บทที่ 82 ทำให้คนใจอ่อน
เวินจิ้งเบิกตากว้าง มองหนังสือเล่มหนาเหล่านั้น มันเป็นความรู้ทั้งหมดที่เธอแทบไม่เคยสัมผัสมาก่อน
“เข้าใจแล้ว หมอมู่” เวินจิ้งตอบรับจากนั้นก็โอบอุ้มหนังสือเหล่านั้นขึ้น
มู่วี่สิงกลับหยิบมันมาจากเธออย่างรวดเร็วและใส่มันไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอ
“ตอนนี้ กลับบ้านไป”
“อ้อ”
เดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยกัน มู่วี่สิงก้าวขายาวๆของเขาเวินจิ้งจึงวิ่งเหยาะๆตามเขาไป เขาช่วยเธอถือหนังสือจนกระทั่งช่วยเธอแบกกระเป๋าสะพายหลัง
เวินจิ้งนิ่งงัน เธอแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปจากนั้นเธอโพสต์ลงเวยป๋อ
“อื้ม หล่อมาก”
ในเวลานี้กำลังเตรียมตัวขึ้นรถด้านข้างก็ปรากฏเงาที่คุ้นตาซึ่งก็คือเย่กวนกวน
ในตอนนี้เธอกำลังทำวิจัยเพื่อมู่วี่สิง
“หมอมู่ พรุ่งนี้คุณต้องมา”
สายตาของมู่วี่สิงนั้นไม่ได้สนใจสายตาของเขาเย็นชามาก
เมื่อเห็นว่ามู่วี่สิงไม่ได้สนใจ เย่กวนกวนจึงหันไปทางเวินจิ้ง “เวินจิ้ง เธอต้องพาหมอมู่มาด้วย ฉันสัญญากับแขกที่จะมาไว้แล้วว่าหมอมู่จะมา หากผิดสัญญาฉันจะเสียหน้าได้”
น้ำเสียงของเย่กวนกวนช่างออดอ้อนและสามารถทำให้คนใจอ่อน
เวินจิ้งไม่ได้ตอบกลับไป เรื่องนี้ จริงๆแล้วต้องให้หมอมู่เป็นคนตัดสินใจ
เมื่อเข้าไปในรถ สายตาของเย่กวนกวนก็มองเขาอย่างไม่เต็มใจ
เดิมทีคิดว่าจะกลับบ้าน แต่มู่วี่สิงกลับพาเธอไปยังร้านขายเสื้อผ้า ผู้จัดการร้านออกมาทักทายเขาเป็นกวนส่วนตัว “คุณมู่”
“เลือกชุดสำหรับเธอ” มู่วี่สิงออกคำสั่ง
เป็นครั้งแรกที่เวินจิ้งมาที่นี่ ชุดเดรสที่สะดุดตาประดับด้วยดอกไม้สีทองและสีขาวนั้นพราวภายใต้แสงไฟ
เมื่อมองไปที่ชุดอย่างไม่ได้ตั้งใจ เวินจิ้งก็ส่ายหน้าทันที
มีเลขศูนย์มากมาย ที่เธอไม่สามารถนับได้
แต่มู่วี่สิงนั้นนั่งเฉยๆบนโซฟาแล้วดูนิตยสาร
“คุณเวินชอบสไตล์แบบไหน?” ผู้จัดการถามด้วยรอยยิ้ม
เวินจิ้งเดินวนไปมา ในท้ายที่สุดก็หยุดนิ่งตรงหน้าชุดสีขาวบริสุทธิ์ ผู้ช่วยภายในร้านหลายคนติดตามเธอไปทันทีเพื่อช่วยเธอสวมชุด
ชุดเดรสเป็นแบบเสื้อเกาะอก หน้าอกของเธอรับกับชุดได้อย่างพอดี เธอค่อยๆก้าวออกไป มู่วี่สิงงยหน้าขึ้นและสายตาของเขาสั่นไหว
เพียงแค่เท่านั้นเขาก็พูดอย่างเฉยเมย “ไม่เหมาะ”
“เอ๊ะ?” เวินจิ้งเลิกคิ้ว เธอไม่เคยที่จะสวมชุดเช่นนี้มาก่อน แต่หลังจากเธอสวมมันแล้วเธอก็รู้สึกว่าไม่ได้แย่เลย
มู่วี่สิงก้มหน้าลง เวินจิ้งจึงทำได้เพียงไปเลือกชุดอื่น
ชุดเดรสมีดีไซน์สายเดี่ยวโชว์แผ่นหลัง กระดูกไหปลาร้าที่น่าหลงใหลและมีเสน่ห์ของเวินจิ้ง เมื่อมองผ่านกระจกแม้แต่เธอเองก็ยังตะลึง
ใบหน้าที่หล่อเหล่าของมู่วี่สิงเยือกเย็นมีบนใบหน้าเขามีคำว่า “เปลี่ยน” แปะติดเอาไว้
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้มีรสนิยมแบบไหนกัน? เธอสวมแล้วออกจะน่ามอง!
แม้ว่ามันจะเปิดเผยไปบ้าง
พนักงานนั้นสายตาแหลมคม ได้เลือกชุดเดรสยาวแขนสั้นให้กับเวินจิ้งที่ปกปิดร่างกายสุดแสนจะประณีตของเธอ
และทำให้สีหน้าของใครบางคนดูดีขึ้น
“จ่ายเงิน”
เวินจิ้งจึงได้ถอดชุดออกและเหลือบมองที่ป้ายราคา 500,000เหรอ?
ก่อนหน้านี้เธอเป็นหนี้มู่วี่สิง100,000แล้ว และบวกเพิ่มไปอีกตอนนี้ก็เป็น 600,000
แต่เงินเดือนของเธอเพียง 6,000 หยวน ใช้เวลาทั้งชีวิตโดยไม่กินไม่ดื่มก็คงจะชดใช้ไม่หมด…..
เธอรีบเดินออกไปทันที แต่มู่วี่สิงกำลังรูดบัตร
เวินจิ้งได้ยินเสียงหัวใจกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อเข้ามานั่งในรถ เธอหยิบชุดขึ้นความรู้สึกเหมือนกับกำลังถือทอง!
“มู่วี่สิง คุณกำลังฆ่าฉัน!” เวินจิ้งพูดด้วยความขุ่นเคือง
ชายคนนั้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่แล้วก็เห็นเวินจิ้งยื่นบัตรธนาคารออกมาต่อหน้าเขา “นี่คือบัตรเงินเดือนของฉัน และเงินเดือน6,000 ต่อเดือน เงินที่ติดหนี้คุณ ฉันจะพยายามคืนให้”
