บทที่ 172 เธอไม่ต้องการคนใจร้ายแบบเขา
เขาปวดใจเหมือนโดนเข็มทิ่ม “นารา ไม่ต้องเครียดนะ เธอจะคลอดแล้วรึเปล่า”
นาราส่ายหัว “ยังตั้งอีกสองเดือน จะคลอดเร็วขนาดนี้เป็นไปไม่ได้”
“แต่ว่า….”
“ไอ้พศ ดูสิ่งที่แกทำ! ถ้าเกิดว่านาราเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” เคนโด้นั่งลงที่พื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
คุณพศจ้องหน้าเขาด้วยความเกลียดชัง แล้วก็ตะโกนเรียกบอดี้การ์ดข้างนอก “เข้ามา!”
“ท่านประธาน!” บอดี้การ์ดด้านนอกเดินเข้ามา
“รีบเอาไอ้นี้โยนออกไปนอกเกาะฟ้าเดี๋ยวนี้ ถ้าเกิดว่าครั้งหน้าเห็นมันอีก ให้เพสจัดการ
“ครับ!”
กล้ามากอดเมียเขาถึงที่นี่ ถือว่ากล้ามาก! ไม่อยากจะเชื่อว่านาราท้องแล้ว ยังจะมาอาลัยอาวรณ์อีก
บอดี้การ์ดมาลากเคนโด้ออกไป เคนโด้ที่บาดเจ็บอยู่ก็โดนลากออกไปแบบนั้น
“ไอ้พศ ไอ้เลว แกมันไม่ใช่ผู้ชาย แกทรมานนาราจนเป็นแบบนั้น แล้วแกจะต้องเสียใจ แกปล่อยเธอไปเถอะ!
เคนโด้ที่โดนบอดี้การ์ดลากตัวออกไปตะโกนออกมา
คุณพศค่อยๆอุ้มนาราขึ้นไปชั้นบน แล้ววางเธอลงบนเตียงเบาๆ หมอก็รีบเข้ามาตรวจร่างกาย
“คุณผู้ชาย ร่างกายของคุณผู้หญิงอ่อนแอมาก ขาดแคลนสารอาหาร เธอไม่ควรได้รับการกระทบกระเทือนใดๆทั้งสิ้น ไม่ยังงั้นจะคลอดก่อนกำหนด ถึงแม้ว่าทารกในครรภ์จะพัฒนาเกือบจะสมบูรณ์แล้ว แต่ว่าถ้าคลอดก่อนกำหนดขนาดนี้ถือว่ามีอันตรายอยู่มาก”
หมอให้ยาแล้วก็กลับไป
คุณพศจ้องมองนาราที่นอนอยู่บนเตียง ขาดแคลนสารอาหารงั้นหรอ! เขาค่อยๆเดินลงมาชั้นล่าง
“พวกเธอดูแลคุณผู้หญิงยังไงกัน ทำไมเธอถึงร่ายกายอ่อนแอ! ขาดแคลนสารอาหาร พวกนายมัวทำอะไรกันอยู่!” พวกเขาฟาดงวงฟาดงาใส่ป้าอ้ายและคนใช้
“คุณชาย จะมาโทษพวกเราก็ไม่ได้นะคะ ทุกวันนี้คุณผู้หญิงทานข้าวไปแค่นิดเดียวเท่านั้น ทุกวันจะเอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียง เธอไม่เคยยิ้มเลยด้วยซ้ำ พวกเราทำอะไรไปให้เธอก็ไม่ยอมทาน” พวกคนใช้กระวนกระวายจนเกือบจะร้องไห้
เธอกินวันละนิดเดียวงั้นหรอ? เธอไม่มีความสุขงั้นหรอ? ที่แท้ถึงเขาไม่อยู่เธอก็ยังไม่มีความสุขงั้นหรอ
เธอเกลียดเขาไม่ใช่หรอ? เขาไม่อยู่เธอก็น่าจะมีความสุขสิ
พอคิดถึงสิ่งที่เคนโด้พูดขึ้นมา เขาก็รู้สึกตื่นตระหนก
นารา ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอต้องการแบบไหนกันแน่
เขาหมุนตัวกลับขึ้นห้องไป เขาเปิดประตูห้องนอนแล้วนั่งลงข้างเตียงเบาๆ
เขายื่นมือไปกุมมือเล็กๆนั่นไว้ มองใบหน้าที่ผอมแห้งของเธอ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปจนเป็นถึงขนาดนี้ได้
“นารา เธออยากกินอะไรมั้ย? เดี๋ยวฉันไปทำให้เธอกิน โอเคมั้ย?”
