บทที่ 94 กระต่ายน้อยอนาคตของเธอผมจะดูแลมันเอง
อยู่เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้วไปนั่งบนโซฟา！พร้อมให้เธอนั่งบนขาของเขา แววตาของเขายิ้มและมองด้วยความพอใจ“พอละ อย่าโวยวายเลย ผมขอโทษเรื่องที่สองสามวันนี้ฉันไม่อยู่”
“คุณ…” ผิงผิงที่นั่งบนขาของเขารู้สึกอึดอัดจะตายอยู่แล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่หน้าหนาธรรมดานะ พวกเขาเพิ่งเจอกันเขาก็ลูบกอดกันแบบนี้ ธรรมเนียมไหนกัน！
เธอดิ้นเพื่อจะออกจากอดของเขา แต่ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เธอหันไปพูด “คุณจะปล่อยหรือไม่ปล่อย?”
“….” ตรัญยิ้มอย่างน่ากลัว ผิงผิงไม่คิดอะไรแล้ว “เพียะ” เสียงเธอตบหน้าของตรัญดังขึ้นทีนึง
ชายหนุ่มมองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างอึ้งๆ ซึ่งไม่คิดว่าเธอจะตบเขา！
พอกันเสียที！
เขาโตถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีใครกล้าลงมือกับเขา ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้ายิ่งนัก เขาใช้แรงแขนของเขาพาเธอลงไปอยู่บนโซฟาทันที แล้วใช้ร่างทับเธอไว้ หัวใจผิงผิงเต้นจนจะบ้าไปแล้ว เขาจะทำอะไร?
ยังไม่ทันได้รอให้เธอได้ตั้งตัว ชายหนุ่มก็ได้ก้มหัวของเขาจนปากมากดที่ริมฝีปากของเธอ！ เธอเบิกตากว้างแล้วมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาที่กำลังจูบเธออยู่
แย่แล้ว！นี้มันจูบแรกของเธอ ไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายพันนี้ขโมยไป
ผิงผิงที่กำลังจะขัดขืน แต่ชายหนุ่มที่จูบปากนุ่มนิ่มของเธอก็ได้ดูริมฝีปากแล้วกัดอย่างดูดดื่ม
ผิงผิงส่งเสียง “เฮ้อ” ออกมา พอจะสบถด่าฟันของเธอก็ถูกลิ้นของเขาตวัดเปิดออก แล้วเขาก็ดูดลิ้นน้อยๆ จนลิ้นกันอยู่ภายในปาก
ผิงผิงเหยียดร่างกายออก เธอรู้สึกว่าทั้งร่างของเธอรู้สึกไม่ดีแล้ว ตัวของเธอที่กำลังแบกแรงกดทับพร้อมการจูบอย่างบ้าคลั่งได้แย่งอากาศหายใจเธอไปทั้งหมดแล้ว
ร่างกายของผิงผิงค่อยๆ อ่อนแรงลง จนเธอเกือบจะขาดใจตาย ตรัญจึงค่อยๆ ปล่อยเธอออกเบาๆ
รสชาติของหญิงสาวคนนี้ก็ไม่เลวเลย เดิมทีเขาแค่อยากจะแกล้งเธอ แต่ในปากของเธอมันหวานขนาดนั้นเขาก็เลยอยากจะลิ่มลองรสชาติของเธอซักหน่อย
เขาก้มลงมองหญิงสาวที่ราวกับปลาจอดแอ่งน้ำที่กำลังหอบหายใจอย่างหนัก ในใจของเขาก็รู้สึกอยากขึ้นมา
