บทที่ 44 ถ้าเขาไม่ดีกับคุณคุณก็มากับผมได้
เธอหันหลังกลับและเตรียมขึ้นไปข้างบน แต่ก็ถูกชายหนุ่มจับไว้เสียก่อน เธอคงคิดว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปเรียนแน่ ยัยเด็กโง่
“เรื่องที่ฉันสัญญากับเธอแล้วมันก็จะเป็นไปตามนั้น แต่ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ปกติ เธอต้องเชื่อฟัง” ดวงตาสีดำเข้มของคณพศตรึงเธอไว้แน่น
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คุณคณพศ ขอบคุณคุณมาก” เธอยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าดั่งรูปแกะสลักของเขาพร้อมกับยิ้มบางให้เขา
คณพศมองตาสีฟ้ารู้สึกเหมือนขนนกร่องลอยอยู่ในหัวใจ
อีกสามวันก่อนการประชุมผู้ถือหุ้น
วันนี้ยชญ์กับเด่นภูมิมาที่เกาะฟ้า หลังจากที่ทักทายนาราก็ตรงไปยังห้องหนังสือ ทั้งสามคนอยู่ในห้องหนังสือทั้งช่วงบ่าย ทั้งสองอยู่จนกระทั่งทานมื้อเย็น
ยชญ์นั่งลงที่โต๊ะและยิ้มให้นารา “นารา คณพศดีกับคุณไหม” เขายิ้มจนเห็นฟันขาว
“ดีค่ะ” นารายิ้ม
“ถ้าเขาไม่ดีกับคุณคุณก็มากับผมได้นะ ผมจะพาคุณไปยุโรป มันสวยมาก” เขาขยิบตาให้นารา
กับท่าทีแสดงความเจ้าชู้ แล้วก็ถูกเด่นภูมิเตะเข้าที่ก้น “กล้าดียังไงมายั่วน้องสะใภ้! ระวังคณพศจะส่งนายไปตายในทะเลทราย!”
“โอ๊ย!” ยชญ์ส่งเสียงร้อง ล้มตัวลงนอนบนโซฟาแกล้งทำเป็นเจ็บ เมื่อนาราเห็นพวกเขาเล่นกันก็หัวเราะ
เธอหัวเราะเหมือนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า คณพศที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์เห็นเข้าพอดี
หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้ไม่เคยหัวเราะอย่างเต็มที่แบบนี้ เธอช่างมีรอยยิ้มที่สวยงามจริงๆ!
เด่นภูมิที่หันมองนาราก็ตกใจเหมือนกัน
หลังจบมื้อเย็นยชญ์กับเด่นภูมิก็กลับไป คณพศเข้าไปในห้องนอนกับนารา ดึงเธอขึ้นมาบนตัก “คุณภรรยา เหนื่อยไหม”
“ไม่ค่ะ” เธอนั่งอยู่บนตักของเขาราวกับว่ามันเป็นปกติวิสัย
ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาจูบ ความเหนื่อยล้าของวันหายไปทันที
เขาจูบเธอเบาๆ “รออีกสองสามวันนะคุณภรรยา ฉันจะทำให้เธอประหลาดใจ”
“แปลกใจอะไรเหรอคะ” นารามองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอย่างตั้งใจ ชายคนนี้เข้ามาในใจเธอทีละน้อย การรอคอยข่าวจากเขาดูเหมือนจะติดเป็นนิสัย
“เดี๋ยวเธอก็รู้” แล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง “คุณภรรยา ถ้าวันหนึ่งฉันยืนขึ้นได้แล้ว เธอจะทิ้งฉันไปไหม”
ดวงตาสีดำของเขาเป็นเหมือนห้วงอวกาศที่หวังจะดูดเธอเข้าไป
“จะทิ้งค่ะ!” ถ้าเขายืนขึ้นได้อีกครั้ง เขาก็ไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว อีกทั้งเธอก็ไม่ใช่ภรรยาที่แท้จริงของเขา เธอควรจะไป
ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ที่แท้เธอก็ยังคงจะจากไป เขาจะยืนขึ้นในไม่ช้า ผลลัพธ์แบบนี้เขาไม่พอใจ
“ทำไม หรือว่าเธอไม่ชอบอยู่ข้างๆฉันงั้นเหรอ” ดวงตาของเขาเย็นชา
“ไม่ใช่ค่ะ คุณคณพศ เดี๋ยวพอคุณยืนได้ คุณก็ไม่ต้องให้ฉันดูแลแล้ว” ที่จริงเธอก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงได้
“อย่าลืมว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน! ต้องการไปก็ต้องให้ฉันเห็นด้วย” เขากระชากรถเข็นและโยนเธอลงบนเตียงใหญ่
