บทที่ 108: ฉันจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง
วันที่ 15 สิงหาคม ระหว่างที่คอลลีมอร์และทีมชุดใหญ่ออกเดินทางจากนอตทิงแฮมไปเรดดิ้งเพื่อแข่งกับทีมเหย้าของพวกเขา
ส่วนทีมเยาวชนของถังเอินได้ต้อนรับคู่ต่อสู้รอบแรกในลีกเยาวชนเลสเตอร์ซิตี้ต่างจากเรดดิ้งตรงที่สื่อส่วนใหญ่ติดตามคอลลีมอร์ไป
สนามฝึกซ้อมของทีมเยาวชนนั้นรกร้าง นอกจากพ่อแม่และญาติของนักเตะรุ่นเยาว์แล้ว ยังมีนักข่าวเพียงสองกลุ่มเท่านั้น หนึ่งคือสื่อของน็อตติงแฮม ฟอเรสต์ในขณะที่สื่อหนึ่งคือนอตติงแฮมอีฟนิ่งโพสต์
“ถังเอินมองดูนักข่าวที่ยืนอยู่ข้างเขาอย่างแปลกใจ”
“นักข่าวส่วนใหญ่อยู่ที่เรดดิ้ง ไม่ใช่วิลฟอร์ด” ถังเอินเตือนนักข่าวอย่างเพียร์ซ บรอสแนน
“ผมรู้แล้ว คุณผู้จัดการ”
“ถ้าคุณรู้แล้วทำไมคุณไม่ไปล่ะ การแข่งขันมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ ถ้าคุณไปตอนนี้ คุณสามารถสัมภาษณ์ผู้เล่นของน็อตติงแฮม ฟอเรสต์เกี่ยวกับชีวิตที่น่าตื่นเต้นของพวกเขาได้ทันนะ”
“น่าตื่นเต้นแค่ไหนครับคุณผู้จัดการ”
“อืม…” ถังเอินมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วตอบว่า “คุณต้องไปถามคุณคอลลีมอร์เกี่ยวกับเรื่องนั้น”
“บรอสแนนหัวเราะ”
“เอาล่ะ หมดเวลาสนทนาของเราแล้ว ทำไมคุณยังไม่ออกไปอีก”
“ผมจะไม่ไปไหนคุณผู้จัดการผมจะอยู่ที่นี่และจะรับผิดชอบการรายงานเกี่ยวกับทีมเยาวชนของน็อตติงแฮม ฟอเรสต์”
ถังเอินอ้าปากกว้าง หลังจากเกาหัวแล้ว เขาก็พึมพำ “แล้วแต่คุณ…” จากนั้นเขาก็กลับไปที่พื้นที่พักผ่อนของทีมและเตรียมการขั้นสุดท้ายสำหรับการแข่งขันที่กำลังจะมาถึง
บรอสแนนหยุดเขากะทันหัน “ผู้จัดการทเวน! ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม?”
ถังเอินหันกลับมามองเขา “คุณมีอะไรจะถามผม”
“เกี่ยวกับการแข่งขัน คุณมั่นใจแค่ไหนในชัยชนะของทีม?”บรอสแนนหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาและเตรียมที่จะจดคำตอบ ในขณะที่บรอสแนนกำลังจะเตรียมจด
ถังเอินโบกมือของเขา “ไม่จำเป็นต้องจดบันทึก คำถามที่คุณเพิ่งถามไปนั้นไร้ความหมายอย่างยิ่ง”
บรอสแนนตกใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่านี่จะเป็นคำตอบที่เขาจะได้รับ
“แน่นอน พวกเราจะชนะ คุณมีคำถามอะไรอีกไหม?”
