หลังจากใช้เวลาสองสามนาทีในการสั่งอาหารเกือบทุกเมนู ในที่สุดหยวนก็วางเมนูลงบนโต๊ะและพูดว่า
“นั่นคือทั้งหมดที่ข้าต้องการ”
พนักงานเสิร์ฟที่นั่นอยากจะร้องออกมาดัง ๆ ว่า ‘ทั้งหมดนี้เจ้าจะกินจริงๆหรอ!’
โชคดีที่บริกรสามารถระงับความคิดของเขาได้และตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่แข็งกระด้างบนใบหน้าของเขา
“ขอบคุณแขกที่เคารพข้าจะแจ้งให้หัวหน้าทราบ … “
บริกรจึงเดินจากไป
อย่างไรก็ตามบริกรกลับมาในไม่กี่นาทีต่อมาพร้อมกับชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำงานที่นั่นด้วยรูปลักษณ์อันหรูหราของเขา
เมื่อทั้งสองยืนอยู่ที่โต๊ะของพวกเขาชายวัยกลางคนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเขา
“ขอโทษท่านแขกที่เคารพข้าชื่อเซ่นเวนเปน และข้าเป็นผู้จัดการร้านอาหารนี้ปรากฏว่าท่านมีสั่งอาหารจำนวนมากจากเรา และข้าอยากจะขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น เนื่องจากมีลูกค้าที่รับประทานอาหารเพิ่มขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ เราจะต้องเรียกเก็บเงินล่วงหน้าเป็นรูปแบบของประกัน 50 เปอร์เซ็นต์ของจำนวนเงินทั้งหมดก็เพียงพอแล้ว”
“ก็ได้…” หยวนพยักหน้าแล้วถาม
“บิลทั้งหมดเท่าไหร่?”
“5,400 เหรียญทองแขกผู้มีเกียรติ … ” เซ่นเวนเปนกล่าวอย่างรวดเร็ว
“5,400 เหรียญทอง?!” ดวงตาของหยวนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ร้านนี้แพงกว่าร้านอาหารสุดหรูที่เขาเคยไปก่อนหน้านี้อย่างน้อย 10 เท่าซึ่งมีราคา 500 เหรียญทอง! ตามความคาดหมายของหนึ่งในเมืองที่ร่ำรวยที่สุดในโลกนี้ทุกอย่างมีราคาแพงอย่างไม่น่าเชื่อ!
‘ฉันต้องเริ่มสนใจราคาของแต่ละรายการจริงๆ…’ หยวนตั้งข้อสังเกตกับตัวเองในขณะที่เขาได้หยิบ 5,400 เหรียญทองและส่งให้ผู้จัดการ
“นี่เงินค่าอาหาร 50 เปอร์เซ็นต์”
“ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติ! และขออภัยเป็นอย่างสูงสำหรับความไม่สะดวกนี้!” รอยยิ้มบนใบหน้าของเซ่นเวนเปนกว้างขึ้น หลังจากที่เขารับเงินและเขาก็โค้งคำนับให้พวกเขาก่อนที่จะปล่อยให้พวกเขาอยู่คนเดียวอีกครั้ง
“ใช้เงินเป็นพันๆทองไปกับอาหาร…มีเพียงคนอย่างพี่เท่านั้นที่สามารถใช้จ่ายอย่างหรูหราได้พี่ชาย…” หยูรู่กล่าวกับเขา
“ฮ่าฮ่า…” หยวนหัวเราะอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เขาตื่นเต้นเกินไปและลืมดูราคาก่อนที่มันจะสายเกินไป แม้ว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ยากจนเหมือนเมื่อก่อนโดยที่ 500 เหรียญทองก็เพียงพอที่จะทำให้เขายากจนลงอย่างสิ้นเชิง
