หลังจากเห็นรอยร้าว ลูเอนและอิงกริดก็ได้เข้ามาใกล้มันแล้ว ลูเอนก็ขมวดคิ้วสั้น ๆ
“ ฉันถูกดึงเข้าไป … !” อิงกริดพูดด้วยน้ำเสียงที่แย่ลง เธอรู้สึกถึงแรงดึงอย่างแรง ขณะที่เธอเข้าใกล้รอยแตก
“กลับกันเถอะ.” ลูเอนไม่รอและเริ่มถอยไปพร้อมกับอิงกริดทันที … แต่ใครจะคิดว่ารอยแยกจะขยายและกระจายออกไปในทิศทางของพวกเขาแทนกัน?
แม้ว่าพวกเขาต้องการที่จะหลบหนี แต่ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาถูกกลืนหายไปในรอยแยกและผ่านทางที่มืดมิดจนพบว่าตัวเองอยู่ในป่าสีแดง
อิงกริดรู้สึกวิงเวียนพลางพิงไหล่ของลูเอนเพื่อไม่ให้ล้ม เธอมองจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง สิ่งที่เธอเห็นคือป่าสีแดงเลือด ทุกอย่างเป็นสีแดง ใบไม้ของต้นไม้ พืชทุกอย่าง ใต้เท้าของอิงกริด มีน้ำสีแดง ซึ่งดูเหมือนเลือดมากกว่าอยู่ เมื่อเธอยกเท้าขึ้นเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นว่าจริงๆแล้วมันดูเหมือนเลือดหรืออะไรทำนองนั้น
“เราอยู่ในรอยแตกใช่ไหมคะ” อิงกริดรู้สึกกลัวเล็กน้อย เพราะสถานที่แห่งนี้ดูน่ากลัวมาก แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจเพราะลูเอนยังคงอยู่กับเธอ
“อืม นี่มันป่าสีเลือด” ลูเอนพูด “ระวังไว้ก่อนมันอาจมีสัตว์กินเนื้ออยู่ที่นี่”
“ แล้วนี่มันเลือดจริงๆเหรอคะ?” เธอถาม ขณะที่ชี้ไปที่ของเหลวสีแดงบนพื้น
“อืม มันเป็นบึงเลือด” ลูเอนตอบและเดินไปใต้ใบไม้สีแดงเลือดบนผืนดินสีแดงเข้ม
“รอก่อน” ลูเอนป้องกันไม่ให้อิงกริดเหยียบดอกไม้ใดๆ
“ห้ะ?” อิงกริดสะดุ้งคิดว่าเธอทำอะไรผิด
“ ดอกไม้ที่เจ้าเกือบจะเหยียบอยู่นี้ มีประโยชน์มาก สำหรับการสร้างเม็ดยา ฉันต้องการมัน” ลูเอนกล่าว
“โอ้..” ตอนนี้อิงกริดเริ่มเข้าใจแล้ว
ลูเอนหมอบลงและค่อยๆดึงดอกไม้ออก ปัญหาใหญ่ที่สุดคือเขาไม่มีอะไรที่สามารถพกมันติดตัวไปด้วยได้ นั่นคือตอนที่เขาถอดเสื้อเบลเซอร์และทำมันให้เป็นกระเป๋าเพราะเขาหวังว่าเขาจะได้ของจากที่นี่ออกไปเพื่อทำยา
“อืม เราต้องหาทางออก เมื่อมีคนเข้ามาในช่องของรอยแตก มันมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนตำแหน่งของทางออกไปได้ แต่ฉันรู้สึกได้ถึงพลังของรอยแตกและมันก็อยู่ไม่ไกลแล้ว” ก่อนที่อิงกริดจะได้ถาม ลูเอนก็อธิบายแล้ว
อิงกริดมองไปรอบ ๆ เพื่อพยายามหาทางออกจากสถานที่แห่งนี้ พลางได้ยินสิ่งที่ลูเอน บอกเธอ เธอจึงหันไปหาเขาและพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ฉันเข้าใจแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมฉันจึงมองไม่เห็นรอยแตก ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ตาม”
“ระวัง!” ลูเอนกอดอิงกริดไว้ในอ้อมกอดของเขา และกระโดดลงมาจากจุดที่พวกเขายืน
“… ” อินกริดรู้สึกสับสน เธอคิดว่าเธอเกือบจะเหยียบดอกไม้หายากอีกครั้ง แต่นั่นคือตอนที่เธอรู้ว่า เธอถูกดึงขึ้นมาและอยู่ในอ้อมกอดของลูเอน
