บทที่ 129 เป็นไง ชอบจูบของฉันมั้ยล่ะ
แต่เหมือนกับว่าพระเจ้าจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอร้องขอ
“ปังๆๆ——” มีเสียงดังมาจากนอกหน้าต่าง ผิงผิงรีบวางพู่กันวาดรูป แล้วก็ซ่อนตัวในผ้าห่ม
“อา…ไม่ได้สิ….ฟ้าอย่าร้องสิ….” เธอเอามืออุดหูแน่น
ในขณะเดียวกัน ที่คลับ
ตรัญที่ดื่มจนเมาเดินออกมาจากในคลับ เขาเห็นด้านนอกที่ฝนตกฟ้าร้อง วันนี้เขาต้องกลับบ้านแล้ว
เจส์ขับรถเข้ามาจอดในสวน แล้วก็จากไป
“ท่านประธานโอเคใช่มั้ยครับ?” เจส์ถามด้วยความเป็นห่วง
“โอเค กลับไปเถอะ”
ตรัญเปิดประตูคฤหาสน์ด้วยความเมา ไม่เจอผู้หญิงคนนั้น หรือว่าเธอออกไปดื่มกับผู้ชายอีกแล้ว?
หึ! กล้าเนอะ คิดว่าเขาตายไปแล้วรึไง?
“ผิงผิง? ผิงผิง!” เขาตะโกนเรียกเธอ
ในตอนนั้นทันทีที่ผิงผิงได้ยินเสียงเรียก ก็รีบเปิดประตูห้องและวิ่งออกไปทันที
เห็นผู้ชายคนนั้นเดินโอนไปเอียงมาตรงมาหาเธอ
“ที่แท้ก็อยู่บ้าน แล้วทำไมไม่ตอบล่ะ?” ร่างกายของตรัญเซไปทางผิงผิง เพราะว่าเขาหนักเกินไป ทั้งสองคนก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้น
กลิ่นเหล้าของตรัญเข้าไปเต็มจมูกของผิงผิง ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้
ผิงผิงพยายามออกแรงผลักเขา แต่ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
เขา…หลับไปแล้ว! ไอ้ผีขี้เมา! ไอ้บ้า!
“นี่ ตื่น ตรงนี้คือพื้นนะ” เธอตบไปที่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเบาๆ ตอนนี้ในใจของผิงผิง เรียกได้ว่าผิดหวังก็ได้
ผิงผิงพยายามผลักผู้ชายที่ทับเธออยู่อย่างสุดแรง เธออยากจะเตะเขาให้ได้สติเลยจริงๆ
“อืม…ผิงผิง..” ตรัญรู้สึกว่าอะไรนิ่มๆใต้เขากำลังขยับ แล้วเขาก็ค่อยๆพูดชื่อเธอออกมา
ผิงผิงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
หลังจากพยายามมาสิบนาที ผิงผิงก็สามารถหลุดออกจากผู้ชายคนนั้นได้สำเร็จ เหลือแต่ตรัญที่ยังนอนอยู่ที่พื้น
ผิงผิงรู้สึกอยากจะหัวเราะ ท่าทางของผู้ชายคนนี้ตอนนี้ช่างน่าขำซะจริง
แล้วควรทำยังไงต่อดีล่ะ? เธอควรจะพาเขาไปส่งที่ห้องหรือว่าปล่อยให้เขานอนตรงนี้? แล้วก็เอาผ้าห่มมาให้…..
ที่จริงผิงผิงรู้สึกว่าข้อหลังไม่น่าจะได้ ดูไม่ค่อยมีความเป็นคนเท่าไหร่
เขาเมาจนหลับไป ถ้าเกิดว่าตื่นมาแล้วเจอว่าตัวเองนอนอยู่ตรงทางเดิน คงจะไปฟ้องท่านปู่ แล้วก็บอกว่าเธอดูแลเขาไม่ดี แล้วคุณปู่ก็จะโกรธมาก เฮ้อ เธอนี่ช่างซวยจริงๆ!
