– เกือบ 2 ชั่วโมงต่อมา –
“ตอนนี้ฉันแข็งแกร่งกว่าผู้ชายธรรมดาถึง 11 เท่า…” คาธารีน่า พึมพำ
“แม่แข็งแกร่งกว่าผู้ชายธรรมดาถึง 12 เท่าแล้ว” ไมร่ากล่าว
“หนูก็แข็งแกร่งขึ้น 12 เท่าเช่นกัน” คริสตินายิ้มและพูด
“ดีมาก ฉันดีใจที่พวกคุณพัฒนาขึ้น” ลูเอนพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็สามารถก้าวหน้าได้เช่นกัน ฉันแข็งแกร่งขึ้น 41 เท่าด้วยร่างกายของฉัน”
“ร่างกายของฉันแข็งแกร่งขึ้น 22 เท่าและแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั่วไปที่มีพลัง Qi 27 เท่า” อิงกริดประหลาดใจกับความก้าวหน้าของเธอ
“การเปรียบเทียบนั้นเจ็บปวดมาก” คาธารีน่า ถอนหายใจ “ยังมีหนทางอีกยาวไกลที่จะแข็งแกร่งเท่ากับพี่ๆ 2 คน”
“หยุดนะ ถ้าเธอพยายามต่อไป อีกไม่นานเธอก็จะแข็งแกร่งเหมือนเรา… เอาล่ะ เธอจะแข็งแกร่งในไม่ช้า” ลูเอนพูดติดตลก ซึ่งทำให้ คาธารีน่า หอบและหน้ามุ่ย
“ตอนนี้เราจะทำอย่างไรต่อดี? ยังมีประโยชน์อะไรจากที่นี่อีกไหม?” ไมร่าถามมองไปไกลๆ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในทุ่งโล่ง ซึ่งไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่รอบตัวพวกเขามากนัก แต่ในระยะไกลก็มีป่า “ป่านี้คงมีอะไรดีๆ หรือเปล่า”
“ต้องมี” ลูเอนกล่าว “ผมรู้สึกมีพลังจากสิ่งต่าง ๆ จากทิศทางนั้น ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์หรือสมุนไพร อย่างไรก็ตาม ผมอยากได้พืชและสมุนไพรหายากให้มากที่สุด ดังนั้นเราจะไปที่นั่นกัน .”
ไม่ไกลจากพวกเขาเป็นฉากนองเลือด เป็นสถานที่ที่ ลูเอน แยกชิ้นส่วนอิมพ์ คริสตินาถามขณะดูฉากนี้ “และอิมพ์เหล่านี้ มีพวกมันมากกว่านี้อีกไหมคะ”
“เป็นไปได้ ฉันเชื่อว่าแม่ของพวกอิมพ์ยังคงมีอยู่และอาจมีอิมพ์ร่วมกับมันมากกว่านี้ พวกมันอาจแข็งแกร่งกว่าที่เราต่อสู้กันก่อนหน้านี้ เพราะผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกมันอาจกำลังปกป้องแม่อิมพ์” ลูเอนอธิบาย
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปจากที่นี่กันเถอะ” ไมร่าไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่ตอนนี้เธอหยุดนั่งสมาธิแล้ว เธอก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย เมื่อมองไปที่ฉากนองเลือดที่ทำหน้าที่เป็นโรงฆ่าสัตว์
“ใช่ เราไปกันเลยดีกว่า เพื่อไม่ให้อยู่ที่นี่นานเกินไป” ลูเอน ตกลงและยกกระเป๋าเป้เดินทางใบใหญ่ ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยซากของอิมพ์และสมุนไพรหายากที่เขาพบขณะทำสมาธิ
ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ป่า คริสตินาถามว่า “พี่ใหญ่ ฉันอ่านหนังสือฝึกหัดเมื่อไม่นานนี้ หนังสือเล่มนี้คล้ายกับบางสิ่งที่เราทำมาก… มันถูกเขียนโดยผู้ฝึกตนหรือเปล่า”
“ไม่จำเป็น เขาต้องอ่านประวัติศาสตร์มามาก และบางครั้งความรู้ในเรื่องนั้นก็สมเหตุสมผล” ลูเอนกล่าว
“ฉันเข้าใจ” คริสตินา ถามอีกคำถามหนึ่ง ขณะเดินไปหา ลูเอน “พี่ใหญ่ พระเอกของนิยาย บอกว่าเขารักครอบครัวของเขา แต่ทำไมเขาไม่ช่วยให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น ฉันหมายถึง ในหนังสือที่ฉันอ่าน เขาฝึกมาเป็นปี และพวกเขาและครอบครัวของเขายังคงเป็นคนธรรมดาและน้องสาวของเขายังคงถูกข่มขืนและฆ่าโดยศัตรูของ ตัวเอก ของเรื่อง… ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น ทำไมเขาไม่ช่วยและสอนครอบครัวของเขาให้ แข็งแกร่งขึ้นไหม เขารักครอบครัวของเขาจริงหรือคะ?”
