บทที่ 44: ปรากฏตัว
“ไม่ต้องคิดมาก คุณจะปวดหัวเปล่าๆ” จู่ๆเสี่ยวฮัวก็พูดกับเหลาหลี่ราวกับว่าเธอสามารถอ่านใจของเธอได้
“พี่หยวนเป็นอัจฉริยะที่ปรากฏตัวทุกๆ สองสามชั่วอายุคนครั้ง คุณจะไม่สามารถเข้าใจพรสวรรค์ของเขาด้วยตรรกะธรรมดา ๆ ”
“ เป็น…งั้นเหรอ…?” เหลาหลี่ ตัดสินใจรับคำแนะนำของ เสี่ยวฮัว และหยุดคิดถึงเรื่องนี้
ในเวลาต่อมาหยวนก็กล่าวว่า “ยังไงก็ตามฉันอยากจะดูรอบ ๆ เมืองนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจ”
“ไม่แน่นอน! ให้ฉันคุยกับพ่อของฉันก่อนแล้วฉันจะพาคุณไปรอบ ๆ เมือง!” เหลาหลี่กล่าวอย่างรวดเร็ว
หยวนพยักหน้าและเหลาหลี่ก็ออกจากห้องไปในเวลาต่อมา
เมื่อเหลาหลี่จากไปแล้วหยวนก็มองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความอยากรู้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่ในห้องที่ไม่เหมือนใครและนั่นคือตอนที่เขาสังเกตเห็นกระจกบานสูงนั่งอยู่ที่มุมห้อง
“ อ้าวกระจกเหรอ?” หยวนลุกขึ้นยืนทันทีและเดินไปที่กระจกด้วยความคาดหวังและความกังวลใจ เขาหน้าตาเป็นอย่างไรในโลกนี้? เขาหล่ออย่างที่ เหลาหลี่อธิบายไว้หรือเปล่า?
“นี่ฉันเอง…?”
หยวนยืนอยู่หน้ากระจกที่สูงกว่าศีรษะเล็กน้อยด้วยใบหน้างุนงง
เขามีผมสีดำสั้น แต่นุ่มสลวยบนศีรษะรูปไข่ดวงตาสีน้ำตาลใสแวววาวราวกับคริสตัลขนตายาวที่จะทำให้ผู้หญิงอิจฉาคิ้วที่คม แต่เรียบร้อยและจมูกเล็ก โดยรวมแล้วใบหน้าของเขาดูสมมาตรและน่ามองมาก
ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นใบหน้าของตัวเองคือตอนที่เขาอายุ 7 ขวบ – ก่อนที่เขาจะสูญเสียความสามารถในการมองเห็นและกลายเป็นคนตาบอด
“ถ้าฉันจำไม่ผิด ยูรุเคยกล่าวไว้ว่ารูปลักษณ์ของคน ๆ หนึ่งในเกมจะคล้ายกับรูปลักษณ์ของพวกเขาในโลกแห่งความเป็นจริงด้วยเหตุนี้ฉันจึงเข้ามาในเกมนี้ด้วยอวตารที่สร้างขึ้นสำหรับฉันแล้วอย่างไรก็ตามฉันไม่รู้ว่าฉันหน้าตาเป็นอย่างไร ในโลกแห่งความเป็นจริงและเป็นเวลากว่า 10 ปีแล้วที่ฉันได้เห็นใบหน้าของตัวเองครั้งสุดท้ายดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยืนยันได้ว่าใบหน้านี้คล้ายกับรูปร่างหน้าตาจริงๆของฉันจริงหรือไม่…”
นอกจากนี้เนื่องจากเขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาเขาจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขาหล่อจริงหรือไม่
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจขอความเห็นจากคนอื่น
“ เสี่ยวฮัวฉันมีคำถามสำหรับเธอ” จู่ๆหยวนก็พูดกับเธอ
“ เป็นอะไรคะพี่หยวน”
จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเองและถามด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าไม่ลำเอียงเธอคิดว่ารูปร่างหน้าตาของฉันจะหล่อไหม”
“… “
เสี่ยวฮัวมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างดูเหมือนจะพูดไม่ออกด้วยคำถามที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเขา
ไม่กี่อึดใจเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและมีแก้มที่แดงระเรื่อเล็กน้อย “เสี่ยวฮัวคิดว่าพี่หยวนหล่อมาก … “
“จริงเหรอ เธอแน่ใจหรือว่าเธอไม่ได้แค่ชมฉันเพราะเธอไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของฉันไม่เป็นไรถ้าจะบอกความจริงเสี่ยวฮัว” หยวนพูดกับเธอในขณะที่เขารู้สึกว่าการตัดสินของเธออาจไม่ถูกต้องเนื่องจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่
“เสี่ยวฮัว กำลังพูดความจริงพี่หยวนหล่อมาก!” เสี่ยวฮัวพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปด้วยสีแดง
“โอเคฉันจะเชื่อคำตัดสินของคุณ” หยวนพยักหน้า
“… “
เสี่ยวฮัวพูดไม่ออก ทำไมเขาถึงต้องการคำติชมแบบนี้? เมื่อกี้เขาไม่ได้ส่องกระจกเหรอ? ใครมีสมองทำงานก็เห็นด้วยว่าหยวนหล่อ หรือว่าเขาแค่อยากแกล้งเธอ?