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ลูเอนรู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของหมาที่ถูกมองเห็นได้ แต่ต้องการให้อิงกริด ทดลองด้วยตัวเองและปรับปรุงประสาทสัมผัสของเธอด้วยตัวเธอเอง แต่ดูเหมือนว่าเธอยังต้องการการฝึกฝนมากกว่านี้
เมื่อเห็นว่ามันพลาดเป้าหมาไฮยีน่าก็ตาแดงและร้องโหยหวน พลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีแดงและจะได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้
“ ว้าาา!” อิงกริดรู้สึกกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการโจมตีที่ป่าเถื่อนแบบนี้
เมื่อเห็นฝูงไฮยีน่าที่กำลังรวมตัวกันฝูงหนึ่งอยู่รอบ ๆ อิงกริดก็รู้สึกกลัว เธอยังคงเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ แม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าคนปกติ แต่เธอก็ไม่เคยเผชิญกับอะไรแบบนี้มาก่อน
ไฮยีน่าที่เห็นนั้นหัวเราะ ขณะที่พวกมันล้อมรอบเหยื่อของพวกมันและกำลังจะโจมตี
“ตั้งสมาธิอย่ากลัวความแข็งแกร่งของไฮยีน่าด่างเหล่านี้แข็งแกร่งไม่เกิน 15 เท่าของผู้ชายทั่วไป อย่างไรก็ตามอย่าปล่อยให้ตัวเองถูกกัด เพราะฟันของไฮยีน่าเหล่านี้แหลมคมมาก” ลูเอนกล่าวพลางอธิบายให้เธอฟัง
“โอเค” อิงกริดบังคับตัวเองให้กลืนความกังวลใจของเธอและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับไฮยีน่าที่เห็น
อิงกริดไม่ได้โง่ เธอเข้าใจได้ว่าหากลูเอน ต้องการ เขาสามารถฆ่าไฮยีน่าที่เห็นทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ทำเช่นนี้ เพราะต้องการให้เธอเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง เขาต้องการให้อิงกริดสามารถต่อสู้เพียงลำพังได้ แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ใกล้ ๆ ก็ตาม
ในขณะที่ไฮยีน่าด่างร้องโหยหวน และแสดงฟันอันแหลมคมของพวกมัน อิงกริดก็เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้และทำให้เธอเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว การใช้ต้นไม้ให้เป็นประโยชน์ของอิงกริด เธอเลือกที่จะอยู่ไม่ใกล้หรือห่างจากลำต้นมากเกินไป เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกโจมตีจากไฮยีน่าที่เห็นในทุกด้าน
เมื่อไฮยีน่าที่เห็นตัวหนึ่งกระโดดเข้าหาเธอ เธอใช้เทคนิคการเคลื่อนไหวของร่างกายอย่างใดอย่างหนึ่ง หมุนด้วยเท้าของเธอจับกรามของหมาตัวนั้นได้ถูกจุดทันที
* บั้ง! * ร่างของหมาตัวนั้นที่มีน้ำหนักเกือบ 70 กิโลกรัม บินเข้าหาต้นไม้และต้นไม้ก็หัก แล้วมันก็ตกลงไปที่พื้น พื้นนั้นสั่นเล็กน้อยจนมันหยุดเคลื่อนไหว
อิงกริดไม่มีเวลาหายใจด้วยซ้ำ เมื่อไฮยีน่าที่เห็นอีก 2 ตัวกระโดดเข้ามาในทิศทางของเธอ เธอตีลังกาตีลังกาและด้วย 2 เท้าของเธอ อิงกริดตีมันที่หัวและท้องของไฮยีน่าทั้งสอง
* บึ้ก! * * บึ้ก! *
ไฮยีน่าด่างทั้ง 2 ล้มลงกับพื้นอย่างแรง แต่ไม่ตาย อย่างไรก็ตามอิงกริด สังเกตเห็นว่าเธอสูญเสียการปกป้องตนเองจากต้นไม้แล้ว และเมื่อเธอออกจากตำแหน่งที่เคยอยู่ก่อนหน้านี้ เธอก็ตีลังกาไปข้างหลัง เธอจึงไม่ได้อยู่ใกล้ต้นไม้อีกต่อไป ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่ไฮยีน่าที่เห็นจะเข้าไปล้อมรอบเธอ
