บทที่ 177 ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็อยากเจออีกครั้ง
เขาจำได้ว่านาราตกลงไปในทะเล เขาไม่สนใจเธอไม่ได้เด็ดขาด
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก กษาปณ์ กษาปณ์ และรัมพรเดินเข้ามา
พอเห็นว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ลืมตามานอนจ้องเพดาน กษาปณ์ก็รีบเดินเข้าไปหาเขาทันที
“พศ แกตื่นจนได้ แกหลับไปครึ่งเดือนเลยนะรู้ตัวมั้ย? จะทำให้ปู่ต้องตกใจไปอีกนานแค่ไหนกัน?” กษาปณ์น้ำตาไหลออกมา
คุณพศย้ายสายตาจากเพดานมามองหน้ากษาปณ์ “นาราล่ะครับ? นาราอยู่ที่ไหน?”
เขาพยายามลุกขึ้นเพื่อไปตามหานารา แต่ว่าโดนกษาปณ์กดลงไปให้นอนที่เตียงเหมือนเดิม “ขาแกหัก แถมยังช้ำในอีกเยอะ ห้ามขยับ!”
คุณพศสะบัดแขนเขาออก “นาราอยู่ไหน? ผมจะไปหาเธอ!”
รัมพรถึงแม้ว่าจะเป็ฯคนโหดร้ายแค่ไหนก็ยังพลอยปวดใจไปด้วย ยังไงเขาก็เป็นคนที่เธอให้กำเนิดมา “ยัยเด็กคนนั้นตกไปในทะเล งมหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อาจจะมีคนช่วยไปแล้ว รอให้แกหายดีก่อนค่อยไปตามหา!”
งมหาไม่เจอ?
งั้นเขาจะเป็นคนไปงมเอง นาราอยู่ใต้น้ำคงจะหนาวมาก เขาจะไปหาเธอ!
เขาไม่สนใจคำค้านของกษาปณ์ พยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่พอลุกขึ้นได้ก็ล้มลงไปทันที
อาการเจ็บปวดสุดขั้วมาจากขาของเขา ขาของเขาเป็นอะไรกันแน่?
มุขพลรีบเดินเข้ามาทันที “ขาแกยังไม่หายดี คิดจะทำลายขานี้อีกครั้งนึงรึไง!”
ขาเขาหักอีกครั้งนึงแล้ว ต้องทำยังไงถึงจะหาย!
คุณพศหลับตาลง น้ำตาเขาก็ไหลออกมา
พอเขาคิดถึงวินาทีที่นาราตกลงไปในทะเล สมองก็เหมือนจะระเบิด
นารา ถ้าเกิดว่าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันก็มีชีวิตต่อไปไม่ได้อีก
ใครบอกว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ ก็แค่ยังไม่ถึงจุดที่ทำให้เสียใจได้ก็เท่านั้น
ตอนนี้คุณพศคิดถึงแต่นาราที่ตกน้ำลงไปแล้ว แถมยังเกลียดที่ขาตัวเองไม่สามารถขยับได้ ในวินาทีนี้ เขารู้สึกเกลียดตัวเองมาก
เขาลืมตาขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือจากกษาปณ์ที่ยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย “คุณปู่ ผมขอร้องล่ะ ช่วยพานารากลับมาหน่อยได้มั้ยครับ? ผมไม่เคยขอร้องอะไรปู่เลย แต่ครั้งนี้ถือว่าผมขอล่ะ ช่วยพาเธอกลับมาหน่อยเถอะครับ คุณปู่ ผมขอร้อง”
กษาปณ์ส่ายหัว “พศ ปู่ก็เคยบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะกับหลาน ตัวตนของเธอก็ดูคลุมเครือ และอีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เหลนของฉันก็คงได้ออกมาดูโลกแล้ว เธอหายไปน่ะดีแล้ว ไม่งั้นฉันจะไปจัดการให้ราบคาบ!”
