อกูนาโด้ เคาท์ ผู้ซึ่งใช้ชีวิตอย่างหรูหรามาทั้งชีวิต ไม่สามารถและจะไม่ทนต่อการสูญเสียทุกสิ่งและอยู่ในความทุกข์ยากได้
เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องนี้ ผู้ถือหุ้นและผู้บริหารบางคนก็กลัว เนื่องจากมีบางสิ่งที่พวกเขาได้ตกลงและติดสินบนกับวินเซนต์ เคาท์ และหากมีสิ่งใดถูกเผยแพร่สู่สาธารณะ อาจทำลายชื่อเสียงของพวกเขาได้ แต่พวกเขายังรู้ด้วยว่าการตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อาจเป็นอันตราย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของอกูนาโด้ เคาท์ พวกเขาก็เริ่มเห็นด้วย
“ใช่ ยังเช้าอยู่เลย เรารอกันอีกหน่อยเถอะ” ผู้ถือหุ้นรายหนึ่งพูดพร้อมเหงื่อไหลอาบหน้าผาก
“ฉันเห็นด้วย.”
“ฉันด้วย.”
“ฉันด้วย…”
มากกว่าครึ่งเห็นด้วยกับเรื่องนี้เล็กน้อย ไม่ใช่ว่าลูเอนไม่ได้คาดหวังอะไรแบบนี้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ลูเอนพูดเป็นเพียงบางอย่างที่จะเกิดขึ้น หลังจากทั้งหมด… กฎหมายจะตรวจสอบสาเหตุของการหายตัวไป ดังนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างใดๆ
แน่นอน ข้อมูลนั้นลูเอนจะเก็บไว้กับตัวเอง และใช้มันเพื่อเลื่อนการสอบสวนออกไป… นี่คือผลลัพธ์ที่ลูเอนคาดไว้…
“เพราะฉะนั้น ผมก็จะขอปิดการประชุมนี้ ทุกคนเห็นด้วยหรือไม่?”
“ครับ…” ทุกคนค่อยๆ เห็นด้วย
อิงกริดตามลูเอนออกจากห้องประชุมแล้วถามเขาว่า “ลูเอน คุณมีเจตนาอะไร คุณตั้งใจจะสร้างอะไรที่เหมือนพินัยกรรมหรือเปล่า”
มันเป็นความเป็นไปได้ ด้วยอำนาจของ ลูเอน เป็นไปได้อย่างแน่นอน แม้ว่ากฎหมายกำหนดให้แบ่งมรดกให้ทายาทที่จำเป็นอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง ซึ่งได้แก่:
สามี ภรรยา คู่ชีวิต หรือคู่ครอง – ลูกหลาน (ลูก หลาน เหลน) – บุพการี (พ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ทวด) ฯลฯ…
ในกรณีของ วินเซนต์ เคาท์ ตามกฎหมายแล้ว เขามีลูกชายเพียงคนเดียว นั่นคืออกูนาโด้ เคาท์ อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือว่าเขามีคู่รักที่จดทะเบียนในไม่ช้าก่อนหน้านี้ของเขา
“ยังหรอก” ลูเอน แยกเสียงของพวกเขาด้วยคาถาและพูดว่า “ผมจำเป็นต้องรู้ว่าวินเซนต์ เคาท์ ทำพินัยกรรมก่อนหรือไม่ ถ้าเขาทำ ผมต้องหาว่าทำที่ไหน ที่สำนักงานทนายความ ซึ่งเฉพาะประเภทของทนายความและ พวกเขาเป็นใครและค้นหาพยานสองคนที่อยู่ตรงนั้นด้วย”
อิงกริด รู้สึกประหลาดใจที่ ลูเอน คิดไปไกลแล้ว แต่มันเป็นความจริง บางทีเขาอาจจะมีเจตจำนงอยู่แล้ว “อืม วินเซนต์ เคาท์ อายุ 50 ปีแล้ว ฉันคิดว่าเขาน่าจะทำพินัยกรรมไว้แล้ว”
“อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกก่อนที่พวกเขาจะยืนยันการเสียชีวิตของ วินเซนต์ เคาท์ และภรรยาของเขา” ลูเอนรู้สึกสงบมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ และแม้ว่าอกูนาโด้จะสืบทอดทุกสิ่งทุกอย่างและต้องการจะทำอะไรบางอย่างกับเขา ลูเอนก็จะฆ่าเขาทันที
บางครั้งอาจมีบางครั้งที่มนุษย์ต้องเสียสละสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เช่น มโนธรรมหรือศีลธรรมเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า เช่น การฆ่าคนเพื่อปกป้องครอบครัว
สิ่งสำคัญคือการทำสิ่งต่าง ๆ ให้ง่าย มันไม่มีประโยชน์ที่จะรีบเร่งเช่นการปลอมเจตจำนงและทันใดนั้นก็ปรากฏเป็นต้นฉบับ
“ฉันจะรออยู่ตรงนี้นะ” อิงกริดกล่าวเมื่อมาถึงหน้าสำนักงานของลูเอนและเธอก็บอกลาเขา “แล้วเจอกันนะคะ”
“ครับ แล้วเจอกัน” ลูเอนบอกก่อนจะเข้าไปในห้องทำงาน
ไม่กี่นาทีต่อมา อิงกริด ก็เคาะประตูและเข้าไปในห้องทำงานของ ลูเอน เธอวางกาแฟของลูเอนลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ฉันจะวางกาแฟของคุณไว้ที่นี่”
“ขอบคุณครับ” ลูเอนขอบคุณเธอโดยไม่หันกลับไป เขากำลังยุ่งอยู่กับการค้นหาว่าวินเซนต์ เคาท์ สร้างพินัยกรรมหรือไม่
ลูเอน ยังตระหนักด้วยว่าปัญหาของบริษัทฮามิโบ และการรั่วไหลของข้อมูลยังอยู่ในความระส่ำระสายอย่างสมบูรณ์ หลายคนหวาดกลัว บางคนถูกจับ ขณะที่คนอื่นๆ ออกจากบริษัทฮามิโบ เพราะพวกเขาไม่ต้องการให้ชื่อของตนเกี่ยวข้องกับบริษัทประเภทนั้น
เช่นเดียวกับที่มีความคิดเห็นดีๆสำหรับการรั่วไหลของข้อมูลเน่าเสียจากบริษัทฮามิโบ ก็มีพวกที่ต่อต้านและต้องการแฮ็กเกอร์ที่เปิดเผยพวกเขาทั้งหมดในคุก
ลูเอนไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก และไม่สนใจที่จะอ่านความคิดเห็น ท้ายที่สุด หลังคีย์บอร์ดนั้น หลายๆคนก็กล้าที่จะแสดงออก แต่โดยส่วนตัวแล้ว… ส่วนใหญ่ไม่กล้าแม้แต่จะผายลมเมื่ออยู่ต่อหน้าฮามิโบ
*
19:57 น. ลูเอนและอิงกริดกลับมาถึงบ้าน
“ลูเอน” ไมร่าซึ่งถือแก้วไวน์หนึ่งแก้วกล่าวว่า “แม่ได้คุยกับคุณปู่ของลูกแล้ว และเขาตกลงที่จะพบเราเพื่อรับประทานอาหารกลางวันที่บ้านพักตากอากาศของเขา และให้เราใช้เวลาทั้งวันกับลูก”
“ขอบคุณครับแม่” ลูเอนเดินไปหาเธอ ขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟา หอมแก้มเธอแล้วยิ้ม
“ยินดีด้วยนะลูก” ไมร่าเสริม “นอกจากนี้ ลุงของลูกก็จะอยู่ที่นั่นด้วย”
