ซ่อนรักเคียงบัลลังก์ – ตอนที่ 89-1 คำอวยพรจากใจจริง

ตลอดช่วงเช้ากโยซึลเรียนศิลปะ วรรณกรรม และประวัติศาสตร์จากรูแฮ หลังจากนั้นจึงกินมื้อเที่ยงและพักผ่อน แล้วเริ่มเรียนวิชาที่เน้นการปฏิบัติต่อ แม้จะเป็นตารางที่แน่เอียด แต่เมื่อมีรูแฮเป็นอาจารย์แล้วนั้นก็สามารถทำให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้อย่างสนุกสนาน

แม้ว่ากโยซึลจะยังทานอาหารไม่อิ่มนัก แต่อาการแพ้ท้องนั้นรุนแรงเกินไป เหล่าซังกุงในห้องเครื่องต่างให้ความใส่ใจในมื้ออาหารของกโยซึล ซังกุงพูดกับนางที่กำลังกินของว่างหลังมือเที่ยงอยู่ว่า

“พระชายาฮวางแทจาเพคะ ฮวังฮู แทรยองเสด็จมาเพคะ”

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก ฮวังฮู แทรยองเดินเข้ามาด้านใน กโยซึลลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตกใจ ทำให้นางต้องรีบโค้งคำนับอย่างรีบร้อน เนื่องจากไม่มีการแจ้งล่วงหน้าว่าฮวังฮู แทรยองจะเสด็จมา

“ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นปีหมื่นปี ถวายบังคมฮวังฮู แทรยองเพคะ”

และในขณะที่กโยซึลกำลังจะลุกจากที่นั่งเพื่อให้ฮวังฮู แทรยองนั่งนั้น ฮวังฮู แทรยองที่มีพังพอนสีขาวพาดอยู่ที่บ่าก็ยกมือโบกไปมา

“ไม่เป็นไร พระชายาฮวางแทจา เรามิได้ตั้งครรภ์ จงนั่งลงเถิด”

“หม่อมฉันจะนั่งแล้วปล่อยให้ฮวังฮูทรงยืนต่อหน้าได้อย่างไรกันเพคะ”

น้ำเสียงของกโยซึลสั่นเทา การพบกับฮวังฮู แทรยองแบบตัวต่อตัวครั้งนี้เป็นครั้งแรกของนาง ปกติกโยซึลมักจะเจอนางเพียงครู่เดียวอย่างไกลๆ ตามงานเลี้ยงต่างๆ ฮวังฮู แทรยองเป็นสตรีเบอร์หนึ่งของอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ กโยซึลรู้สึกละอายที่ต้องปล่อยให้หญิงที่สูงศักดิ์เช่นนี้ยืนอยู่ต่อหน้าในขณะที่ตัวเองนั่งอยู่ ส่วน

ฮวังฮู แทรยองนั้นได้นั่งลงบนเบาะเล็กๆ ที่วางอยู่ต่ำกว่า กโยซึลรู้สึกประหม่าจะลุกก็ไม่ได้ จะนั่งก็นั่งไม่ลง ที่ปล่อยให้ฮวังฮูนั่งตรงนั้น ฮวังฮู แทรยองใช้มือโอบกอดพังพอนที่พาดอยู่บนบ่า พร้อมกับยกยิ้มบางและอ่อนโยนให้กับกโยซึลที่กำลังประหม่าอยู่

“เราทำให้แม่ลำบากใจหรือ พระชายาฮวางแทจาทรงตั้งครรภ์อยู่ จงนั่งในที่ที่ดีเถิด”

กโยซึลรู้สึกขอบคุณต่อฮวังฮู แทรยองที่เรียกตนอย่างสนิทสนม และท้ายที่สุดนางก็ไม่สามารถนั่งลงได้อย่างสะดวกสบายจึงคุกเข่าอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กโยซึลกำลังมองมือขาวๆ ของฮวังฮู แทรยองที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับมากมาย ประตูห้องก็ถูกเปิดออก แม่นมก้มหน้าถือชาและขนมคลานเข่าเข้ามา

เนื่องจากกโยซึลกินขนมวากาชิไปแล้ว แม่นมจึงหยิบขนมชิ้นอื่น กับถ้วยน้ำชาใส่ในจานขนมดอกไม้แล้วยื่นให้กโยซึล ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไปจากห้อง ขณะที่กโยซึลยื่นมือออกไปหยิบกาน้ำชาเพื่อจะรินให้กับคนตรงข้าม ฮวังฮู แทรยองก็รีบยื่นมือออกมาหยิบกาน้ำชาเสียก่อน

“พระชายาฮวางแทจาทำตัวตามสบายเถิด”

ฮวังฮู แทรยองที่อมยิ้มเล็กน้อยรินชาใส่ถ้วยน้ำชาทั้งสองใบ และยื่นถ้วยชาหนึ่งใบให้กับกโยซึลส่วนอีกใบให้ตัวเอง นางลูบพังพอนสีขาวที่พาดอยู่บนบ่าหลังจากจิบชาไปเล็กน้อย

“รู้จักชื่อของลูกน้อยตัวนี้หรือไม่”

