ตอนที่ 323 ครุ่นคิด
“เก็บกวาดพื้นที่” หลินหยางกล่าว
ครืนน~
ประตูเมืองเปิดออกช้าๆ ผู้คนที่ประจำการอยู่บนกำแพงเมืองค่อยๆทยอยกันลงมาพร้อมกับถือซากของผึ้งแคระเอาไว้ในมือ พวกเขาช่วยกันเก็บกวาดซากผึ้งแคระจนสะอาดดังเดิม
การต่อสู้ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไปร่วมยี่สิบนาที โดยเวลาเกือบครึ่งนั้นมาจากการเก็บกวาดพื้นที่นั่นเอง
“ลูกธนูไม้ถูกใช้ไปทั้งหมดราวสี่ร้อยดอก เสียหายไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้อีกทั้งหมดห้าสิบดอก”
“ด้ามขวานหักไปหนึ่งด้าม ดาบหักไปสองเล่มส่วนที่เหลือยังสามารถใช้งานได้ตามปกติ”
“มีผู้ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดยี่สิบหกคน ในส่วนนั้นมีผู้บาดเจ็บหนักอยู่ สี่คนครับ” เทียนหนิงเจี้ยนรายงานเกี่ยวกับการต่อสู้ทั้งหมด
หลินหยางยืนอยู่หน้าเมืองรับฟังรายงานจากเทียนหนิงเจี้ยน
ผู้บาดเจ็บทั้งยี่สิบหกคนนั้นมาจากถูกเหล็กในของผึ้งแคระปักเข้าใส่ร่างกายและถูกพิษหลอนประสาทตามมา หนึ่งในนั้นคือจิ่นเหอ ส่วนผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักมิใช่มาจากพิษของผึ้งแคระแต่อย่างใด
แต่เป็นเพราะถูกเหล็กในของมันแทงซ้ำเข้าใส่ร่างกายมากกว่าสองจุดสร้างบาดแผลเป็นรูกลวงโบ๋ให้กับพวกเขานั่นเอง โดยคนเหล่านี้ถูกส่งไปรักษากับหน่วยแพทย์หรงเถียนเหยาทันทีมิรีรอ
คึด~
มองไปยังข้างกำแพงเมืองบนพื้นมีตาข่ายกว่าสิบห้าผืนกำลังดิ้นขยุกขยิกจากการขยับตัวของเหล่าผึ้งแคระที่อยู่ภายใน ตอนนี้เส้นทางหนีของพวกมันถูกปิดตายแล้ว
เพราะสุดขอบตาข่ายแต่ละผืนถูกปักไปด้วยหอกหรือลิ่มไม้จนรอบ ยึดตาข่ายทั้งแผงติดไว้อยู่บนพื้นดิน ทำให้ผึ้งแคระกว่าสองร้อยตัวมิสามารถหลุดรอดออกมาได้อีกต่อไป
“ทำยังไงกับพวกมันดีครับ?” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวถามหลังจากสิ้นสุดการรายงาน
“อืม?” หลินหยางใช้ความคิด จำนวนผึ้งแคระระดับสามทั้งหมดมีมากถึงสองร้อยตัว ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ปลิดชีวิตมันทั้งหมดก็คงไม่สามารถทำให้ตัวเขาได้ระดับเพิ่มเติมมากมายอันใด
หากโชคดีอาจจะเพิ่มขึ้นมาซักหนึ่งระดับ ส่วนทีมจู่โจมนั้นพวกเขาก็มีระดับสูงอยู่พอตัว มิต้องกล่าวถึงทีมระยะใกล้แต่อย่างใด
ส่วนทีมระยะไกล จากการต่อสู้ในวันนี้ทำให้ระดับของพวกเธอเพิ่มขึ้นไม่น้อย นับว่าได้เป็นทีมที่มีระดับเพิ่มขึ้นมากที่สุดในการต่อสู้ภายในวันนี้เลยทีเดียว ทีมก่อสร้างเองก็มิได้น้อยหน้าไปกว่ากันซักเท่าใดนัก
ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะให้ทีมใดเป็นผู้จัดการกับผึ้งแคระทั้งหมดนี้
“เรียกพวกเด็กๆมา เรียกซิ่นก้งมาด้วย” หลินหยางกล่าวหลังจากใช้เวลาคิดอยู่นานพอควร
ไม่นานหลังจากนั้น เหล่าเด็กทั้งหมดภายในเมืองหลินหยางเดินออกมายืนเรียงแถวหน้ากระดานตรงหน้าหลินหยางอย่างพร้อมเพรียง
หลินหยางคัดเลือกคนทันที โดยส่งเด็กที่มีอายุต่ำกว่าสิบขวบกลับเข้าไปในเมืองเสีย
“นายเลือกคนที่คิดว่าพอมีฝีมือและไม่ขลาดเขลามา ส่วนที่เหลือให้ส่งกลับเข้าเมืองไป” หลินหยางกล่าว
ไม่รอช้าหลังจากได้รับคำสั่งซิ่นก้งเข้าไปคัดเลือกเหล่าเด็กชายตัวน้อยแยกออกมาทันที ซึ่งผู้ที่ได้รับเลือกมานั้นล้วนแต่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีอยู่แล้ว พวกเด็กตัวน้อยทั้งหลายที่ต้องการเข้าร่วมทีมระยะใกล้ของหลินหยางนั่นเอง
