บทที่170 ทำให้เธอมีความสุขไม่ได้
อาทิตย์ขึ้นและตก เธอใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบสงบในโลกอันอ้างว้าง ราวกับไม่เกี่ยวโยงใดๆ กับโลกทั้งใบนี้เลย ไม่เอ่ยถามด้วยซ้ำว่าธนพศได้กลับมาบ้างไหม
หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น คณพศก็ไม่ได้ปรากฏตัวมาหลายวันแล้ว
ที่แห่งนี้ราวกลายเป็นดินแดนว่างเปล่า นอกเหนือจากลุงบีมป้าอ้ายกับคนรับใช้อีกไม่กี่คน ก็ไม่มีใครมาอีก
เขาไม่รักเธอแล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังต้องขังเธอไว้ในที่แบบนี้อีก? ปล่อยให้อยู่อย่างลำพัง
” ลูกแม่ ลูกต้องรีบโตหน่อยนะจ้ะ ออกมาแล้วไปเที่ยวกับแม่กันนะ ” นาราลูบท้องที่ยังโตขึ้นทุกวันพลางพูดพึมพัม เสียงนั้นถูกลมทะเลพัดม้วนกลืนไป ลอยหายไปยังทะเลอันไร้ที่สิ้นสุด แล้วเธอก็เผยรอยยิ้มสังเวชออกมา
เหมือนว่าเธอจะมีภาวะซึมเศร้า เธอมักจะเหม่อลอยอยู่กับทะเลกว้างคนเดียว ยิ้มบางๆ ให้กับพระอาทิตย์…….
*
เมืองธิตกล คณพศที่ไม่ได้เจอกับนารามาหลายวันเหี่ยวเฉาไปมาก ปลายคางยับย่น เขาไม่มีใจจะทำงานเลย ในหัวเอาแต่คิดว่านาราจะเป็นยังไงบ้าง
ไม่รู้ว่าเธอกินข้าวรึยัง เธอไม่ชอบหน้าเขา แค่จูบยังขยะแขยง เขากลัวว่าจะไปกระตุ้นอารมณ์เธออีก
ทุกวันเขาคิดแต่ว่าอยากจะไปหานารา ทุกครั้งเขาต้องบังคับตัวเองอย่างหนักและพยายามโน้มน้าวตัวเอง
ยังไงเธอก็ไม่อยากจะเห็นเขาอยู่แล้ว งั้นก็อย่าไปทำให้เธอโกรธเลยดีกว่า รอให้เธอเข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอแล้วก็คงจะคิดถึงเขาขึ้นมาเองล่ะมั้ง?
นึกถึงตรงนั้น คณพศก็ยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ดูว่ามีข้อความจากนาราบ้างไหม
แต่ยังไง ก็คงไม่มีหรอก
เขาโยนมือถือลงบนโต้ะ คณพศถอนหายใจอย่างเงียบๆ ภรรยาตัวน้อยจอมดื้อ ท้าทายความอดทนของเขาจริงเชียว!
” หลีกไป! ให้ฉันเข้าไป! ”
เกิดเสียงเอะอะขึ้นหน้าออฟฟิสของประธาน คณพศเลิกคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็น ” ข้างนอกนั่นใคร ให้เขาเข้ามา ”
เขาพูดไปอย่างนั้น ความจริงก็ฟังออกนานแล้วว่าเป็นใครที่โวยวายอยู่ข้างนอก ก็คงจะเป็นเคนโด้ที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกานั่นแหละ
สิ้นเสียงของคณพศ ประตูห้องออฟฟิสก็ถูกเปิดออก เคนโด้พรวดพราดเข้ามา ยืนจังก้าจ้องหน้าคณพศ ” คณพศ นายเอานาราไปไว้ที่ไหน? ”
หมอนั่นไม่เรียกเขาว่าพี่แล้วเรียกด้วยชื่อเฉยๆ เลยเหรอเนี่ย!