“ชื่อแบกเยหรือเปล่าเพคะ”

เนื่องจากเป็นชื่อที่เคยได้ยินผ่านๆ กโยซึลจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ

“ใช่แล้ว แบกเย หมายถึงสิงโตสีขาว เป็นลูกรักที่เราได้มาในช่วงบั้นปลายชีวิต”

ฮวังฮู แทรยองมองพังพอนสีขาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน แบกเยที่ทำจมูกฟุดฟิดอยู่ตรงคอเสื้อของนางส่งเสียงร้องจี๊ดๆ เมื่อฮวังฮู แทรยองที่ดูเหมือนกำลังหัวเราะคิกคักเอามือไปจับ มันก็เลียมือของนางเบาๆ แล้วอยู่ๆ ฮวังฮู แทรยองก็พูดกับกโยซึลที่กำลังมองแบกเยอย่างเหม่อลอย

“แต่นึกไม่ถึงเลยนะ”

“เพคะ?”

สายตาของฮวังฮู แทรยองที่มองแบกเยอยู่เปลี่ยนมามองกโยซึล แม้นางจะเป็นสตรีสูงวัยแต่สายตาของนางนั้นช่างดุดัน นี่สินะมารดาแห่งมหาจักรวรรดิมกกุก แค่สบตามอง กโยซึลก็สะดุ้งโหยงตัวสั่น นางไม่อาจหลบสายตาอันเฉียบคมของฮวังฮู แทรยองได้ จึงถูกสายตานางสะกดไว้

“แม้บีพาอันจะเกิดมาเป็นโอรสแท้ๆ ของเราและขององค์จักรพรรดิ แต่เราก็มิอาจเข้าใจเขาได้เลย เคยคิดว่าเขาจะไม่ผูกสัมพันธ์กับผู้ใด คิดว่าเราเข้าใจเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้งแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเราจะไม่รู้จักเขาเลย”

“เพคะ…”

แม้กโยซึลจะตอบกลับไปนิ่งๆ ทว่าหัวใจของนางนั้นเต้นรัวยิ่งกว่าครั้งไหน อย่างน้อยฮวังฮู แทรยองก็เข้าใจบีพาอันอย่างดีในส่วนนั้น

“บีพาอันเขาเป็นเด็กที่เย็นชา แม้จะเราจะให้กำเนิดเขามา แต่เขามักทำตัวเป็นทางการเสมอเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน ยามที่เขามองเราด้วยสายตาเช่นนั้น มันทำให้เรารู้สึกห่อเ**่ยวนัก เขาคือคนที่เกิดมาเพื่อเป็น

ฮวางแทจา เพื่อเป็นองค์รัชทายาท ไม่รู้ว่าคนอย่างเขานั้นปฏิบัติต่อพระชายาฮวางแทจาอย่างดีหรือไม่…”

“ฝ่าพระบาทฮวางแทจาทรงมีพระหัตถ์ที่อบอุ่นเพคะ”

แม้กโยซึลจะได้บาลแผลมากมายจากการปฏิบัติของบีพาอัน แต่เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นออกมาจากปากของฮวังฮู แทรยอง แม่แท้ๆ ของเขา กโยซึลก็ไม่อาจทนฟังอยู่เฉยๆ ได้ แน่นอนว่าบีพาอันเป็นคนที่มองทุกสิ่งทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่งด้วยสายตาที่แหลมคมและเยือกเย็น แต่กโยซึลยังคงจำได้ว่ามือของเขานั้นอบอุ่น สำหรับนางแล้วมือของบีพาอันเป็นมือที่อบอุ่นกว่ามือของผู้ใดที่นางเคยได้สัมผัสมา

ฮวังฮู แทรยองเงียบไปหลังจากที่กโยซึลพูดขึ้น แล้วจ้องมองไปที่กโยซึล หลังจากนั้นนางก็ยกยิ้มขึ้น

“การที่ชายาฮวางแทจาทรงมาจากอาณาจักรอื่นตามคำสั่งขององค์จักรพรรดิ มีส่วนที่ทำให้น่าเป็นห่วงอยู่บ้าง แต่ดูจะเป็นความเป็นห่วงที่เปล่าประโยชน์ ได้เห็นว่าพระชายาฮวางแทจารู้จักบีพาอันเป็นอย่างดีเช่นนี้ก็ทำให้คนเป็นแม่อย่างเรามีความสุขแล้ว”

ฮวังฮู แทรยองยิ้ม และกโยซึลก็ยิ้มตาม แต่ว่านางไม่สามารถยิ้มออกมาได้อย่างสบายใจเลย รู้จักดีอย่างนั้นหรือ จริงๆ มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ความจริงเพียงอย่างเดียวที่กโยซึลรู้เกี่ยวกับบีพาอันนั้นมีแค่มือที่อบอุ่นของเขา มีเพียงเท่านั้น

หลังจากฮวังฮู แทรยองออกไปได้ไม่นาน ซังกุงก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“พระชายาเซจา ฮเยจินต้องการเข้าพบเพคะ”

“เชิญเข้ามาได้”