ตอนที่ 324 เด็กน้อย(ตอนแรก)
พลเมืองหลินหยางนั้นมีทั้งหมดกว่าสามร้อยห้าสิบชีวิต โดยมีคนหนุ่มสาวที่สังกัดอยู่ในหน่วยทีมต่างๆเป็นที่เรียบร้อยกว่าสองร้อยห้าสิบคน
และอีกหนึ่งร้อยชีวิตนั้น สี่ในสิบคนเป็นเด็กที่อายุต่ำกว่าสิบสี่ปีมิได้สังกัดหน่วยใดๆ แต่พวกเขาก็ได้รับการฝึกสอนจากครูฝึกซิ่นก้งกันอยู่ทุกวันเพื่อเรียนรู้วิธีเอาตัวรอดและการใช้อาวุธปกป้องตนเอง
หลังจากที่ซิ่นก้งได้คัดเลือกเด็กๆตามคำสั่งของหลินหยางแล้วนั้น ตอนนี้จากเด็กทั้งสี่สิบคนเหลือเพียงยี่สิบห้าคนเท่านั้นทั้งหมดล้วนเป็นเพศชายทั้งสิ้น
ในจำนวนนี้มีมนุษย์หมาป่าตัวน้อยอยู่กว่าสิบเก้าตน อีกหกนั้นล้วนเป็นเด็กมนุษย์หนึ่งในนั้นคือซานอี้นั่นเอง พวกเขาทั้งหมดฝึกซ้อมอย่างจริงจังต่างกับเด็กคนอื่นๆที่จำยอมเข้าฝึกฝนเพียงเพราะถูกสั่งมา
จากยี่สิบห้าชีวิตที่ยืนอยู่นี้มีสิบคนที่มีฝีมือสูงที่สุดในกลุ่มพวกเขาล้วนเป็นมนุษย์หมาป่าตัวน้อยกันทั้งสิ้น ทั้งยังได้รับการอนุมัติจากหลินหยางให้เข้าร่วมทีมระยะใกล้ในอนาคตอีกด้วย ส่วนคนอื่นๆนั้นกำลังอยู่ในช่วงฝึกฝนขัดเกลาฝีมือ
แต่ถึงอย่างใดพวกเขาก็มิสามารถต่อสู้ได้ทัดเทียมกับผู้อื่นที่มีร่างกายโตเต็มวัยแล้วได้
“พวกนายมีใครไม่เคยฆ่าคนไหม?” หลินหยางกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน
พรึ่บ~
มนุษย์และมนุษย์หมาป่าตัวน้อยทั้งยี่สิบห้าคนยกมือขึ้นอย่างพร้อมเพรียง พวกเขายังมิเคยฆ่าคนนั่นเอง
ด้วยวัยที่อยู่ในช่วงกำลังเติบโต แม้แต่ในโลกเดิมของมนุษย์หมาป่า มนุษย์หมาป่าตัวน้อยเหล่านี้ก็ยังมิได้รับการฝึกฝนที่เคร่งคัดมากพอ ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการล่าสัตว์หาอาหารเท่านั้น
หากเป็นการต่อสู้กันอย่างจริงจังพวกเขายังมิมีฝีมือมากพอจะเข้าร่วม จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขายังมิเคยผ่านสมรภูมิรบอันใดมาก่อน มิต้องกล่าวถึงเด็กมนุษย์ในโลกเดิมนั้นพวกเขาเป็นเพียงเด็กธรรมดาที่มีหน้าที่คือเรียนหนังสือเท่านั้น
หลินหยางพยักหน้าใบหน้ายิ้มแย้ม
“ใครไม่เคยฆ่าสัตว์ประหลาดบ้าง?” หลินหยางกล่าวพลางส่งสายตาไปยังฝูงผึ้งที่ถูกจับกุมอยู่
พรึ่บบ~
ทั้งยี่สิบห้าชีวิตที่ยืนเรียงกันอยู่นั้น กว่ายี่สิบคนที่ยกมือขึ้นราวกับนัดกันไว้
มนุษย์หมาป่าตัวน้อยส่วนใหญ่นั้นเคยออกล่าสัตว์ตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ทว่าสำหรับสัตว์ประหลาดอย่างผึ้งแคระนั้นพวกเขายังมิเคยปลิดชีวิตพวกมันแต่อย่างใด
ในจำนวนห้าคนที่มิได้ยกมือขึ้นนั้นพวกเขาก็พึ่งได้ฆ่าสัตว์ประหลาดไปในวันนี้จากผึ้งบางตัวที่เล็ดรอดเข้าไปภายในเมืองนั่นเอง ส่วนซานอี้นั้นเขาพึ่งปลิดชีวิตสัตว์ไปหยกๆเช่นกันจากผึ้งแคระที่หมายจะจู่โจมเพื่อนของเขา
หลินหยางยิ้ม ใบหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปมุมปากที่ยิ้มยกขึ้นค่อยๆลดลงดวงตาจ้องเขม็งไปยังเด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคน
“หยิบดาบของพวกนายขึ้นมา เข้าไปปลิดชีวิตพวกมันให้หมด วันนี้มือของพวกนายจะต้องได้เปื้อนเลือดของศัตรู หากใครไม่อยากทำก็ถอนตัวกลับเข้าไปเล่นพ่อแม่ลูกในเมืองซะ!!!” หลินหยางตวาดเสียงดังผิดกลับน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อครู่ ทำให้เหล่าเด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคนสะดุ้งตกใจ