นาราอึ้งไป เขาไม่ได้โกรธแบบนี้มานานแล้ว ทำไมถึงโมโหร้ายขึ้นมาอีก
เธอลุกขึ้นและรู้สึกว่าจมูกเจ็บจากการกระแทก “คุณคณพศคะ ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณหรือว่าคุณไม่รู้ คุณกับพิมมี่เป็นสามีภรรยากัน!” ในช่วงเวลานี้เธอรู้สึกเศร้ามากและก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้อยู่แก่ใจว่าพิมมี่กับเขาเป็นสามีภรรยากัน หัวใจนั้นเจ็บปวดเหลือคณานับ
“เธออยากจะหาเรื่องถึงเมื่อไหร่ เรื่องของฉันกับพิมมี่ฉันจะจัดการเอง เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ได้บอกเธอไปแล้วเหรอว่าเธอจะต้องอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป เรื่องทุกอย่างฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเอง!”
ชายหนุ่มกระโดดขึ้นไปบนเตียง กักขังเธอไว้ในอ้อมแขน สายตามองตรงไปที่เธอ
ดวงตาของนาราเต็มไปด้วยน้ำตาคลอ เธอเงยหน้าขึ้นมองคณพศ “ฉันไม่ได้สร้างปัญหา แค่คิดว่าถ้าคุณลุกขึ้นยืนได้แล้วจากนั้นก็จะไป เพราะไม่ต้องให้ใครดูแลอีกต่อไปแล้ว คุณกำลังจะทำการใหญ่ และฉันจะอยู่ข้างคุณคงไม่ได้ ฉันกลัวว่าคุณปู่จะเกลียดฉัน”
คณพศยกคางของเธอ “จำเอาไว้ ไม่ว่าในอนาคตฉันจะยืนขึ้นได้หรือไม่ก็ตาม เธอก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น! ได้ยินไหม เธอต้องการกระดาษแผ่นนั้นฉันก็จะให้เธอ เชื่อฉัน”
หัวใจของนาราเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เขาบอกว่าจะให้กระดาษแผ่นนั้นกับเธอ หมายถึงทะเบียนสมรสเหรอ หรือว่าเขาต้องการหย่ากับพิมมี่ แต่เขากับเธอไม่ได้มีความรักต่อกัน แม้ว่าจะมีกระดาษแผ่นนั้น ก็อาจจะไม่มีความสุข
นาราไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก เธอหลับตาลงเงียบๆ ถูกเขาโอบกอดไว้ในอ้อมแขน ในหัวใจเกิดความผันผวนไม่แน่นอน
เนื่องจากความตึงเครียดของเส้นประสาท จากนั้นไม่นานนาราก็หลับไป ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อย กอดร่างกายเล็กของเธอไว้แน่นแล้วก็เข้าสู่ห้วงฝันตามไป
สองวันผ่านไป
ในวันนี้บริษัทตระกูลปัญญาพนต์ได้ประกาศอย่างเป็นทางการต่อที่ประชุมผู้ถือหุ้นเรื่องประธานคนใหม่ และก็เป็นวันที่คณพศเข้าไปทำงานที่บริษัทตระกูลปัญญาพนต์ด้วย
เก้าโมงเช้า ผู้ถือหุ้นทั้งหมดของตึกบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ได้ทะยอยกันมาเข้าห้องประชุม ในที่สุดวันสำคัญก็มาถึง
กษาปณ์มาพร้อมกับมุขพลและรัมพร มาที่ตึกบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ประตูรถลีมูซีนเปิดออก กษาปณ์ก้าวลงมาจากรถ เขาดูเย็นชาในขณะที่เดินเข้าไปในตัวตึก
ถึงแม้ว่ากษาปณ์จะสูงอายุถึงแปดสิบปีแล้ว ผมเป็นสีดอกเลา แต่ใบหน้าของเขาดูเงียบขรึมเยือกเย็น แผ่กระจายความน่าเกรงขามอย่างไม่ยอมให้ใครกล้าล้ำเส้น
ด้วยการเปิดประตูห้องประชุม เขาเดินเข้าไปช้าๆ ดวงตาเฉียบคมสแกนทุกคนในห้องประชุมขนาดใหญ่
ด้านขวาของเขาคือวิษณุส์ เขาสวมชุดสูทสีขาว หล่อและสมาร์ต ท่าทีหยิ่งยโส บนใบหน้ายกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ หลังจากวันนี้เขาจะเป็นเจ้าของคนใหม่ของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ เป็นประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์และกลุ่มบริษัทซี.ที.บริษัทในเครือ!