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมาอาหารที่พวกเขาสั่งก็เริ่มเข้ามาทีละอย่าง และพวกเขาก็เริ่มกินอาหารทันทีโดยเฉพาะหยวนที่กลายเป็นสัตว์ประหลาดและยัดอาหารเข้าปากราวกับว่าพวกมันไม่มีอะไรเลย ปล่อยให้บริกรวางจานบนโต๊ะต่อไป
“พี่ชาย…”
หยูรู่ตกกใจกับท้องที่ดูเหมือนไร้ขอบเขตของเขา อาหารจำนวนมากขนาดนั้นสามารถเข้าไปร่างกายของเขาได้อย่างไร? นอกจากนี้ยังทำให้เธอกังวลว่าเธออาจจะให้อาหารเขาไม่เพียงพอในโลกแห่งความเป็นจริง เนื่องจากปริมาณซุปที่เธอป้อนให้เขานั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับปริมาณที่เขากลืนลงไปในตอนนี้เกือบจะเหมือนกับการเปรียบเทียบหยดน้ำกับมหาสมุทรทั้งหมด
“พี่เทียนหนูควรจะเพิ่มปริมาณซุปที่หนูให้พี่ไหม ถ้ามันไม่เพียงพอพี่ก็บอกหนูได้นะ หนูกลัวว่าพี่จะอดตาย หลังจากเห็นว่าตอนนี้พี่กินได้แค่ไหน…” หยูรู่พูดกับเขาในเวลาต่อมา
“ฮ่าฮ่า…อย่ากังวลไปเลยหยูรู่ พี่อยากจะกินแค่นี้ทุกครั้งที่พี่อยู่ในโลกนั้น ซุปชามเดียวก็เกินพอที่จะทำให้ท้องของพี่อิ่มได้แล้ว” หยวนพูดกับเธอ
เมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขาเสี่ยวฮัวก็พูดขึ้น
“ความอยากอาหารของพี่หยวนน่าจะเกิดจากร่างกายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา นอกจากนี้เนื่องจากผู้ฝึกพลังใช้พลังงานมากกว่าคนปกติเราจึงต้องกินมากขึ้นด้วย แน่นอนว่าเรามักจะทดแทนมันจากพลังทางวิญญาณที่เราดูดซับ กับผู้ฝึกพลังบางคนถึงกับเปลี่ยนอาหารของพวกเขาเป็นพลังงานทางจิตวิญญาณเท่านั้น”
“เจ้ากำลังบอกข้าว่าผู้ฝึกพลังสามารถอยู่รอดได้โดยไม่มีอาหารตราบเท่าที่พวกเขาดูดซับพลังวิญญาณในอากาศ?” หยูรู่ถาม
“ถูกต้องผู้ฝึกพลังในระดับพี่หยวนสามารถอยู่ได้ 1 เดือนโดยไม่ต้องกินอาหาร แต่เขาจะต้องดื่มน้ำอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง เมื่อผู้ฝึกพลังมาถึงขั้นปรมาจารย์วิญญาณ พวกเขาสามารถหยุดกินหรือดื่มทั้งหมด และอยู่รอดได้ซึ่งมันเกี่ยวกับพลังงานทางจิตวิญญาณ” เสี่ยวฮัวกล่าว
“อ๋อ ข้าเข้าใจแล้ว … ” หยูรู่พยักหน้าและเธอก็กลับไปกินอาหารของเธอ
ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อโต๊ะไม่มีอะไรเหลือนอกจากจานว่าง หยวนพูดขณะที่ตบท้องกลมๆของเขา
“เราจะทำอะไรดีหยูรู่?”
