เธอจะไม่มีวันทำตามเขาอีกแล้ว เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ทำสิ่งที่เธออยากทำ ตอนนี้หลิวหยิงไม่อาจยอมรับซือถูมู่หรงได้อีก ถึงขนาดที่เห็นเขาแล้วก็รู้สึกไม่ดีไปหมดเลย เธอมีความเกลียดชังต่อเขามากไป แต่ก็ไม่อาจระบายออกไปได้เลย ข่มกลั้นอยู่ภายในใจเหมือนกับระเบิดที่จะสามารถระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อลูกหนึ่ง
ซือถูมู่หรงเอาแต่ควบคุมตัวเองไม่ให้โกรธออกไปอยู่ตลอด เรื่องเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเขาที่ทำไม่ถูกต้องเอง การตายของพ่อของเธอ เขาไม่อาจปัดความรับผิดชอบออกไปได้เลย เขาเองก็ชดเชยให้เธออยู่ตลอด หลายปีมานี้ หรือว่าเธอจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาเลยสักนิดงั้นเหรอ?
“ระหว่างพวกเรา ตอนนี้เหลือเพียงแค่ของพวกนี้แล้วเหรอ? ตอนนี้เธออยากจะจากไปแทบไม่ไหวอยู่แล้วงั้นเหรอ? ไม่มีอาลัยอาวรณ์กันเลยสักนิด?” ซือถูมู่หรงพูดออกมาด้วยความชิงชัง เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไร้หัวใจขนาดนี้มาก่อนเลย บอกว่าจะไปก็ไป ไม่มีอืดอาดชักช้าอยู่เลยสักนิด สลัดเขาออกไปเหมือนกับอยากจะสลัดภาระที่หนักอึ้งชิ้นนึงทิ้งไป ถ้าเขาไม่ปรากฏตัวออกมา หลิวหยิงก็จะทำเป็นว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยจะพบเจอกับเขาคนนี้มาก่อนเลย! ทำเป็นว่าช่วงเวลาห้าปีนั้นมันไม่เคยมีอยู่มาก่อนเลยใช่มั้ย?
“ระหว่างพวกเราเหลืออะไรอีก?” หลิวหยิงถามกลับออกไป มองไปเขาไปอย่างยั่วเย้า หรือว่าระหว่างพวกเขายังเหลือความรักอยู่อีกงั้นเหรอ? เมื่อห้าปีก่อนทำไมเธอถึงไปหาเขา ภายในห้าปีทำไมเธอถึงไปอยู่กับเขา? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเมื่อตอนนั้นมันเป็นแผนการของเขา เธอจะไปขอร้องเขา? จะเซ็นสัญญาที่น่าอัปยศอย่างนั้นเหรอ? บีบเสียจนพ่อของเธอต้องตายไปอย่างน่าอนาถ บ่อยครั้งที่นึกถึงขึ้นมา หลิวหยิงล้วนแล้วแต่จะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำร้ายพ่อเองเสมอ แต่ฆาตกรที่แท้จริง กลับเป็นผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้า เขาค่อย ๆ เดินเกมไปอย่างระมัดระวังทุกขั้นตอน ให้ตนกับพ่อได้รับความอัปยศกันให้พอ เธอไม่ยอม ไม่ยอมให้พวกเขาต้องมาถูกปั่นหัวเล่นกันอย่างนี้
“ช่วงเวลาห้าปี ระหว่างพวกเรามันไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย?” ซือถูมู่หรงถูกสายตาเยาะหยันของหลิวหยิงทำให้เจ็บขึ้นมา เขาถามออกไปต่อด้วยความไม่ยอม
“เหลืออะไร? สิ่งที่ระหว่างพวกเรายังคงเหลืออยู่ มีเพียงแค่ความเกลียด! ความอัปยศห้าปีฉันไม่ได้ใส่ใจเลย นับว่าเป็นสิ่งที่ฉันทำตัวเอง แต่การตายของพ่อฉัน ฉันไม่มีวันยกโทษให้คุณได้” หลิวหยิงพูดออกไปอย่างด้วยใจจริง เธอไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเขาพูดออกไปให้ชัดเจนเลยทีเดียวมันก็ดีเหมือนกัน “หรือคุณคิดว่าระหว่างพวกเรามันจะยังเหลือความรักกันอยู่อีกงั้นเหรอ? ทำไมพวกเราถึงอยู่ด้วยกัน? เดิมทีแล้วก็คือการเริ่มต้นที่ผิดพลาดอย่างหนึ่ง บทสรุปในตอนนี้มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดพลาดเลยเหมือนกัน ระหว่างพวกเรามันไม่มีความเป็นไปได้อะไรหลงเหลืออยู่เลย แค่เรื่องความรัก มันไม่มีอยู่เลย ตอนแรกคุณเข้าหาฉันเพื่อที่จะแก้แค้น ตอนแรกฉันอยู่ข้างกายคุณเป็นเพราะแผนการของคุณ เป็นเพราะข้อตกลงที่อัปยศชุดหนึ่ง ช่วงเวลาห้าปี พวกเราต่างฝ่ายต่างก็มีความคิดของตัวเองแฝงอยู่ คุณไม่มีเวลาไหนเลยที่จะไม่คิดแก้แค้น ฉันก็ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่อยากจากไป ตอนนี้ ช่วงเวลาห้าปีมันได้ถึงกำหนดไปแล้ว พวกเราแยกทางกันไปอย่างเป็นไปตามธรรมชาติมันไม่ดีเหรอ?”
“แยกทางกันไปอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ?” ซือถูมู่หรงถูกการพูดของหลิวหยิงทำเอายิ้มด้วยความโกรธจัดออกมา ที่แท้ในสายตาของเธอนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันเป็นอย่างนี้มาโดยตลอดเลย? เขาเอาแต่คิดวางแผนอยู่ตลอดเวลา เธอนั้นไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่อยากจะจากไป? ความรื่นรมย์และความสุขทั้งหมดระหว่างพวกเขานั้นมันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้นเลย? เธอมีสิทธิ์อะไรที่พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำอย่างนี้? พูดมาได้เต็มปากเต็มคำเสียจนคิดว่าเขาวางอุบายใส่เธออยู่ตลอด มีสิทธิ์อะไรมาดูถูกความรู้สึกของเขาอย่างนี้กัน?
“ใช่ แยกทางกันไปอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ฉันไม่ตามสืบเสาะมัน และไม่กล้าสืบเสาะเรื่องเมื่อตอนนั้นด้วยเหมือนกัน ฉันยอมแพ้แล้ว! ละทิ้งความเกลียดชัง ละทิ้งสิ่งพัวพันทั้งหมดระหว่างคุณ ฉันยังมีแม่ ฉันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ให้เต็มที่ ต่อจากนี้ก็มีชีวิตอยู่ให้ดี ฉันไม่มีทางจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคุณอีก และก็หวังด้วยเหมือนกันว่าต่อจากนี้คุณอย่าได้มารบกวนฉันอีก” หลิวหยิงพูดออกมาอย่างใจเย็น เธอเกลียดซือถูมู่หรง แต่เธอไม่อาจพูดออกมาตรง ๆ เธออยากตัดขาดกับเขาไปโดยสมบูรณ์ อย่างน้อยภายนอกก็ดูไม่เหลืออะไรอยู่เลย
“เธอคิดจะแยกทางออกไปอย่างนี้?” ซือถูมู่หรงโกรธจนเสียสติไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ทุกคำพูดและการกระทำล้วนแล้วแต่จะอยากจะจากไปทั้งนั้นเลย เขาจะทนไหวได้ยังไง? เขาได้ถูกยั่วจนเกิดโทสะขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้อะไรเลยสักนิด ความคิดทั้งหมดล้วนแล้วแต่จะเพื่อออกไปจากเขาทั้งนั้น ถึงขนาดที่ปฏิเสธการมีอยู่ร่วมกันทั้งหมดระหว่างพวกเขาไปหมดเลย ได้ยังไงกัน!
“ใช่!” หลิวหยิงกัดฟันพูดออกมา เธอไม่กล้าไปมองสีหน้าของซือถูมู่หรง คนคนนี้เวลาโกรธมันน่ากลัวมาก เธอไม่กล้าไปมอง กลัวว่าตนจะไม่อาจยืนหยัดในความคิดของตัวเองเพราะว่ากลัวได้ขึ้นมา
“อย่าแม้แต่จะคิด!” หมัดของซือถูมู่หรงได้ทุบลงไปบนผนังทีนึง “ตอนแรกเป็นพ่อของเธอที่เป็นคนทำร้ายพ่อของฉัน ชีวิตแลกด้วยชีวิตมันเป็นที่ควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เธอจะต้องดึงปัญหาเรื่องนี้มาให้ได้เลยเหรอ?”
“คุณมีหลักฐานหรือเปล่า!” หลิวหยิงโกรธขึ้นมา พ่อของเธอเธอรู้จักดี ไม่มีทางจะทำเรื่องอย่างนี้แน่ อีกอย่างแม่ก็ไม่เคยพูดเหมือนกัน ที่จริงแล้วมันก็แค่ความคิดที่ปรารถนาอยู่เพียงฝ่ายเดียวของเขา!
