บทที่ 45 นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น
ด้านล่างเวทีเกิดความเงียบโดยฉับพลัน กลั้นหายใจ รอกษาปณ์เปล่งเสียงชื่อนั้น
วิษณุส์ดูเหมือนจะรู้ผลแล้ว
เขาจัดเสื้อผ้าของเขาเงียบๆ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เตรียมที่จะขึ้นไปบนเวทีเพื่อรับการแสดงความยินดี
ดวงตาของกษาปณ์ค่อยๆเปลี่ยนไปทางวิษณุส์แล้วสุดท้ายก็ละออกไป
ในเวลานี้ประตูห้องประชุมค่อยๆเปิดออกช้าๆ ลุงบีมเข็นรถเข็นเข้ามา ตามด้วยเสกข์ผู้ช่วยของกษาปณ์
กษาปณ์ดวงตาสดใส สองคู่ตาของเขามองชายหนุ่มในรถเข็น เขาใส่สูทสีเข้ม คิ้วเรียวสวย ใบหน้าราวมงกุฎหยก ดูเหมือนว่าเขามาจากสวรรค์ แสงแห่งปัญญาส่องประกายกระจายรอบร่างกายของเขา
แสงสีทองของเขาและเงาของรถเข็นแล่นผ่านบนพื้นช้าๆ ค่อยๆปรากฏสู่สายตาของทุกคน ดวงตาสีเข้มของเขากวาดมองผู้ถือหุ้นทั้งหมด
สุดท้ายก็ผ่านร่างของวิษณุส์ ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย ยิ้มอย่างอารมณ์ดี และจากนั้นก็มองออกไป สายตามองตรงไปยังชายชราผมสีขาวแกมเทา
“คุณปู่ ผมกลับมาบริษัทตระกูลปัญญาพนต์แล้วครับ”
กษาปณ์ดูเหมือนจะมองเห็นหลานในขณะที่ยังเป็นเด็ก เด็กน้อยคนนั้นในความทรงจำ แม้ว่าร่างกายและจิตใจจะถูกทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่เด็กน้อยก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกขุด
เขาเป็นหนี้หัวใจของเขามากกว่าอาชัญ ในที่สุดวันนี้เขาก็กลับมา เขามองเด็กในรถเข็นที่เขาวางไว้ในใจอย่างตื่นเต้น ในที่สุดเขาก็โตขึ้นแล้ว
สี่ตาตรงข้ามมองกัน กษาปณ์ลุกขึ้นยืนและหยิบไมโครโฟนขึ้นบนขาตั้งแล้วประกาศเสียงดัง “คนถือหางเสือเรือใหม่ของประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์และกลุ่มบริษัทซี.ที.บริษัทในเครือคือ…..คณพศ!”
ห้องประชุมทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบแปลกๆ ทุกคนมองไปที่คณพศ และจากนั้นก็มองไปที่วิษณุส์
วิษณุส์เริ่มตื่นตระหนกเมื่อรถเข็นของคณพศเลื่อนเข้ามา แต่เขาเชื่อว่า แม้ว่าคุณปู่จะรักไอ้คนพิการนั่นก็ตาม ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้มันเป็นประธาน
เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่กลุ่มบริษัทใหญ่จะถูกส่งมอบให้กับคนที่ต้องนั่งในรถเข็น
แต่ในหูของเขากลับได้ยินชื่อของไอ้คณพศ!
เขาคิดว่าเขาได้ยินผิดไป จนเมื่อทุกสายตามองเขา จากนั้นเขาถึงได้รู้ว่าคนที่กษาปณ์ประกาศนั้นก็คือคณพศอย่างแน่นอน
เขาผุดลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว สายตามองไปที่กษาปณ์อย่างตื่นตระหนก “คุณปู่ คุณพูดอะไร คุณออกเสียงชื่อผิดใช่ไหม”
เขาลุกขึ้นยืนกับการกำมือแน่นเล็กน้อย เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงเขาทำงานหนักมาเก้าปี มันเป็นไปไม่ได้ที่จะประกาศจุดจบในวันนี้!
มุขพลมองไปที่วิษณุส์ซึ่งกำลังจะสูญเสียการควบคุม จึงเดินเข้าไปทันที “คุณพ่อ ประธานกลุ่มคนใหม่คุณไม่ใช่ว่าบอกเหรอครับว่าเป็นวิษณุส์ แล้วทำไมวันนี้คุณถึงประกาศเป็นคณพศ นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ คณพศเขาอยู่บนเกาะมาหลายปีแล้ว ไม่เคยมีความสามารถในการจัดการกลุ่มบริษัท ไม่สามารถทำงานแบบนี้ได้หรอกครับ”
ดวงตาที่เยือกเย็นของกษาปณ์กวาดมองไปที่มุขพล เขารู้ว่าลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาลำเอียงให้วิษณุส์มาตลอด ตั้งแต่คณพศไปอาศัยอยู่บนเกาะฟ้า พวกเขาไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง “ใครบอกว่าฉันบอกว่าตำแหน่งประธานกลุ่มต้องเป็นวิษณุส์ ก่อนหน้านี้เพราะเจ้าสามไม่อยากกลับมาบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ฉันคิดว่าเขาเหมาะกับตำแหน่งประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์มากกว่าวิษณุส์”
“นั่น…” เมื่อมุขพลมองกษาปณ์แล้วสุดท้ายก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
คนที่อยู่ด้านล่างต่างก้มหน้าลงไปซุบซิบกัน พวกเขาต่างเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างพี่น้องเพื่อชิงตำแหน่งประธาน ใครจะแพ้หรือชนะกันแน่
ดวงตาน่าเกรงขามของกษาปณ์กวาดมองผู้ถือหุ้นทั้งหมด “สำหรับตำแหน่งประธานคนใหม่ ฉันตัดสินใจมานานแล้ว ประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ในตอนนี้ก็คือคณพศ วิษณุส์ทำหน้าที่เป็นรองประธาน มุขพลเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ส่วนที่เหลือจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง” เขาหันมองชายหนุ่มในรถเข็น “เจ้าสาม มาอยู่ตรงนี้กับปู่มา”
คณพศเลื่อนรถเข็นไปยังตรงหน้ากษาปณ์ เขาเงยหน้าขึ้นมองกษาปณ์ “คุณปู่ ขอบคุณคุณมากครับ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง โปรดวางใจได้เลยครับ ผมจะทำให้บริษัทตระกูลปัญญาพนต์เจริญรุ่งเรือง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะเดินไปบนเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์!”
กษาปณ์พยักหน้า “ปู่เชื่อแก พยายามเข้านะ”
กษาปณ์ออกจากห้องประชุมภายใต้การคุ้มกันของบอดี้การ์ด
วิษณุส์ยืนอยู่ตรงนั้น เหตุผลทั้งหมดกำลังจะล่มสลาย เขารู้สึกโกรธขึ้นมาฉับพลันสวรรค์พังทลาย รัมพรเดินเข้าไปจับมือเขาไว้ “วิษณุส์ ใจเย็นก่อน เวลานี้อย่าให้คุณปู่ต้องโกรธ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของวิษณุส์บิดเบี้ยว ความเกลียดชังดุเดือดเต็มทั่วอก มันจงใจกลับมาเพื่อแย่งชิงตำแหน่งประธาน ก่อนหน้านี้มันก็ยังพยายามที่จะแย่งผู้หญิงของเขา
รู้ว่าแต่งงานกับตัวปลอมก็โกรธและกลับมาเพื่อแย่งชิงตำแหน่งประธาน
ไอ้คณพศ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!