เมื่อถังเอินกลับมาที่ทีม เหล่านักเตะรุ่นเยาว์ก็ถูกเปลี่ยนชุดแล้วและนั่งรอเพื่อรอฟังการบรรยายของเขา
ถังเอินมองไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าเหนือหัวของเขา แล้วมองไปที่ใบหน้าที่มีความหวังของเด็กเหล่านี้ ถ้าคนๆหนึ่งได้ทำสิ่งที่น่าประทับใจมาก
สิ่งที่น่าประทับใจนั้นก็จะกลายเป็นสัญลักษณ์แทนเขาและถูกกล่าวถึงหลายครั้ง สิ่งที่ถังเอินทำในช่วงพักครึ่งระหว่างการแข่งขันกับ เวสต์แฮมยูไนเต็ดเป็นที่จดจำของทุกคน
เมื่อกลับมาสู่ทีมเยาวชนเวส มอร์แกนต้องแสดงให้เด็กกลุ่มนี้เห็นภาพทุกอย่างที่เขาเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับโทนี่ ทเวนอย่างชัดเจน
แม้ว่านั่นจะไม่ใช่ความตั้งใจของถังเอินแต่เขาก็ต้องยอมรับว่า มอร์แกนได้ช่วยเหลือเขาอย่างมากจากการทำเช่นนั้น
คนหนุ่มสาวมักได้รับความรัก และเขาโทนี่ ทเวนเป็นไอดอลของเด็กกลุ่มนี้อย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขาจะฟังทุกอย่างที่ถังเอินพูด
เป็นวิธีที่ดีเพราะมันช่วยเขาได้มาก
ในระยะไกล นักเตะเยาวชนจากเลสเตอร์ก็เข้ามาล้อมและฟังผู้จัดการของพวกเขาพูด พวกเขาสวมเสื้อสีน้ำเงินที่มีเพียงตัวเลขและไม่มีชื่อ พวกเขาเป็นเหมือนเด็กหนุ่มจากน็อตติงแฮม ฟอเรสต์ และเป็นผู้เล่นที่ได้รับการฝึกฝนฟุตบอลอาชีพ
นอกจากความจริงที่ว่าสนามฝึกเยาวชนวิลฟอร์ดเป็นที่ว่างเปล่าไม่มีแม้กระทั่งอัศจรรย์และแฟนบอลถังเอินรู้สึกว่าสภาแวดล้อมปัจจุบันที่เขาอยู่ไม่แตกต่างจากการแข่งขันระดับมืออาชีพ
“ฟังนะทุกคน” ถังเอินพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันเพิ่งถูกสัมภาษณ์โดยนักข่าวคนนั้นที่นั่น และเขาสงสัยในความสามารถของพวกเธอ
เขาคิดว่าพวกเธอทุกคนจะต้องเจอกับช่วงเวลาที่ยากลำบากในการเล่นกับทีมเยาวชนของทีมในพรีเมียร์ลีก” ถังเอินชี้ไปที่บรอสแนนที่ยืนอยู่ข้างสนาม
เมื่อถูกยั่วยุ เหล่าผู้เล่นอายุน้อยก็จ้องไปที่บรอสแนนทันที ตะโกนและโบกมือให้เขาบรอสแนนซึ่งยืนอยู่ข้างสนามไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมีพฤติกรรมแบบนั้นกับเขา เขาโบกมือกลับอย่างเป็นมิตร แต่เด็กๆไม่ตอบสนอง
“เอาล่ะ อย่าทำให้นักข่าวที่น่าสมเพชคนนั้นกลัวไปเลย” ถังเอินปรบมือบอกให้พวกเขาหันกลับมา เป้าหมายของพวกเธอคือการเป็นผู้เล่นมืออาชีพ
เพื่อเป็นดาราอย่างไมเคิล ดอว์สันและลงเล่นในแมตช์ สนามกีฬา City Ground ขณะสวมเสื้อสีแดงของน็อตติงแฮมฟอเรสต์ที่มีชื่อของพวกเธอเองจงทำมันอย่างเต็มที่”
“พวกเธอไม่ใช่เด็กอายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปีอีกต่อไปที่พอใจกับการเล่นฟุตบอลสี่ชั่วโมงทุกสัปดาห์และใช้เวลาที่เหลือเป็นเด็กดีในโรงเรียนโดยถือกระเป๋าไว้บนหลังของพวกเธอ พวกเธอทุกคนได้เซ็นสัญญากับสโมสรและเป็นนักฟุตบอลอาชีพ ถูกต้องมั้ย?”