“ถ้าใช่ล่ะ? ถ้าพ่อของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ ล่ะ!” ซือถูมู่หรงรู้ มันไม่มีหลักฐานตรง ๆ มายืนยัน แต่พ่อของหลิวหยิงจะต้องเป็นตัวการสำคัญอย่างแน่นอน จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง การแก้แค้นของเขามันเจาะจงแค่คนเดียว ไม่ได้ลากโยงไปทั้งครอบครัวมันก็ไม่เลวแล้ว!
“ถ้ามีส่วนเกี่ยวข้อง ฉันจะไม่คิดหยุมหยิมกับเรื่องนี้แล้ว” หลิวหยิงพูด เธอเชื่อว่าพ่อเป็นผู้บริสุทธิ์
“ถ้ามีส่วนเกี่ยวข้อง พวกเราก็มาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ได้หรือเปล่า?” ซือถูมู่หรงพูด เขาอยากจะรั้งหลิวหยิงเอาไว้ อย่างน้อยก็ไม่อาจให้เธอไม่คิดถึงเขาตลอดไปได้
หลิวหยิงเงียบไป นี่ไม่ใช่ความเจตนาเดิมของเธอ เธออยากจะเดินออกไป อยากจะแยกทางกับคนคนนี้ ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง? จำเป็นเหรอ?
“เธอลองถามใจตัวเองดู ในช่วงเวลาห้าปี นอกจากสัญญานั้น ฉันโหดร้ายกับเธอจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ? ในตอนหลังถึงขนาดที่ยังตอบรับทุกคำขอของเธอทุกอย่างเลยนะ!” ซือถูมู่หรงเห็นหลิวหยิงเงียบไป ถือโอกาสพูดออกไปในช่วงที่เหล็กมันกำลังร้อน หัวใจของหลิวหยิงอันที่จริงแล้วมันอ่อนมาก คนอื่นทำดีกับเธอ เธอจะต้องทำดีกับคนอื่นยิ่งกว่า ขอเพียงแค่ให้เธอมีความเห็นอกเห็นใจกัน ให้เธอใจอ่อน พวกเขาก็จะยังมีโอกาสอยู่!
ดวงตาของหลิวหยิงวูบไหวออกมา ว่ากันด้วยจิตใจที่สงบลงแล้ว ระหว่างพวกเขา อันที่จริงมันก็ไม่ได้ต่างฝ่ายต่างก็ตาต่อตา ฟันต่อฟันกันตลอด สองสามปีให้หลัง ระหว่างพวกเขามันยังมีความอบอุ่นกันอยู่เยอะมาก ซือถูมู่หรงเย็นชาเลือดเย็น แต่ตอนที่อ่อนโยนนั้น มักจะทำให้อดไม่ได้ที่จะลุ่มหลงไปกับมัน เขานั้นมันมีเสน่ห์ดึงดูดใจระดับนี้เลย
มีเสน่ห์ดึงดูดใจ? หลิวหยิงขมวดคิ้วออกมา คนคนนี้กำลังล่อลวงเธออยู่งั้นเหรอ? เขาจงใจ จงใจทำให้เธอใจอ่อน คนคนนี้…นึกไม่ถึงว่าจะใช้วิธีนี้มารั้งเธอไว้งั้นเหรอ?
“เพื่อให้ฉันอยู่ต่อ? คุณแน่ใจเหรอ? รั้งให้อยู่ต่อไปเพื่ออะไร? ถูกคุณเหยียดหยาม ถูกแม่ของคุณเหยียดหยาม? ซือถูมู่หรง ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ได้? ช่วงเวลาห้าปี ถึงแม้ว่าจะเป็นการแก้แค้นมันก็เพียงพอแล้วมั้ยล่ะ?” หลิวหยิงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะแสดงออกไปยังไง เธอเหนื่อยมากจริง ๆ ไม่อยากเข้าไปพัวพันอะไรกับเขาอีก มันเหนื่อยเกินไปแล้ว ห้าปี ความสัมพันธ์ที่แต่เดิมได้คลายความรุนแรงลงไปแล้ว ตอนนี้ได้เปลี่ยนกลับไปเมื่อห้าปีก่อนอีกครั้ง ถึงขนาดที่ไปไกลกว่าเดิมเสียอีก เธอเหนื่อยมากจริง ๆ แม่ของเขาแทบจะบอกเธอมาชัดเจนมากแล้วว่าให้เธอออกไปให้ห่าง ๆ จากซือถูมู่หรงสักหน่อย ในความรู้สึกนี้เธอได้รับมาพอแล้วเหมือนกัน อยากจะเดินออกมาแล้ว แต่ซือถูมู่หรงกลับไม่ยอมอีก ไม่ปล่อยเธอไป ทรมานเธออย่างนี้ตกลงแล้วมันหมายความว่าอะไรกันแน่?