” ท่านประธาน ดิฉันกักเขาไว้ไม่ได้ เขาอยากจะพบคุณมาก ” เลขาที่ยืนอยู่ข้างหลังเคนโด้เอ่ยอย่างหวั่นๆ กลัวว่าจะถูกเด้งออกจากเงินเดือนและสิทธิประโยชน์อันสูงค่าของบริษัทเพราะตัวเองทำเสียเรื่อง
คณพศโบกมือให้เธอออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
เลขาที่กำลังกังวลว่าจะตกงานรีบเดินออกจากห้องทำงาน กลัวว่าถ้าเดินช้าประธานอาจจะไล่ตัวเองออก ตำแหน่งดีๆ แบบนี้ น่ากลัวว่าจะหาไม่ได้อีกแล้ว
พอเลขาปิดประตู คณพศก็ลุกขึ้นจากโต้ะทำงานหรูหรา เดินเข้าไปหาเคนโด้ที่กำลังชี้นิ้วมาที่เขา ” นายมาทำอะไร? ”
เคนโด้แสดงท่าทางไม่ยี่หระอย่างเปิดเผย ” ฉันกลับมาหลายวันแล้ว ได้ยินว่านายเอาตัวนาราไปขังไว้ บอกมา เป็นเรื่องจริงรึเปล่า? นายซ่อนเธอไว้ที่ไหน?
คณพศจ้องเคนโด้ จงใจพูด ” ขัง? ฉันแค่ปกป้องภรรยาของฉัน เผื่อว่าจะมีคนนอกมาคุกคามเธอ เพราะเธอท้องอยู่ ”
” คุกคาม? ” เคนโด้พูดอย่างเหลืออด ” คณพศ นายรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่? แบบนั้นเธอต้องเสียใจแน่ นายมันไร้หัวใจ เธอเป็นคนนะ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หัวเราะได้และร้องไห้เป็น ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนาย คนอย่างนายไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้หรอก! ” เคนโด้ไม่นับเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องอีก คนอย่างนี้ไม่สมควรเป็นญาติเขา!
เคนโด้ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ชี้ไปยังจมูกของคณพศ ” นายไม่ใช่ว่ากักขังเธอไว้ที่เกาะฟ้ารึไง? ”
พูดเสร็จ เคนโด้ก็หมุนตัวเดินไป ไม่คิดอยากมองหน้าไอ้บ้าคณพศอีกแม้แต่นิดเดียว เขาต้องไปหานาราที่เกาะฟ้า
คำพูดของเคนโด้ ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย ” กักขัง? ฉันแค่ปกป้องภรรยาตัวเอง ถ้านั่นยังเรียกว่าขัง โลกนี้ก็ไม่มีความทรมานแล้ว นายคิดจะทำไร? อย่าทำอะไรที่มันไร้เดียงสานักเลย ฉันสามารถให้คุณอาส่งนายไปMBK อย่างนั้นคงทำให้นายซื่อสัตย์กับฉันขึ้นมาได้นะ ”
พูดทิ้งท้ายไว้ หลังคณพศก็เดินกลับไปที่โต้ะผู้บริหาร นั่งอย่างลงอย่างใจเย็น มองไปยังเคนโด้ที่ยืนอยู่ตรงประตู ” จริงสิ ออกไปแล้วก็อย่าลืมปิดประตูให้ด้วยล่ะ ”
เมื่อเทียบคณพศที่ยังมั่นคงดั่งขุนเขา เคนโด้ก็ตัวสั่นด้วยความโมโห
เขาก้าวดุ่มๆ เข้าไปหน้าคณพศ แววตาวาบประกาย ” คณพศ นายจะต้องเสียใจทีหลังแน่! สุดท้ายวันหนึ่งนาราก็จะเกลียดนาย นายเคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดผลยังไงกับเธอบ้าง? ผู้หญิงคนนึงระหว่างตั้งท้อง นายรู้บ้างไหมว่าเธอจะอ่อนไหวขนาดไหน! แบบนี้นายจะต้องเสียเธอไปตลอดกาลแน่นอน ”
ได้ยินคำพูดของเคนโด้ คณพศราวถูกมีดปักอก เขาจะเสียใจภายหลังงั้นเหรอ? ช่วงเวลาที่อ่อนไหวทีสุด?
