บทที่ 304
ผู้มาเยือน
กู่เต๋อคัง = คือนายกเทศมนตรี
กู่เต๋อจือ = ผู้นำทหาร
เปลี่ยนชื่อนะครับเพื่อใครสับสน
ผู้ที่เข้ามาทางประตูนั่นก็คือ คนชราหนึ่งคนและเด็กอีกหนึ่งคน ซึ่งคนชราอายุประมาณหกสิบกว่าปี ร่างกายสูงผอม ดวงตาที่มีชีวิตชีวา ส่วนเด็กสาวที่มาด้วยอายุประมาณไม่ถึงยี่สิบปี เธอดูสวยมาก
“เขาเข้ามาได้ยังไง？”
ทำให้ตระกูลหลินรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก รอให้เจ้าบ้านเจียงซิ่วที่หน้าไม่อายออกมาล่ะกัน แต่การมาของแขกที่เป็นระดับชนชั้นนี้ แขกคนนี้คงเป็นผู้มีอิทธิพล
คนชราคนนั้นจึงถามอีกรอบว่า: “ที่นี่ใช่บ้านของคุณเจียงไหม?” แม้ว่าการเผชิญหน้ากับคนรับใช้ของที่นี่ เขาก็ยังมีความเคารพต่อเธอ
แต่สิ่งนี้ยิ่งทำให้ตระกูลหลินสมเพชคนคนนั้น ทำไมจะต้องทำท่าทางสุภาพต่อคนในตระกูลเจียงขนาดนั้น?
คนรับใช้ก็ตอบกลับไปว่า: “ใช่ค่ะ คุณคือ?”
คนคนนั้นจึงตอบกลับว่า: “เรียกฉันว่าหลงชวนหลู และเด็กคนนี้คือหลานสาวของฉันชื่อว่า หลงหยิงชิง ซึ่งพวกเรามาอวยพรวันปีใหม่ให้กับคุณเจียงโดยเฉพาะ……” ทางหลิงอิงชิงที่อยู่ด้านหลังในมือถือกล่องของขวัญ ดวงตาคู่สวยดั่งไข่มุกเหลือบมองเข้าไปในคฤหาสน์
ก่อนที่จะมาถึงพวกเขากังวลว่าเจียงซิ่วจะไม่อยู่ แต่พอเห็นรถยนต์มากมายจอดอยู่ที่ด้านหน้าประตู โดยพื้นฐานที่แน่นอนแล้วว่าเจียวซิ่วต้องอยู่ที่บ้านอย่างแน่นอน
“รอสักครู่ค่ะ!”
นี่คือกฎของครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอิทธิพล โดยทั่วไปแขกมาอวยพรในวันปีใหม่ คนรับใช้จะออกไปรับต้อนรับแขก แต่คนที่มีอิทธินั้นไม่เหมือนกัน ไม่ใช่ใครก็ได้ที่มีสิทธิ์เข้ามา ต้องสอบถามก่อนถึงจะตัดสินใจให้เข้ามาได้
ไม่นานหลังจากนั้นก็เห็นเจียงซิ่วเดินออกมาจากในห้อง หลงชวนหลูและหลงหยิงชิง รีบเข้าไปต้อนรับเขาอย่างรวดเร็ว เจ้าบ้านออกมาหาด้วยตัวเองแบบนี้ แน่นอนว่าต้องออกมาต้อนรับแขก หลงชวนหลูตื่นเต้นเล็กน้อย หลังจากวันที่หลงหยิงชิงและเจียงซิ่วได้แสดงความจริงใจต่อกัน ความกดดันของตระกูลหลงหายไปโดยทันที: “คุณเจียง อวยพรวันปีใหม่ให้เราด้วยเถอะ”
เจียงซิ่วผุดรอยยิ้มออกมา: “ด้วยความยินดี!”
เมื่อเสร็จสิ้นการกระทำทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์แล้ว ตระกูลหลินเมื่อเห็นภาพท่าทางของเขาจึงมีความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ในเมืองหลวงตระกูลหลงมีความสามารถที่ไม่น้อยเลย ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับตระกูลหลินของเขาก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ ถึงจะประหลาดใจที่หัวหน้าครอบครัว หลงชวนหลูจะมาแสดงความยินดีเป็นการส่วนตัวในวันปีใหม่ด้วยตัวเอง และยิ่งกว่านั้นก็ยังเป็นวันสำคัญในวันที่สองของวันปีใหม่ ให้ความสำคัญมากกับเจียงซิ่วเหมือนกับคนที่อายุเป็นร้อยปีนั่งรออยู่ที่บ้านและต้อนรับผู้มาเยือนจากทั่วทุกสารทิศ
“เชิญเข้ามาด้านในเถอะ!”