“ใช่! ใช่! เราเป็นผู้เล่นมืออาชีพ!” เด็กหนุ่มตะโกนขณะที่พวกเขาโบกมือ ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าที่อ่อนเยาว์มาก ร่างกายของพวกเขาอาจเชื่อว่าพวกเขาเป็นผู้เล่นมืออาชีพที่เล่นให้กับทีมชุดใหญ่
“ดังนั้นถ้าพวกเธอทุกคนไม่สามารถชนะในนัดนี้ได้พวกเธอจะถูกดูถูกจากพวกเขา”
ถังเอินชี้ไปที่บรอสแนนอีกครั้ง ฉันรู้ว่าพวกเธอทุกคนไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และฉันได้รับปากกับผู้ชายคนนั้นแล้ว! ฉันบอกเขาไปว่า เราจะชนะอย่างแน่นอน! แล้วเขาจะเสียใจที่ดูถูกพวกเธอทุกคน !”
“ถูกต้อง! เขาจะเสียใจ!”
ถังเอินกางแขนทั้งสองข้างของเขา ส่งสัญญาณให้พวกเขาเงียบลง “แต่! เราทุกคนรู้ดีว่าการพูดนั้นไม่สามารถพิสูจน์ได้ฉันต้องการให้พวกเธอพิสูจน์ด้วยการกระทำของพวกเธอในการแข่งขัน! ทำให้นักข่าวที่ดูถูกพวกเธอรู้สึกเสียใจที่เคยดูถูก
ขณะที่ชายหนุ่มเริ่มกระวนกระวาย ถังเอินก็เหลือบไปด้านข้างและเห็นว่าวู้ด ที่ยืนอยู่ข้างสนามก็กำหมัดแน่นเช่นกันและกัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ลงสนามในแมทช์นี้ แต่ถังเอินก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นวู้ดมีปฏิกิริยาเช่นนี้ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะปลูกฝังปรัชญาฟุตบอลของเขาในกลุ่มเยาวชน และเขาก็หยุดอยู่แค่นั้นไม่ได้
“พวกเธอทุกคนต้องจำไว้!” ถังเอินโบกแขนอย่างแรงแล้วตบไปที่พื้น “ฟุตบอลของผู้จัดการทีม โทนี่ ทเวน เป็นฟุตบอลแห่งชัยชนะ!
ตั้งแต่วินาทีที่พวกเธอเปลี่ยนเสื้อในห้องแต่งตัวนั้น ให้กำจัดความคิดสุ่มๆในหัวทิ้งไปซะ! สิ่งเดียวที่พวกเธอควรนึกถึงคือทำอย่างไรถึงจะได้ชัยชนะได้! พวกเธอต้องบอกตัวเองว่าวันนี้ฉันต้องชนะไม่ใช่แพ้’!”
“เราต้องชนะ!” เวส มอร์แกนตะโกนเสียงดัง และการประกาศชัยชนะของกลุ่มก็ดึงดูดความสนใจของทีมแขกรับเชิญ พวกเขามองดูกลุ่มคู่ต่อสู้ที่คลั่งไคล้ด้วยรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาด
“พวกเรา—ต้อง—ชนะ!”