ไอ้ขี้เมานี่ ทำไมต้องดื่มเยอะขนาดนี้ด้วย?
ผิงผิงนั่งยองๆ แล้วก็เอาแขนคล้องคอเขาไว้อย่างระมัดระวัง แล้วก็ค่อยๆลุกขึ้น รวบรวมแรงทั้งหมด เพื่อพาผู้ชายคนนั้นไปส่งที่เตียง
ร่างเล็กๆอย่างเธอ จะทำยังไงที่จะพาตรัญที่สูงเกือบ190เซน แถมร่างกายยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ไปส่งที่ห้อง แค่คิดก็คิดไม่ออกแล้ว
แต่ว่าผิงผิงสามารถทำได้
“เปรี้ยง!” ด้านนอกมีเสียงฟ้าร้องแลบเข้ามา
“กรีด ——！” ผิงผิงกลัวจนเผลอกรีดออกมาดังมาก แล้วก็ปล่อยตรัญลงบนเตียง
ตรัญรู้สึกเจ็บ ก็เลยค่อยๆได้สติกลับมา
“อ้ะๆๆๆ….อย่าทำให้ฟ้าร้องสิเข้าใจมั้ย หยุดเดี๋ยวนี้เลย” ผิงผิงเอาผ้าห่มมาคลุมหัวของเธอไว้ เธอคุกเข่าและซ่อนตัวอยู่ข้างเตียง
ที่แท้ยัยตัวเล็กนี่ก็กลัวฟ้าร้องสินะ ตรัญไม่รู้ตัวว่าเขาลืมตาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มองไปที่หัวของเธอใต้ผ้าห่มที่สั่นเล็กน้อย แล้วก็แอบยิ้มออกมา
ผ่านไปซักพัก
“ปัง——”
เสียงอะไรน่ะ? เสัยงดังฟังชัดนี้มันไม่ได้มาจากนอกห้อง แต่ว่ามันมาจากร่างกาย ตรัญรีบลุกขึ้นและหาที่มาของเสียงนั้น
เห็นว่าหัวของผิงผิงโขกกลับโต๊ะข้างเตียงอย่างแรง เธอได้แต่นั่งยองๆแล้วเอามือลูบหัวหน้ามุ่ย
“ผิงผิง? ผิงผิง?” ตรัญลองเรียกเธอ
ไม่มีการตอบรับ
ตรัญตกใจ เขารีบวิ่งไปดูอาการของยัยตัวเล็กนี่
ผิงผิงค่อยๆล้มลงที่อ้อมอกของเขา เธอสลบไปแล้ว
เพราะว่ากลัว แถมยังกังวลจนเกินไป แล้วเมื่อกี้ยังหัวโขกอีก ผิงผิงก็เลยสลบไป
ตรัญที่ได้สติกลับมาครึ่งนึงแล้ว เขารีบอุ้มผิงผิงไปที่เตียง พอแสงไฟส่องสะท้อนใบหน้าเธอแล้ว เขาก็เห็นว่าหน้าเธอซีดจนน่ากลัว
ตรัญรีบกอดเธอ “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้”
แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นยังคงหลับตาสนิทเหมือนเดิม ตรัญกอดเธอไว้ เห็นริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ เขาก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปลิ้มรส
เขาชอบจูบเธอจริงๆ ปากของเธอหวานมาก ทำให้เขาหยุดไม่ได้…
พอเขาจูบเสร็จก็เลียริมฝรีปากของตัวเอง แล้วก็กอดยัยตัวเล็กไว้ในอ้อมอกแล้วก็หลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนหยุดแล้ว แสงแดดทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามา ส่องมาที่ดวงตาของผิงผิงพอดี
“โอ๊ย เจ็บหัวจังเลย” ผิงผิงเอามือลูบหัวตัวเอง แล้วก็ค่อยๆลืมตา
แล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้า
“กรีด——！” เสียงร้องนี้ทำลายฝันดีของตรัญ ทั้งสองคนสบตากัน!