“ใช่ ฉันเห็นด้วย มันไม่สมเหตุสมผล” ลูเอนกล่าว “มันจะสมเหตุสมผล ถ้าเขากลัวเกินกว่าจะบอกครอบครัวของเขา แต่ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวที่จะบอกครอบครัว อะไรประมาณนี้ หรือเขาคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะไม่พาครอบครัวไปยุ่งกับสิ่งที่เป็นปัญหา เช่น การฝึกฝน ซึ่งก็ไม่สมเหตุสมผล เพราะถ้าพวกเขาไม่สามารถปกป้องตัวเองและศัตรูของเขาต้องการแก้แค้น เขาจะทำร้ายเขา ครอบครัวมากยิ่งขึ้น และสุดท้าย มีปัญหาในด้านของโครงเรื่อง: ในการทำเช่นนั้น ผู้เขียนจะให้เหตุผลเขาในการแก้แค้น และสร้างโครงเรื่องที่ทำให้คนอ่านเรื่องราวของเขาและเห็นเขาแก้แค้น”
“อืม…อาจจะใช่ แต่พี่ใหญ่ ฉันคิดว่าลึกๆ เขาไม่รักครอบครัวเหมือนครอบครัวเก่าของฉัน…” เมื่อเธอพูดถึงเรื่องครอบครัวของเธอ คริสตินาเศร้า . เธออ่อนไหวเมื่อครอบครัวไม่รักกัน เหมือนเมื่อก่อนที่เธอไม่เคยได้รับความรัก
“อย่าคิดมาก ตอนนี้เธอมีครอบครัวที่รักเธอมากแล้ว” ลูเอนเข้าใจว่าเธอกำลังคิดไปถึงไหนแล้ว แม้เพียงเล็กน้อย เธอก็ระบุเรื่องราวที่เธออ่านได้ “รู้ไว้ว่าฉันรักเธอ และแม่กับคาธารีน่าและอิงกริดก็รักเธอเช่นกัน นอกจากนี้เรื่องนั้น ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรอ่าน ฉันจะแนะนำเรื่องที่ดีกว่าให้เธอในภายหลัง”
“ขอบคุณนะคะ และฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันรักพี่เข้าแล้ว” คริสตินาส่งรอยยิ้มที่สดใสให้เขาเต็มไปด้วยความสุข
“เห็นไหม ตอนนี้เธอยิ้มได้แบบนั้นด้วยซ้ำ” คาธารีน่าลูบหัวคริสตินาและพูดเบาๆ
“กลับมาที่เรื่องก่อนหน้าลูเอน” ไมร่ามองมาที่เขา “ลูกต้องการล่าแม่อิมพ์ไหม”
“ไม่ เราจะโจมตีใครก็ตราบเท่าที่มันจะโจมตีเรา การไปหาแม่ของมันคงลำบาก” ลูเอนกล่าว “อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เป็นไปได้ว่ามีอิมพ์หลายพันตัวปกป้องเธอ นั่นคงจะปวดหัวกับรางวัลเล็กๆ น้อยๆ”
“อ้อ ลืมไปซะ สัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ เหล่านี้ไม่กลัวตาย นั่นจะทำให้พวกมันเป็นศัตรูที่น่ากลัว ถ้ามีมากกว่าที่เราเผชิญอยู่แล้ว” ไมร่ากล่าวด้วยรอยยิ้มฝืนๆ มันน่ากลัวที่จะจินตนาการถึงสถานที่ที่เต็มไปด้วยอิมพ์
เมื่อพวกเขาเดินผ่านต้นไม้และเข้าไปในป่า ลูเอนได้ระบุพืชและสมุนไพรหายากแล้วและเริ่มเก็บเกี่ยวอย่างระมัดระวัง