“พี่จะทำอะไรได้ นอกจากนั่งอยู่ในสภาพนั้นพี่ชาย” หยูรู่ตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“พี่ไม่เป็นไร” เขาพยักหน้า
“อื้ม หนูก็อิ่มแล้วก็เลยรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยในตอนนี้ แต่หนูก็ไม่อยากนั่งเฉยๆไม่ทำอะไรเลย ลองสำรวจเมืองนี้จนกว่าจะถึงเวลาที่หนูต้องไปดีกว่า” หยูรู่แนะนำ
“ฟังดูดี” หยวนกล่าว
หลังจากนั่งต่อไปอีกสองสามนาทีหยวนและหยูรู่ก็เดินไปรอบๆ เมืองราวกับว่าพวกเขากำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ
แน่นอนว่ามีหนุ่มไม่กี่คนที่ต้องการรบกวนช่วงเวลาอันสงบสุขของสองพี่น้องเมื่อพวกเขาเห็นหยูรู่ที่สวยงาม อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะสามารถเข้าใกล้ พวกเขาได้รู้สึกถึงจิตวิญญาณของเสี่ยวฮัวที่ได้กดดันพวกเขาด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น ซึ่งมันตัดการรบกวนให้พวกเขาได้มาก
แม้ว่าเสี่ยวฮัวจะมองว่าหยูรู่เป็นคู่แข่งที่ดึงดูดความสนใจของหยวน แต่เมื่อเธอเห็นความสุขบนใบหน้าของหยวน เมื่อใดก็ตามที่เขาพูดด้วยหรือแม้แต่มองไปที่หยูรู่ เธอก็ไม่สามารถให้ใครมารบกวนความสุขนั้นได้ เพราะเธอกลัวว่าเธอจะมีการได้สัมผัสกับกลิ่นอายอันเยือกเย็นที่มาจากหยวนอีกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่มีคนมายุ่งกับหยูรู่ต่อหน้าเขา สิ่งที่ทำให้ร่างกายของเธอหนาวสั่น แม้ว่าตอนนี้เธอจะพยายามจดจำสายตาที่เย็นชาของเขาไว้ก็ตาม
หลังจากใช้เวลาอันเงียบสงบไม่กี่ชั่วโมงภายในเมืองที่มีขนาดใหญ่กับเมืองฟีนิกซ์ซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากการปกป้องของเสี่ยวฮัว หยูรู่ก็ออกจากเกมเพื่อทำอาหารเย็นให้หยวน
หยวนตัดสินใจที่จะอยู่ในเกมต่อไปอีกสองสามนาทีเพื่อใช้เวลากับเสี่ยวฮัวจนกว่าจะถึงเวลาอาหารค่ำ
หลังจากออกจากระบบหยูรู่ก็เริ่มให้อาหารเย็นแก่เขา
อย่างไรก็ตามหลังจากดื่มซุปปกติของเขาแล้วหยวนก็พูดด้วยน้ำเสียงงงงวย
“หยูรู่วันนี้เธอทำซุปน้อยลงหรอกระเพาะอาหารของพี่ยังไม่อิ่มเหมือนอย่างที่ปกติจะเป็นเลย… “
มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้อิ่มหลังจากดื่มซุปจนหมดชามเพราะเขามักจะรู้สึกอิ่มหลังจากนั้น
“หื้อ ไม่เป็นไปได้หนูไม่ได้เปลี่ยนหรือลดจำนวนมันลงเลยนะ” หยูรู่ตอบด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ถ้าพี่ยังหิวอยู่ หนูสามารถทำซุปอีกชามให้พี่ได้นะ…”
“ไม่เป็นไรพี่ไม่หิว แต่ก็ยังไม่อิ่มมันเป็นความรู้สึกแบบนั้น” หยวนพูดกับเธอ
“เอาล่ะพรุ่งนี้เช้า หนูจะทำอาหารเพิ่มอีกนิดหน่อย” หยูรู่พยักหน้า
“ยังไงก็เถอะในที่สุดห้องของพี่ก็สะอาดอีกครั้ง แต่ยังไงพี่ชายก็อยู่ที่นี่แล้ว เรามานอนด้วยกันอีกคืนเพราะปกติแล้วเราจะไม่ทำแบบนี้”