คิ้วของเขาผูกเป็นปมแน่น
ไม่นานใบหน้าก็บึ้งตึงขึ้นมา ” ไม่ต้องยุ่ง เรื่องของฉันกับเธอ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่นายจะมาสอด ”
เคนโด้ถูกท่าทีไม่ยี่หระของคณพศปั่นป่วนจนอยากจะบ้า ” คณพศ แน่จริงก็อย่าซ่อนเธอไว้! นายขังเธอไว้ที่เกาะฟ้ามันไม่ถูกต้อง นายทำให้เธอมีความสุขไม่ได้หรอก! นายจะทำลายเธอ! ”
” งั้นเหรอ? ฉันให้ไม่ได้ แล้วนายให้ได้รึไง? ” คณพศไม่กี่วันนี้ก็เดือดดาลมากพออยู่แล้ว เพราะการต่อต้านของนาราเริ่มจะรุนแรงขึ้น แล้วจะยังจะถูกเคนโด้มายั่วโมโหจึงโต้กลับไปอย่างเจ็บแสบ ” นายน่ะรีบตื่นได้แล้ว! เธอเป็นเมียฉัน เป็นแม่ของลูกฉัน ไม่ใช่อะไรในความคิดนายท้ังนั้น! ”
” นายมันบ้าไปแล้ว ไร้เหตุผลสิ้นดี! ” เคนโด้ทิ้งท้ายไว้อย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานของคณพศ
เมื่อออกไปแล้วก็ยังมาเตะประตูอย่างแรงอีกที
คณพศจ้องเขาไม่วางตา เจ้าเคนโด้ ดูท่าว่ายังให้อยู่ต่างประเทศคงจะดีกว่า
ทำไมเขาจะให้ความสุขกับนาราไม่ได้? ฮ่าฮ่า เธอเป็นถึงภรรยาของคณพศ ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้นะ!
แล้วยังจะไอ้ฝรั่งนั่น!
คนพวกนี้แต่ละคน ไม่เห็นหัวเขาเลยรึไง?
คิดได้อย่างนั้น คณพศก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง เขาลุกขึ้นจากโต้ะทำงานอย่างหงุดหงิดก่อนเดินไปหน้าบานหน้าต่างใหญ่ มองออกไปข้างนอก
ที่รักของผม ผมจะทำยังไงกับคุณดี?
คณพศไม่นึกเลยว่าเพียงผ่านไปไม่นาน เขากับนาราเป็นอย่างที่เคนโด้พูดจริงๆ เขากำลังเสียใจภายหลังกับสิ่งที่ทำ เขาไม่ควรทำกับเธอแบบนั้น เขากำลังทำลายเธออยู่จริงๆ……
* * * *
เกาะฟ้า
นารายังคงนั่งมองทะเลที่ระเบียงอยู่ทุกวัน เธอไม่ค่อยอยากอาหาร ทุกวันกินอาหารไปแค่เพียงนิดเดียว กินอะไรก็ไม่ถูกปาก ร่างกายที่อ่อนแออยู่เป็นทุนเดิมก็ยิ่งซูบผอมลงไปเรื่อยๆ
ครบสัปดาห์แล้ว ที่คณพศยังไม่ปรากฏตัวให้เห็นเลย
เห็นไหมล่ะ ตัวเธอสำหรับเขาก็ไม่ใช่สิ่งสลักสำคัญอะไรอยู่แล้ว
ไม่กลับมาก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน
บางที คงจะเหมือนกับกษาปณ์ บางทีเขาอาจจะแค่สนใจเด็กในท้องของเธอเท่านั้นก็ได้
มือผอมบางแตะที่ท้องของตัวเอง นาราแย้มรอยยิ้มออกมา มันดูย่ำแย่ยิ่งกว่าตอนร้องไห้ซะอีก
