เมื่อนิ้วของนางฟ้าเฟยปล่อยสายบนจะเข้เสียงเพลงที่ไพเราะและชัดเจนซึ่งดึงความรู้สึกของผู้คนก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ แม้กระทั่งการสร้างระลอกคลื่นเดียวบนผืนน้ำที่เคลื่อนไหวราวกับคลื่นขนาดเล็ก
หยวนรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเมื่อเขาได้ยินโน้ตดนตรีนี้ และดวงตาของเขาก็หรี่ลงที่มือของนางฟ้าเฟยที่ดีดบนจะเข้อย่างสวยงามและชํานาญโดยไม่สนใจใบหน้าที่สวยงามของเธอและสิ่งอื่นๆ ในขณะที่คนอื่นๆ จดจ่ออยู่กับการแสดงออกทางสีหน้าและความงามของเธอ
ช่างเป็นเสียงที่ไม่เหมือนใครและเป็นการแสดงที่สง่างาม..ฉันรู้สึกได้ว่าจิตใจของฉันสงบลงเพียงแค่ได้ฟังเพลงของเธอ หยวนคิดกับตัวเองหลังจากดูนางฟ้าเฟยเล่นจะเข้ไม่กี่นาที ถ้านางฟ้าเฟยคนนี้แสดงในโลกของเขา เธอจะกลายเป็นที่สนใจไปทั่วโลกทันทีด้วยทักษะของเธอ
“ขอโทษทีนะ?” ทันใดนั้นเสียงของชูป๋อก็ดังก้องในหูของหยวน
“เอ๋?” หยวนหันไปเห็นชูป๋อที่ยืนอยู่ข้างหลังเขารีบพูดว่า
“โอ้ข้าขอโทษข้าหมกมุ่นอยู่กับการแสดงของหญิงสาวคนนั้นมากเกินไป”
“ฮ่าฮ่า…อย่ากังวลไปเลย นั่นเป็นปฏิกิริยาที่เป็นธรรมชาติสําหรับทุกคน เมื่อพวกเขาได้ยินนางฟ้าเฟยเล่นจะเข้เป็นครั้งแรก” ชูป๋อพูดและเขาก็อธิบายต่อไปว่า
“นางฟ้าเฟยเป็นศิษย์หลัก ซึ่งมักจะมาที่ศาลามังกรเพื่อฝึกฝนจะเข้ของเธอ ทําให้แขกได้เพลิดเพลินกับอาหารและฟังเพลงไพเราะไปพร้อมๆกัน แน่นอนว่าเธอยังได้รับคะแนนการมีส่วนร่วมจากการทําเช่นนี้ เพื่อให้เธอได้รับประโยชน์จากมันด้วยเช่นกัน”
“อย่างไรก็ตามอาหารของเจ้าจะพร้อมในไม่กี่นาทีนี้ โปรดเพลิดเพลินไปกับการเล่นจะเข้ของนางฟ้าเฟยในระหว่างนี้”
หยวนพยักหน้าและกลับไปดูนางฟ้าเฟยเล่นจะเข้
หลังจากดูการเคลื่อนไหวของมือของนางฟ้าเฟยเป็นเวลาสองสามนาที และจดจําการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเธอ หยวนก็หลับตาลงเพื่อดื่มกับเสียงเพลงอย่างเต็มที่
“ข้าเข้าใจแล้ว … นี่คือวิธีที่เจ้าเล่นจะเข้” หยวนพึมพํากับตัวเองในขณะที่เขาเริ่มจินตนาการว่าตัวเองกําลังเล่นจะเข้ในหัวของเขาเลียนแบบการเคลื่อนไหวของมือของนางฟ้าเฟย ในขณะที่เสียงยังคงไหลเข้าหูของเขา
หากใครสามารถมองเห็นภายในจิตใจของหยวนในตอนนี้ พวกเขาจะต้องตกใจเมื่อเห็นว่าการเคลื่อนไหวของมือทั้งหมดของเขาจําลองการเคลื่อนไหวของนางฟ้าเฟยได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้จะหลับตาก็ตาม
หลังจากจินตนาการว่าตัวเองกําลังเล่นจะเข้อยู่สองสามนาที หยวนก็เริ่มขยับมือของเขาจริงราวกับว่าเขากําลังเล่นจะเข้ที่มองไม่เห็นบนตักของเขา
เมื่อชูป๋อเห็นเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หันไปมองการเคลื่อนไหวของนางฟ้าเฟยก่อนที่เขาจะกลับไปมองที่หยวนเปรียบเทียบทั้งสอง
สวรรค์! รู้สึกราวกับว่าข้ากําลังเห็นนางฟ้าเฟยเล่นจะเข้ต่อหน้าต่อตาเมื่อข้ามองเขา!” ชูป๋อร้องไห้อยู่ข้างในเกือบจะเข้าใจผิดว่าหยวนเป็นนางฟ้าเฟย เนื่องจากการเคลื่อนไหวของมือที่แม่นยําและไร้ที่ติของเขา
“ผู้อาวุโสคนนี้ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญจะเข้เช่นกัน? ตามที่คาดไว้สมแล้วที่มีเหรียญประจําตัวสีทอง!” ชูป๋อสงสัยโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าหยวนเป็นมือใหม่ที่ไม่รู้จักการมีอยู่ของจะเข้ จนกระทั่งเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
ถ้าชูป๋อรู้ข้อเท็จจริงนี้ ใครจะรู้ว่าเขาจะตอบสนองอย่างไร