“โอเค” หยวนพูด
“หนูจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเรียนในวันพรุ่งนี้ พี่ไปนอนก่อนก็ได้” หยูรู่พูดกับเขาก่อนออกจากห้อง
ปกติหยวนจะฟังเธอและไปนอนตามปกติ แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็นผู้ฝึกพลังในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว เขาต้องการฝึกพลังเมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลา แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าการฝึกพลังอาจช่วยอาการของเขาได้ แต่ก็ไม่เป็นไรหากจะลอง
‘บางทีเหตุผลที่ซุปไม่เพียงพอสำหรับฉันก็เพราะว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้ฝึกพลังซึ่งจะทำให้ฉันต้องใช้พลังงานมากขึ้น?’ หยวนครุ่นคิดกับตัวเองก่อนที่เขาจะเริ่มท่องเทคนิคการฝึกพลังภายในจิตใจของเขาและค่อยๆดูดซับพลังวิญญาณที่อยู่รอบตัวเขา
‘เสี่ยวฮัวพูดถูกตอนนี้ฉันสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณในห้องนี้ตอนนี้ฉันได้กลายเป็นผู้ฝึกพลังแล้ว นั่นหมายความว่าฉันไม่ได้ฝันไปและฉันก็ได้กลายเป็นผู้ฝึกพลังตัวจริงในโลกนี้ด้วย! ‘ หยวนเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับอนาคต
แม้ว่าการเป็นผู้ฝึกพลังจะไม่ช่วยให้เขาเคลื่อนไหวหรือมองเห็นได้อีก แต่หากเขาได้รับการฝึกฝนที่เพียงพอบางทีเขาอาจจะสามารถใช้สัมผัสสวรรค์ในโลกนี้ได้ และนั่นก็คุ้มค่ากับความพยายามทั้งหมดของเขา
และด้วยเหตุนี้หยวนจึงเริ่มให้ความสำคัญกับการฝึกพลัง
ครึ่งชั่วโมงต่อมาหยูรู่กลับมาที่ห้องและเธอเข้าใจผิดคิดว่าการฝึกพลังของหยวนเป็นการที่เขากำลังหลับเพราะรูปแบบการหายใจของเขาผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์และดูเป็นจังหวะมาก
เนื่องจากฉันอยู่ในร้านในตอนนั้น ฉันไม่เห็นประกาศอะไรเลย แต่เขาต้องพูดถึงเรื่องที่พี่เทียนได้รับผู้รับใช้เป็นเทพอสูรแน่ๆ โอ้ฉันจะเห็นเรื่องราวพวกนั้นเมื่อฉันออนไลน์’ หยูรู่คิดกับตัวเองขณะที่เธอเริ่มเล่นอินเทอร์เน็ต
และอย่างที่เธอคาดไว้เมื่อเธอเปิดฟอรัมสิ่งที่เธอเห็นก็คือ ‘ผู้เล่นหยวน’ ถูกพูดถึงในชื่อเรื่องและการปรากฏตัวของเขาก็เต็มไปทั่วทั้งหน้า
[ผู้เล่นหยวนทำให้พาดหัวข่าวอีกครั้ง! และคราวนี้เขาได้เทพอสูรมาเป็นข้ารับใช้!]
[เหลือเชื่อ! ผู้เล่นหยวนได้รับผู้รับใช้อีกตัว – เทพอสูร!]
[เทพอสูร ตัวนี้จะมีระดับเท่าไหร่กันนะ?!]
[ถ้าคุณรู้จักผู้เล่นหยวน ฉันยินดีจ่าย 1 พันล้านดอลลาร์ หากคุณสามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาให้ฉันเห็น!]
‘หนึ่งพันล้านเหรียญเหรอ? นั่นเป็นข้อเสนอที่น่าดึงดูด แต่ฉันจะไม่ทรยศพี่เทียน แม้ว่าคุณจะเสนอโลกให้ฉันก็ตาม…’ หยูรู่ส่ายหัวและเธอก็เริ่มอ่านโพสต์ทั้งหมดที่กล่าวถึงหยวน
