บทที่ 46 คุณภรรยากำลังรอฉันอยู่เหรอ
ในเวลานั้นเขาไม่เข้าใจความหมายของอาชัญ หลายปีต่อมาในที่สุดเขาก็รู้ พี่ใหญ่พยายามปกป้องเขา ไม่อยากให้เขากับวิษณุส์ทำร้ายพี่น้องกัน
แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ต่อสู้กับวิษณุส์ วิษณุส์ต่างหากที่ต้องการฆ่าเขา เขาถอนตัวจากการแข่งขันของตระกูลแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเขาก็ยังต้องการเอาชีวิตเขา
เมื่อย้ายไปอยู่เกาะฟ้าเพียงไม่กี่ปี วิษณุส์ก็ลอบสังหารเขาหลายครั้ง สุดท้ายเขาจึงเลี้ยงเพส เพื่อที่จะเป็นอิสระ เขาไปฝรั่งเศสเป็นเวลาสามปี ภายนอกดูเหมือนว่าเป็นการไปรับการรักษาขา ในความเป็นจริงศุกลฟื้นฟูขาของเขาให้กลับมามีความรู้สึกได้ตั้งแต่ครึ่งปีแรกแล้ว
วิษณุส์มุ่งมั่นที่จะฆ่าเขาทำไมเขาจะไม่สู้กลับ ตอนนี้แม่ของเขาขอให้เขาสละตำแหน่งประธานให้กับวิษณุส์อีกครั้ง ถ้าเขาตกลงเขาคงจะถูกวิษณุส์ฆ่าทิ้งในไม่ช้า!
แล้วเขายังจะสามารถรับความเสี่ยงนั้นได้อีกเหรอ ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เขามีผู้หญิงของตัวเอง ดูเหมือนเขาจะเห็นอนาคตของชีวิตที่ดี เขาต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องผู้หญิงของเขาและคนที่เขาควรปกป้อง
“คุณแม่ พี่สองกับผมล้วนเป็นลูกของคุณ ทำไมพี่สองถึงสามารถนั่งตำแหน่งประธานได้แล้วผมไม่ได้ ตำแหน่งประธานที่คุณปู่ประกาศเป็นของผม แล้วผมจะให้ที่นั่งนี้กับพี่สองได้ยังไง” ดวงตาของเขามีความเยาะเย้ย แต่มีความเจ็บปวดมากกว่า
“คณพศ พี่สองของแกทำผลงานที่ดีให้กับบริษัทมาตลอดหลายปี เขาเป็นประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ที่ผู้คนยอมรับโดยแท้จริง คุณปู่แค่รักแก ถึงได้ให้ที่นั่งนี้กับแก แกไม่มีความสามารถคุณสมบัติพอสำหรับตำแหน่งนี้ แกต้องคืนที่นั่งนี้ให้พี่ชายของแก” รัมพรอดไม่ได้ที่จะเปิดเผยความคิดของเธอ
ภายนอกเหมือนจะกังวลเรื่องร่างกายของคณพศ กลัวว่าเขาจะได้รับผลกระทบจากบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ในใจคือพยายามทำให้คณพศสละตำแหน่งประธาน
“แล้วยังไงครับ หรือว่าคุณแม่ไม่ได้ยิน คุณปู่ให้ผมเป็นประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ นี่ยังไม่ทันถึงวัน คุณก็มาขอให้ผมยกที่นั่งนี้ให้พี่สอง ถ้าคุณปู่รู้เขาจะคิดยังไงกับผมที่เป็นหลานชายที่เขาหวังไว้”
ดวงตาคมของเขาจ้องมองรัมพร “ผมจะไม่ขัดคำสั่งคุณปู่ คุณแม่ยกโทษให้ผมด้วย!”
“แก…..” รัมพรจ้องคณพศอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ หลายปีมานี้เธอไม่สนใจลูกชายคนนี้เลย ไม่คิดว่าเขาจะไม่เชื่อฟังเป็นเด็กเล็กๆที่ว่านอนสอนง่ายอีกต่อไปแล้ว
เขากัดแม่คนนี้และยังขอให้เธอยกโทษให้ เขาไม่เรียกว่าหม่าม๊า นั่นหมายถึงการห่างเหินจากเธอ เขาปฏิเสธอย่างสุภาพ ต่อให้เธอลำเอียงก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว
“เอาล่ะ คณพศ ในเมื่อคุณปู่วางภาระนี้ไว้บนบ่าของแก งั้นแกก็จัดการบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ให้ดีเถอะ” ในที่สุดมุขพลก็เปิดปาก
“ผมจะทำตามนั้นครับ คุณพ่อ” คณพศเลื่อนรถเข็นหันออกไป เขาไม่ได้มองคนในห้องประชุม นำลุงบีมกับเสกข์ออกไปพร้อมกัน ตรงไปที่ห้องประธาน
คณพศประสบความสำเร็จในการรับตำแหน่งประธานในที่ประชุมสามัญผู้ถือหุ้น ทั้งเมืองธิตกลเกิดระลอกคลื่นดุเดือดขึ้นทันที
ส่วนนาราที่อยู่บนเกาะฟ้าไม่รู้อะไรเลย ในตอนเย็นลุงบีมกับคณพศกลับไปที่เกาะฟ้า
คนรับใช้เตรียมอาหารแล้ว นารารออยู่ที่ชายหาด เห็นรถหยุดบนชายหาดไกลออกไป เธอรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับเข็นรถเข็น
คณพศเปิดประตูรถ เห็นใบหน้าเล็กอ่อนโยนของหญิงสาว ความเหนื่อยล้าของวันของเขามลายไปทันที
“กำลังรอฉันอยู่เหรอ คุณภรรยา”
นารายิ้มและพยักหน้า “รอคุณกลับมาทานข้าวค่ะ คิดว่าคงจะกลับมาถ้าไม่มีงานเลี้ยง”
คณพศนั่งลงบนรถเข็น ดึงมือของนารามาจับ “หลังจากนี้ฉันจะยุ่งมาก ถ้าหิวก็ทานไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน”
นาราเข็นรถเข็นตรงไปยังวิลล่า “ฉันไม่หิวค่ะ วันนี้ไปบริษัทตระกูลปัญญาพนต์วันแรกโอเคไหมคะ”
“ก็โอเค คุณภรรยา เธอไม่รู้ถึงความสามารถของสามีของเธอเหรอ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด” เขามองดวงตาสีฟ้าของเธอ
ตัดสินใจอย่างลับๆ เขาจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด
วันนี้เขาต้องการให้คุณปู่รู้ว่าขาของเขาดีขึ้นแล้ว เขาคิดแบบนี้เอาไว้ว่าถ้าผู้ถือหุ้นของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์สร้างปัญหาในวันนี้ เขาก็จะลุกขึ้นยืนและแก้ปัญหากับทุกปัญหาที่เกิดทั้งหมด
แต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้นในวันนี้ เขานึกถึงสิ่งที่หญิงสาวพูด : เมื่อขาของคุณดีขึ้น ฉันก็จะไปค่ะ
เหตุผลที่เขาไม่อยากให้ขาของเขา“ดีขึ้น” ก็คือกลัวว่าเธอจะจากไป
ดังนั้นเขาจะไม่บอกให้เธอรู้เรื่องขาของเขาจนกว่าจะเป็นทางเลือกสุดท้าย
กลับไปถึงวิลล่านาราดูแลเรื่องอาหารการกินของชายหนุ่มอย่างระมัดระวังแล้วพาไปอาบน้ำ
หลังจากนั้นคณพศก็เข้าไปในห้องหนังสือเพื่อจัดการกับสิ่งต่างๆ เขาโทรไปหาเด่นภูมิ “หาคนไปทำความสะอาดคฤหาสน์เจหงส์หน่อย อีกสองวันฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่น”