ในเวลาต่อมาอาหารที่หยวนสั่งมาก็มาถึงโต๊ะของเขา อย่างไรก็ตามในขณะที่ตาและปากของเขาจดจ่ออยู่กับอาหารบนโต๊ะ หูและจิตใจของเขาก็จดจ่ออยู่กับดนตรีจะเข้ของนางฟ้าเฟย
ในเวลาต่อมาเมื่อหยวนทําความสะอาดทุกจานบนโต๊ะอย่างสบายใจ เขาก็กลับไปดูนางฟ้าเฟยเล่นจะเข้ด้วยสายตาที่จดจ่อดูเหมือนปกติที่เขาชอบจดจ่อกับสิ่งที่เขาสนใจ และเขาคิดว่าเขาจะดูเป็นอย่างไรเมื่อพยายามเรียนรู้เทคนิคพวกนั้น
ในขณะเดียวกันชูป๋อทําความสะอาดโต๊ะด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นใครกินอาหารมากขนาดนี้และเร็วขนาดนี้มาก่อน
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปภายในพริบตาตั้งแต่หยวนมาที่ศาลามังกร และชูป๋อก็พูดกับเขาว่า
“เวลาของท่านใน ศาลามังกรหมดลงแล้ว อย่างไรก็ตามหากท่านต้องการขยายเวลาออกไปอีกหนึ่งชั่วโมง ท่านต้องจ่ายเพิ่มอีก 10 คะแนนการมีส่วนร่วม ”
“ปกติเธอเล่นนานแค่ไหน” หยวนชี้ไปที่นางฟ้าเฟยและถามชูป๋อ
“ส่วนใหญ่เป็นการสุ่ม แต่มักจะอยู่ระหว่างสองถึงสี่ชั่วโมง” เขาตอบ
“มีหลายครั้งที่เธอมาฝึกทั้งวันโดยไม่หยุดพัก ข้าเดาว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเธอ”
“ข้าต้องการขยายเวลาออกไปอีกหนึ่งชั่วโมง” หยวนกล่าวขณะที่เขามอบคะแนนอีก 10 คะแนนให้กับชูป๋อ
“ขอบคุณครับ” ชูชื่อคํานับเขาหลังจากนั้นก่อนที่เขาจะกลับไปยืนที่มุม เพื่อรอคําสั่งของหยวน
ในขณะเดียวกันหยวนก็กลับไปดูการแสดงของนางฟ้าเฟย
“ฉัน… คิดถึงการเล่นเครื่องดนตรี”
จู่ๆความคิดนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวของหยวน หลังจากที่นางฟ้าเฟยเล่นจบเพลงแล้ว
“แม้ว่าฉันจะเคยเกลียดการเล่นเครื่องดนตรี เพราะแม่และพ่อมักจะบังคับให้ฉันฝึกจนนิ้วของฉันเลือดออก แต่หลังจากที่กลายเป็นคนพิการ และไม่สามารถแม้แต่จะถือเครื่องดนตรีได้มาหลายปีฉันก็เริ่มคิดถึงมัน…” หยวนถอนหายใจข้างใน
หลังจากดูนางฟ้าเฟยอีกชั่วโมงหยวนก็ตัดสินใจออกจากศาลามังกรและกลับไปที่หอคอยปลาคาร์ปกระโดดข้ามประตูมังกร เพื่อดูว่าหมินลี่ท้าทายหอคอยเสร็จแล้วหรือยัง
“ประสบการณ์การมาที่ศาลามังกรครั้งแรกของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” ชูป๋อถามหยวนหลังจากนั้น
“มันเยี่ยมมาก” หยวนพูดกับชูป๋อ ขณะที่เขายืนขึ้นและเขาพูดต่อ
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงของหญิงสาวคนนั้น แม้ว่าการแสดงของเธอจะมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี”
“ข้อบกพร่อง ? นางฟ้าเฟย?” ชูป๋อมองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้างดูเหมือนพูดไม่ออก
ติ๊ง!
ทันใดนั้นโน้ตดนตรีที่คมชัดก็ดังก้องขึ้นเกือบจะเหมือนสายดนตรีที่หักออก ทําให้ทุกคนที่หลงระเริงไปกับเสียงดนตรีอย่างเต็มที่หันไปมองนางฟ้าเฟยที่หยุดเล่นจะเข้อย่างกะทันหัน และกําลังมองไปในทิศทางที่แน่นอน
ทันใดนั้นนางฟ้าเฟยก็ลุกขึ้นยืนและถือจะเข้ด้วยมือของเธอก่อนที่จะกระโดดลงจากดอกบัวยักษ์
เมื่อเธอไปถึงที่ไหนสักแห่งในศาลามังกร เธอหรี่ตาไปที่ชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ข้าได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อกี้ การแสดงของข้ามีข้อบกพร่องงั้นหรอ ข้าขอฟังเหตุผลเบื้องหลังคําพูดของเจ้าหน่อย เจ้าศิษย์ชั้นนอก”
‘โอ้ย…’ ชูโบ๋ถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว เมื่อนางฟ้าเฟยปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา
