขึ้นจริงๆ เธอใช้หลักฐานที่เป็นไปได้มากที่สุด นั่นก็เป็นการพิสูจน์ได้ว่าผมเคยรับเธอกับจางซานตั้น อย่างมากก็แค่ความผิดฐานช่วยเหลือปกป้องไม่แจ้งความทั้งที่รู้ สำหรับผมแล้วเรื่องนี้ไม่ได้ถือว่าเป็นอะไรมากมาย ดังนั้นเรื่องที่คาดไม่ถึงนั้นมีอยู่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตจริงจังอะไร ที่ไม่สามารถควบคุมผลลัพธ์ที่เลวร้ายได้”
อยู่เสี้ยงเฉียนอึ้งไปเล็กน้อย ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีเรื่องโกลาหลวุ่นวาย และยังคิดได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน เป็นคนรุ่นหลังที่น่ายำเกรงเลื่อมใสเสียจริง!”
“ไม่กล้า ไม่กล้า ลุงหยู่ชมเกินไปแล้ว ยังไม่ละเอียดรอบคอบ โชคช่วยอย่างแท้จริง……”
อยู่เสี้ยงเฉียนเกรงใจมาก เกรงใจเพราะคงมองว่าผมเป็นลูกเขยของตัวเอง
เพียงแต่ ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก ความรู้สึกไม่สบอารมณ์แบบนั้นไม่รู้จะพูดออกมายังไงอธิบายไม่ถูก แต่ว่ารู้สึกว่าไม่จริงใจเท่าไหร่
“อันที่จริงเที่ยงวันนี้เรียกคุณมานั้นก็ไม่ได้มีเรื่องอื่น มีสองเรื่อง เรื่องที่หนึ่ง ผังบายียังไม่ตาย กระดูกหักไปหลายสิบท่อน รักษาตัวสักสามเดือนห้าเดือนก็ฟื้นกลับมาอย่างสมบูรณ์ คุณเองก็ไม่จำเป็นต้องกังวลไปที่จะให้ผมเป็นหนังหน้าไฟอะไรแบบนั้น เดิมทีฉันเองก็อยากจะเตือนเขาอยู่แล้ว ยืมเรื่องของคุณนี้ได้เหมาะเจาะพอดี ตายก็ดีไม่ตายก็ช่าง ผลลัพธ์ตอนนี้นั้นก็ถือว่าเหมาะสมมากแล้ว”
“เรื่องที่สอง เรื่องที่มีความผิดเรื่องปิดบังอำพรางนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องกังวล เป็นอย่างที่คุณคิดไว้แบบนั้น ผู้หญิงที่ชื่อเฉินหลินนั้นสวมเขากับผู้ชายคนอื่น ทำร้ายจางซานตั้นจนตาย แต่คุณวางใจได้ ผู้ชายคนนั้นผมเป็นคนเตรียมการไปสวมเขากับเฉินหลิน ตอนนี้เฉินหลินนั้นจากไปแล้ว ตำรวจไม่สามารถสืบเรื่องนี้สาวมาถึงตัวคุณได้อีก”
อยู่เสี้ยงเฉียนตบลงไปบนโต๊ะ “เอาละ ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว กินข้าว!”
พูดจบ อยู่เสี้ยงเฉียนเดินเข้ามาใกล้ผม จับไหล่ของผมพาเดินออกจากห้องไป
“คุณเจ้าเด็กคนนี้ ยิ่งนานวันเข้ายิ่งเป็นคนที่หาได้ยากจริงๆ ป๋อชวน คุณว่าไหม?”
“เช่นนั้นไม่ผิด แข็งแกร่งกว่าฉันตอนแรกไปมากเลย”
“คุณ? เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าคุณ คุณมันเป็นคนหัวดื้อ รู้แค่เพียงเอาฉันมาบังกระสุน……”
พูดคุยกันไป พวกเราก็เดินมาถึงห้องอาหารด้วยกัน
ผมนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของอยู่เสี้ยงเฉียน ดงป๋อชวนนั่งอยู่ทางด้านขวา ของอยู่เสี้ยงเฉียน ลู่หย่าฉีนั้นอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกับเขา
“เหมือนว่าฉันจะมองเห็นผู้ช่วยคนใหม่ของฉันแล้ว นี่ดีมาก เสี่ยวเฟิง ขยันเข้าไว้ ฉันมองคุณไว้สูง!”
วันนี้ไม่มีกฎระเบียบไม่พูดเวลารับประทานอาหาร มีทั้งพูดทั้งหัวเราะ มีความสุขอย่างมาก เหมือนว่าอยู่เสี้ยงเฉียนจะอารมณ์ดีทีเดียว
อารมณ์ผมเองนั้นก็ไม่แย่เช่นเดียวกัน อย่างน้อยสีหน้าก็มองว่าเป็นแบบนั้น ถึงขั้นมีความภาคภูมิใจน้อยๆอยู่บ้าง
สามารถที่จะทำให้อยู่เสี้ยงเฉียนเสือร้ายตัวนี้ออกหน้าชื่นชมสรรเสริญได้นั้น ถึงขั้นถูกเขาและดงป๋อชวนทั้งสองคนยกยอสรรเสริญว่าเป็นผู้ช่วยคนหนึ่งได้ ทำไมผมจะไม่ภูมิใจล่ะ?!
แต่ว่า ในใจของผมนั้นไม่ได้รู้สึกภูมิใจเลย และยังมีความหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย
มีคนกล่าวไว้ว่า ก่อนเสือจะกินเหยื่อนั้น การแสดงออกของมัน จะดูเหมือนว่าหัวเราะอยู่ตลอด