“นายอยากไปอยู่บ้านของตัวเองในเมืองธิตกลเหรอ คุณปู่ไม่ได้ขอให้นายกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลปัญญาพนต์หรอกเหรอ” เด่นภูมิถามด้วยความประหลาดใจ
“ฉันไม่อยากไปอยู่คฤหาสน์ตระกูลปัญญาพนต์ ไปอยู่ที่เจหงส์ดีกว่า”
“ได้ ฉันจะหาคนมาทำความสะอาดให้ พูดมาซิคณพศ นายคิดอยากใช้ชีวิตอยู่ในสองโลกใช่ไหม นายกอดภรรยาคนสวยทุกวัน ไม่สงสัยเลยว่านายไม่อยากกลับไปอยู่คฤหาสน์ตระกูลปัญญาพนต์”
เด่นภูมิหัวเราะ คณพศฟังคำพูดของเขาแล้วก็เห็นนาราถือชาผลักประตูเข้ามา
เขาวางสายแล้วกวักมือเรียกนารา “เข้ามานี่ซิ”
นาราเดินมาหาเขา “ต้องอยู่ทำงานดึกเหรอคะ ฉันทำชาขาวมาให้คุณค่ะ ดึกแล้วอย่าดื่มกาแฟเลย รอคุณนอนหลับแล้วเดี๋ยวฉันจะนวดขาให้คุณนะคะ”
ชายหนุ่มไม่ได้มีการพูดอะไร ดึงนารามานั่งลงบนตัก “รบกวนคุณภรรยาแล้ว อีกไม่กี่วันพวกเราจะไปอยู่ในเมืองธิตกล คุณภรรยาอยากจะพูดอะไรกับฉันไหม”
นารามองใบหน้าที่อบอุ่นอ่อนโยนของเขา “ไปบริษัททุกวันมันไม่สะดวกใช่ไหมคะ ฉันอยากไปอยู่ที่เมืองธิตกลค่ะ”
“อืม ใช่ ไปอยู่ที่นั่นฉันเข้าบริษัทในตอนกลางวันมีลุงบีมคอยดูแล เธอก็สามารถไปเรียนได้แล้ว” เขาเอื้อมมือไปสัมผัสผมยาวนุ่มสลวยของเธอ
“แต่ว่าคุณภรรยา เมื่อไปเรียนต้องจำไว้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว รักษาระยะห่างกับเพศตรงข้ามด้วย เข้าใจไหม” ดวงตาของเขาอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ
มือใหญ่อบอุ่นบีบไหล่ของหญิงสาวแผ่วเบา
นารามองเขาอย่างตั้งใจ เขาให้เธอไปเรียนจริงๆ!
“ค่ะ แต่ถ้าคุณไม่วางใจฉันก็จะอยู่บ้าน ไม่ไปเรียนก็ไม่สำคัญค่ะ” วันนั้นเธอแค่ลองพูดหยั่งเชิงดู คาดไม่ถึงว่าเขาจะจริงจัง
ถ้าไปเรียนจริงๆ เธอจะทำอย่างไรกับพวกผิงผิง ยังมีเคนโด้ที่ยังไม่ได้ไปอเมริกา ที่จริงเธอกลัวว่าจะต้องเจอพวกเขา
“ฉันสัญญากับเธอ ก็แน่นอนแล้วว่าจะให้เธอไปเรียน” ที่จริงแล้วเขาก็ไม่วางใจที่เธอจะไปเรียน ไม่ใช่สิ่งอื่นใด นั่นเพราะคราวนี้วิษณุส์ไม่ได้นั่งในตำแหน่งประธาน เขาเชื่อว่าในอนาคตต่อจากนี้เขาต้องต่อสู้กับเขาจนตายกันไปข้าง
กับคนที่อยู่ข้างเขาเขาแค่อยากจะทำให้เธอสบายใจ ไม่อยากให้ตกอยู่ในอันตรายที่เขามองไม่เห็น
นาราไม่ได้มีการพูดอะไรออกมา ที่จริงเขาโน้มน้าวกษาปณ์ไม่ให้โทษตระกูลวรชัยลภัส และได้ให้รางวัลสูงสุดกับเธอแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อนุญาตให้เธอไปเรียน เธอก็จะไม่โทษเขา
คณพศกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงพลังในร่างกาย เขาต้องระวังหลังให้ดีๆ ให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขที่สุด
“ไปนอนเถอะ ฉันยังมีบางอย่างต้องทำถ้าเสร็จแล้วฉันจะไปอยู่กับเธอ” เขาตบหลังเธอเบาๆ