หลงชวนหลูและหลงหยิงชิงจึงพร้อมกันเดินเข้าไปข้างใน หลังจากเข้ามา พวกเขาพบว่ามีแขกที่ไม่น้อยเลยอยู่ภายในบ้าน เห็นคนรู้จักเพียงไม่กี่คน แต่พวกเขาทุกคนคือตระกูลหลิน เขายังไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของตระกูลหลินกับบ้านเจียงเป็นอย่างไร
“ท่านอาวุโสก็มาหาคุณเจียงให้อวยพรวันปีใหม่?”
หลงชวนหลูแสดงใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสออกมา ดูเคารพนับถือเป็นอย่างมาก และประโยคที่พูดออกไปนั้น สีหน้าของตระกูลหลินก็เปลี่ยนไป อะไรคือมารับพรวันปีใหม่ของคุณเจียง คำพูดนี้คือรุ่นต่อไปหรือคนที่อายุน้อยกว่าจะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ไม่ใช่หรอ อีกอย่างอายุของท่านอาวุโสบ้านหลินแน่นอนว่าไม่ใช่รุ่นน้องของเจียงซิ่ว นั่นสำหรับคนรุ่นต่อไป หัวหน้าตระกูลหลงคนนี้คิดว่าตระกูลหลินนั้นคอยสนับสนุนเจียงซิ่ว? มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากทีเดียว
สีหน้าของท่านอาวุโสบ้านหลินชาไปชั่วขณะ ต้องการจะอธิบาย แต่ก็ไม่ได้พูดมันออกมา แต่กลับเปลี่ยนไปพูดว่า: “คุณหลงก็มาเป็นแขกของบ้านเย่หลิงเหมือนกันหรอ?”
หลงชวนหลูตอบกลับไปว่า: “มารับพรปีใหม่คุณเจียงโดยเฉพาะเลย”
หัวหน้าตระกูลหลงอันทรงเกียรติมารับคำอวยพรในวันปีใหม่ของเจียงซิ่ว คำพูดที่ฟังดูอย่างไม่น่าเชื่อ ลูกชายของบ้านเจียงจะประพฤติตนอย่างไรกัน
“ต้องการรับคำอวยพรวันปีใหม่จากเด็กแบบนี้มันดีแล้วหรอ?” หลินเจ๋อต้งโพล่งออกมา
หลงชวนหลูพยักหน้าอย่างเร็วพร้อมกับพูดว่า: “มารับคำอวยพรปีใหม่จากคุณเจียง นับเป็นเกียรติยศของพวกเราตระกูลหลง ไม่งั้นจะไม่กล้ามาทำพอเป็นพิธีได้อย่างไร พวกคุณไม่ได้ตั้งใจมาด้วยตัวเองหรอ?”
เมื่อเห็นตระกูลหลินกิริยาท่าทางแบบนั้น เขารู้สึกว่าเขาทำผิดพลาดอีกครั้ง ผู้คนที่อยู่ในบ้านส่วนใหญ่ทั้งหมด เมื่อเห็นความจริงใจที่แสดงออกมา แล้วกลับมามองตัวเองอีกครั้ง หลงชวนหลูรู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆตรงขมับกำลังไหลลงมา
ทำเรื่องที่ผิดพลาดซะแล้ว!
หลินเจ๋อเฉิงถามว่า: “คุณหลง คุณกับคุณเจียงสนิทกันมากไหม?”
หลงชวนหลูจึงตอบกลับไปว่า: “พวกเราตระกูลหลงโชคดีที่ได้คุณเจียงคอยให้ความช่วยเหลือ ถ้าพูดถึงความสนิทสนม เกรงว่าคงจะไม่สนิทสนมเท่าตระกูลหลินนะ” ไม่นานมานี้ตระกูลหลงพึ่งไปพึ่งพิงอาศัยคุณเจียง
ทันใดนั้น คนในตระกูลหลินพอฟังก็ต่างตกตะลึงกันเล็กน้อย น้ำเสียงที่ฟังมาดูเหมือนหลังจากนี้ตระกูลหลงจะพึ่งพาท่าเรือของเจียงซิ่ว
นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?
หลินเจ๋อเฉิงเหมือนจะพูดบางอย่างออกมา ที่ประตูก็มีแขกมาถึงกันอีกแล้ว ครั้งนี้ค่อนข้างมากันหลายคน ก็ได้มีเสียงจากประตูเสียงหนึ่งที่พูดมาเหมือนกับเสียงคนสูงอายุที่ดูเย็นชา: “ขอโทษนะครับ ที่นี่ใช่บ้านของคุณเจียงไหมครับ?”
