“นายจะจัดการยังไง? ชดใช้คืนด้วยชีวิต นายฆ่าพ่อของฉัน จะคืนชีวิตให้กับเขา?” หลิวหยิงในตอนนี้ไม่มีทางเชื่อเขาแน่นอน สำหรับเธอแล้ว สิ่งที่เขาพูดในตอนนี้ล้วนเป็นคำโกหก ต่างก็หลอกลวงเธอ
ไม่ว่ายังไงแล้วเขาก็หลอกลวงเธอมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียวแล้ว
“หลิวหยิง เชื่อฉัน” น้ำเสียงของซือถูมู่หรงแหบยิ่งขึ้น เขายื่นมือออกไป อยากจะโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ให้โอกาสฉันครั้งหนึ่งนะ”
“ให้โอกาสนายครั้งหนึ่ง? ประธานซือถูอยากให้ฉันให้โอกาสอะไรนายครั้งหนึ่ง?” หลิวหยิงรู้สึกว่าประโยคนี้น่าตลกมาก เขากลับให้เธอให้โอกาสเขา ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเป็นคนที่ถูกหลอก เขาหลอกเธอเป็นปี่เป็นขลุ่ย เขายังต้องการเธอให้โอกาสอะไรเขาอีก?
“อยู่ข้างกายของฉันต่อ อย่าจากไปเลย เรื่องทั้งหมดให้ฉันจัดการเถอะนะ” ซือถูมู่หรงสูดหายใจลึก เขารู้ว่าการร้องขอกับเธอในแบบนี้จะเกินไปหน่อย ทว่าเขาไม่สามารถให้เธอจากไป โดยเฉพาะภายใต้สถานการณ์แบบนี้
เธอคิดอยากจะจากเขาไปอยู่แล้วแต่แรก ตอนนี้เธอมารู้อีกว่าเขาเป็นคนฆ่าพ่อของเธอ เธอรู้ว่าตอนนั้นเขาโกหกเธอ แน่นอนว่าเธอคงจะอยากจากไปมากๆ
หากให้เธอจากไปในเวลานี้ เขาอยากตามหาเธอกลับมาอีกเกรงว่าคงจะยากมาก
“เป็นไปไม่ได้” หลิวหยิงปฏิเสธ น้ำเสียงยืนหยัดมาก อีกอย่างยังมีความโกรธและความเกลียดแค้นแฝงอยู่ เธอไม่กล้าเชื่อว่าเธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เขากลับยังจะให้เธออยู่ข้างกายเขาต่อ
สำหรับคำพูดที่เขาบอกว่าชอบเธอในเมื่อกี้ เธอไม่เชื่อเลย เขาเป็นคนเย็นชามาโดยตลอด ระหว่างพวกเขามีความเป็นแค้นแฝงอยู่ เขาจะชอบเธอได้อย่างไร
ถึงแม่ว่าระหว่างความเขาจะไม่มีความแค้น เธอก็ไม่เชื่อว่าซือถูมู่หรงจะชอบเธอ
เธออยู่กับเขามาห้าปี ถึงแม้ว่าช่วงปีหลังๆ ซือถูมู่หรงไม่ได้ทรมานเธอ เหยียดหยามเธอเหมือนก่อนหน้านี้ ทว่าซือถูมู่หรงไม่ได้มีท่าทีที่ชอบเธอจริงๆ เลยแม้แต่น้อย
เขามีความแต่ความครอบครอง
ถึงแม้เธอจะไม่รู้ความจริงเมื่อห้าปีที่แล้วเธอก็คิดอยากจะจากไป ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้เธอรู้หมดแล้ว ดังนั้น เธอไม่มีทางอยู่ข้างกายเขาต่อแน่นอน ถึงแม้ว่าจะสู้สุดชีวิตกับเขาจริงๆ เธอก็ไม่มีทางอยู่ข้างกายเขาต่อ
“หลิวหยิง ฉันไม่ให้เธอจากไปแน่นอน” ซือถูมู่หรงยืนหยัดมากในจุดนี้ เขาไม่มีทางให้เธอจากไป โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้
“มีสิทธิ์อะไร นายมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันจากไป? นายมีสิทธิ์อะไร?” หลิวหยิงจ้องเขา ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ในเวลาแบบนี้เขายังคิดอยากจะบีบบังคับเธอ
“ฉันไม่มีทางอยู่ข้างกายของนายต่อ ถึงแม้ว่าฉันตายก็ไม่มีทางอยู่ข้างกายของนายต่อ”
ในตอนที่หลิวหยิงพูดประโยคนี้ได้ลุกขึ้นมาทันที ในมือของเขายังคงจับมีดปอกผลไม้ที่ซือถูมู่หรงยื่นเข้ามาในมือของเธอ ทว่ามืออีกข้างหนึ่งของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา เธอก็ไม่ได้แทงมีดปอกผลไม้ในมือเข้าไปทางซือถูมู่หรง