เขาก็ได้ก้มหัวลงไปจูบปากเธออีกครั้ง ผิงผิงไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืน ปล่อยให้ชายคนนั้นจูบอย่างไร้ยางอายจนพอจากนั้นค่อยปล่อยเธอไป
ตรัญนั่งขึ้นแล้วโอบร่างเธอขึ้นมาไว้ในอก “นี้ถือเป็นค่าที่คุณตบหน้าผม！”
ผิงผิงลืมตาขึ้นแล้วจ้องหน้าเข้าด้วยความโกรธ แล้วยกมือจะตบไปอีกครั้ง
แต่ก็ถูกชายหนุ่มจับมือของเธอเอาไว้ก่อน “ถ้าตบอีกมันจะไม่จบแค่จูบง่ายๆแน่ ! ผมจะให้คุณได้ริ้มรสผลที่ที่คุณตบผมมันเป็นยังไง！”
“หน้าไม่อาย! ไอ้ชั่ว！” แปบหนึ่งผิงผิงก็ผลักเขาออก ใบหน้าก็มีแต่ความอับอายจากการถูกจูบโดยคนหน้าไม่อายเป็นเวลานาน！
“หน้าไม่อาย? ผมทำสิ่งที่คู่หมั้นเขาทำกันทำไมถึงเป็นเรื่องหน้าไม่อายล่ะ?” เขายิ้มอย่างมีเลศนัยจนผิงผิงแทบที่จะต่อยหน้าเขาซักทีนึง
“นาย…นาย….” เธอชี้นิ้วไปยังเขา แต่ตรัญก็ได้ยื่นมือมาจับมือเล็กเอาไว้ในกำมือของเขา
ผิงผิงถอนหายใจ ในหัวเหมือนกับมีระเบิดทิ้งลงจนคิดอะไรไม่ออก เธอรีบดึงมืออกทันทีแล้วรีบสะพายกระเป๋า เหมือนจะวิ่งออกไปจากประตูใหญ่ของหมู่บ้าน
เธอไม่ได้เรียกให้คนขับรถไปส่งเธอ แต่ก็วิ่งไปโรงเรียนเลยตรงๆ เธอวิ่งไปเร็วอย่างกับวิ่งหนีน้ำป่า วิ่งจนสุดแรงเกิด
ตรัญเดินมาถึงประตูใหญ่แล้วเห็นหญิงสาวที่วิ่งเร็วกว่ากระต่ายแล้วหัวเราะออกมา！
เขารู้สึกว่าหลังจากนนี้ชีวิตของเขาก็คงจะมีสีสันมาขึ้นแน่ๆ！
ดีมาก คู่หมั่นของผม วันหน้ามาก็กระต่ายขาวของ
เขาเหมือนจะเห็นอนาคตที่ถูกแกล้งของผิงผิง ก็เลยรู้สึกดีใจจนไม่พูดอะไรออกมา
เข้าเปิดประตูแล้วสตาร์ทรถ พร้อมเดินทางไปบริษัทอย่างดีอกดีใจ！
ถ้ารู้ว่าเด็กน้อยคนนี้น่ารักแบบนี้แต่แรก เขาก็ไม่ต้องไปซ่อนตัวตั้งนานขนาดนั้น！
***
โรงพยาบาลเมืองธิตกล หลังจากบุรินทร์เดินออกไป เขมินทร์ก็โผไปกอดพิมมี่ที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ในหัวของเธอก็มีแต่เสียงของบุรินทร์พูดกับเธอดังขึ้นมา เธออยากให้บุรินทร์ช่วยพิมมี่
“ช่วยเธอ เธอจะให้ผมช่วยเธอยังไง?”
“ตอนแรกก็ให้เธอแต่งกับคณพศ แต่เธอดันให้นาราไปแต่งแทนเธอเอง！”
“ตอนนี้พอเห็นว่าคณพศเขามีความสามารถแล้วได้นั่งตำแหน่งประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ พวกเธอยังดันจะกลับไปเมื่อตอนต้น แล้วยังจะบีบคั้นนาราให้มอบตำแหน่งให้พวกเธออีก！”
“ถึงนาราจะเป็นคนจิตใจดี แล้วลาจากคณพศ แต่พวกเธอคิดว่าคณพศเขาจะยอมเหรอ?”
