บทที่582 กลับเมืองริเวอร์
“หื้อ? ว่ายังไงนะ?”เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของชายวัยกลาง เลยถาม
ชายวัยกลางคนมองไปที่รพีพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดว่า: “น้องชาย อย่าหาว่าฉันที่พูดตรงเกินไปล่ะ เมื่อกี้นายก็น่าจะได้ยิน ไปเที่ยวเล่นที่เกาะพระจันทร์หนึ่งรอบ แค่ค่าใช้จ่ายธรรมดา ก็ไม่กี่แสนแล้ว นี่ยังไม่นับรวมกับรายการบันเทิงต่างๆ ฉันดูนายก็ไม่เหมือนคนรวยเลย เกาะพระจันทร์สถานที่แบบนี้ นายฟังฉันโม้ก็พอแล้ว สถานที่แบบนั้น คนมีเงินเขาไปกัน ไม่เหมาะกับพวกเรา”
รพีพงษ์ยิ้มขึ้นมาทันที แล้วพูดว่า: “แม้ว่าเสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่มันจะดูธรรมดา แต่ฉันก็ยังมีเงินสำหรับไปเที่ยวเล่นเกาะพระจันทร์ที่คุณพูดถึงได้หนึ่งรอบ สิ่งสำคัญที่สุดคือภรรยาฉันอยากไป ฉันก็ต้องพาเธอไปอยู่เป็นธรรมดา”
ชายวัยกลางคนเหลือบมองไปที่อารียาที่อยู่ข้างๆรพีพงษ์ แววตาก็เปล่งประกาย คิดในใจภรรยาไอ้หมอนี่สวยจริงๆ คือดอกฟ้ากับหมาวัดชัดๆ
“เอาจริงนะ ภรรยาของนายสวยจริงๆ เพื่อเอาใจภรรยาที่สวยให้มีความสุข นายก็ยอมลงทุน ทำให้คนนับถือจริงๆ แต่นายฟังที่พี่เตือนหน่อย เงินไปเที่ยวเล่นที่เกาะพระจันทร์ เราก็มี แต่เป็นเงินที่อดออมมาด้วยความยากลำบาก คนอย่างเรา จะมีปัญญาที่ไหนไปใช้จ่ายระดับนี้”ชายวัยกลางพูด
เพื่อนหลายคนของเขาก็เริ่มเตือนรพีพงษ์ขึ้นมา บอกว่ารพีพงษ์ยังเด็ก ชอบพูดจาโอ้อวดแบบนี้ พวกเขาเข้าใจ เตือนรพีพงษ์อย่าหน้าเอาตามากเกินไป
ในขณะที่พูดอยู่ คนในกลุ่มก็เริ่มเตือนอารียาขึ้นมา บอกกับอารียาว่ารพีพงษ์หาเงินมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เธอในฐานะผู้หญิง ควรจะเห็นอกเห็นใจรพีพงษ์ ไม่ควรจะฟุ่มเฟือยตามใจชอบแบบนี้
รพีพงษ์และอารียาทั้งสองคนก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เงินหลายแสนสำหรับคนธรรมดาแล้ว เป็นเงินที่ก้อนใหญ่พอสมควร แต่สำหรับรพีพงษ์แล้ว นี่เป็นเงินค่าใช้จ่ายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
อย่างไรก็ตามพวกเขาก็รู้ดีว่าคนเหล่านี้เจตนาดี ไม่ได้ใช้โอกาสวิพากษ์วิจารณ์พวกเขาสองคน ดังนั้นก็เลยไม่ได้พูดอะไรมาก
กลุ่มคนกำลังพูดคุยอยู่ และพูดคุยถึงเรื่องอารียาและรพีพงษ์ช่วงก่อนหน้านี้ที่มีชื่อเสียงมากอยู่ในเมืองริเวอร์ คนเหล่านี้เคยได้ยินเรื่องราวของรพีพงษ์และอารียา แต่ไม่เคยเจอทั้งสองคนมาก่อน ดังนั้นก็เลยไม่รู้ว่าคนสองคนที่พวกเขากำลังพูดถึง ก็นั่งอยู่ข้างๆพวกเขา
การวิพากษ์วิจารณ์ของคนเหล่านี้ผ่านการพูดต้นฉบับที่เกินจริงมา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่รพีพงษ์ไม่เคยทำมาก่อน ก็ใส่อยู่บนตัวของรพีพงษ์ รพีพงษ์และอารียาฟังอยู่จนรู้สึกละอาย
“น้องชาย นายเคยได้ยินชื่อรพีพงษ์มาก่อนไหม คนคนนี้เป็นตำนานจริงๆ ถ้าให้ฉันพูด นายก็ควรจะเลียนแบบเขาให้มาก ถ้านายมีปัญญาอย่างเขา อย่าว่าแต่ไปเที่ยวเล่นเกาะพระจันทร์เลย ต่อให้ไปอยู่ที่เกาะพระจันทร์ ก็ไม่มีปัญหาอะไร”ชายวัยกลางคนหันไปพูดกับรพีพงษ์