กษาปณ์พูดจาอย่างโหดเหี้ยม พอเขาเห็นคุณพศทุกข์ทนขนาดนั้นก็ยิ่งรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนั้น อยู่ดีๆจะกระโดดลงทะเลไปทำไม
“ปู่ครับ ผมต้องพูดกับปู่อีกกี่ครั้งปู่ถึงจะเชื่อ” คุณพศมองหน้ากษาปณ์อย่างหมดหวัง “ผมรักนารา เขาจะเป็นเมียเพียงคนเดียวในชีวิตผม การที่ลูกของผมต้องจากไปก่อนเหตุผลหลักก็คือผมกับปู่ ปู่ไม่รู้หรอ? เพราะว่าผมทำร้ายเธอ ทำร้ายลูกของผมเอง!”
กษาปณ์เห็นว่าอารมณ์ของคุณพศเริ่มจะขึ้นแล้ว ก็ไม่อยากจะไปยั่วยุอะไรเขาอีก เขาพยักหน้าส่งๆไป “อืมๆๆ ฉันจะสั่งให้คนไปตามหา แกไม่ต้องเครียดมากเกินไป รักษาขาตัวเองให้ดี ขาข้างนี้ของแกหักมาสองครั้งแล้ว ขอร้องอย่าให้เกิดอะไรขึ้นอีกเลย”
พอพูดจบ กษาปณ์ มุขพลและรัมพรก็ออกจากห้องไป แล้วก็สั่งบอดี้การ์ดให้ไปตามหานารา
แต่ว่านี่มันก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ถ้าจะหาเจอก็เจอไปนานแล้ว กษาปณ์คิดอยู่ในใจ
กษาปณ์พึ่งออกไป ศุกลก็เปิดประตูเข้ามา
ศุกลที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวเดินเข้ามา พอเห็นว่าคุณพศพยายามจะลงจากเตียง ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที “แกจะขยับไม่ได้นะ ไม่งั้นที่ฉันพยายามรักษากระดูกของนายให้เข้าที่ มันจะผิดที่ผิดทางขึ้นมา”
“แกรีบทำให้ขาฉันหายเร็วๆเดี๋ยวนี้ เร็ว! นี่มันผ่านมากี่วันแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่!” คุณพศตะคอกใส่ศุกล
ศุกลรู้สึกเอือม ผู้ชายคนนี้ช่างไร้น้ำใจจริงๆเลย วันที่เขาเกิดอุบัติเหตุวันนั้นขาของเขาถูกบีบอัดกับท่อเหล็กและประตู ศุกลผ่าตัดให้เขาทั้งวันทั้งคืนไม่ได้กินข้าวซะด้วยซ้ำ
พอฟื้นขึ้นมาก็มาพูดกับเขาแบบนี้ เขาโกรธจนกำหมดแน่น “พศ นี่แกช่วยมีมโนธรรมมากกว่านี้หน่อยได้มั้ย ขาแกหักมาสองครั้งแล้ว ฉันสูบเสียวัยเยาวร์และเวลาที่จะได้อยู่กับครอบครัวเพื่อมารักษาแก แต่แกกลับ….”
คุณพศผลักศุกลออก “งั้นรีบออกไปเลย! ฉันจะไปตามหานารา เธอยังอยู่ในทะเล ฉันจะไปช่วยเธอ!”
คุณพศเสียสติไปแล้ว!
พอศุกลเห็นว่าอารมณ์ของคุณพศเริ่มเดือดดาลอีกครั้ง เขาก็กดเขาลงที่เตียง แล้วก็ออกคำสั่งพยาบาลที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ให้ยาระงับประสาทเขา ให้เขาใจเย็นลง!”
“แกกล้าหรอ!” คุณพศจ้องหน้าเขาด้วยความโหดเหี้ยม
“ทำไมจะไม่กล้า ฉีดเลย!”
พยาบาลพยักหน้า แล้วก็รีบวิ่งออกไปเตรียมยากล่อมประสาท
ผ่านไปไม่นาน พยาบาลก็ลกับมาพร้อมกับยากล่อมประสาทพร้อมยื่นให้ศุกล ศุกลออกคำสั่งด้วยเสียงนิ่ง “กดเขาไว้ เขากลัวโดนฉีดยาที่สุดแล้ว”
พยาบาลตัวน้อยเดินไปหยุดอยู่ข้างๆคุณพศอย่างกล้าๆกลัว เธอยื่นมือออกไปเพื่อจะจับคุณพศไว้
“อย่ามาจับฉัน!” คุณพศมองหน้าพยาบาลด้วยสายตาราวกับว่าจะฆ่าเธอ เหมือนเป็นการเตือนว่าอย่าเข้ามาใกล้เขา
พยาบาลตัวน้อยกลัวจนตัวสั่น แล้วก็หันไปมองหน้าศุกลอย่างขอความช่วยเหลือ
“ถ้าเกิดว่านายอยากจะหายเร็วๆล่ะก็ ก็ต้องทำตามการรักษาของเราให้ดี ไม่งั้น นายอาจจะยืนไมได้อีกตลอดไป! เพราะว่านี่มันหักเป็นครั้งที่สองแล้ว!”