หลังจาก 90 นาทีการแข่งขันจบลงด้วยสกอร์ 4:1 พวกเขาตื่นตระหนกและตกตะลึงกับการเล่นอันดุเดือดของทีมเยาวชน Forest
บรอสแนนที่อยู่ข้างสนามดีใจที่ถังเอินชนะ อย่างไรก็ตามทีมเยาวชนของ Forest ดูเหมือนจะไม่ชอบเขาเลยพวกเขาทำหน้ามุ่ยใส่บรอสแนนขณะที่วิ่งกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ขณะที่บรอสแนนกำลังคิดว่าเป็นเรื่องน่าขันที่ทั้งทีมเกลียดเขา ถังเอินก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขาและพูดว่า “คุณบรอสแนนพรุ่งนี้บ่ายมาหาผมที่ฟอเรสต์ บาร์
ผมจะเลี้ยงเครื่องดื่มคุณผมต้องขอบคุณคุณจริงๆ สำหรับแมตช์นี้!”
บรอสแนนเกาหัวของเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆทเวนถึงอยากจะเลี้ยงเครื่องดื่มเขาแต่บรอสแนนก็ยอมรับข้อเสนอของเขา”
วันรุ่งขึ้นบรอสแนนอยู่ที่ ฟอเรสต์ บาร์ กับโทนี่ ทเวน,เคนนี่ เบิร์นส์ และแฟนๆForestอีกหลายคน พวกเขากำลังดื่มเบียร์ด้วยกันขณะชมการถ่ายทอดสดการแข่งขันทีมน็อตติงแฮม ฟอเรสต์กับเร้ดดิ้ง เอฟซี
ภายใต้แสงแดดยามบ่ายที่สดใสของเรดดิ้งทาวน์ น็อตติงแฮม ฟอเรสต์เล่นแมตช์ที่น่าสังเวชที่สุดของฤดูกาลเรบรอฟซึ่งทีมได้ฝากความหวังไว้ที่เขาได้เปิดเผยปัญหาเก่าของเขาที่ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสไตล์ฟุตบอลอังกฤษได้
เมื่อต้องเผชิญกับผู้เล่นที่สูงเทอะทะและสไตล์การเล่นที่ดุดันของกองหลังเรดดิ้ง เขาสูญเสียสิ่งที่ควรทำและไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นผลให้เขาถูกเปลี่ยนตัวออกจากสนามในนาทีที่ 60 นาทีในการแข่งขัน
ในที่สุดแมตช์ก็จบลงด้วยสกอร์ 0-3 น็อตติงแฮม ฟอเรสต์ แพ้
เมื่อการถ่ายทอดสดการแข่งขันใกล้จะสิ้นสุด หน้าจอโทรทัศน์ก็แสดงให้เห็นภาพคอลลีมอร์ที่ตกตะลึงในระยะใกล้
คลื่นประสานเสียงก็ปะทุขึ้นใน Forest Bar “โทนี่ โทนี่ โทนี่ โทนี่!” แฟนๆเหล่านี้ที่กำลังดูการแข่งขันอยู่ตะโกนชื่อโทนี่ราวกับว่าพวกเขาอยู่บนอัฒจันทร์
ถังเอินและบรอสแนนยืนอยู่ท่ามกลางแฟนๆบรอสแนนตกใจกับเสียงตะโกนอย่างกะทันหัน เขามองไปรอบๆบาร์ และพบว่าเกือบทุกคนในบาร์ยืนขึ้นและปรบมือพร้อมตะโกนชื่อโทนี่
ตรงกันข้ามกับความประหลาดใจของบรอสแนนถังเอินนั้นสงบมาก หรือมากกว่านั้นควรจะกล่าวว่าเขาเห็นเหตุการณ์เป็นที่กำหนด
“คุณทเวน นี่คือ…” บรอสแนนพูดด้วยความงุนงง
ถังเอินมองไปที่บรอสแนนก่อนที่จะตะโกนเสียงดังจนแทบจะระเบิดเพดาน “คุณบรอสแนนสักวันหนึ่งผมจะกลับมา! ถึงเวลานั้น คุณจะได้ยินเสียงเชียร์ดังกว่านี้!” เขากางแขนออกก่อนที่จะกำหมัดแล้วชกขึ้นไปในอากาศ