“จะบอกไว้ให้นะ พิมมี่ถ้าเธอไม่ยอมหย่าจริงๆ วงตระกูลของพวกเราทั้งหมดก็จะถูกฝั่งไปพร้อมเธอ！”
พอนึกถึงคำพูดของบุรินทร์พูดสิ่งเหล่านี้แล้ว ใจของเขมินทร์ก็หวั่นๆ
ตั้งแต่เล็กจนโตพิมมี่เป็นคนหัวแข็ง ถึงเธออยากจะได้ดวงจันทร์ เขมินทร์ก็ต้องหาวิธีเอาดวงจันทร์มาให้เธอให้ได้
บุรินทร์ถึงจะรับไม่ได้กับการกระทำของเขมินทร์ แต่พิมมี่ก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขานะ ก็มีเป็นห่วงเป็นใยบ้าง
แต่ไม่คาดคิดว่าจากแรกๆ ที่ปล่อยเลยตามเลยกลับกลายมาเป็นขีดเส้นบังคับแบบตอนนี้
ตอนนี้พิมมี่ไม่ยอมหย่ากับคณพศแน่นอน ดูจากอาการของเธอแล้ว ตระกูลปัญญาพนต์ไม่ช้าเร็วก็ต้องจัดการกับใยคนนี้แน่นอน เพราะคณพศคงไม่ยอมให้เธอมาเป็นภรรยาของเขาแน่ๆ
ในใจก็พลันนึกถึงคำพูดของคำไร้น้ำยาอย่างบุรินทร์ขึ้นมา เดิมที่ลูกสาวก็ไม่มีใครมาปกป้อง แล้วยังจะไล่ออกจากตระกูลอีก
คณพศเป็นหมาป่าแบบไหนกัน เพียงแต่เวลาสั่นๆ ทั้งประเทศก็รู้หมดแล้ว ตระกูลปัญญาพนต์มีอำนาจขนาดนั้น หน้าไหนจะมาเป็นคู่ต่อสู้กับคณพศได้? เดิมทีคิดว่าพิมมี่ได้เป็นเมียประธานแล้วอนาคตจะรุ่งโรจน์
แต่ไม่คาดคิดว่าผลลัพธ์มันจะกลายมาเป็นแบบนี้
เธอมองลูกสาวในอ้อมกอด แล้วอยากจะบอกให้เธอล้มเลิกจริงๆ
บนโลกใบนี้ ใครกันจะมาเทียบเท่าความสามารถของคณพศแหน่งตระกูลปัญญาพนต์ได้กัน?
บุรินทร์ของเก่าคนนี้ยังจะไล่ให้แม่ลูกไปสู่ความตายอีก！
เขมินทร์ไม่รู้จะทำอย่างจริงๆ
พิมมี่ที่บนร้องไห้น้ำตานองเต็มสองหน้าอยู่บนเตียง ยังจะเอ่ยปากพูดขึ้นอีก “คุณแม่ หนูไม่ยอม ไม่ว่าคณพศจะมาไม้ไหนหนูก็จะไม่ยอมหย่ากับเขา! หนูเป็นคุณนายบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ถ้าหากไม่หย่าละก็ทุกอย่างก็จะเป็นของหนูตลอดไป ยัยนาราจะเอามาได้มาครองตำแหน่งของหนู? มันไม่เหมาะสม！”
ในใจของพิมมี่ก็คิดว่าคณพศก็แค่หลงยัยนางนาราแค่ช่วงหนึ่งนั้น
รอให้เขาตั้งสติดีๆ ก็จะรู้ว่ายัยผู้หญิงต่ำมันไม่คู่ควรจะเขา
ถึงเวลานั้นเขาก็จะยินยอมพร้อมใจพาพิมมี่เข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลปัญญาพนต์ แค่เธออดทนต่อไป ซักวันจะเป็นวันของเธอแน่นอน
“พิมมี่ ยังว่าช่างมันเถอะ ชีวิตพวกเรากำลังแย่ ไม่ต้องดื้อรั้นต่อไปแล้ว ถึงเวลาคณพศลงมือกับเธอจะถึงชีวิต พวกเราจะทำยังไงล่ะ!”
“คุณแม่ ขนาดแม่ก็จะไม่ช่วยหนูแล้วเหรอ? แม่รักหนูที่สดไม่ใช่เหรอ เรื่องแต่งงานเป็นของหนู…..”
“เป็นของเธอแต่ก็พลาดไปแล้ว พิมมี่ โลกใบนี้มีผู้ชายอีกมากมาย พวกเราไม่ต้องเอาเจ้าหมาบ้าคณพศผู้ชายพันนี้หรอก”
“ไม่ ไม่ ไม่ยอมเด็ดขาด หนูไม่หย่า หนูไม่ยอมหย่า！” เธอนึกถึงชายหนุ่มที่นั่งบนรถเข็นอย่างสุขุมแล้วเธอยังไม่ยอมแพ้แน่นอน！