“ ทำไมพี่ถึงถามถึงรูปร่างหน้าตาของตัวเอง หรือเป็นเพราะยัยเหลาหลี่คนนั้น?” เธอตัดสินใจถามเขา
อย่างไรก็ตามหยวนรีบส่ายหัวและพูดว่า “เปล่าฉันแค่สงสัยเพราะฉันไม่เคยสนใจรูปร่างหน้าตาของตัวเองเลย”
“ ไม่ต้องห่วงพี่หยวนในโลกแห่งการฝึกฝนรูปร่างหน้าตาไม่สำคัญตราบใดที่คุณมีความสามารถและมีอำนาจนอกจากคุณจะมีใบหน้าที่น่าเกลียดที่สุดในโลกแล้ว คุณก็จะสามารถดึงดูดสาว ๆ ได้! และพี่หยวนมีทั้งความสามารถและความหล่อเหลา พี่จะไปได้สวยในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย! ” เมื่อคิดว่าหยวนกังวลเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเขาเสี่ยวฮัวจึงตัดสินใจที่จะให้กำลังใจเขา
“ ฮ่าฮ่าฮ่า…การปรากฏตัวของฉันสำหรับฉันเอง…” หยวนหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น
ไม่กี่นาทีต่อมา เหลาหลี่ ก็กลับมาที่ห้อง อย่างไรก็ตามเธอดูแตกต่างจากก่อนที่เธอจะจากไปเล็กน้อยราวกับว่าเธอกลับมาสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เห็นได้ชัดว่านอกจากการพูดคุยกับพ่อของเธอแล้ว เหลาหลี่ยังใช้เวลาในการปรับปรุงรูปลักษณ์ของตัวเองด้วยการแต่งหน้าแบบบางเบา
แน่นอนว่าในฐานะคนที่ไม่ได้ใส่ใจกับรูปลักษณ์ภายนอกมากนักหยวนจึงไม่ได้คิดอะไร
“เต๋าหยวน ฉันแจ้งให้พ่อของฉันทราบเกี่ยวกับความปรารถนาของคุณที่จะมองไปรอบ ๆ เมืองเราสามารถออกไปได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ” เธอกล่าวกับเขา
“โอเคงั้นออกไปเดี๋ยวนี้” หยวนพูด
ในเวลาต่อมาพวกเขาออกจากคฤหาสน์ของลอร์ด
“คุณต้องการไปที่ใดก่อนเต๋าหยวน” เธอถามเขาเมื่อพวกเขาออกมาข้างนอก
หยวนยักไหล่และพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในเมืองนี้ ฉันจะให้คุณเลือกว่าจะไปเที่ยวที่ไหน”
อย่างไรก็ตามเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ออกไปเที่ยวกับคนอื่น เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะไปที่ไหน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินไปรอบ ๆ เมืองจนกว่าพวกเขาจะเจอสิ่งที่ทำให้หยวนสนใจ
“ แผงขายผลไม้ที่นั่นบริหารโดยมาดามหยิงและมีผลไม้ที่สดที่สุดในเมืองเสมอ”
“นั่นคือสมบัติของมิสเตอร์วังร้านขายอาวุธแห่งเดียวในเมืองของเรา”
“นี่คือพื้นที่ของที่พักอาศัยซึ่งประชาชนส่วนใหญ่อาศัยอยู่”
“ ตึกตรงนั้นคือคลินิกของลี่…”
เหลาลี่ให้คำอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับร้านค้าและอาคารส่วนใหญ่ที่พวกเขาเดินผ่านไปและหยวนจะฟังเธอด้วยใบหน้าที่สดใสดูราวกับว่าเขาอยู่ในสวนสนุก
อย่างไรก็ตามเขาจะแสดงความสนใจมากที่สุดเมื่อ เหลาหลี่พูดคุยเกี่ยวกับอาคารที่เกี่ยวข้องกับอาหารและเมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้เหลาหลี่ก็ถามเขาว่า “คุณต้องการลิ้มรสกับอาหารที่ดีที่สุดของ เมือปังหรือไม่?”
“ได้หรอ?” หยวนตื่นเต้นขึ้นมาทันที แต่เมื่อเขาจำได้ว่ากระเป๋าสตางค์ของเขาแห้ง เขาก็ถามเธอว่า “ฉันมีเหรียญทองแค่สิบเหรียญเท่านั้นจะพอไหม”
เมื่อพบคำถามของเขาค่อนข้างงี่เง่า หลี่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเล็กน้อย “ด้วยเหรียญทอง 10 เหรียญคุณสามารถกินทุกอย่างในทุกเมนูในเมืองนี้และยังมีเงินเหลืออีกมาก”
“อะไรนะอาหารที่นี่ถูกขนาดนั้นเหรออาหารมื้อสุดท้ายของฉันแพงมากเมื่อเทียบกัน!” หยวนตกใจเมื่อรู้ว่าอาหารในที่นี้ถูกมากโดยเฉพาะเมื่อเขาใช้เงิน 500 เหรียญทองไปกับมื้อก่อนหน้านี้
“ พี่หยวนนั่นเป็นเพราะพี่ยัดหน้าด้วยเนื้อจิตวิญญาณราคาแพง…อาหารธรรมดาจะมีราคาเพียงไม่กี่เหรียญเงินเท่านั้น” เสี่ยวฮัวพูดกับเขา
“ อย่างนั้นเหรอ? แล้วเราจะรออะไรล่ะไปกินข้าวกันจนท้องกลมกันดีกว่า!” หยวนกล่าวอย่างรวดเร็ว
………