พอนาราได้ยินเสียงคนพูด ก็ลืมตาขึ้นมาแล้วก็เห็นผู้ชายรูปหล่อที่นั่งอยู่ข้างเตียง ทันใดนั้นจิตใจเธอก็เหม่อลอยไปอีกโลกนึง
นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่ได้กลับมาที่เกาะฟ้า เขากับณัจยาคงพัฒนาความสัมพันธ์กันไปดีมากเลยสินะ
หรือว่าเขารอให้เธอคลอดลูกออกมา ณัจยาก็จะเข้ามาเป็นครอบครัวของตระกูลปัญญาพนต์ได้ ตระกูลของเธอก็ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง คงจะเป็นที่ชอบพอของคนในตระกูลปัญญาพนต์ไม่น้อยเลย
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของเคนโด้ขึ้นมา “คุณพศ พาเคนโด้ไปโรงพยาบาลเถอะ ขอบคุณค่ะ”
เขาได้รับบาดเจ็บเพราะมาเยี่ยมเธอ เธอจะไม่สนใจไม่ได้
พอคุณพศได้ยินว่านารายังคงเป็นห่วงเคนโด้อยู่ เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที
“มันไม่ตายหรอก!” เขากุมมือเธอแรงขึ้น
แต่ว่าร่างกายเขาที่โดนเคนโด้ทำร้ายมาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ว่ามันก็มีบาดแผลเหมือนกัน เขาก็ไม่เห็นว่าเธอจะสนใจเลยแม้แต่น้อย
พอนาราได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆหลับตาลง เธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว แค่นี้ลูกน้อยก็อันตรายพอแล้ว
หลายวันมานี้เธอพยายามจะไม่คิดเรื่องอื่น เธอรู้สึกว่าลูกน้อยของเธอเริ่มซนมากแล้ว
พอคุณพศเห็นว่าเธอหลับตาลง ก็ยื่นมือไปลูบท้องเธอเบาๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรปูดออกมา ลูกน้อยของเขากำลังเตะเขาอยู่
คุณพศเห็นดวงตาที่สั่นเทาของหญิงสาว ใจเขาก็รู้สึกอ่อนวูบลงทันที ลูกน้อยรู้จักปะป๊าแล้ว เขาจะไม่ชอบปะป๊าเหมือนกันมั้ยนะ
เขาวางมือไว้แบบนั้น ก็รู้สึกได้ว่าลูกน้อยกำลังเตะเขาอยู่ ขนาดนาราเองก็ยังรู้สึก
เขาค่อยๆเก็บมือ แล้วเดินออกจากห้องไป
คนรับใช้ที่เตรียมอาหารเย็นไว้พร้อมแล้วก็เรียกนารามาทานอาหารเย็น แต่นาราส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่หิว
พอคุณพศได้ยินว่าเธอไม่ยอมกินข้าวอีกแล้ว ก็รีบเปิดผ้าห่มของเธอออก “นารา กินหน่อยเถอะนะ ถึงเธอไม่อยากกินแต่ลูกเราต้องกินนะ”
นารารู้ว่าเธอไม่ควรให้ลูกหิว ก็เลยลุกขึ้นมาแล้วฝืนกินลงไปหน่อย
คุณพศลงไปกินข้าวข้างล่างพอเสร็จแล้วก็ขึ้นมา ก็เห็นว่าเธอนอนหันข้างแล้วหลับไปแล้ว
คุณพศหยิบชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไป ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเขาก็ออกมา
เขาค่อยๆเปิดผ้าห่มออกแล้วนอนลงไปข้างๆของนารา หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรนอนแข็งอยู่แบบนั้น
คุณพศเข้าไปใกล้เธอ มือหนาๆลูบไปที่ท้องของเธอ “นารา เราอย่าทะเลาะกันอีกเลยนะ ลูกเราจะคลอดอยู่แล้วนะ เป็นเด็กดีนะนารา~”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน นาราหลับตาอยู่แบบนั้นไม่ได้พูดอะไร ถ้าเกิดว่าณัจยายังอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาแบบนี้ พวกเขายังจะกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกงั้นหรอ?
เธอไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้แล้ว เธอแค่คิดแต่ว่าจะคลอดลูกออกมา
คุณพศเห็นว่าเธอไม่ยอมตอบอะไร ก็ถอนหายใจแล้วกอดเธอเบาๆ จากนั้นก็หลับตาลง
นาราก็ยังคงไม่พูดอะไร ผ่านไปไม่นานเธอก็หลับไปในอ้อมกอดของเขา
กลางดึก คุณพศตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องไห้ เขาเห็นว่านาราหลับตาแล้วร้องไห้อยู่แบบนั้น “แม่…ไม่เอา…เคนโด้…อย่า…คุณพศ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ว่าเธอยังคงหลับตาอยู่แบบนั้น คุณพศถึงรู้ว่าเธอฝัน ในฝันของเธอนั้น เธอต้องการแม่ ต้องการเคนโด้ แต่ว่าขอให้เขาปล่อยเธอไป!
หัวใจของเขาเหมือนจมอยู่ในทะเลลึก ที่แท้เขาก็ไม่มีวันได้หัวใจเธอกลับมาอีกแล้ว
เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วก็ห่มผ้าห่มให้ แล้วก็ค่อยๆออกจากห้องมา
เขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็มาที่ห้องอ่านหนังสือ
เขาไม่ได้เปิดไฟ ได้แต่ยืนอยู่ริมหน้าต่างมองดูพระจันทร์ที่สดใสและฟังเสียงคลื่นทะเล
เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ถ้าเกิดว่าเขายอมปล่อยเธอไปจริงๆ ถ้าเกิดว่าเธอไม่มีเขาแล้วถึงจะมีความสุข เขาจะยอมปล่อยเธอได้มั้ย
แต่แค่คิดว่าเธอจะจากเขาไป เขาก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทำไมทุกคนต้องเกลียดเขา พ่อแม่ก็เกลียดเขาตั้งแต่เด็ก แถมตอนนี้นารายังเกลียดเขาอีก
ทั้งคืนนั้น เขาได้แต่นั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องอ่านหนังสือ นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ตอนที่นาราตื่นขึ้นมาฟ้าก็สว่างแล้ว
นาราลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นคนข้างๆแล้ว เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเขามานอนข้างๆเธอ แต่นี่ฟ้าพึ่งจะสว่างเขาก็ไปแล้ว
เหอะๆ ก็จริงสิ เธอกับเขาไม่ได้มีอะไรให้คุยกันอยู่แล้วนิ
เธอลุกขึ้นสวมรองเท้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นก็เปิดหน้าต่างตรงระเบียง
แต่ว่าเธอเห็นไฟจากห้องอ่านหนังสือยังเปิดอยู่
หรือว่า….
เธอเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ ก็เห็นว่าคุณพศนอนอยู่บนเตียงเล็กๆในห้องอ่านหนังสือ ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งหลับไปตอนฟ้าสว่างนี่เอง
คนยิ่งใหญ่อย่างเขามานอนขดอยู่ในเตียงเล็กๆแบบนี้
ที่แท้เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้นอนกับเธอ เหอะๆ ที่แท้เขากลับมาที่นี่นอนได้ครึ่งคืนก็มานอนห้องอ่านหนังสือแล้ว สงสัยจะไม่คุ้นชินกับการที่ได้อยู่กับเธอแล้วสินะ
เธอหันหลังเดินออกจากห้องอ่านหนังสือไป กลับไปที่ห้องนอนแล้วนั่งลงบนเตียง มองออกไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างที่ค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ
จนตอนที่คนรับใช้มาทำความสะอาด เธอถึงได้ยินว่าคุณพศลงไปข้างล่างแล้ว เขาไม่ได้กินข้าวแล้วก็ขับรถออกไปเลย
เขาไม่ได้ทักทายเธอซักคำด้วยซ้ำ
นารายืนอยู่ที่ระเบียง มองดูรถขับห่างออกไปจนไม่เห็นฝุ่น หัวใจก็ค่อยๆจมลงสู่ก้นทะเล
หลังจากวันนั้นคุณพศก็กลับมาที่เกาะฟ้าทุกวัน แต่ว่าคุยกับนาราน้อยมาก เขาค่อยๆกลับบ้านมากินข้าว แล้วก็นอนหลับ
เขายังคงดูแลเอาใจใส่นาราเหมือนเดิม แต่ว่าทั้งสองคนต่างรู้ดีว่าหัวใจของพวกเขาห่างกันออกไปเรื่อยๆ…..