“มีบางอย่างมาจากทางนั้น” ลูเอนกล่าวด้วยความตื่นตัว
ในอากาศ มีบางอย่างบินมาหาพวกเขา พวกเขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร เนื่องจากสถานที่นั้นมืดมาก มีเพียงแสงระยิบระยับจากแสงจันทร์ที่สะท้อนไปทั่วทั้งบริเวณ
เมื่ออยู่ห่างออกไปไม่กี่ฟุต ทุกคนก็มองเห็นได้ สิ่งมีชีวิตนั้นเป็นโครงกระดูกที่มีก้อนเนื้อเน่าเปื่อยอยู่ที่หน้าอก แขน ขา และกราม โครงกระดูกนี้มีปีกเก่าแก่คู่หนึ่ง ดูเหมือนผ้าเก่าที่มีกระดูก และมีหางเป็นกระดูก คล้ายกับรูปร่างของหางแมงป่อง ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดวงตาของโครงกระดูกเป็นสีเหลืองนีออน และปากของเขาก็อ้าออกด้วยลิ้นสีแดงห้อยออก ดูราวกับสุนัข เมื่อมันพาดตัวออกมาจากรถและห้อยออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อลูเอนพร้อมที่จะโจมตี สัตว์ประหลาดโครงกระดูกตัวนี้กระพือปีกและบินออกไปจากสถานที่
“ทำไมมันถึงหนี มันเห็นว่าพี่กำลังจะโจมตีและวิ่งหนีด้วยความกลัวเหรอ พี่ลูเอน?” คาธารีน่า ซึ่งเห็นการกระทำของ ลูเอน จึงถามขึ้น
“ใช่ สัญชาตญาณของมันดีมาก ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาของมันดูไม่เข้ากัน” ลูเอนกล่าว “มันอาจจะกลับมาและพาตัวอื่นประเภทเดียวกับมันมาด้วย”
“แล้วสปีชีส์นั้นคืออะไร? โครงกระดูก?” คริสตินาถามอย่างไร้เดียงสา
“อันเดธ ไม่ใช่โครงกระดูกทั้งหมดแบบนั้น… เอาล่ะ ไปซ่อนกันเถอะ ฉันจะสร้างคาถาปกปิดและวางกับดัก กระดูกของพวกมันโดยทั่วไปแล้วดีมากสำหรับการสร้างยาและสิ่งประดิษฐ์” ดวงตาของ ลูเอน เป็นประกายเมื่อนึกถึงกระดูกเหล่านั้นที่หล่อเลี้ยงโดยโครงกระดูกที่บินหนีไป
“ได้”
พวกเขาย้ายออกจากที่ที่พวกเขาอยู่เล็กน้อย ลูเอน เปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังและหยิบเลือดของอิมพ์และเริ่มวาดวงกลมและตัวอักษรเก่าบนพื้นและต้นไม้ เมื่อกำหนดค่าของรูปดาว 5 แฉก ตำแหน่งทั้งหมดภายในวงกลมก็ถูกซ่อนไว้
“อยู่ที่นี่ ฉันจะสร้างกับดักเดี๋ยวนี้” เมื่อพูดเช่นนี้ ลูเอนก็ออกจากวงกลมที่ซ่อนอยู่ และมีเพียงวิธีการพิเศษเท่านั้นที่เขาจะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
หลังจากนั้น เขาเริ่มวางกับดักด้วยคาถาและแผนผัง และรูนไปทั่วป่าใกล้กับไซต์