ในตอนนี้จู่ๆเขาก็รู้สึกได้ว่ารพีพงษ์และอารียาที่นั่งอยู่ข้างๆดูหน้าคุ้นๆ ราวกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่คิดไปสักพักก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน เพียงคิดว่าตัวเองตาลาย
เมื่อรพีพงษ์ได้ยินสิ่งที่ชายวัยกลางพูด พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า: “ใช่ใช่ใช่ ควรจะเรียนแบบ”
……
สนามบินเมืองริเวอร์
ในเวลานี้ที่หน้าประตูสนามบิน มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่สิบกว่าคัน ข้างรถพวกนี้มีกลุ่มผู้ชายในชุดสูทคนยืนอยู่ ดูสง่าน่าเกรงขาม และเคร่งขรึม
รถเก๋งคันที่อยู่ด้านหน้าสุด มีคนสองคนยืนประสานสองข้างมือไว้ จ้องไปที่ประตูสนามบิน ราวกับรอให้คนใหญ่คนโตอะไรออกมา
ทั้งสองคนนี้ก็ต้องเป็นธฤตญาณบอสใหญ่ และเธียรวิชญ์ประธานของบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป
พวกเขาทั้งสองคนได้รับข่าวมาก่อนแล้วว่ารพีพงษ์กำลังจะกลับมา ดังนั้นจึงพาคนมารออยู่ที่ด้านนอกสนามบินก่อนเวลา
ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างก็ถูกดึงดูดความสนใจจากรถหลายสิบคันที่จอด และก็ยังคงพูดคุยถึงสถานการณ์ที่นี่ไม่หยุด
“คนเหล่านี้คือทำไมอะไรกัน? ท่าทางมีอำนาจมากเลย?”
“ไม่เห็นสองคนที่อยู่ด้านหน้าเหรอ คนหนึ่งคือธฤตญาณ อีกคนคือเธียรวิชญ์ พวกเขาทั้งสองคน พูดได้ว่าเป็นบอสใหญ่สองคนที่มีอำนาจที่สุดในเมืองริเวอร์ตอนนี้”
“เหรอ ก็คือบอสใหญ่ธฤตญาณเหรอ? โอ้โห คนแบบนี้ ทำไมถึงมาที่สนามบินได้ล่ะ?”
“น่าจะมารับคน คนที่สามารถทำให้บอสใหญ่ทั้งสองคนมารับด้วยตัวเองได้ ทั้งเมืองริเวอร์ คงจะมีแต่รพีพงษ์คนเดียว”
ทุกคนก็เข้าใจทันที ถึงว่าทำไมที่นี่ถึงได้เอิกเกริกขนาดนี้ ที่แท้ก็เพื่อรอรับรพีพงษ์
“จากไปนานขนาดนี้ ในที่สุดรพีพงษ์ก็กลับมาสักทีนะ”ธฤตญาณกล่าว
“ใช่ โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพี่สะใภ้ ไม่งั้นพี่รพีคงเป็นบ้าแน่ๆ ถึงตอนนั้น ใครก็อย่าคิดที่จะได้มีความสุขเลย”เธียรวิชญ์ตอบ
เมื่อขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ ก็มีร่างที่สวยงามวิ่งมาตรงหน้าทั้งสองคน และพูดอย่างโกรธๆว่า: “พวกนายสองคนนี่มันจริงๆเลย มารับรพีพงษ์ก็ไม่บอกฉัน พวกนายสองคนต้องการต่อต้านเหรอ! จะบอกพวกนายให้ ตอนนี้อยู่ที่เมืองริเวอร์ ฉันเป็นลูกพี่ ครั้งหน้าถ้าพวกนายกล้าทำแบบนี้อีก ฉันไม่ปล่อยพวกนายไว้แน่”
ธฤตญาณและเธียรวิชญ์ทั้งคู่ต่างมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ก็ปวดหัวเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าจะไม่ให้เธอมา แต่ไม่คาดคิดว่าป้าคนนี้จะตามมาจนได้
หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาสองคนไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจารุณีที่หายดีแล้ว
หลังจากที่จารุณีหายดีแล้ว จึงเก็บข้าวของอีกครั้ง มาถึงที่เมืองริเวอร์ ครั้งนี้เธอไม่ได้มาพัวพันกับรพีพงษ์ แต่เพราะเธอรู้สึกว่าเมืองริเวอร์เป็นสถานที่ที่ไม่เลว และเหมาะสมกับการใช้ชีวิต