ดูเหมือนว่าในหูของเขาจะได้ยินเสียงแสดงความยินดีอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย เงยหน้าขึ้นมองมุขพลกับรัมพรที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งสองคนก็ยิ้มให้เขาด้วย
เขามองไปรอบๆ ยังไม่เห็นการมาถึงของคณพศ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น คนพิการคนนั้นจะมาได้ยังไง ครั้งก่อนที่ฝรั่งเศสทำให้มันหนีไปได้ ให้มันได้รอดชีวิตไปก่อน
คนของแก๊งเม็กซิกันนั่นมีแต่พวกขยะ แม้แต่คนพิการยังเอาให้ตายไม่ได้!
วิษณุส์นั่งอยู่ตรงนั้นและคิดว่าต้องมีสักวัน เขาจะทำให้ไอ้คนพิการนั่นหายไปจากโลกใบนี้ให้ได้ ไม่งั้นนั้นคุณปู่ก็จะไม่มีวันตายใจแน่!
ผู้ถือหุ้นทุกคนมองไปที่กษาปณ์ ต่างรู้สึกว่ากษาปณ์ในวันนี้แตกต่างจากเดิม แต่เมื่อเห็นวิษณุส์ยิ้ม ทั้งหมดก็โล่งใจ
“บริษัทตระกูลปัญญาพนต์มีประวัติยาวนาน ตั้งแต่ก่อตั้งขึ้น มีหลายตัวแปรในกระบวนการ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับวิกฤตที่ยิ่งใหญ่ แต่ในวันนี้เราได้เอาชนะความยากลำบากทั้งหมดแล้ว ให้มันกลับไปสู่จุดสูงสุด ตั้งตระหง่านคงอยู่ในเมืองธิตกล!”
ผู้ถือหุ้นกว่าสี่สิบคนต่างพยักหน้ายอมรับ หากไม่มีกษาปณ์ก็จะไม่มีบริษัทตระกูลปัญญาพนต์หรือกลุ่มบริษัทซี.ที.
“ตอนนี้ฉันก็อายุมากแล้ว แต่รุ่นหลังของฉันกษาปณ์คนนี้มีคนมีความสามารถมากมาย ฉันวางใจที่จะมอบกลุ่มบริษัทให้กับคนหนุ่มสาว ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะนำพากลุ่มบริษัทไปข้างหน้าได้แน่ บุกตะลุยโลกขึ้นไปอีกขั้น!”
เสียงปรบมือดังกึกก้อง วิษณุส์มองไปที่กษาปณ์ด้วยรอยยิ้ม หลายครั้งที่เขาเห็นสายตาของกษาปณ์เล็งมาที่เขา หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรง
“ฉันมาที่นี่วันนี้เพื่อประกาศ คนถือหางเสือเรือใหม่ของประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์และกลุ่มบริษัทซี.ที.บริษัทในเครือคือ…