เมื่อมองไปยังแขกที่อยู่ตรงประตู ท่านอาวุโสบ้านหลิน หลินเจ๋อเฉิงและคนอื่นๆต่างตกตะลึงและทุกคนพร้อมใจกันลุกยืนขึ้นมา
“รบกวนด้วย” เสียงที่พูดอยู่นี่คือกู่เต๋อจื่อที่มาพร้อมกับกู่เต๋อคัง “มาหาคุณเจียงเพื่อรับคำอวยพรวันปีใหม่……”
ด้านหน้าประตูที่ยืนอยู่ไม่ใช่ว่าเป็นนายแห่งเจียงหนานหรอกใช่ไหม
“อะไรกันนี่?”
สีหน้าตระกูลหลินทั้งหมดเปลี่ยนไปเลย
ไม่อยากจะเชื่อเลย !
นายแห่งเจียงหนานมาฉลองปีใหม่ในวันที่สองของเดือนแรกมาหาเจียงซิ่วในการอวยพรวันปีใหม่? เรื่องที่พูดนี้ใครมันจะไปเชื่อกันล่ะ แต่คนที่มาคือกู่เต๋อจื่อตัวจริงเสียงจริง อีกทั้งยังมีชายผมขาวที่อยู่ด้านข้างเขากับรูปร่างอันใหญ่โตกำยำนั่นก็คือกู่เต๋อคังซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลกู่ ทั้งสองเสาหลักของตระกูลกู่มารวมตัวกัน
“นี่มัน……”
ท่านอาวุโสบ้านหลินนั่นตกตะลึงพร้อมกับหันไปสบตากับลุงเซียน ซึ่งสีหน้าของลุงเซียนก็ตกใจไม่แพ้กัน
ทั้งหมดดูไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!
อิทธิพลของเจียงซิ่วในเจียงหนานเป็นไปไม่ได้ที่จะเกินกว่ากู่เต๋อจือนายแห่งเจียงหนานได้
“พวกคุณมากันแล้ว……”
เมื่อเห็นพี่น้องตระกูลกู่เห็นเจียงซิ่ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มจับมือทักทายพร้อมกับพูดว่า: “คุณเจียง สวัสดีปีใหม่……” คนที่อยู่ด้านหลังรีบส่งของขวัญไปให้อย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณ!”
เจียงซิ่วพาพวกเขาเข้าไปด้านใน หลงชวนหลูเข้ามาทักทาย ตามด้วยหลินเจ๋อเฉิงก็รีบเข้ามาทักทายด้วยเช่นกัน: “กู่ชู กู่ซือ……”
ตระกูลหลงขึ้นไปบนเรือของเจียงซิ่ว ส่วนผู้คนในตระกูลกู่ก็ได้รู้จักผ่านหวังซินตงมาแล้ว ในอนาคตทุกคนเป็นบุคคลที่จะได้อยู่บนเรือลำนี้ แน่นอนว่าต้องให้ความสะดวกสบายต่อกัน จนหลอมรวมเป็นพลังที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“เชิญนั่งครับทุกคน!”
เจียงซิ่วไม่สนใจใยดีคนในตระกูลหลินแม้แต่นิดเดียว พร้อมกับเชิญชวนตระกูลหลงมานั่งพูดคุยกับกับตระกูลกู่ พูดกับหลงหยิงชิงว่า: “เข้ามาช่วยกันทางด้านในหน่อยสิ”
หลงหยิงชิงตอบรับคำพูดว่า: “โอ้!”
ตระกูลหลินดูค่อนข้างสับสน ทำเหมือนกับให้หญิงสาวบ้านหลงเป็นเหมือนกับสาวใช้ หัวหน้าตระกูลหลงก็ไม่ได้คัดค้านอะไร กลับกันแถมยินดีด้วยซ้ำ
ในเวลานี้เจียงหยี่ก็อยู่ชั้นบนเช่นกัน เขาหลบซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พักผ่อน ตอนตระกูลหลินมา เขาหลบซ่อนตัวอยู่ในที่ไกลๆ แต่พอได้ยินมาว่ากู่เต๋อจือมาถึงแล้ว ในใจเค้ารู้สึกประหลาดเป็นอย่างมาก เค้ารู้สึกมึนงงเล็กน้อย เขาคิดว่ากู่เต๋อจือให้ความสำคัญกับเจียงซิ่วเพราะเจียงซิ่วมีอิทธิพลในชั้นใต้ดินของเจียงหนาน แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีอิทธิพลมากขนาดนี้
หัวหน้าทั้งหมดมากันครบแล้ว เค้าจะกล้าหลบซ่อนตัวที่ไหนได้อีก จึงรีบลงมาชั้นล่างอย่างรวดเร็วเพื่อรองรับแขกที่มา
“สหายชวนหลูคงจะยังไม่รู้จัก คนนี้คือพ่อของคุณเจียง เจียงหยี่นั่นเอง”
หลงชวนหลูรีบลุกยืนขึ้นทันที เจียงหยี่เป็นเพียงรองผู้ว่าในพื้นที่ห่างไกลในเมืองเจียงที่ที่ได้รับทัศนคติอันถ่อมตนของหลงชวนหลูเช่นนี้เหมือนกัน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเห็นแก่เจียงซิ่ว
“ท่านอาวุโสเจียง สวัสดีปีใหม่ครับ……”
เจียงหยี่ดูสับสนมึนงงมาก เป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาว่าท่านอาวุโสเจียง สิ่งนี้ทำให้เค้าเริ่มรู้สึกตัวว่าอายุมากแล้ว ลูกชายก็เติบโตขึ้นมากและมีช่วงเวลาที่ดี
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก อวยพรปีใหม่คุณหลงเช่นกัน”
“เชิญนั่ง!”