อาจจะเพราะไม่กล้า อาจจะเพราะมีเหตุผลอื่น
เธอไม่มีทางฆ่าซือถูมู่หรงจริงๆ
ถึงแม้ว่าซือถูมู่หรงจะฆ่าพ่อของเธอ เธอก็ไม่ใช้วิธีการแบบนี้มาฆ่าซือถูมู่หรง
ในใจของเธอบอกกับตัวเองตลอดเวลาว่านั่นผิดกฎหมาย เธอห้ามฆ่าคน เหมือนมีเพียงแต่เช่นนี้จึงจะสามารถพูดโน้มน้าวตนเองได้
เธอกลับมาเพราะอยากถามซือถูมู่หรงให้ชัดเจน ตอนนี้เธอถามชัดเจนแล้ว งั้นเธอก็ควรจะจากไปแล้ว
สำหรับเรื่องต่อจากนี้ เธอจำเป็นจะต้องคิดดีๆ ว่าควรทำอย่างไร
ตอนนี้เธอต้องจากไป เธอไม่สามารถอยู่กับซือถูมู่หรงใด แวบเดียวก็ไม่ได้
หลิวหยิงลุกขึ้น อยากจะเดินออกไปทางข้างนอก
แต่ว่ากลัวถูกซือถูมู่หรงยื่นมือไปดึงมือของเธอไว้อย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเขามีความเจ็บปวดแฝงอยู่ น้ำเสียงแหบ “อย่าไปเลยนะ อย่าจากไปเลย”
“ไม่ ฉันไม่ ฉันจะไม่อยู่กับนาย นายหลอกใช้ฉัน ฆ่าพ่อของฉันตาย ฉันถูกนายหลอกมาห้าปี ฉันจะไม่ถูกนายหลอกอีกแล้ว” หลิวหยิงพยายามดิ้นรน อยากจะออกมาจากตัวของเขา เรื่องอื่นๆ สามารถไม่พูดก่อนได้ ทว่าเรื่องนี้ไม่มีพื้นที่เจรจา
หลิวหยิงใช้แรงดิ้นรน ทว่าสำหรับซือถูมู่หรงแล้วไม่ใช่อะไรเลย
ซือถูมู่หรงกังวลว่าเธอจะทำร้ายโดยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงจับมือที่เธอถือมีดปอกผลไม้ไว้แน่น
“นายปล่อยฉันออก ซือถูมู่หรงนายปล่อยฉันออก” หลิวหยิงรู้สึกโกรธในใจ ดังนั้นจึงยิ่งใช้แรงในการดิ้นรน เขามีสิทธิ์อะไรไม่ให้เธอจากไป มีสิทธิ์อะไร
“ฉันไม่มีทางปล่อยมือ” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของซือถูมู่หรงจะแหบ ทว่ากลับยืนหยัดมาก มีความยืนหยัดที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ซือถูมู่หรง วันนี้ถึงแม้ว่าฉันจะสู้สุดชีวิต ก็จะจากไป” หลิวหยิงดิ้นรนไปสักพัก เริ่มหายใจไม่ทันแล้ว ทว่ายังคงไม่ยอมแพ้ ยิ่งใช้แรงเพิ่มมากขึ้น
“เธอจะเอาชีวิตฉันก็ได้ ฉันสามารถเอาชีวิตให้เธอ” น้ำเสียงของซือถูมู่หรงหนักแน่น ขอแค่สิ่งที่เธอต้องการ เขาสามารถให้เธอได้ทั้งหมด
“นายคิดว่าฉันไม่กล้าจริงๆ เหรอ?” หลิวหยิงโมโหมากอยู่แล้ว ขณะนี้ยิ่งโมโหไปถึงขัดขั้นสุด ในขณะที่พูด มีดปอกผลไม้ทีอยู่ในมือของเธอแทงไปทางเขาจริงๆ
แต่ว่า แรงที่หลิวหยิงแทงไปทางเขาไม่ได้มาก จริงๆ แล้วก็แค่มีความหมายอยากจะข่มขู่
อีกอย่างมือของเธอในขณะนี้ก็ถูกซือถูมู่หรงจับไว้ ไม่มีทางทางโดนซือถูมู่หรงแน่นอน
ทว่าในตอนที่มีดปอกผลไม้ที่อยู่ในมือของหลิวหยิงจะแทงไปทางซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงข้อกลับมือหมุนอย่างกะทันหัน เขาจับมือของหลิวหยิงแล้วแทงไปทางเขาด้วยแรงของเธอ
แรงที่หลิวหยิงใช้นั้นไม่มาก ทว่าซือถูมู่หรงเพิ่มแรงเข้าไป งั้นแรงก็เพียงพอแล้ว
เห็นว่ามีดปอกผลไม้ในมือของหลิวหยิงจะถูกแทงเข้าไปในร่างกายของซือถูมู่หรง
แต่ว่าขณะนี้หลิวหยิงยืนอยู่ มือของเธอก็ชี้ค่อนไปทางข้างบน ดังนั้นตำแหน่งที่มีดจะแทงเข้าไปคือไหล่ของซือถูมู่หรง
ถึงแม้ว่าซือถูมู่หรงจะเพิ่มแรงแล้ว ทว่าเป็นเพราะการกระทำไม่ได้รุนแรงเกินไป ดังนั้นจึงไม่ได้แทงลึกมาก