กษาปณ์เดินออกไปแล้ว ผู้ถือหุ้นด้านล่างเริ่มมีความเห็น “คุณชายสามคนนี้เป็นได้จริงเหรอ เขาพักฟื้นมาหลายปี ไม่ใช่ทุกคนนะที่จะสามารถเป็นประธานของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ได้”
“ใช่ แล้วคุณชายสองจะทำยังไง ผมคิดเสมอว่าคุณชายสองจะเป็นประธานบริษัทคนใหม่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคุณชายสาม”
“พวกคุณอย่ามองคุณชายสามแบบนั้น ประธานคนใหม่แต่งตั้งโดยผู้อาวุโส แน่นอนว่าจะต้องเก่งกาจมาก”
คณพศนั่งอยู่ในรถเข็น ริมฝีปากบางปิดสนิท สายตาเย็นชากวาดมองใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและที่ไม่เคยเห็น
เสียงต่ำของเขาดังขึ้นด้วยเสียงที่แข็งแกร่ง “ตั้งแต่นี้ไปบริษัทตระกูลปัญญาพนต์จะอยู่ภายใต้การนำของผม จะต้องไปอยู่ด้านบนสุดของโลก ผมขอสาบาน ภายในหนึ่งปีถ้าบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ไม่ได้เป็นอาณาจักรธุรกิจชั้นนำของโลก ผมจะลาออกจากตำแหน่งประธาน!”
คำพูดที่เฉียบขาดของเขาสะท้อนก้องอยู่ในจิตใจของทุกคน ผู้ถือหุ้นทุกคนตะลึงงันกันไปสองสามวินาที แล้วจากนั้นเสียงปรบมือก็ดังสนั่น คณพศหันไปและเลื่อนรถเข็นไปตรงวิษณุส์ จากนั้นก็ยิ้มและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีแค่เขาที่ได้ยิน
“พี่สอง ผมบอกแล้วว่าผมจะทำให้คุณตกลงมาจากที่สูง ให้คุณได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ผมได้รับ นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น” ทันใดนั้นดวงตาที่เย็นชาของเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้น มือข้างหนึ่งกดไหล่วิษณุส์
ดวงตาของวิษณุส์แทบแตกด้วยความโกรธรุนแรง “นายคิดว่านายจะทำได้ทั้งที่นั่งอยู่เฉยๆแบบนี้น่ะเหรอ”
“นั่งอยู่เฉยๆจะทำได้หรือไม่ได้ รอนั่งก่อนแล้วค่อยพูด!” เขาเลื่อนรถเข็นตรงไปที่โต๊ะของประธาน
รัมพรลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไป “คณพศ แกไม่ได้อยู่ในบริษัทมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะบริหารบริษัท ขาแกก็ไม่ดี พักผ่อนให้สบายดีกว่า มอบตำแหน่งประธานให้พี่สองของแกเถอะ”
คณพศเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองแม่แท้ๆของเขาเงียบๆ เขารู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้รักเขามาตั้งแต่เกิดแล้ว ตอนนั้นเขาอายุห้าขวบ วิษณุส์อายุเจ็ดปี
รัมพรกลับมาจากอังกฤษ นำโมเดลรถรุ่น Limited Edition กลับมาให้วิษณุส์ เขาเอื้อมมือลงไปจะหยิบขึ้นมาก็ถูกแม่ตีมือเขา “แกอย่าเอาไป นี่เป็นรถรุ่นโปรดของพี่สองของแก ถ้ามันพังเดี๋ยวเขาเสียใจ”
เขามองดูรัมพรวางโมเดลรถไว้บนที่สูงเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึง ดั่งความเย็นเยือกทะลักเข้ามาในจิตใจ
ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยขออะไรจากแม่อีก เขาปิดกั้นตัวเอง จนกระทั่งพี่ใหญ่จากไป เขาทั้งเศร้าและเจ็บปวด
คืนก่อนที่อาชัญจะจากไป ได้เรียกเขาให้ไปหา “คณพศ นายโตแล้ว พี่ใหญ่อาจจะไม่สามารถดูแลนายได้อีกต่อไป นายต้องเรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง และนิสัยของพี่สองของนายนั้นแข็งกร้าว มีความทะเยอทะยานสูง ดังนั้นนายต้องอย่าไปสู้กับเขา”