แน่นอนว่าเธอเป็นเพราะว่ารพีพงษ์ถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่า ก็ไม่รู้เหมือนกัน
ที่สำคัญจารุณีได้สัญญากับรพีพงษ์แล้ว ว่าจะไม่พัวพันกับเขาอีกต่อไป ค่าตอบแทนก็คือรพีพงษ์ไม่สามารถห้ามจารุณีคบกับลูกชายในอนาคตของรพีพงษ์ได้
ตอนนี้จารุณีคิดได้ทั้งหมดแล้ว รู้สึกว่าเรียกรพีพงษ์ว่าพี่ชายมันก็ดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความคาดหวัง เนื่องจากชาติหนึ่งยังยาวนานขนาดนี้ เธอไม่เชื่อว่ารพีพงษ์จะให้กำเนิดลูกชายไม่ได้
เมื่อตอนที่จารุณีกลับมา ได้พาศักดาพ่อตาของรพีพงษ์กลับมาด้วย ตอนแรกศักดาไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากไม่อยากกลับมาเผชิญหน้ากับศศินัดดาเลย
แต่จารุณีรู้สึกว่าทั้งครอบครัวควรจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ในเมื่อรพีพงษ์พาอารียากลับมาแล้ว อย่างนั้นศักดาก็ควรจะตามกลับมาด้วย เพื่อที่ครอบครัวจะได้พร้อมหน้าตากันอีกครั้ง
ดังนั้นศักดาภายใต้การบังคับของศักดา จึงพาศักดากลับมาได้
ว่ากันว่าการกลับมาของในวันแรกของศักดา ศศินัดดาลงมือตบตีเขาอย่างหนัก บนใบหน้าของเขามีรอยข่วน ศักดาทนไม่ไหว จึงต้องไปขอร้องธฤตญาณ ให้ธฤตญาณจัดเตรียมที่พักให้เขา
ไม่นานนัก เครื่องบินของรพีพงษ์ก็ลงจอดที่สนามบิน รพีพงษ์และอารียาจับมือกันก็เดินออกจากสนามบิน
ชายวัยกลางคนที่คุยกับพวกเขาตลอดทางก็เดินตามพวกเขาอยู่ข้างๆ ทันทีที่กลุ่มคนออกจากสนามบิน ก็เห็นกลุ่มคนของธฤตญาณอยู่ไม่ไกล
“พระเจ้า คนเหล่านี้เป็นใครกัน คือมารับคนหรือเปล่า? นี่มันเอิกเกริกเกินไปหรือเปล่า?”ชายวัยกลางคนอุทาน
รพีพงษ์และอารียาก็มองตามไปเห็นพวกคนของธฤตญาณ รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูดว่า: “มารับพวกเราเองแหละ”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินไปที่นั่น
ชายวัยกลางคนบ่นพึมพำทันที: “ทำไมเด็กคนนี้ถึงยังชอบโอ้อวดอยู่ได้ เขาเอิกเกริกกันใหญ่ขนาดนี้ จะมารับเขาได้ยังไง?”
แต่เมื่อเขาเห็นรพีพงษ์และอารียาทั้งสองคนพูดคุยหัวเราะกับคนข้างรถเก๋งดำ จากนั้นก็เข้าไปในรถ ชายวัยกลางคนก็ตกตะลึงทันที
“มา….มารับเขาจริงๆเหรอ?”
ในเวลานี้เพื่อนของชายวัยกลางเดินเข้ามา และพูดว่า: “ฉันรู้แล้วว่าคนพวกนั้นมารับใคร”
“ใคร?”ชายวัยกลางคนถามอย่างรวดเร็ว
“คนไม่กี่คนที่นั่น คนหนึ่งคือธฤตญาณบอสใหญ่ของเมืองริเวอร์ อีกคนคือเธียรวิชญ์ประธานบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป และผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณหนูของหอการค้าสมน. พวกเขาปรากฏตัวพร้อมกัน คนที่ต้องการมารับก็มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือรพีพงษ์”
รพีพงษ์!
เมื่อได้ยินชื่อนี้ ชายวัยกลางคนก็ตกตะลึงทันที เมื่อนึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับรพีพงษ์บนเครื่องบิน ก็ตกตะลึงจนแข็งทื่อทันที