แต่ว่าก็ยังมีเลือดไหลออกมา หลิวหยิงเห็นเลือดแล้วตะลึงไปเลย จริงๆ แล้วเธอไม่ได้มีความหมายที่จะแทงซือถูมู่หรงจริงๆ
ถึงแม้ว่าวันนี้เธอได้ฟังคุณนายซือถูพูดมามากมาย ซือถูมู่หรงเองก็ยอมรับแล้ว ทว่าเรื่องราวมากมายในตอนนั้นจริงๆ แล้วเธอยังไม่รู้ชัดเจน โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพ่อของเธอและพ่อของซือถูมู่หรง
จริงๆ แล้วเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เธอแค่เข้าใจเพียงแค่จุดเดียวว่า เธอถูกซือถูมู่หรงหลอกแล้ว ตลอดห้าปีที่เธออยู่กับซือถูมู่หรงเธอล้วนถูกซือถูมู่หรงหลอก
ดังนั้น เธอไม่มีทางอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงต่อ เธอจำเป็นจะต้องจากไป
ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่มีความหมายที่จะทำร้ายซือถูมู่หรงจริงๆ
จะพูดว่าเธอใจอ่อนก็ดี พูดว่าเธออ่อนแอก็ดี พูดว่าเธอหลบหนีก็ดี เธอไม่ได้มีความหมายจะทำร้ายใครเลย
ตอนนี้เห็นว่าซือถูมู่หรงถูกทำร้ายแล้ว ในใจของเธอจึงมีความรนเล็กน้อย
“ชีวิตนี้ของฉันให้เธอ เธออยากได้ก็สามารถเอาไปได้ตลอดเวลา” ซือถูมู่หรงไม่ได้สนใจแผลบนตัวเลย แผลเล็กน้อยนั้นสำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องอะไรเลย
เมื่อกี้เขาจับมือของเธอแทงลงไป ดังนั้นเขารู้ว่าแผลไม่ได้ลึก อีกอย่างตรงที่แทงลงไปก็ไม่ได้อันตราย ก็แค่เลือดไหล ไม่มีอันตรายอะไร
อีกอย่างถึงแม้ว่าจะมีอันตราย เขาก็ไม่ใส่ใจ ตอนนี้เขาแค่ใส่ใจเพียงแต่เธอ เขาอยากเก็บเธอเอาไว้
หลิวหยิงใช้แรงส่ายหัว เธอเห็นบนไหล่ของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด จริงๆ แล้วเธอรู้ว่านั่นไม่ได้อันตรายถึงชีวิต ทว่าในใจของเธอก็ยังรน
จู่ๆ หลิวหยิงก็เดินถอยหลังกะทันหัน อาจจะเป็นเพราะว่าในตอนที่รนใช้แรงมากเกินไป ดังนั้นจู่ๆ เธอก็หลุดออกมาจากการควบคุมของซือถูมู่หรง
หลิวหยิงดิ้นรนหลุดจากซือถูมู่หรงแล้วรีบถอยหลังออกไป เห็นซือถูมู่หรงเดินมาทางเธออีกครั้ง ในใจของเธอก็รนมาก จากนั้นก็นำมีดปอกผลไม้ตรงไปที่คอของตนเอง “นายอย่าเข้ามา ซือถูมู่หรง ไม่งั้นฉันก็สู้ชีวิตกับนาย นายโกหกฉันมาห้าปี ยังหลอกใช้ฉันฆ่าพ่อของฉันอีก ตอนนี้ฉันเกลียดนายจนอยากสู้ชีวิตกับนาย”
หลิวหยิงไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงใช้ตนเองมาข่มขู่ซือถูมู่หรง เธอรู้อยู่แท้ๆ ว่าซือถูมู่หรงกำลังหลอกใช้เธอ หลอกใช้เธอมาแก้แค้นพ่อของเธอ ซือถูมู่หรงไม่มีทางใส่ใจคำในคำพูดของเธอ
อาจจะเป็นเพราะว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้เธอคิดวิธีอื่นไม่ออก ดังนั้นจึงได้แต่ใช้วิธีแบบนี้มาจู่ๆซือถูมู่หรง
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอคิดมากได้
ซือถูมู่หรงหรี่ตาขึ้นทันที วินาทีนั้น นัยน์ตาของเขามีความกังวลและความกลัวแฝงอยู่ นัยน์คู่หนึ่งจับจ้องหลิวหยิงแน่น “วางมีดลง อย่าทำร้ายตัวเอง”
“เทียบกับการทำร้ายที่นายทำกับฉันในห้าปีนี้ มันไม่ใช่เรื่องอะไรเลย ฉันกลับมาก็เพื่อที่จะสู้สุดชีวิตกับนาย” นัยน์ตาของหลิวหยิงเปล่งประกายขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เธอเห็นความตื่นเต้นของซือถูมู่หรงอย่างชัดเจน ถึงขั้นมีความกลัวด้วย