“เธอคิดอย่างนี้กับฉัน? เก็บเธอไว้เพื่อทรมานเธอ? ถ้าฉันอยากทรมานเธอ มันมีวิธีเยอะแยะ ไม่ต้องเก็บเธอไว้ฉันก็ทำได้ทั้งนั้น!” ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าใจมันเย็นเฉียบไปหมด เธอไม่เข้าใจเขาสักนิดเดียวได้ยังไงกันน่ะ?
ไม่เป็นไร เธอไม่เข้าใจ เขาจะเป็นคนพูดเอง เขาจะพูดให้ชัดเจนเอง เขาไม่เชื่อว่าระหว่างพวกเขามันไม่มีความรู้สึกอะไรกันเลยสักนิด!
“หลิวหยิง ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง แต่ฉันไม่วันปล่อยเธอไปเป็นอันขาด!” ซือถูมู่หรงพูด นี่เป็นเส้นตายของเขา หลิวหยิงไม่อาจจากไปได้ ไม่ว่าใคร ก็อย่าได้คิดจะให้เธอจากไปทั้งนั้น!
“สนุกเหรอ?” หลิวหยิงถาม ทำไมคนคนนี้ถึงได้เป็นอย่างนี้ตลอดเลย ไม่สนใจความคิดของคนอื่น? ถ้าอยากจะเหยียดหยามเธอให้อับอาย ห้าปีมันยังไม่พออีกเหรอ? “คุณได้มีคู่หมั้นไปแล้ว กำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว ยังพัวพันกับฉันไม่เลิกอีกมันสนุกเหรอ?” ตอนแรกแม่ของเขาพูดออกมาชัดเจนแล้ว ซือถูมู่หรงมีคู่หมั้นแล้ว เธอพอใจมาก ไม่อยากให้ตนไปยุ่งกับลูกชายเธออีก ตอนนี้ตนนั้นแม้แต่สิทธิ์ที่จะเลือกเดินจากไปก็ยังไม่มีเลยเหรอ?
“ไม่มีทางจะแต่งงานกับเธอ” ซือถูมู่หรงพูดออกมาอย่างแน่วแน่ “ฉันแต่งงานกับเธอดีมั้ย?” เขาถามออกไปด้วยความหวัง ขอเพียงแค่หลิวหยิงตกลง เขายินดีพาเธอไปจดทะเบียนสมรสเดี๋ยวนี้เลย ถึงขนาดที่จัดงานแต่งงานโดยเร็วที่สุดเลย
“เหอะ!” หลิวหยิงได้ส่งเสียงเหอะเสียงเย็นออกมา “คู่หมั้นของคุณ เป็นคนที่แม่ของคุณเลือกมาให้คุณเอง ทำไม คุณจะขัดความต้องการของแม่คุณ?” หลิวหยิงยิ้มเยาะออกมา “แต่งกับฉัน? ห้าปีมันไม่พอให้คุณเหยียดหยามฉันอีกเหรอ? หรือว่าคุณคิดว่าการตายของพ่อฉันมันสามารถปล่อยผ่านไปได้?”
“เรื่องอื่นเธอไม่ต้องไปสนใจ เพียงแค่เธอบอกมา เธอยินดีจะแต่งงานกับฉันหรือเปล่า?” ซือถูมู่หรงยึดติดอยู่กับคำถามนี้ เขาต้องการเพียงแค่คำตอบเดียว ขอเพียงแค่หลิวหยิงบอกว่ายินดี ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เขาก็จะแต่งงานกับเธอให้ได้!
“ฉันไม่ยินดี! คุณอย่าลืมสิ สิ่งที่พวกเราคุยกันเมื่อกี้ ที่ว่าถ้าพ่อของฉันเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อคุณ พวกเราจะเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งฉันยังไม่ตอบตกลงคุณเลย นึกไม่ถึงว่าคุณจะยังคิดจะขอฉันแต่งงานอีก? คุณคิดว่าระหว่างพวกเราต้องปล่อยให้คล้อยตามสถานการณ์ไปอย่างนั้นเหรอ?” หลิวหยิงโกรธขึ้นมา ตกลงแล้วเขาเข้าใจหรือไม่เข้าใจกันแน่ ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนมันมีสิ่งที่ขวางกั้นเอาไว้เยอะเกินไป? เธอไม่อาจทำการยอมรับเขามาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจอะไรเลยได้ ยิ่งไปกว่านั้นครอบครัวของเขาเองก็ไม่มีทางจะเห็นด้วยเช่นกัน!