“ทำไมนายถึงอยู่ใน…..ไม่ใช่สิ! ทำไมฉันถึงมาอยู่บนเตียงนายได้!” ผิงผิงตะโกนโวยวาย เธอจำได้ว่า เมื่อคืนเธออยู่บนเตียงของตัวเองนี่นา
“ฉันสิที่ต้องถามเธอ ทำไมเธอมาอยู่บนเตียงของฉันได้ คงไม่ได้ตกหลุมรักฉันแล้วหรอกใช่มั้ย แล้วก็แอบวิ่งมานอนบนเตียงฉัน” ตรัญหัวเราะแบบน่าตบ
“แต่ว่าก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพวกเราก็เป็นคู่หมั้นกัน นอนเตียงเดียวกันก็เป็นเรื่องปกติ พวกญาติๆเราก็ยินยอมแล้วนี่” เขามองหน้าเธอด้วยสายตาร้อนแรง
ผิงผิงกำหมัดแน่น แล้วก็ชกไปที่อกของตรัญ
ตรัญรู้สึกว่ามันน่าตลกดี ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขามาก่อน
เขาดึงผิงผิงมากอดไว้ที่อกของตัวเอง แล้วก็พลิกตัวคร่อมเธอไว้
“เธอเป็นคู่หมั้นฉัน ฉันไม่เห็นว่าแบบนี้จะไม่เหมาะสมตรงไหนเลย”
ลมหายใจอุ่นๆของตรัญรดลงบนใบหน้าของผิงผิง ตอนนี้หน้าเธอแดงแปร้ดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“นาย…”
“หืม? เธอจะเถียงฉันยังไงหรอ? หรือว่าเธอไม่ได้แอบปีนขึ้นเตียงฉันกลางดึกหรอกหรอ? แต่ยังไงฉันก็อนุญาตให้เธอปีนขึ้นเตียงฉันได้อยู่ดี โอเค?”
ผิงผิงรู้สึกว่าเธอไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“ฉันไม่ได้…” พูดยังไม่ทันจบ ตรัญก็ก้มลงจูบเธอ ลิ้มรสเธอ
ลิ้มรสความงดงามของเธอ ตรัญไม่อยากจะปล่อยเธอไปเลย
ผิงผิงรู้สึกเหมือนโลกกำลังสั่น เธอรู้สึกเหมือนจูบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด เธอเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว
เหมือนตรัญจะสัมผัสได้ว่าเธอกำลังรู้สึกแบบนี้ ก็เลยค่อยๆผละออกจากเธอ
ผิงผิงรีบหายใจเข้าใจอย่างแรง แก้มของเธอแดงแปร้ด
“เป็นไง? หืม? ชอบมั้ย?” ตรัญพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง แล้วก็หยอกล้อผิงผิงด้วยท่าทีขี้เล่น เขารู้สึกว่าคู่หมั้นของเขาน่าแกล้งมาก
“ไอ้บ้า นาย……” ผิงผิงที่พึ่งได้สติกลับมาจ้องหน้าเขาเขม็ง เธอผลักผู้ชายที่กำลังคร่อมเธอออก แล้วก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีออกจากห้องที่น่าอายนี้ ไอ้บ้านี่จูบเธออีกแล้ว!
“แม่กระต่ายน้อยของฉัน..ฮ่าๆๆ…เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอชินเอง” ตรัญยิ้มหวานออกมา เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่หนีอีกต่อไป เขาอยากเอาชนะเธอ ให้เธออยู่ภายใต้ร่างกายของเขา…..
ณ เมืองธิตกล
นาราที่พักฟื้นมาหนึ่งอาทิตย์ร่างกายดีขึ้นมากแล้ว ทุกวันได้คุยเล่นกับไลลาก็ทำให้จิตใจเธอดีขึ้นไม่น้อย แต่ว่าทุกครั้งพอคิดถึงคุณพศ เธอก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา ผ่านมานานขนาดนี้ เขายังไม่เคยมาหาเธอเลยซักครั้งเดียว แม้แต่โทรมาหาก็ไม่มี