“เอ่อ…” ดวงตาของลูเอนเป็นประกายอย่างประหลาด ดวงตาสีแดงในวินาทีนั้นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า สิ่งนี้ทำให้ไมร่าตกใจเล็กน้อย แต่แล้วดวงตาของลูเอนก็กลับมาเป็นปกติ
ลูเอนกล่าวว่า “แม่รู้ไหมว่าเขาต้องการอะไรและเขาทำอะไรไปบ้าง แม่รู้ใช่ไหม”
“แม่รู้ เขาเป็นน้องชายของแม่ แต่สิ่งที่เขาพยายามทำนั้นไม่เป็นที่ยอมรับมากนัก” ไมร่าถอนหายใจและพูดอย่างเฉยเมยเกี่ยวกับชีวิตของนิลสัน ดีมาสว่า “ลูเอน ถ้าจำเป็น แม่จะไม่ตัดสินลูก ถ้าลูกจะฆ่าเขา แต่ถ้าเป็นไปได้ แค่ทอดสมองของไอ้เวรนั่นไปด้วยก็ดี”
“ครับแม่” ลูเอน ลูบหัวของ คริสตินา ที่กำลังกินขนมห่อหนึ่งอยู่และพูดว่า “ผมกำลังจะขึ้นไปอาบน้ำ และเดี๋ยวผมจะลงมาหาเร็วๆ นี้”
“โอเค เมื่อลูกกลับมา อาหารจะพร้อม” ไมร่าพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากการแสดงออกที่ไม่แยแสที่เธอมีเมื่อพูดถึง นิลสัน ดีมาส น้องชายของเธอ
“ฉันก็จะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยค่ะ” อิงกริดบอกลาก่อนจะขึ้นบันไดทันทีหลังจากที่ลูเอนจากไป
*
ลูเอนอาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เขาลงไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง หลังอาหารเย็นเขากลับไปที่ห้องของเขาในขณะที่เขาตั้งใจจะสร้างยาใหม่
กระทั่ง ตอน 5 ทุ่ม ลูเอนก็ยังคงทำยาอยู่ หลังจากสร้างยาที่จะเป็นประโยชน์สำหรับการฝึกฝนเสร็จแล้ว ลูเอน ก็ไปที่โรงยิม
ภายในห้องอิงกริดกำลังนั่งสมาธิ
ลูเอน หลีกเลี่ยงการส่งเสียงโดยไม่จำเป็น แต่เมื่อเริ่มฝึกเทคนิคร่างกาย ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะส่งเสียงลมออกมาบ้าง ด้วยเหตุนี้ เขาจึงร่ายเวทย์ด้วยพลัง Qi เพื่อปิดเสียงและป้องกันไม่ให้อิงกริดได้ยิน
ลูเอนใช้เวลาฝึกเกือบ 4 ชั่วโมงติดต่อกัน เรื่องนี้กินเวลาตี 3 หลังจากนั้นเขาก็ได้นั่งสมาธิต่อพลางมีเหงื่อหยด
อิงกริดนั่งสมาธิเสร็จแล้วและชมขั้นตอนการฝึกลูเอนทั้งหมด เธอพบวิธีที่ลูเอนฝึกฝนให้สามารถหล่อมากขึ้นได้ ท่าทางการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งแม่นยำและสวยงามมาก ราวกับการเต้นรำ เธอเฝ้าดูเขาฝึกเป็นเวลา 2 ชั่วโมง หลังจากที่เธอเห็นว่าเขาทำเสร็จแล้วและเริ่มนั่งสมาธิเธอก็ออกจากโรงยิมไปอาบน้ำ
*
– 13 มีนาคม 2553 – 07:00 น. เช้าวันเสาร์ –
วันนี้ ลูเอน กับครอบครัวจะได้พบคุณปู่ของเขา แต่ยังเร็วเกินไปที่พวกเขาจะจากไป
ลูเอนกอดอิงกริดบนโซฟา ขณะจูบใบหน้าของเธอ 2-3 ครั้ง เขาถามเบาๆ “คุณรู้สึกประหม่าหรือเปล่า”