ทั้งเจ้าภาพและแขกที่มาเยี่ยมเยียนดูมีความสุขกันดี พูดแต่เรื่องที่มีความสุข แต่ตระกูลหลินที่อยู่ข้างๆกันกลับรู้สึกหดหู่ พวกเขาทั้งหมดดูสับสนในสถานการณ์แห่งนี้ หลินเจ๋อเฉิงต้องการที่จะพูดคุยกับกู่เต๋อจือเพียงไม่กี่คำ แต่เมื่อสักครู่พึ่งจะทักทายกับอีกฝ่ายเพียงแค่ยิ้มพร้อมกับผงกหัวให้กัน หากไม่มีคำแนะนำจากเจียงซิ่ว เกรงว่าก็คงจะคิดไม่ได้ เมื่อมาถึงจุดนี้ตระหนักได้ถึงความพลังอำนาจของเจียงซิ่ว
“เจ้าเด็กคนนี้ทำได้ยังไงนะ?” ลูกชายคนโตคนที่สาม หลินชื่อเซี้ยวพูดออกมา ในใจของเขาทั้งตกตะลึงและยากที่จะเข้าใจ
“ก็ทำแบบนั้นไง ทำไม……”
บุคคลพวกนั้น ครอบครัวเจียงไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจ สถานะชนชั้นที่สูงส่งเทียบกับนายแห่งเจียงหนาน กองทัพทหาร หัวหน้าตระกูลหลงมาทักทายเขาในวันปีใหม่ และยังให้ความเคารพนับถือ
“ท่านอาวุโสหลิน คุณดูสิ?” ลุงเซียนถาม
ท่านอาวุโสหลินรู้ว่าเซียนชูหมายถึงอะไร ถ้าตระกูลหลินยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจียงซิ่ว ตระกูลกู่ไม่มีทางที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขา แต่เจียงซิ่วจับตามองในตอนแรก และสั่งไม่ให้หลินเย่หลิงพูดอะไร เพราะเขาจะไม่ให้อภัยตระกูลหลิน
“ตอนนี้คนรุ่นใหม่ยังคงไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดี” ด้วยวุฒิภาวะและคุณสมบัติของเขา ทำให้ตระกูลกู่ไม่เข้ามาทักทาย ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก แต่ทำให้สูญเสียพลังงานไปเปล่าๆ เมื่อย้อนกลับไปอ่านบรรทัดที่สองไม่มีอำนาจอะไร และไม่เคยอยู่ในสายตา? มีแต่ความวางมาดตลอด
แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ คุณเกลียดจนขบเคี้ยวเคี่ยวฟันตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“สถานการณ์ตระกูลกู่ของเค้าเริ่มจะเลวร้ายลงทุกวัน ในปีหน้ากู่เต๋อจือต้องการล่าถอย และการปรับแก้ไขเขตพื้นที่ทหารของกู่เต๋อคังต้องส่งมอบให้กับอำนาจหน้าที่ของสำนักงาน เมื่อถึงเวลานั้นตระกูลกู่ยังจะมีอะไรอยู่อีกล่ะ ยังกล้าที่จะมาโอ้อวดต่อหน้าตระกูลหลินขิงพวกเราอยู่อีกไหม”
“ฮึ่มม!”
หากไม่ใช่คำแนะนำเกี่ยวกับตระกูลหลินในการแสวงหาการล่าถอยกู่เต๋อจือในบรรทัดที่สองนั่น สำหรับตระกูลกู่นั้นเดิมทีจะไม่สนใจเลย
หากไม่ใช่ตอนนั้น ที่มีเสียงเรียกดังขึ้นมาที่ด้านหน้าของประตู: “ขอโทษนะครับ นี่ใช่บ้านของคุณเจียงไหม?”
ในตอนที่มองไปที่ประตู ท่านอาวุโสหลินลุกขึ้นยืน ตระกูลหลินทุกคนตกตะลึงตาค้างจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกับโดนฟ้าผ่า เพียงมองไปที่เด็กหนุ่มผู้ที่มีลักษณะอันโดดเด่นค่อยๆเดินย่างกรายเข้ามา
