ขณะที่วิลเลียมและเอลล่าใกล้จะถึงบ้านของพวกเขา พวกเขาสังเกตเห็นรถม้าหรูหราอยู่ไกลๆ เขาไม่เคยเห็นรถม้าแบบนี้ในลอนต์ ดังนั้นเขาจึงสันนิษฐานว่าพวกเขามีแขกมาจากนอกเขตแดน
ข้างรถม้ามีสิ่งมีชีวิตสูงหกเมตร สัตว์ร้ายนี้มีหัวและปีกเหมือนนกอินทรี และตัวเป็นสิงโต มันง่ายมากสำหรับวิลเลียมที่จะระบุสิ่งมีชีวิตนี้ที่มาจากตำนานและตำนาน
“กริฟฟอน”
วิลเลียมพึมพำขณะที่เอลล่าหยุดอยู่ข้างหน้าสัตว์ร้ายเพื่อให้ดูดีขึ้น
แพะแองโกเรียนเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่กริฟฟอน กริฟฟอนจ้องมองกลับมา วิลเลี่ยมมองเห็นความดูถูกเหยียดหยามในสายตาที่หยิ่งทะนง ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองเป็นเพียงแมลงที่ผ่านไปมาและไม่สมควรได้รับความสนใจ
“ไปกันเถอะแม่”
วิลเลียมพูดขณะลูบคอเอลล่า
“มันเป็นแค่เบิร์บตัวใหญ่”
“มี๊..”
“มันไม่ใช่นกนะแม่ มันคือเบิร์บ”
“มี๊?”
“นกเบิร์บคือสิ่งที่เรียกว่านกที่กำลังมีปัญหาด้านอัตลักษณ์”
แพะมองไปที่กริฟฟอนอีกครั้งก่อนจะพยักหน้า เธอเห็นด้วยกับวิลเลียมว่าสิ่งมีชีวิตนี้ไม่ใช่นก แต่เป็นนกนางแอ่น เนื่องจากมันเป็นเบิร์บ เธอจึงไม่ต้องกังวลกับการพยายามคิดว่าทำไมมันถึงมีขาแทนที่จะเป็นกรงเล็บ
เห็นได้ชัดว่านกตัวนี้กำลังมีปัญหาด้านอัตลักษณ์
แพะมองที่กริฟฟอนด้วยความสงสารก่อนจะเดินไปที่บ้านของพวกเขา
“มี๊”
“เห็นด้วยค่ะแม่ เบิร์บนี้น่าสงสารจริงๆ”
กริฟฟอนเป็นสัตว์ที่ฉลาดมาก แน่นอนว่ามันเข้าใจการสนทนาของวิลเลียมและเอลล่าและมันทำให้โกรธมาก ถ้าไม่ใช่เพราะมันผูกติดอยู่กับรถม้า มันก็คงจะเหยียบย่ำแมลงสองตัวที่กล้ามองมันด้วยสายตาที่น่าสงสารไปแล้ว
ในขณะที่เต็มไปด้วยความโกรธกริฟฟอน ได้ส่งเสียงกรี๊ดดังลั่น แต่วิลเลียมและเอลล่าไม่ได้สนใจที่จะมองมันอีกเลย พวกเขาอยากรู้มากขึ้นว่าใครเป็นแขกของพวกเขา เนื่องจากพวกเขานั่งรถม้าที่น่าทึ่งซึ่งลากโดยกริฟฟอน ตัวตนของพวกเขาจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“คุณปู่ ฉันกลับมาแล้ว!”
วิลเลียมตะโกนเมื่อเขาเปิดประตู
“มี๊ยยยยย!”
เอลล่ายังประกาศการมาถึงของเธอด้วย ซึ่งทำให้คนที่กำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ
มีคนสามคนนั่งอยู่ที่โซฟาและอีกสี่คนยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา ทั้งสามสวมเสื้อผ้าหรูหรา ขณะที่ชายสี่คนที่อยู่ข้างหลังสวมชุดเกราะเบา
เจมส์ มอร์เดรด และแอนนา นั่งตรงข้ามแขกเหล่านี้ วิลเลียมสังเกตเห็นว่าการแสดงออกของปู่ของเขาไม่ค่อยดีนัก เขาสัมผัสได้ถึงความโกรธที่แทบจะควบคุมไม่ได้ซึ่งกำลังขู่ว่าจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
“วิลเลียม กรุณานั่งลง”
แอนนาพูดด้วยรอยยิ้ม
“แขกเหล่านี้มาจากชาวดัชชี่แห่งกริฟฟิธ”
น้ำเสียงของแอนนาสุภาพ แต่วิลเลียมไม่รู้สึกถึงความเคารพในน้ำเสียงของเธอ ราวกับว่าป้าของเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อคนเหล่านี้ในฐานะแขก แต่เป็นศัตรูพืชที่เข้ามาในดินแดนของพวกเขา
มอร์เดร็ดกระแอมและแนะนำแขกทีละคน
“ผู้หญิงคนนี้คือดัชเชสแห่งกริฟฟิธ เลดี้อกาธา”
มอร์เดรดพูดด้วยรอยยิ้ม
“และเด็กสาวที่น่ารักคนนี้คือลูกสาวของเธอ เลดี้รีเบคก้า”
จากนั้นเขาก็หันไปมองหญิงสาวสวยที่สวมชุดคลุมสีฟ้าอ่อนอันสง่างาม ลักษณะที่เย็นชาและการจ้องมองที่เยือกเย็นของเธอจะทำให้ทุกคนก้มหน้าลง
“ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของนิกายสายหมอก ท่านหญิงเอเลนอร์”
มอร์เดร็ดยิ้ม
“พวกเขามาจากที่ไกลเพื่อมาพบคุณ วิลเลียม”
“โอ้?”