“นิดหน่อย ฉันหมายถึงเขาเป็นคนที่รอดชีวิตจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ใช่ไหม” อิงกริด แสดงท่าทีเจ้าชู้ ใช้นิ้วลูบหน้าอกของ ลูเอน เธอชอบที่จะเป็นแบบนี้พลางกอดเขา
“ใจเย็นๆ นะ เขาเป็นคนเงียบๆ และเกรี้ยวกราดหน่อยๆ แต่เขาก็เป็นคนดีและรับมือง่ายเมื่อเจอคุณ” ลูเอนจูบริมฝีปากของอิงกริดอย่างแผ่วเบาและเสริมว่า “คุณจะต้องชอบเขาแน่ๆ”
“ฉันหวังว่าอย่างนั้น” อิงกริด วางศีรษะลงบนหน้าอกของเขา
“อี๋!” คาธารีน่า เข้ามาในห้องและเห็นฉากนี้ เธอเอานิ้วปิดปากและแกล้งทำเป็นป่วย
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เธอกินอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า” ลูเอนแสร้งทำเป็นไม่รู้
“ฉันไม่ได้กินสิ่งที่ไม่ดี แต่ฉันเห็นมัน เมื่อกี้แน่นอน” คาธารีน่า โต้กลับ
“อ้าว นึกว่าบอกแล้วให้ระวังตัวเองในกระจกซะอีก…” เมื่อ คาธารีน่า ได้ยินสิ่งที่ ลูเอน พูด เธอก็กระโดดเหมือนแมวที่หางถูกเหยียบ ถ้าไม่ใช่เพราะอิงกริดที่กอดเขา เธอจะเดินเข้าไปหาเขาและกัดแขนของเขา!
“สาวๆ กับลูเอน อาหารเช้าพร้อมแล้ว” เสียงของไมร่าดังมาจากในครัว
อิงกริด ลุกขึ้นและยิ้มให้ คาธารีน่า เธอคุ้นเคยกับ ‘การต่อสู้’ ของ ลูเอน และ คาธารีน่า แล้ว บางครั้งเธอเองก็สนุกกับการดูพวกเขาเถียงกัน เพราะมันตลกดี
คริสตินานั่งอยู่บนเก้าอี้รอบโต๊ะแล้ว กินขนมปังปิ้ง ขณะที่เธอโยกเท้า ดูมีความสุขมาก เนื่องจากเธอไม่ค่อยมีโอกาสได้กินอะไรอร่อยๆ มาก่อน เธอจึงตื่นเต้นที่จะได้กินอยู่เสมอ อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยหลงระเริงกับมัน
“ตามสบายเถอะ” ไมร่าพูดด้วยรอยยิ้ม
“อร่อยมากค่ะ” คริสตินาพูดด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ เธอรู้สึกประทับใจกับบางสิ่งที่เล็กน้อยมากเช่นอาหารเช้าง่ายๆ แถมยังไม่มีคำว่างเมื่อเธอบอกว่ามันอร่อย มันอร่อยกว่าอาหารที่เธอกินตอนที่เธออาศัยอยู่กับ ‘ครอบครัว’ เก่าของเธออย่างแน่นอน อาหารมีความสมดุลทางโภชนาการและในขณะเดียวกันก็อร่อย จึงเป็นมื้อที่สมบูรณ์แบบสำหรับเธอ
“แม่ดีใจที่ลูกชอบมัน” ไมร่าดีใจที่ได้ยินคำชมเชย
ลูเอนหยิบไข่กับขนมปังสไลซ์แล้วเริ่มเคี้ยว
หลังอาหารเช้าพวกเขาไปออกกำลังกายที่โรงยิม
ลูเอนและคนอื่นๆ ฝึกจนถึงประมาณ 11.00 น. และอาบน้ำเตรียมตัวไปบ้านพ่อของไมร่า
“ลืมอะไรหรือเปล่า” ไมร่ามองดูลูเอนแล้วถาม
“เอ่อ ผมลืมโน้ตบุ๊ก” ลูเอนเดินขึ้นบันไดอีกครั้งเพื่อเอาแล็ปท็อปที่ติดตั้งเกมไว้ เขาตั้งใจจะแสดงสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำเพื่อคุณปู่ของเขา