ศุกลจ้องตาเขา คุณพศไม่มีอะไรจะเถียง แต่ว่านาราของเขาจะทำยังไงล่ะ!
ศุกลพึ่งจะพูดจบ สองพี่น้องเด่นภูมิกับยชญ์ก็เดินเข้ามา
พวกเขาสามคนได้ยินสิ่งที่ศุกลพูดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง พวกเขารู้ดีว่าคุณพศไม่มีทางให้ความร่วมมือกับหมอหรอก พวกเขาค่อยๆเดินเข้ามา แล้วก็ช่วยกดคุณพศไว้
“แกอยากจะเดินไม่ได้อีกตลอดชีวิต หรือว่าอยากจะหายไวๆเพื่อไปตามหาพี่สะใภ้ตัวน้อย หืม?” ยชญ์ที่กดแขนเขาอยู่พูดออกมา
“พศ นี่ไม่ใช่แผลเล็กๆเลยนะ นี่ไม่ใช่เกมส์ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ขาแกหักแบบนี้ ต้องได้รับการรักษาอย่างดี” ตรัญพูดออกมาอย่างมีเหตุผล
“ถูกต้อง ถ้ากระดูกคนเราเคลื่อนไหวไปแล้วร้อยวัน แต่แกกลับต้องอยู่ในโรงพยาบาล110วัน” เด่นภูมิพูดเสริม
ทั้งสามคนกำลังพยายามเกลี้ยกล่อมเขา ศุกลก็สามารถฉีดยากล่อมประสาทเข้าไปในแขนของคุณพศอย่างช้าๆ
พอเขาดึงเข็มฉีดยาออกมา ศุกลก็ส่ายหน้า “ไม่ใช่ง่ายๆเลย เขาไม่ฟังคำพูดของใครง่ายๆหรอก ครั้งนี้เขาก็ต่อต้านไม่เบาไปกว่าครั้งที่แล้วเลย เห้อ!”
คุณพศไม่ฟังคำพูดของศุกลเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ได้สนใจบาดแผลของตัวเองเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาสนใจเพียงอย่างเดียวก็คือ “พวกแกสามคน..รีบไปที่ทะเล แล้วไปงมนาราขึ้นมาเดี๋ยวนี้! ฉันไม่สนว่าพวกแกจะใช้วิธีไหน ถ้ายังอยู่ก็ขอให้ได้เจอหน้า แต่ถ้าตายอย่างน้อยก็ขอให้พบศพ!”
พอตะโกนประโยคนี้ออกมา ยากล่อมประสาทที่ศุกลฉีดเข้าไปเมื่อกี้ก็ออกฤทธิ์ คุณพศค่อยๆหลับตาลงทันที
แต่ว่าเขากลัวว่าพวกเด่นภูมิจะไม่ยอมไป เขาพยายามกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงจนเลือดไหลออกมา พยายามที่จะไม่ให้ตัวเองหลับ “รีบไป!”
พอเห็นคุณพศพยายามทำร้ายตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองหลับ พวกเด่นภูมิก็ปวดใจมาก พวกเขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ปกติก็มีแต่คุณพศที่คอยดูแลพวกเขา แต่ว่าตอนนี้ภรรยากับลูกน้อยก็จากเขาไปแล้ว เขาจะรับทั้งหมดนี้ได้ยังไงกัน!
พวกเขารีบพยักหน้า “โอเค พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ แกพักรักษาตัวก่อน ยังไงพวกเราก็จะตามหาพี่สะใภ้กลับมาให้ได้!”
“ใช่ แกวางใจนอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี่เถอะ เดี๋ยวพวกเราจะไปงมหาเดี๋ยวนี้”