วิลเลียมเลิกคิ้วและประเมินแขกทีละคน
ดัชเชสแห่งกริฟฟิธมีผมยาวสีน้ำตาลอ่อนและตาสีเขียว เธออาจถือได้ว่าเป็นคนสวย แต่ความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเธอทำให้วิลเลียมนึกถึงแม่มดแก่ที่ออกไปมอบแอปเปิ้ลพิษให้เด็กน้อย
ในทางกลับกัน ลูกสาวของเธอ รีเบคก้า ทำให้ดวงตาของวิลเลียมอ่อนลง แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เขาเดาว่าอายุของเธอเกือบจะพอๆ กับเขาเลย ผมสีน้ำตาลอ่อนสั้นของเธอที่แทบจะไม่ถึงไหล่ของเธอดูเรียบเนียนราวกับไหม
เธอมีดวงตาสีเขียวอ่อนเหมือนกับแม่ของเธอ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับแม่มดชราแล้ว ดวงตาของเธอสดใสและชัดเจน ริมฝีปากที่น่ารักและน่าเอ็นดูของหล่อนมีรอยยิ้มที่ทำให้เธอมีใบหน้าที่สวยอยู่แล้วมีเสน่ห์มาก
วิลเลี่ยมถอนหายใจให้กับเด็กสาวที่เหมือนตุ๊กตาตรงหน้าเขา เขาไม่สงสัยเลยว่าถ้าเขาเป็นโลลิคอน เขาจะขังเธอไว้ในห้องของเขาแล้วและปฏิบัติต่อเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง
ส่วนสาวงามที่เยือกเย็นที่กำลังจ้องมองกริชมาที่เขา วิลเลียมก็ไม่เว้นแม้แต่การเหลือบมองอีกเลย แม้ว่าเธอจะสวย แต่เด็กชายก็สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นศูนย์รวมของข่าวร้าย
“สวัสดีทุกคน”
วิลเลี่ยมทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ฉันชื่อวิลเลียม วอน ไอน์สเวิร์ธ เรียกสั้นๆ ว่า วิลล์ และเป็นเด็กชายอายุ 10 ขวบที่หล่อที่สุดในทวีปกลาง ฉันกล้าพูดได้เลยว่าคุณจะไม่เจอใครที่หล่อเท่าฉันแล้ว ส่วนหนุ่มๆ คนอื่นๆ ในทวีป … ”
วิลเลียมขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ
“พวกเขาทั้งหมดสามารถต่อสู้เพื่อตำแหน่งที่สองรองจากฉันได้”
หลังจากคำประกาศอันไร้ยางอายของวิลเลียม ห้องก็เงียบไปในทันใด แม้แต่แม่มดเฒ่าหน้าบึ้งและสาวงามที่เยือกเย็นก็มองวิลเลียมด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง นั่นทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของวิลเลียมกว้างขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจกับผลลัพธ์นี้มาก
ทันใดนั้นความเงียบก็ถูกทำลายด้วยเสียงหัวเราะดังก้องที่มาจากเจมส์
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตามคาดของหลานชายของฉัน!”
เจมส์ปรบมือของเขา ความโกรธที่เขาบรรจุขวดหายไปจนหมดในอากาศเมื่อดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเสี้ยว
“สมกับที่จะเป็นไอสน์เวิร์ธ”
วิลเลี่ยมพลิกผมของเขาและเผยรอยยิ้มที่แพรวพราว เขายังแสดงท่าทาง
“ฉันรู้ว่าคุณชอบฉัน ตุ๊กตาตัวน้อย “
เพราะเขาเพิ่งมาจากทุ่งหญ้า เสื้อผ้าของวิลเลียมจึงสกปรก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและผมสีแดงของเขายุ่งเหยิง ถึงกระนั้น ดวงตาสีเขียวของเขาซึ่งใสราวกับมรกตก็ทำให้รีเบคก้าตุ๊กตาตัวน้อยเลิกคิ้วขึ้นเป็นการรับทราบ
‘นี่น่าจะเพียงพอสำหรับการสร้างความประทับใจครั้งแรก’
วิลเลียมรำพึง
‘ถ้าจำไม่ผิด โลลิตัวน้อยนี้น่าจะเป็นคู่หมั้นของฉัน’ ตามที่คาดไว้ของปู่ เขาทำได้ดีจริงๆ’
วิลเลียมพบรีเบคก้าอย่างที่เขาชอบและยกนิ้วโป้งให้เด็กหญิงสองนิ้วในใจ เด็กชายรู้ว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ตุ๊กตาตัวน้อยตัวนี้จะเติบโตเป็นความงามที่โดดเด่น การแต่งงานกับคนอย่างเธอคงไม่ใช่ความคิดที่ดี เท่าที่วิลเลียมกังวล
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะจินตนาการถึงอนาคตที่เป็นสีกุหลาบได้ แม่มดเฒ่าก็เปิดปากของเธอและทำลายความฝันกลางวันของวิลเลียม
“ในเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว เรามาลงมือทำธุรกิจกันเถอะ”
อกาธาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เรามาที่นี่เพื่อทำลายข้อตกลงการแต่งงานระหว่างลูกสาวของฉันกับเด็กชายที่ไม่คู่ควรซึ่งเต็มไปด้วยความสกปรก!”