ตอนนี้อิงกริดกำลังจะถูกโจมตีโดยไฮยีน่าอีก 4 ตัวที่พบเห็น
ในขณะนั้นเองที่ ลูเอน วางเสื้อเบลเซอร์ของเขาลงบนพื้น ซึ่งเขาได้ใส่ทุกสิ่งที่หาได้ในป่าสีเลือดไว้ข้างในและเดินไปอย่างเงียบ ๆ
ในสายตาของอิงกริด ลูเอนเหมือนงูพิษที่อยู่ในน้ำ เขาจู่โจมภายในพริบตาและเข่นฆ่าเหยื่อของเขา การเคลื่อนไหวนั้นสง่างามและว่องไวราวกับนักฆ่ามืออาชีพที่เกิดมาเพื่อฆ่า เขาทีละตัว ไฮยีน่าที่เห็นว่าพวกของมันถูกฆ่าตายด้วยหมัดแต่ละหมัดและการเตะจากลูเอนนั้น ในไม่กี่วินาทีพวกมันทั้งหมดกลายเป็นซากศพ
“ขอบคุณค่ะ” อิงกริดกล่าวอย่างซาบซึ้ง
“อืม” ลูเอนพยักหน้าตามความเป็นจริง นี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย อันที่จริงเขาสนใจกระดูกของสัตว์เหล่านี้มากกว่า
อิงกริดมองดูลูเอนรื้อซากไฮยีน่าที่ตายด้วยมือเปล่า เธอก็ตกใจ พลางถามว่า “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะ ลูเอน”
“อืม กระดูกของสัตว์เหล่านี้ มีคุณค่าทางโภชนาการมาก มันมีประโยชน์มากสำหรับการสร้างเม็ดยาของการสร้างรากฐาน” ลูเอนตอบและยังคงรื้อซากไฮยีน่าที่เห็นอยู่ เขาปรารถนาที่จะหามีดในตอนแรก แต่เนื่องจากเขาหามันไม่ได้ เขาจึงใช้มือของเขาตอนแรกและหยิบกระดูกของหมาตัวแรกที่เห็นแล้วออกมา 1 ชิ้น แล้วจำลองให้กระดูกชิ้นนั้นดูเหมือนมีด ลูเอนใช้พลัง Qi ของเขาทำให้กระดูกคมกว่ามีดออบซิเดียน
ไม่กี่นาทีต่อมา ลูเอนก็ทำการรื้อซากไฮยีน่าที่ตายแล้วหมด แล้ววางซ้อนกันในเสื้อเบลเซอร์ของเขาและใช้พลัง Qi เพื่อกำจัดเลือดที่มือของเขา ลูเอนกล่าวพลางเดินไปเรื่อยๆว่า “เดินไปเรื่อย ๆกันเถอะ เราอยู่ไม่ไกลจากทางออกแล้ว”
“ได้” อิงกริดพยักหน้าและกล่าวเสริมว่า “อันที่จริง ฉันรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เมื่ออยู่ในสถานที่แห่งนี้ เมื่อฉันต่อสู้กับไฮยีน่าที่เห็นอยู่ ฉันรู้สึกว่ามันง่ายกว่าสำหรับฉัน ที่จะเคลื่อนไหวและใช้พละกำลังของฉัน”
ลูเอนรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเรื่องนี้ เนื่องจากตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับการอยู่ในสถานที่นั้น หลังจากคิดแล้วเขาก็พูดว่า “ถ้าคุณสังเกตเห็นอะไรที่แตกต่างออกไป โปรดแจ้งให้ฉันทราบเสมอ”
“ได้ค่ะ” อิงกริดพยักหน้า
ไฮยีน่าด่างไม่ใช่สัตว์ชนิดเดียวที่ลูเอนและอิงกริดเห็นระหว่างทาง พวกเขามีการพบเห็นฮาร์ทและกระต่ายรวมถึงกระรอกและแม้แต่งู อย่างไรก็ตาม เนื่องจากออร่าของลูเอนและอิงกริด ทำให้พวกมันส่วนใหญ่ไม่สามารถควบคุมสัญชาตญาณตนเองได้อย่างถูกต้อง สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ของพวมันจึงกลัวและหนีไป เมื่อพวกมันรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขาทั้งสองคน
แต่เส้นทางของพวกเขายังห่างไกลจากความราบรื่น มีบางอย่างปรากฏต่อหน้าพวกเขา ซึ่งทำให้ลูเอนถึงกับประหลาดใจ
….
————————————————————–
